ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Πόσο τοπικιστές πρέπει να είμαστε;

Στην τρέχουσα επικαιρότητα τα οικονομικά μέτρα έχουν επισκιάσει το πρόγραμμα Καλλικράτης. Η αλήθεια είναι ότι με την δημόσια διαβούλευση, το θέμα ανεδείχθη πολλαπλώς. Πολλά σχόλια έχουν σταλεί ήδη μέσω διαδικτύου. Μία πρωτόγνωρη διαδικασία μπήκε στη ζωή μας και βέβαια κακώς. Δεν είναι πολλοί βέβαια οι συμπολίτες μας σήμερα που έχουν το μέσο αυτό στα χέρια τους, γνωρίζουν τα μυστικά του ιντερνέτ. Επομένως το δείγμα είναι μη αντιπροσωπευτικό. Όμως διαφαίνονται καθαρά οι τάσεις. Υπάρχουν στα σχόλια απόψεις επιστημονικές, γνώμες εργαζομένων, πρώην δημάρχων, απλών πολιτών. Ο καθένας με τις εμπειρίες του, τα θέλω του, τις επιθυμίες του βλέπει το μέλλον της τοπικής αυτοδιοίκησης από διαφορετικές οπτικές γωνίες. «Τοπικιστικά» δίνοντας βαρύτητα στον τόπο που γεννήθηκε ή «οικουμενικά», και ευρύτερα, βλέποντας εκτός από το χωριό του ή την πόλη του, την ευρύτερη περιοχή, ή και τον νομό του, το τι γίνεται σ΄ άλλες πόλεις ή και σε άλλα κράτη. Ποιοι λοιπόν έχουν δίκαιο; Πόσο τοπικιστές πρέπει να είμαστε; Υπάρχει αναλογία; Τόσο τοις εκατό «τοπικιστές», τόσο τοις εκατό «οικουμενικοί» (δε βρίσκω άλλο όρο).
Πιστεύω ότι όποιος ασχολείται με τον πρώτο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης την κοινότητα, δήμο, πρέπει να ξεκινάει από το «τοπικιστικό αίσθημα». Από την αντίληψη ότι το ενδιαφέρον αυτό πηγάζει από τη βιωματική εμπειρία του τόπου του, τη γνώση της ιστορία του, την κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων των ανθρώπων του. «Να τον τσιμπάει κάτι μέσα του», όταν ο τόπος του παθαίνει κάτι. Να βλέπει τον τόπο του με τα μάτια της ψυχής του και όχι ευκαιριακά και συμφεροντολογικά.

Προσέξτε όμως, πρέπει να ξεκινάει από αυτήν την αφετηρία, αλλά να μην σταματά εκεί. Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση η μη κατανόησης της ευρύτερης περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Τι γίνεται σ άλλου όμορους δήμους; Η αδυναμία κατανόησης της κρατικής διοίκησης, η έλλειψη δημοσίων σχέσεων με ανθρώπου πέρα από τους κοντινούς του, θα δημιουργήσει σίγουρα προβλήματα στον ίδιο για να εξηγεί κάποια πράγματα και εάν αναλάβει κάποια υπεύθυνη θέση αδυναμία να τα προωθήσει, αφού θα έχει ξοδέψει πολύτιμο χρόνο μέχρι που να καταλάβει το όλο σύστημα. Θα ξοδέψει δηλαδή χρόνο στο να γνωρίσει κάπως το σύστημα και τους ανθρώπους του, την ώρα που θα πρέπει να προχωρά στην υλοποίηση των σκέψεων και του. Η στενή αντίληψη της θεώρησης του κόσμου γύρω από το χωριό-δήμο μου, λοιδορείται, κριτικάρεται εύκολα, ή γελοιοποιείται και δημιουργεί αίσθημα απογοήτευσης στους δημότες. Τους κάνει απόμακρους, κλείνονται στο καβούκι τους εν μέσω κατηγοριών για όλους τους άλλους. Δεν αρκεί λοιπόν να είμαστε σ’ αυτό το παιχνίδι μόνο τοπικιστές. Η γνώση και η εμπειρία του όλου συστήματος διακυβέρνησης, ο τρόπος διεκδίκησης στα κέντρα αποφάσεων, οι συμμαχίες για την επίτευξη συμμαχιών, είναι τα απαραίτητα όπλα των ανθρώπων που θα εκλεγούν και θα αντιπροσωπεύουν τον τόπο τους. Θα είναι τα εφόδια για τους πολίτες να συζητούν τα θέματά τους ευρύτερα και πληρέστερα χωρίς κόμπλεξ, φόβο, αλλά μοντέρνα και δημιουργικά

Θα έλεγα λοιπόν, ότι όπως σ’ ένα φαγητό το πολύ αλάτι χαλάει το φαγητό, ενώ η σωστή δόση το νοστιμίζει, έτσι και ο «τοπικισμός» για άποψη γνώμης για τον Καλλικράτη, την τοπική αυτοδιοίκηση και γενικά τοπικά θέματα, ο πολύς τοπικισμός βλάπτει, ο λίγος είναι απαραίτητος.