22.9.14

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: 18ο Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ στο Άργος Ορεστικό

Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι φαν των χορωδιακών φεστιβάλ. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευα μέχρι πριν από λίγο. Γι’ αυτό, αλλά κι επειδή έλειπα το Σαββατοκύριακο, δεν το είχα προγραμματίσει να βρεθώ στο Άργος το βράδυ της Κυριακής. Βρεθήκαμε όμως για έναν και μόνο λόγο, που δε διστάζω καθόλου να ομολογήσω: για να τιμήσουμε τον Βασίλη Αβραμίδη, που τόσα χρόνια παλεύει κι αγωνίζεται, γι’ αυτό και έχει ταυτιστεί απόλυτα με την Ορεστίδα, τον σύλλογο που διοργανώνει το Φεστιβάλ, έναν θεσμό που, αν και δεν παρακολουθούσα, με έκανε όμως να αναρωτιέμαι κάθε φορά για τον αγώνα των διοργανωτών να φροντίσουν για τα έξοδα μετακίνησης, διαμονής και σίτισης τό-σων πολλών ατόμων! Γι’ αυτό και πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που αναλάμβαναν ένα τέτοιο έργο και τα έβγαζαν πέρα. Τους θεωρούσα και τους θεωρώ πραγματικά αξιέπαινους.

Η αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου του Άργους κατάμεστη. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε αυτήν την πόλη που ξέρει να το γεμίζει και να τιμά τις προσπάθειες των πολιτών της, είναι αληθινά αξιέπαινη! Μα πολλαπλά αξιέπαινοι είναι οι άνθρωποι που απαρτίζουν αυτές τις ομάδες που παλεύουν με τη φωνή τους και κάνουν θαύματα.

Δε θέλω να αδικήσω καμία χορωδία. Άλλωστε άκουσα κι είδα μονάχα αυτές της δεύτερης βραδιάς. Θέλω μόνο να πω γενικά ότι όλες μαζί συμβάλλουν σε αυτό που λέγεται πολιτιστική παραγωγή. Και όλες παράγουν έργο. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη μελέτη για να καταλήξει κανείς σ’ αυτό το συμπέρασμα. Αρκεί να δει τα μέλη τους την ώρα που τραγουδούν. Θα επισημάνει αυτόματα πως όλα αυτά τα μέλη που ασχολούνται με την καλή μουσική (με συγχωρείτε αλλά δεν ανήκω σε κείνους που λένε πως η μουσική είναι μία κι ούτε αγαπώ κάθε είδους μουσική) αφήνουν στην άκρη κάθε άλλη σειρήνα που προσελκύει τους ανθρώπους να βουλιάξουν στον καναπέ τους παρακολουθώντας τουλάχιστον αδιάφορα θεάματα ή να λάβουν μέρος σε ανώφελες συζητήσεις ή…

Οι χορωδοί λοιπόν όλοι ανεξαιρέτως αξίζουν επαίνους· για τον χρόνο τους, για τον κόπο τους, για τις επιλογές τους. Και οι μαέστροι τους, η δική μας, καθιερωμένη πια, Ναταλία κι όλοι οι άλλοι, αξίζουν τον σεβασμό μας για τη θαυμάσια καθοδήγηση όλων αυτών των ανθρώπων, όλων αυτών των φωνών. Και όλοι όσοι βοήθησαν στην καθιέρωση αυτού του Φεστιβάλ: οι νυν αλλά και οι τέως τοπικοί άρχοντες που έκαναν έργα διαχρονικά και καλά και οι δωρητές που ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν ανάμεσά μας υπάρχουν μέσα στα έργα τους.

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να τους ευχαριστήσω όλους. Χάρη σε όλους αυτούς που μόχθησαν γιορτάστηκε έτσι όμορφα η Ημέρα της Μουσικής στον τόπο μας. Και βλέποντας, αλλά προπαντός ακούγοντας, σκέφτηκα πως το ρούχο της ευτυχίας είναι σίγουρα η μελωδία τελικά. Α-φού τραγουδάς όταν είσαι χαρούμενος και πώς να μην πω ότι αυτόν τον καιρό απολαμβάνω ιδιαίτερα τη τρίχρονη εγγονή μου να ανεβαίνει τη σκάλα του σπιτιού μας τραγουδώντας και κάνοντας τη δική μου καρδιά να πετάει από χαρά για τη χαρά της… Και πώς γίνεται να λένε για κάποιον μαέστρο πως δουλεύει αφιλοκερδώς, αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερο κέρδος από τη μουσική, υπάρχει;

Έβλεπα σήμερα τον ιδρώτα να λούζει το πρόσωπο του μαέστρου και ένιωθα ότι όπως γυάλιζε το πρόσωπο από τον ιδρώτα έτσι γυαλιστερή ήταν η χαρά όλων των ακροατών μες στην αίθουσα. Αυτό ήταν ολοφάνερο. Και γι’ αυτό είπα να γράψω δυο κουβέντες. Γιατί θα ήταν κρίμα να αρκεστούμε σε κάποιο δελτίο τύπου που, όσο καλογραμμένο κι αν είναι, δε φτάνει, αφού δε γίνεται οι διοργανωτές να μη συγκρατηθούν γράφοντας για το δικό τους έργο-πώς να αυτοεπαινεθούν χωρίς να προκαλέσουν;

Μες στην αίθουσα λοιπόν θυμόμουν και μια σκηνή σχολική που συνέβη στην τάξη μου λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία. Περιέγραφε το μάθημά μας στη Γλώσσα ένα διαπολιτισμικό σχολείο όπου οι προερχόμενοι από διάφορες χώρες μαθητές μια φορά τον μήνα παρουσίαζαν στους άλλους μαθητές μια σπουδαία προσωπικότητα της δικής τους πατρίδας. Ρώτησα λοιπόν τους μαθητές μου αυτοί ποιον Έλληνα θα παρουσίαζαν αν τους ζητούσαν κάτι τέτοιο κι αυτοί σιώπησαν για κάμποση ώρα, καθώς δυσκολεύονταν να σκεφτούν. Τότε ήταν που δεν κρατήθηκα –με πείραξε η τόση σιωπή- και τους είπα πως, αν μη τι άλλο, τον Μάνο Χατζιδάκι θα ‘πρεπε να παρουσιάσουν στα άλλα παιδιά και τον Μίκη Θεοδωράκη, γιατί αυτή η χώρα, ακόμη και τώρα που δεν είναι στα καλύτερά της, αν κάτι της προκοπής παράγει κι αν έχει κάτι πολύ καλό να επιδείξει, αυτό είναι η μουσική της. Η μουσική η καλή, που ποτέ δεν έλειψε από αυτόν τον ευλογημένο τόπο που κι ο αγράμματος λαός του ήξερε να τραγουδάει υπέροχα-μας το υπογράμμισαν και πάλι τα γνωστά αλλά και άγνωστα δημοτικά τραγούδια που ακούστηκαν στο Φεστιβάλ.

Και λίγο πριν κλείσω και αφού ζητήσω μια πλατιά και μεγάλη συγγνώμη, θα σταθώ ιδιαιτέρως σε μια χορωδία, σ’ αυτήν που έκλεισε το Φεστιβάλ. Θα κάνω τη διάκριση αυτήν για δύο πολύ σοβαρούς κατ’ εμέ λόγους: γιατί ήταν μια νεανική χορωδία και γιατί ήταν η χορωδία μιας εκκλησίας. Μιλώ για τη νεανική χορωδία-μαντολι- νάτα του Αγίου Παντελεήμονα της οδού Αχαρνών.

Αγαπητοί αναγνώστες,
Αν ήσασταν μες στην αίθουσα δεν υπήρχε περίπτωση να με κατακρίνετε που την ξεχωρίζω. Γιατί, αν όλες οι χορωδίες μάς ευχαρίστησαν πολύ, η χορωδία αυτή ενθουσίασε, κατενθουσίασε τους πάντες, όλους ανεξαιρέτως, και τους συνεπήρε κι ας ξέφυγε εντελώς από το πρόγραμμα που είχε δηλώσει. Τα αγόρια μπροστά καθιστά με τα μουσικά τους όργανα στα χέρια, τα κορίτσια πίσω όρθια με τις υπέροχες φωνές τους μας ταξίδεψαν πίσω στα χρόνια του 50 με τα αθάνατα τραγούδια της εποχής εκείνης. Κι ήταν τόσο όμορφο να ακούς τα νέα αυτά παιδιά να τραγουδάνε τόσο όμορφα τα παλιά μα πάντα νέα αυτά τραγούδια που κανέναν τελικά δεν αφήνουν ασυγκίνητο κι ήταν τόσο όμορφο να σκέφτεσαι πως στην ενορία αυτή η εκκλησία ανοίγει την αγκαλιά της και μαζεύει μέσα της τα νέα παιδιά και τα ευλογεί καθώς αυτά τραγουδάνε την αγάπη, που είναι αιώνια κι αθάνατη και πάντοτε ωραία… Και το κάνουν με την εμπνευσμένη καθοδήγηση του μαέστρου της χορωδίας Παναγή Μπαρμπάτη και με την ευλογία του Αρχιμανδρίτη π. Μάξιμου Παπαγιάννη, που μακάρι να είχε πολλούς μιμητές και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου!...

Αυτά ένιωσα την ανάγκη να γράψω απόψε επιστρέφοντας από το 18ο Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ στο Άργος Ορεστικό. Αυτά τα λίγα και να συγχαρώ από καρδιάς τον ακούραστο Πρόεδρο της Ορεστίδας κ. Βασίλη Αβραμίδη όχι μόνο για την επιτυχία του φετινού Φεστιβάλ, αλλά προπαντός για όλα όσα προσφέρει τόσα χρόνια στον τόπο μας μέσω της Ορεστίδας που έχει σφραγιστεί ανεξίτηλα από την παρουσία του…

 Μεσάνυχτα Κυριακής 22 Ιουνίου 2014

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Ιουνίου 2014, αρ. φύλλου 746.


2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος24/9/14

    Είναι φανερό ότι η κ. Σόνια αναφέρεται στον Νίκο Τοτονίδη που κατάφερε να στολίσει το Άργος με το Αρχαιολογικό Μουσείο και το Πνευματικό, που μακάρι να κατάφερνε και η Καστοριά να έχει και Πνευματικό και τον Τοτονίδη που το έφτιαξε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος24/9/14

    Η αλήθεια είναι πως η Καστοριά υστερεί από Δημοτική Αρχή, έναντι του Άργους Ορεστικού ,εδώ και χρόνια.
    Εδώ θέλω να διορθώσω τον πρώτο ανώνυμο για το Πνευματικό , είναι τρέξιμο και έγκριση του Σάκη Γιανκόπουλου, ο Νίκος Τοτονίδης το ολοκλήρωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ