ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Ρέα, η κόρη του Ουρανού και της Γης

ΟΔΟΣ 18.6.2020 | 1035

Για την εγγονή μου πρόκειται. Για τη ζωή μου που τώρα, περασμένα εβδομήντα, μου φαίνεται τόσο σκληρή και άδικη, ώστε θα προτιμούσα ποτέ να μην την είχα ζήσει. Η νιότη μου όμορφα πέρασε, δίχως τίποτα να μου λείψει· τίποτα απ’ αυτά που θεωρούνται, ειδικά από κείνους που τα στερούνται, ευλογημένα και ποθητά. Τα πρώτα σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους, όταν έπιασα τον άντρα μου να ερωτοτροπεί με την καλύτερή μου φίλη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Το ανέχτηκα για χάρη των παιδιών και πίστεψα στα λόγια μεταμέλειας που μου αράδιασε. Τα προβλήματα, ωστόσο, πολλαπλασιάστηκαν όταν η μεγάλη μου κόρη, εκεί γύρω στα δεκαπέντε, παρουσίασε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και προσφύγαμε σε ψυχίατρο. Σχιζοφρένεια διαπιστώθηκε. Το σοκ μεγάλο για όλους μας. Ειδική θεραπευτική αγωγή και τακτική ιατρική παρακολούθηση. Ο άντρας μου φρόντισε να νοσηλευτεί η κόρη μας στα καλύτερα ιδρύματα -δεν του έλειπαν άλλωστε τα χρήματα. Πάντως, ο γιατρός επέμεινε και στη σχολαστική λήψη των φαρμάκων. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι τεταμένη. Η μικρότερη κόρη ζωηρή και ατίθαση, αντέδρασε όπως το περίμενα: της έφταιγαν όλοι και όλα οπότε αναγκαστικά ισορροπούσα διαρκώς σε τεντωμένο σχοινί. Όσο για τον πατέρα, αφού βεβαιώθηκε πως έκανε το χρέος του απέναντι στα παιδιά, μου ανακοίνωσε κάποια μέρα ότι δεν άντεχε πλέον το οικογενειακό περιβάλλον. Ήταν αποφασισμένος να ζητήσει διαζύγιο και να καλύπτει από μακρυά όλες μας τις οικονομικές ανάγκες, όσο υψηλές κι αν ήταν.

Καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Η Σόνια, η μεγάλη κόρη, με συνεχή ιατρική παρακολούθηση και φαρμακευτική αγωγή, τέλειωσε το λύκειο και αποφάσισε να ακολουθήσει μαθήματα γλυπτικής. Ο πατέρας της δεν της χάλασε χατήρι και στο καλύτερο εργαστήρι την έγραψε. Γύριζε όλο ενθουσιασμό και φρόντιζα να μην παραμελεί τη θεραπεία της. Η μικρότερη η Φένια, δασκάλα έγινε, μα πριν ακόμη ολοκληρώσει τις σπουδές της, έφερε στο σπίτι τον αγαπημένο της και μου ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να παντρευτούν το συντομότερο. Ο ίδιος είχε τελειώσει ήδη τη νομική και ετοιμαζόταν για τον δικαστικό κλάδο. Ένα διάστημα σχετικής ηρεμίας. Χωρίς εντάσεις, παρά μόνο προετοιμασίες για τον γάμο της μικρής και την πρώτη ομαδική έκθεση της μεγάλης. Χαιρόμουν και απολάμβανα αυτήν την ηρεμία και παρακαλούσα μέσα μου να κρατήσει για πάντα.

Για πάντα! Πως διανοήθηκα ότι θα μπορούσα να είμαι τόσο τυχερή... Αμέσως μετά την πρώτη έκθεση της Σόνιας, με κριτικές, όχι διθυραμβικές αλλά ούτε και εντελώς αρνητικές, άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα της υποτροπής. Φωνές, φοβίες, βίαιη συμπεριφορά. Πάλι κλινική θεραπεία, πιο ισχυρή φαρμακευτική αγωγή. Κι εγώ να παλεύω ολομόναχη. Η Φένια, αφού εξασφάλισε ένα γερό κομπόδεμα από τον πατέρα για να ανοίξουν με τον καλό της το πρώτο τους νοικοκυριό, ούτε που ρωτούσε πια για την αδελφή της. Και άρχισε να αραδιάζει το ένα παιδί μετά το άλλο. Να τρέχω κι εκεί για βοήθεια όλες τις ελεύθερες ώρες μου να μην χαλάσω χατήρι σε καμία. Τα εγγόνια μου έδιναν χαρά, δεν λέω, αλλά τα νεύρα της δικής τους μάνας τα λουζόμουν καθημερινά. Όχι εξυπακούεται μόνον εγώ, ο άντρας της και τα τρία παιδιά, μωρά τα δύστυχα ακόμη, ζούσαν σε μία διαρκή ένταση. Και, όπως είπα, δεν είχα κανέναν να εκμυστηρευτώ τον καημό μου. Ποιος άλλωστε, είχε διάθεση να ακούει για μια ψυχασθενή κόρη και άλλη μία, σωστό νευρόσπαστο; 

Ο πρώην άντρας μου απλά μου διεμήνυε ότι αναλάμβανε όλα τα έξοδα για την αποθεραπεία της Σόνιας και για μία γκουβερνάντα για τη Φένια, ούτως ώστε να ξεκουράζομαι κι εγώ. Ο ίδιος σε πολυτελές διαμέρισμα έμενε με την εκάστοτε ερωμένη. Η πατρική στοργή μεταφρασμένη σε ρευστό χρήμα. Έστω. Ο μισθός μου ως εκπαιδευτικού, κάλυπτε τις προσωπικές μου ανάγκες και δεν ένιωθα υποχρεωμένη απέναντί του. Η Σόνια βγήκε από την κλινική και αποφάσισε να ζήσει μόνη της, που σημαίνει ότι θα έπρεπε να αναλάβει η ίδια τη σχολαστική εφαρμογή της θεραπευτικής της αγωγής. Ώσπου κάποια μέρα μου ανήγγειλε τηλεφωνικά, ότι ήταν έγκυος. Το ακουστικό βρέθηκε να κρέμεται στο κενό· άλαλη στεκόμουν στο παράθυρο, με τα μάτια μου τόσο θολά, που καλύφθηκαν τα πάντα με παχύ στρώμα ομίχλης. Παιδί η Σόνια, εν μέσω ειδικής θεραπείας! Κι αυτό να το σηκώσω μόνη μου;

Η Ρέα, η κόρη της Σόνιας, «του Ουρανού και της Γης» την αποκαλούσα εγώ, ήταν ένα αξιολάτρευτο μωρό. Το πρόβλημα ήταν ποιος θα αναλάμβανε να τη μεγαλώσει. Η μάνα του, αφού διέκοψε αναγκαστικά λόγω της εγκυμοσύνης, τη φαρμακευτική αγωγή, άρχισε εκ νέου νοσηλεία. Ο πατέρας, ένας νέος στο στάδιο της μαθητείας ακόμη καλές προθέσεις είχε, αλλά μόνο αυτές. Σύσκεψη οικογενειακή· η πρόταση του πρώην άντρα μου: να την αναλάβει η Φένια, σαν ανάδοχη μητέρα, με αντάλλαγμα αγορά εκ μέρους του κατοικίας για την πολυμελή οικογένεια και εξασφάλιση εφ’όρου ζωής των εξόδων της μικρής  εγγονής. Η λύση πολύ δελεαστική για να την απορρίψουν. Έτσι θα μπορούσε να την επισκέπτεται και η φυσική της μητέρα, όταν θα συνερχόταν. Είχα τις επιφυλάξεις μου, επειδή γνώριζα τον εκρηκτικό χαρακτήρα της Φένιας. Δεν είχα να προτείνω τίποτα καλύτερο. Άλλωστε, θα φρόντιζα κι εγώ όσο το δυνατόν, για ένα ήρεμο περιβάλλον. Το ήρεμο περιβάλλον επικρατούσε στο σπίτι αυτό μόνον όταν η Φένια έλειπε στη δουλειά. Η Ρέα πρόσφερε πρώτης τάξεως σάκο του μποξ. Και το μικρό πλάσμα αντιδρούσε με καρτερία απερίγραπτη. Είχε ομολογουμένως, τη συμπαράσταση των άλλων παιδιών και του θετού πατέρα, όταν τα ξεσπάσματα της στρίγκλας κόρης μου ξεπερνούσαν τα όρια των φωνών και των υστερικών λαρυγγισμών.

Στην είσοδο της βεράντας η Ρέα, θαύμαζε τα ολάνθιστα δέντρα της αυλής. Όλο ενθουσιασμό, κάλεσε τη “μαμά” να χαρεί κι εκείνη το θέαμα. Τι ήταν εκείνο που την ενόχλησε, κανείς δεν ξέρει. Άρπαξε το παιδί από τους ώμους και άρχισε να το τραντάζει. Τρομαγμένο εκείνο πιάστηκε από πάνω της και, με μια αδέξια κίνηση έσπρωξε την κόρη μου κάτω, στα σκαλοπάτια. Τέσσερα τα ορφανά τώρα. Ειδικός επιμελητής ανηλίκων ανέλαβε τη Ρέα, την κόρη του Ουρανού και της Γης. Τον ουρανό σταμάτησα να βλέπω εδώ και καιρό. Στη γη έχω στραμμένο το βλέμμα μου πάντα...

Φωτογραφία: Ευγένιος Καρριέρ (1849-1906), γυναικεία κραυγή, 1894, Εθνική Πινακοθήκη Στουτγάρδης Γερμανίας.

Δημοσιεύθηκε στις 18 Ιουνίου 2020, αρ. φύλλου 1035