￭ 3/8/2019 Σχετικά με το άρθρο της ΟΔΟΥ 25/7/2019 υπενθυμίζουμε ότι δεν χρειάζεται τόση μακρηγορία. Σχεδόν μια σελίδα καλύπτουν τα περί Αντινόου, μυθολογικού ή ιστορικού προσώπου. Η εποχή μας δεν μας επιτρέπει... χρόνο για μακροσκελή άρθρα και το λέγει ο υποφαινόμενος, ο οποίος δεν είναι απαλλαγμένος από την συνήθεια αυτή – ροπή. Έπειτα, πλεονάζει η ειρωνεία.
Προς τι επίσης η, έστω, ρητορική ερώτηση για επισκέψεις στον Μητροπολίτη (ΟΔΟΣ 5/9/2019). Οι επαφές αρχόντων με εκπροσώπους της εκκλησίας, πλην του ότι είναι πατροπαράδοτο, θα έλεγα, ελληνικό, πέραν της εθιμοτυπίας, δίνουν ευκαιρίες για συζήτηση και αντιμετώπιση κοινωνικών και συναφών προβλημάτων. Αρκεί οι εν λόγω επισκέψεις να μη γίνονται προς επικάλυψη ελλείψεως δραστηριοτήτων. Σε αρκετά σημεία το άρθρο με τα υπονοούμενα και τον μακροπερίοδο λόγο δεν γίνεται αμέσως κατανοητό. (Στο άρθρο διατυπώνονται απόψεις, προβληματισμοί, σχόλια, που όλα μαρτυρούν ότι ο αρθρογράφος γνωρίζει πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις.)
￭ 7/8/2019 Κάποιες στιγμές – φορές (;) – ιερωμένοι και δάσκαλοι (μοναχοί, διάκονοι, παπάδες και ανώτεροί τους) δεν είναι αυτοί «οίους δει είναι». Έχει θολώσει το κρύσταλλο του φακού τους και δεν φέγγουν στον κόσμο. Κι ας είπε ο Χριστός: Υμείς εστέ το φώς του κόσμου. Τον λύχνον επί την λυχνίαν τιθέασι και φέγγει τοις πάσι. Το λυχνάρι τοποθετείται ψηλά, στην κατάλληλη θέση και φωτίζει όλους τους παρευρισκομένους. Αλλά το σχόλιο δεν απαλλάσσει εμάς τους άλλους, που δεν «φέρομεν το ράσον». Από τα ψυχικά θετικά αποθέματα να μη σταματούμε με τον χαρακτήρα και τον λόγο μας να επηρεάζουμε και να βοηθούμε συνανθρώπους μας του φιλικού ή και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος. Κάποιος σε σχετική συζήτηση – άνθρωπος της εκκλησίας – προσφυώς προσέθεσε: Δεν θέλουμε παπάδες, θέλουμε ιερείς!!
￭ Μεταφέρω απόσπασμα μικρό από βιογραφία μοναχής (από την Άτταλη της Ευβοίας). «Τον πατέρα της οι αντάρτες τον έπνιξαν στο Αιγαίο, κρεμώντας από τον λαιμό του μια πέτρα, επειδή είχε γυιό στον στρατό!! (τον εθνικό, όπως έλεγαν τότε)». Αυτοί αγωνίζονταν για ελευθερία και δημοκρατία!... Να μην ξανάρθουν τέτοιοι δίσεκτοι χρόνοι! Να στερεώνουμε και να ενισχύουμε την ελληνικότητά μας εν παντί λόγω και έργω με το «συνειδός ότι έλληνές εσμεν» και μας ενώνει το ομόψυχον και το ομόθυμον.
￭ 26/8/2019 Νεοελληνικά ελαφρά – πολιτικά. Επεκράτησε από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν να γράφονται και να προσφωνούνται τα μικρά ονόματα των πολιτικών μας με τα υποκοριστικά τους. Το σχολιάσαμε και πρό ετών, επανέρχομαι, γιατί η συνήθεια που τείνει να γίνει – αν δεν έγινε κιόλας – καθεστώς – δείχνει κάποιαν νεοελληνικήν ελαφρότητα. Τον βουλευτή μας, τον υπουργό μας, τον θέλω: ο Γεώργιος Ν., ο Κων/νος Οικ., ο Νικόλαος Τ., η Αθανασία Σ., Ελένη, Ιωάννα και όχι ο Γιωργάκης, ο Κωστής ή Κωστάκης, ο Άκης, ο Γιάννης και Γιάνης (ξέρετε, α ναι, θυμήθηκα, Γιάνης Βαρουφάκης), η Σία, η Λένα, η Ρούλα, η Φώφη, κλπ χαϊδευτικά. Άλλο η οικογενειακή και φιλική ατμόσφαιρα (Τάκη μου, Εύη, Θέμη, Σωσώ) και άλλο Κοινοβούλιο και έδρα Βουλής. Εδώ τους θέλω με την επιβαλλόμενη σοβαρότητα. Δεν τους προσφωνώ: Ξέρεις, Κωστάκη, Κούλη, Μάκη, Μαγδούλα, Κάτια. Για την ιστορία: Αρχικά, οι ποιητές και άλλοι καλλιτέχνες. Κωστής Παλαμάς. Και στην πολιτική: Κωστής Στεφανόπουλος. Ύστερα γενικεύθηκε. Ο νεοεκλεγείς βουλευτής μας, ευγενής το μεν, σοβαρός δε, κράτησε το όνομά του: Ζήσης (Τζηκαλάγιας) και όχι Ζησάκης ή Άκης.
Ευχαριστών διά την φιλοξενία
Λάζαρος Γ. Νικηφορίδης
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Σεπτεμβρίου 2019, αρ. φύλλου 1000.
Σχετικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.