ΑΡΓΥΡΙΟΥ ΠΑΠΑΔΙΣΚΟΥ: Στη χιονισμένη

Καστοριά μας ξακουσμένη
και με χιόνια στολισμένη
πόσον ώμμορφα η φύσις με προσωρινή στολή
σ’ έχει ντύσει σαν νυφούλα
σαν γραμμένη βοσκοπούλα
που κρυβιέται μέσ’ στ’ αρνάκια παχουλή και ντροπαλή.

Και τη λίμνη παγωμένη
με τα χιόνια σκεπασμένη
σε την έκανεν η φύσις στρώμα να αναπαυθής
σαν νυφούλα χαϊδεμένη,
θελκτικά ασπροντυμένη
για γαμήλιο κρεββάτι ήρεμα να κοιμηθής.

Κι όταν, Καστοριά, ξυπνήσης
η θαυματουργή η Φύσις
με καινούρια θα σε ντύση πράσινη περιβολή,
σαν παρθένα ζηλεμένη
με λουλούδια στολισμένη
και τη λίμνη σου και πάλι θα την βλέπεις γαλανή.

Έχεις θέλγητρα μεγάλα,
που στον κόσμο δεν είν’ άλλα
και την κάμης την καρδιά μας, Καστοριά, να σε πονή
και μας βλέπεις απ’ τα ξένα
λίγ’ ανάπαυσι να βρούμε στη δική σου καλλονή.

5 Φεβρουαρίου 1924