ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Καλωσορίζοντας έναν ελπιδοφόρο σύλλογο, τον καστοριανό σύλλογο «Μαζί σου»

Το όνομά της Σαντάκο Σασάκι και πατρίδα της η Ιαπωνία, που έκανε το λάθος να βρεθεί στο πλευρό των Γερμανών του Χίτλερ, όταν εκείνος θέλησε να κατακτήσει τον κόσμο. Ένα λάθος που το πλήρωσε πανάκριβα με τη φρίκη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

Η Σαντάκο Σασάκι ήταν μόλις 2,5 χρονών (6 Αυγούστου 1945) όταν έριξαν τη βόμβα στη Χιροσίμα, στην πόλη όπου ζούσε και μεγάλωνε. Ευτυχώς έζησε χωρίς να πάθει τίποτε. Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε αυτή και η οικογένειά της για δέκα περίπου χρόνια. Στο μεταξύ ήταν κατάγερη, πήγαινε σχολείο, έχοντας και τις ιδιαίτερες κλίσεις και αγάπες της όπως πολλά παιδιά άλλωστε: τραγουδούσε όμορφα και έτρεχε πολύ γρήγορα, πιο γρήγορα απ’ όλα τα παιδιά της τάξης της. Γι’ αυτό και έπαιρνε μέρος σε σχολικούς αγώνες τρέχοντας για τη νίκη. Σε έναν τέτοιον αγώνα, όμως, κι ενώ είχε γίνει πια 12 χρονών, εμφάνισε τα συμπτώματα του καρκίνου και μπήκε στο νοσοκομείο για να γιατρευτεί. Εκεί μια φίλη της που την επισκεπτόταν της έμαθε πώς να φτιάχνει γερανούς από χαρτί σύμφωνα με την αρχαία γιαπωνέζικη τέχνη τυλίγματος χαρτιών. Η μικρή Σαντάκο άρχισε να δουλεύει με πάθος, πιστεύοντας πως, αν κατάφερνε να φτιάξει χίλιους γερανούς, θα νικούσε την αρρώστια που τη βασάνιζε. Αυτό πιστευόταν στην πατρίδα της, αυτό της επέτρεπε να ελπίζει στη γιατρειά που ποθούσε. Αυτό, λοιπόν, έκανε συνεχώς, γερανούς, και έγραφε γράμματα στους φίλους της. Και, χρησιμοποιώντας όλα τα είδη χαρτιού (χαρτοπετσέτες από το κουρείο του πατέρα της, χαρτί περιτυλίγματος γλυκών, ακόμα κι ετικέτες από μπουκαλάκια φαρμάκων),κατάφερε να φτιάξει 634 γερανούς, αλλά δεν πρόλαβε να τους χιλιάσει, για να ξορκίσει την αρρώστια που την βασάνιζε.

Στο μεταξύ, όμως, είχε καταφέρει κάτι πάρα πολύ σημαντικό: να υπερβεί τον εαυτό της και τις επιτακτικές του ανάγκες και να στρέψει όλη την προσοχή της σε ένα παναθρώπινο θέμα: αυτό της ειρήνης. Τη στιγμή που έχασε μια επίσης άρρωστη φίλη της συνειδητοποίησε πως αυτό που την ενδιέφερε περισσότερο ήταν να μην πεθάνουν και άλλοι άνθρωποι από ατομικές βόμβες: «Βλέπεις», γράφει σε γράμμα της, «δεν είναι αρκετό να θέλω να γίνω μόνο εγώ καλά. Θέλω όλος ο κόσμος να ξεπεράσει την αρρώστια του πνεύματος, που κάνει τους ανθρώπους να μισούν και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Θέλω ειρήνη σε όλη τη γη. Μακάρι να μπορούσα να γράψω τη λέξη «ειρήνη» στα φτερά κάθε γερανού που φτιάχνω και να τους στείλω να πετάξουν σε όλη τη γη».

Η Σαντάκο δεν πέθανε γιατί έφτιαξε μονάχα 634 γερανούς. Άλλωστε, άλλο ήταν αυτό που την ενδιέφερε πια περισσότερο. Και το σπουδαιότερο ήταν που έριξε το σπόρο. Αυτός ο σπόρος έκανε τους συμμαθητές της να δουλέψουν όλοι μαζί και να φτιάξουν 356 γερανούς ακόμα, έτσι ώστε η φίλη τους να θαφτεί με χίλιους γερανούς γύρω της. Και μετά την κηδεία της μάζεψαν όλα τα γράμματα που τους είχε στείλει η Σαντάκο και τα έκαναν βιβλίο, που το έστειλαν σε όλη την Ιαπωνία για να μάθουν όλοι τι ευχόταν η γενναία τους φίλη.

Μα δεν ήταν μόνον αυτό, αφού στη συνέχεια μαζεύτηκαν από τους νέους της χώρας χρήματα και φτιάχτηκε το άγαλμα της Σαντάκο στο Πάρκο της Ειρήνης (φωτογραφία). Το άγαλμα δείχνει ένα κορίτσι όρθιο πάνω σε μια βάση που έχει το σχήμα ενός βουνού του παραδείσου και κρατάει στα ανασηκωμένα ψηλά χέρια της έναν τεράστιο χρυσό γερανό. Το καταπληκτικότερο όλων είναι πως κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου, Ημέρα της Ειρήνης, τα παιδιά -από την Ιαπωνία αρχικά και στη συνέχεια κι από άλλες χώρες- στέλνουν χιλιάδες γερανούς που κρέμονται με κλωστές στη βάση του αγάλματος, για να διαδώσουν την επιθυμία της Σαντάκο για ειρήνη σε όλον τον κόσμο. Κι η μικρή Γιαπωνεζούλα της Χιροσίμα θεωρείται σήμερα ένα από τα πιο γενναία παιδιά στη γη, καθώς, αποδυναμωμένη η ίδια, έβαλε το κοινό καλό πιο πάνω κι από τον ίδιο τον εαυτό της , πάλεψε με όλη της τη δύναμη γι’ αυτό το κοινό καλό και κατάφερε να ενώσει τις φωνές όλων των παιδιών με τη δική της, δυναμώνοντας το παγκόσμιο αίτημα για ειρήνη.

Την ιστορία της Σαντάκο δεν την αναφέρω τυχαία σήμερα. Καθόλου μάλιστα, καθώς ήταν η μικρή γυναίκα που επιλέχτηκε φέτος να γιορταστεί στο Σχολείο μας, συνεχίζοντας την-όχι και πολύχρονη, είναι αλήθεια- παράδοσή μας να επιλέγουμε κάθε χρόνο μία σημαντική γυναίκα και να γιορτάζουμε τη μέρα της γυναίκας προβάλλοντάς την στα παιδιά, που πολλά θα είχαν να κερδίσουν, γνωρίζοντάς την. Φέτος ήταν η σειρά της μικρής Γιαπωνεζούλας, που, όπως είναι φυσικό, γοητεύει περισσότερο τα παιδιά, μια που και η ίδια παιδί ήταν όταν διέγραψε την ξεχωριστή της πορεία. Και ήταν μεγάλη η ικανοποίηση που μας χάρισε η περίπτωσή της, γιατί στο πρόσωπό της μπορέσαμε να τιμήσουμε και τη γυναίκα και την ειρήνη που συμβαίνει να γιορτάζονται την ίδια ακριβώς μέρα, στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο (το είχαμε καταφέρει ακόμα μια φορά, όταν αφιερώσαμε τη μέρα αυτή στη Μητέρα Τερέζα, Νόμπελ Ειρήνης 1979).

Αλλά δε θα υπήρχε το δημοσίευμα αυτό, αν δε συνέβαινε και κάτι άλλο που έχει σχέση με την περίπτωση της Σαντάκο, κάτι άλλο που συμβαίνει, όμως, εδώ στην Καστοριά, αυτήν τη φορά. Αναφέρομαι στην ίδρυση ενός καινούριου, ελπιδοφόρου, απαραίτητου, θα έλεγα, Συλλόγου, με την επωνυμία «Μαζί σου». Το όνομά του τα λέει όλα. Πρόκειται για το Σύλλογο που σκοπό του έχει να στέκεται στο πλευρό κάθε αρρώστου από καρκίνο και της οικογένειάς του, αφού όσοι το έχουν ζήσει-και είναι πολλοί-, γνωρίζουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και που δεν ξεπερνιούνται καθόλου εύκολα.

“Μαζί σου», λοιπόν, γιατί κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει ολομόναχος στα δύσκολα. Αλλά και κανείς μας δεν πρέπει να αδιαφορεί κι αυτό όχι μονάχα για τον άλλον, τον άρρωστο διπλανό μας, τον αναγκεμένο, αυτόν που δυσκολεύεται, αλλά και για μας τους ίδιους. Που έχουμε ή θα ‘πρεπε (φυσιολογικά) να έχουμε βαθιά την ανάγκη να βοηθάμε όσους μας χρειάζονται. Γιατί ο άνθρωπος φανερώνει πως άνθρωπος είναι μέσ’ από τον άλλον, το διπλανό του, αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που έχει τη δύναμη να αλλάξει η ζωή του καθενός μας, αν την προσέξουμε όσο της αξίζει.

Ο νεοσύστατος Σύλλογος «Μαζί σου» ζητάει από όλους μας να νοιαστούμε. Και να εκφράσουμε αυτή μας την έγνοια για τον άλλον με όποιον τρόπο μπορούμε. Και όσο μπορεί ο καθένας μας. Γιατί είναι μάλλον ουτοπικό να πιστέψουμε πως μπορούμε όλοι μας να κάνουμε αυτό που κάνει η κυρία Βασιλεία, αφού είναι πολύ δύσκολο να το κάνουμε. Ποια είναι αυτή η κυρία; Μα ένα παράδειγμα. Δυνατό, αλλά παράδειγμα, σημερινό μάλιστα. Ένα από τα πολλά παραδείγματα που συμβαίνουν γύρω μας- το πιστεύουμε, γιατί έχουμε λόγους να το πιστεύουμε-, αλλά που συνήθως δεν τα μαθαίνουμε, επειδή τα ενδιαφέροντα νέα, αυτά που μας κεντρίζουν την προσοχή, είναι τα κακά νέα ή τα κοσμικά ή τα σκάνδαλα. Γι’ αυτό και νέα όπως το παρακάτω μένουν συνηθέστατα στην αφάνεια:

Στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστόνης μία από τις στρατιές εθελοντών είναι η κ. Βασιλεία. «Η κυρία αυτή αγωνίζεται με πάθος να παραμείνουν στη ζωή όσο γίνεται περισσότερο, αλλά και όσο γίνεται καλύτερα τα Ελληνόπουλα που καταλήγουν εκεί για να γιατρευτούν από πράγματα πολύ δύσκολα. Η αγκαλιά της είναι τόσο χωρητική που μπορεί να δεχτεί εύκολα εκατοντάδες παιδιά, πλήθος γονέων, χαρές μοναδικές, λύπες, αιφνίδιες αναστροφές της πορείας, ονόματα, τα πάντα.
Η κ. Βασιλεία ζει συνεχώς συντροφιά με τον πόνο και το ξεχείλισμα της αγάπης. Όλο το χρόνο της τον χαρίζει στα παιδιά του νοσοκομείου.» Ενσαρκώνει την αγάπη με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την προσφορά του ίδιου του εαυτού της, το άκρον άωτο της αγάπης.

Την αναφέρουμε εδώ σήμερα ως παράδειγμα. Και απευθυνόμαστε σε όλους, άντρες, γυναίκες και παιδιά όπως η 12χρονη Σαντάκο που απέδειξε πως και τα παιδιά μπορούν, έχουν την ωριμότητα να νοιαστούν-έμπνευση χρειάζονται-, και ζητάμε την ολόκαρδη προσφορά σας. Ζητάμε το ενδιαφέρον σας, που εσείς θα αποφασίσετε πώς θα το εκφράσετε. Ο «Μαζί σου» θα προχωρήσει και θα πετύχει μόνο αν όλοι μας κάνουμε χώρο στην καρδιά μας για τους ανθρώπους που χρειάζονται το ολοπρόθυμο ενδιαφέρον μας. Μόνο αν οι αγκαλιές μας ανοίξουν και γίνουν πιο χωρητικές απ’ όσο είναι τώρα.
Μόνο αν γίνει ο καθένας μας μια μικρή Βασιλεία. Στο μέτρο των δυνατοτήτων του, αλλά μια Βασιλεία…