O Ηλίας Παπαμόσχος και με αυτό το τέταρτο βιβλίο του με τα έντεκα διηγήματα του απέδειξε ότι δίκαια κέρδισε μια ξέχωρη θέση μεταξύ των άριστων και καταξιωμένων διηγηματογράφων της χώρας εκπέμποντας το φως του ακόμα και έξω από τα σύνορα μας. Η αναγνώρισή του αυτή στηρίχθηκε και στις ξέχωρες κριτικές, που είδαν το φως της δημοσιότητας σε όλον τον πανελλαδικής κυκλοφορίας τύπο, από καταξιωμένους κριτικούς στο είδος.
Εντύπωση έχει προκαλέσει ο τρόπος που εκφράζεται μέσα στα σύντομα και μικρά κείμενα του που περισσότερο θα τα λέγαμε ποιήματα σε πεζό λόγο οπού ζωγραφίζει, με χρωστήρα την γραφίδα του, τους ήρωες του με μεστά αλλά τόσο κατανοητά σύντομα νοήματα και τους νοιώθεις διαβάζοντας σαν νάναι ολοζώντανοι δίπλα σου συμμετέχοντας, άθελά σου, στα διαδραματιζόμενα. Θα λέγαμε, με κάποια βεβαιότητα, πως ο ανυπόφορος πόνος που προκαλείται από αδικοχαμένα από κακιά μοίρα αγαπημένα πρόσωπα, άλλοτε γεννά εντιμότητα, καλοσύνη και ειλικρινείς ευχές για τους άλλους να μην τους τύχει κάτι παρόμοιο και άλλοτε εκδικητικότητα, ίσως και ανεξέλεγκτο μίσος, με απαξίωση ανθρώπινων πιστεύω.
Tον Ηλία Παπαμόσχο δεν τον ακούμπησε το δεύτερο γιατί διάλεξε μαζί με το πρώτο, με το μοναδικό χάρισμα που έχει να γράφει, να επαναφέρει στην ζωή τα αγαπημένα χαμένα πρόσωπα, μέσα από τα διηγήματα του.
Να τα κρατάει ζωντανά στην ταλαιπωρημένη από τον πόνο μνήμη του ζώντας και ο ίδιος σ’ αυτήν την πανέμορφη ψευδαίσθηση, διδάσκοντας όμως συν τω χρόνω και τον αναγνώστη. Αλλά και ταλλα θέματα του, ξεθαμμένες αδαμαντόπετρες από το πρόσφατο και απόμακρο παρελθόν που με την πρωτοποριακή έντεχνη γραφή του, τα ξεσκουριάζει και δίνει την ξέχωρη λάμψη του αληθινού στους ήρωές του, όπως ακριβώς υπήρξαν στην ζωή, με τις ιδιόμορφες συμπεριφορές τους που σε συναρπάζουν διαβάζοντας, την πρώτη φορά με ανυπομονησία και στα γρήγορα, την δεύτερη και την τρίτη χωρίς να τα χορταίνεις.
Τον ξεχασμένο αυτόν κόσμο του παρελθόντος τον επαναφέρει με όσο θάμπος μπορεί να του δώσει μέσα από την διήγηση του για να το κάνει κτήμα και στον αναγνώστη. Και το καταφέρνει.
Aς μην πούμε όμως αλλά για τον συγγραφέα και τα κείμενα του. Άλλωστε έχουν πει τόσα σημαντικά ειδήμονες κριτικοί και καταξιωμένοι στο είδος συγγραφείς, που επισκιάζουν τις δικές μας εντυπώσεις που λεμέ ίσως, ίσως αποτελούν τα ξέφτια στο σημαντικό του έργο.
Ας αναφερθούμε σε κάτι άλλο που εμείς τουλάχιστον δίπλα και σε κάποιους άλλους το θεωρούμε σημαντικό. Τι κρίμα αλήθεια που την επιμέλεια αυτής της εκδήλωσης δεν την είχαν οι υπεύθυνοι της πολιτιστικής του δήμου ούτε και στο τέταρτο βιβλίο του συμπατριώτη τους συγγραφέα. Λέτε να ισχύει γι αυτούς το σοφό του λαού «Ουδείς προφήτης στον τόπο του»; Πώς όμως γίνεται να έχουν αναλάβει την ευθύνη για τόσες άλλες παρουσιάσεις βιβλίων ακόμα και ξένων προς την Καστοριά όχι και τόσο καταξιωμένων, χωρίς με αυτό που λέμε να επιχειρούμε να απαξιώσουμε την φιλότιμη προσπάθεια τους. Παρέλειψαν όμως να αποδώσουν την οφειλόμενη τιμή στον δικό τους καταξιωμένο συνδημότη.
Τουναντίον πώς να μην επαινέσουμε τον τοπικό εβδομαδιαίο τύπο της πόλης όπου τόσο πρόθυμα δίνει ανεμπόδιστα το βήμα σε τέτοιες περιπτώσεις. Πόσο μάλλον την εφημερίδα ΟΔΟΣ που πρωτοδημοσίευσε τα διηγήματα του Ηλία Παπαμόσχου και συνεχίζει ακόμα κάνοντας γνωστό το έργο του. Και αν συνεχίσουν έτσι σίγουρα θα βοηθήσουν να αναδειχθούν και άλλοι στον δρόμο που χάραξε ο Ηλίας.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 627
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.