Όχι μόνο διότι, στην παράνομη και οπωσδήποτε πρωτοφανή για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος παγιωμένη πια συνήθεια αποκλεισμού των δρόμων από τους αγρότες, προσχώρησαν και αγρότες της Καστοριάς, κρατώντας σε ομηρεία το κοινωνικό σύνολο και εκβιάζοντας την έννομη τάξη. Ούτε και διότι η εντυπωσιακή πρωτοβουλία του πρωθυπουργού της Βουλγαρίας να συναντηθεί με τους έλληνες αγρότες, και η πρόταση της Τουρκίας να βοηθήσει την Ελλάδα να ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα, εγείρουν κάποια ερωτηματικά για την εθνική κυριαρχία, που ελπίζεται να προβληματίσουν τους ιθύνοντες. Αλλά επειδή (και αυτή) η κυβέρνηση, μέχρις στιγμής, μοιάζει ανήμπορη να διαχειριστεί με (στοιχειώδη έστω) επιτυχία την υποχρέωση του κράτους να διασφαλίζει την ελεύθερη επικοινωνία και τις μεταφορές προσώπων, υπηρεσιών και αγαθών.
Πόσο μάλλον να (αρχίσει έστω να) κάνει πράξη τα όσα εξόχως θεωρητικά και ρομαντικά εξήγγειλε προεκλογικά, και συνεχίζει να απαγγέλλει, χωρίς πράξεις όμως. Με πολλά από τα οποία βεβαίως, κανείς λογικός και καλοπροαίρετος πολίτης δεν μπορεί να διαφωνήσει. Εκτός κι’ αν ιδεολογικά κινείται στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Οπότε αρκείται στα ουτοπικά αναθέματα της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα που επαγγέλλεται την αναβίωση του πρωτοχριστιανικού κομμουνισμού, ή τις (δήθεν) ατάκες του κ. Καρατζαφέρη που προβάλλει την εθνικιστική κακομοιριά ως αρετή.
Έτσι, η δήθεν μαζική κινητοποίηση τμήματος του αγροτικού κόσμου της Καστοριάς που παρέταξε τα υπερσύγχρονα και προφανώς πανάκριβα τρακτέρ του, «υποστηριζόμενο» από τον γαστριμαργικό εφοδιασμό καντινών, πιτσαδόρων και άλλων αυτοσχέδιων ψησταριών και catering, καθιερώνουν στον νομό καινά δαιμόνια για τον τρόπο διεκδίκησης των συντεχνιακών οικονομικών συμφερόντων. Τα οποία καθώς και τα αιτήματά των μαχητών της πεντάρας, προφανώς αγνοεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η αυθαιρεσία και η παρανομία, αλλά κυρίως η περιφρόνηση της κοινωνικής συνείδησης γενικεύεται και εξελίσσεται σε «μοχλό κοινωνικού αγώνα». Ενώ το χειρότερο είναι ότι, η γενικευμένη διαφθορά και η ανυποληψία του κράτους, καθώς και των θεσμών του, δεν μπορούν να αντισταθμίσουν ούτε να παραδειγματίσουν ή να σωφρονίσουν τους πολίτες. Κυβέρνηση, κόμματα, τοπική αυτοδιοίκηση, αξιώματα, δημόσια διοίκηση, Δικαιοσύνη, Εκκλησία, επιστημονικός και πνευματικός κόσμος, όχι μόνο δεν μπορούν να αναχαιτίσουν τον γενικευμένο παραλογισμό, αλλά αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν τα κακά προς μίμηση παραδείγματα. Σε τοπικό επίπεδο στο κλίμα αναπόφευκτα εντάσσονται και οι καταγγελίες για σκανδαλώδεις προσλήψεις και επιλογές με στενά κομματικά και προσωπικά κριτήρια. Ήταν επομένως μάλλον ζήτημα χρόνου ο κόσμος του νομού Καστοριάς, ένας κόσμος χωρίς ιδανικά και στόχους να αποπροσανατολισθεί. Και να υποκύψει στην ελαφρά κοινωνική ηθική των καταλήψεων και των αποκλεισμών.
Συμπληρωματικά σε όλα αυτά, ως ιδεολογικό πρόσχημα στην δήθεν απόγνωση που επικαλείται κάθε εκ του ασφαλούς επαναστατημένη επαγγελματική συντεχνία και στην έλλειψη προγράμματος στόχων και οραμάτων, ήλθε η διφορούμενη απάντηση της (καταγόμενης από την Κοζάνη και επομένως γειτόνισσας) υπουργού κ. Άννας Διαμαντοπούλου. Αν και ξεκίνησε την μακρότατη, 30ετή περίπου πολιτική της σταδιοδρομία από το αξίωμα της διορισμένης νομάρχη Καστοριάς στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μόνο ερωτηματικά αλλά και δυσφορία μπορεί να προκαλεί μ’ αυτά που απάντησε για την Καστοριά.
Διότι δεν είναι ίδιο σοβαρότητας, ούτε αποδεικτικό εμπειρίας, ούτε τεκμήριο συμπάθειας, από του βήματος της Βουλής (και επομένως μπροστά στον πρόεδρό της) να δηλώνει ως αρμόδια υπουργός ότι μετά (!) την δημοσίευση του Προεδρικού Διατάγματος για την ίδρυση και λειτουργία της αρχιτεκτονικής σχολής στην Καστοριά (υπεγράφη τελικά την προηγούμενη Παρασκευή 29 Ιανουαρίου), το υπουργείο της, (δηλαδή η ίδια) θα επανεξετάσει αν η λειτουργία της σχολής στην Καστοριά είναι... εφικτή χωρίς προβλήματα... με βάση της ισχύουσες διατάξεις.
Τι να εννοεί άραγε ο χρησμός της υπουργού; Ότι είναι ποτέ δυνατόν σε μια χώρα με κοινή λογική στην δημοκρατική της τάξη, να έχει υπογραφεί ένα παράνομο προεδρικό διάταγμα, αν τελικά κριθεί από το υπουργείο της ότι δεν είναι εφικτή η λειτουργία της σχολής στην Καστοριά με βάση τις ισχύουσες διατάξεις; Και αν κριθεί ότι υπάρχει πρόβλημα, θα ματαιωθεί η εγκατάσταση της σχολής στην Καστοριά; Ή μήπως εφικτή είναι η λειτουργία των σχολών, χωρίς προβλήματα σε οποιαδήποτε άλλη πόλη στην Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας, πλην Καστοριάς;
Αυτά -και άλλα πολλά- είναι τα (πιο αθώα) ερωτηματικά που εγείρει ο απειλητικός υπαινιγμός για πιθανή ματαίωση της σχολής. Διότι δεν είναι λίγοι όσοι διερωτώνται, αν ορισμένοι ψάχνουν και αξιοποιούν κάθε δυνατή ευκαιρία για να τιμωρήσουν, ή και να εκδικηθούν την Καστοριά για την ιδεολογική της ανυπακοή στις εκλογές. Μια Καστοριά που μετά από πολλά χρόνια καθυστερήσεων και παλινωδιών που οφείλονται στην έλλειψη πολιτικής αποφασιστικότητας και παρρησίας της προηγούμενης κυβέρνησης (μόνο στις χαριστικές ανταλλαγές οικοπέδων με μοναστήρια του Αγίου Όρους είχαν θάρρος εκείνοι) έρχεται τώρα αντιμέτωπη με τις παλαιοκομματικές προκαταλήψεις, ή τους τοπικιστικούς σχεδιασμούς των σημερινών κυβερνητικών παραγόντων, εν όψει και των εκλογών για την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας.
Ίσως αυτά να εννοούσε η συμπαθής κ. Άννα Διαμαντοπούλου με τον κάπως μακροσκελή τίτλο του υπουργικού θώκου της: Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων (αλλά) και Δια Βίου Μάθησης, ή άλλως πως νεοελληνιστί, υπουργός της στερνής γνώσης.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4.2.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.