ΟΔΟΣ: Αποκριές

ΟΔΟΣ 631 | 1.3.2012

Βαρύτατος ο φετινός χειμώνας για την Καστοριά με τα χιόνια και τους πάγους, το δριμύ κρύο, την ακρίβεια και ιδιαίτερα στα καύσιμα, την ανεργία, και προπαντός το κυρίαρχο αίσθημα της αβεβαιότητας για το παρόν και το μέλλον, να κάνουν την κατάσταση να φαίνεται ακόμη χειρότερη.
Έτσι ανεργία και στασιμότητα που χαρακτήριζαν την περιοχή επί για πολλά χρόνια ακόμη και πριν την κρίση, πέρασαν σε δεύτερο πλάνο. Οι εποχές που τα προβλήματα της Καστοριάς ήταν «απλά» μόνο αυτά, μοιάζουν ευτυχισμένες αναμνήσεις από μια «αθώα» περίοδο.

Η Ελλάδα «πέτυχε» την νέα μεγάλη δανειακή σύμβαση και μέσα από ένα είδος επίσημης κρατικής πτώχευσης εντός του ευρώ, απέφυγε την πλήρη διάλυση που θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες στην ίδια την υπόστασή της. Έστω κι’ αν τίποτε δεν είναι εγγυημένο για το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, αφού οι έλληνες πολιτικοί, που θα κληθούν να διαχειριστούν τώρα και στο μέλλον τις υποχρεώσεις της χώρας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχουν αλλάξει. Έτσι δεν χωρεί αμφιβολία ότι η επόμενη ημέρα έχει ήδη ξεκινήσει.
Μόνο που για μια ακόμη φορά, δεν είναι καθόλου βέβαιο, αν η Καστοριά συμμετέχει σ’ αυτή την εξέλιξη. Αντίθετα υπάρχουν ενδείξεις ότι (τουλάχιστον) εδώ, η αμεριμνησία πολιτών, πολιτικών και δημόσιας ζωής γενικότερα μοιάζει με ένα κήτος.

Δεν είναι απλώς που η Καστοριά συμμετείχε -και συνέβαλε- επί δεκαετίες στο νεοελληνικό πολιτικό-κοινωνικό και οικονομικό «θαύμα» του πολιτικού κατεστημένου με την διαρκή επανεκλογή του κ. Φιλίππου Πετσάλνικου στο αξίωμα του μόνιμου έως τώρα βουλευτή της εκλογικής περιφέρειας. Στο κάτω-κάτω επί της προεδρίας του στην Ελληνική Βουλή, την οποία του φόρτωσαν στις πλάτες του τα πολιτικά αφεντικά της χώρας, έτυχε να ληφθούν όλες οι οδυνηρές αποφάσεις και να ψηφιστούν αντιλαϊκοί νόμοι, που θα κάνουν την κοινοβουλευτική αυτή περίοδο, αληθινά αξέχαστη δηλαδή εφιαλτική. Ώστε ένα είδος ιστορικής πολιτικής αυτοδικίας (αυτό που λένε ότι η Φύση στο τέλος εκδικείται) αναμφισβήτητα την υφίσταται ο εκλεκτός της Καστοριάς -στον οποίο ξαφνικά σταμάτησαν να απονέμουν τρόπαια και διακρίσεις οι πολυπληθείς πολιτιστικοί και εξωραϊστικοί σύλλογοι της άνω-κάτω Καστοριάς και περιχώρων. Είναι όμως και κάποια άλλα μεμονωμένα γεγονότα που ενισχύουν τις ενδείξεις ότι, το πρόβλημα της Καστοριάς δεν ήταν τελικά κανείς άλλος και κανένα μεμονωμένο πρόσωπο, παρά μόνο ο ίδιος της ο εαυτός.

Η αρχική παραίτηση (ουσιαστικά περί αυτού επρόκειτο και όχι για διαγραφή) του βουλευτή Καστοριάς κ. Ζήση Τζηκαλάγια που μην αντέχοντας την ασφυκτική πίεση των κομματικών υποχρεώσεων της Νέας Δημοκρατίας (οι οποίες ωστόσο δεν σχηματίσθηκαν μέσα από μια διαδικασία εθνικής υπευθυνότητας, αλλά από την γνώση των παράλληλων ευθυνών της ίδιας για την κρίση και την ανάγκη επιβίωσης) καταψήφισε την νέα δανειακή σύμβαση, σηματοδοτεί κατά πάσα πιθανότητα την διαμόρφωση συνθηκών εξόδου του από την κεντρική πολιτική σκηνή -χωρίς να κρύβονται εκπλήξεις σε σχέση με άλλους «στίβους» όπως στην τοπική αυτοδιοίκηση. Έστω κι’ αν στη συνέχεια μπορεί και να μετάνιωσε, όπως αποδεικνύει η απόφασή του να ψηφίσει τον εφαρμοστικό νόμο της δανειακής σύμβασης που προηγουμένως όμως καταψήφισε, φαίνεται ότι έστω και στιγμιαία είχε επιλέξει την «ηρωϊκή» αποβολή του από το πολιτικό σύστημα, στο οποίο οι συνθήκες του εκλογικού ανταγωνισμού όπως διαγράφονται στο εγγύς μέλλον εντός της Νέας Δημοκρατίας, δεν του εξασφάλιζαν απόλυτη βεβαιότητα επανεκλογής.

Η απόφαση του βουλευτή Καστοριάς να καταψηφίσει την νέα δανειακή σύμβαση, δεν είναι άμοιρη κριτικής προσέγγισης, έστω κι’ αν ήταν απόλυτα σύμφωνη με την συνείδησή του. Ιδιαίτερα την στιγμή που με την εν συνεχεία υπαναχώρησή του και την θετική ψήφο του υπέρ του εφαρμοστικού νόμου, προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση στο πολιτικό του ακροατήριο.
Μερικές φορές στην πολιτική απαιτείται το ΟΧΙ να στρέφεται κατά του πολιτικού λαϊκισμού, που είναι ο βασικός υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας.

Από την άλλη πλευρά το… προσκύνημα στους Ιερούς Τόπους των Ιεροσολύμων των δημάρχου και αντιδημάρχου Καστοριάς, όπως θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το ταξίδι προβολής του δήθεν τουριστικού προϊόντος της Καστοριάς στο Ισραήλ με το οποίο ξαφνικά φλερτάρει όλη η «καθ’ ημών» ελληνική Ανατολή – να έλθουν να δουν εδώ το τίποτε που απέμεινε από τους χιλιάδες Καστοριανούς ισραηλίτες προγόνους τους, σαν ένα είδος σκωτσέζικου ντους- σκιαγραφεί ένα άλλο είδος γραφικότητας και ιδιαιτερότητας της περιοχής που χρήζει ανάλυσης.

Η εν συνεχεία αναχώρηση του δημάρχου με συνεργατών του στην Κωνσταντινούπολη, για επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και πρόσκληση στον Πατριάρχη να επισκεφθεί την Καστοριά –αν και τον Πατριάρχη προσκαλεί αποκλειστικά ο επίσκοπος- προκαλεί θυμηδία που περιμένει το προεκλογικό φυλλάδιο των επισκεπτών του Φαναρίου δίπλα και μαζί με τον Πατριάρχη για να «εξηγηθούν» τα ανεξήγητα, αδικαιολόγητα και τόσα πολλά ταξίδια μόλις στην διάρκεια ενός έτους.

Όταν επιμένουν -δυστυχώς ανεξέλεγκτα- οι δημοτικοί αντί να στρώσουν πεζοδρόμια, να φυτέψουν δένδρα, να τοποθετήσουν παγκάκια και να συνδράμουν τις υπηρεσίες στην αποδοκιμασία της αρχαιολογικής ανασκαφής άνευ διδασκάλου, να παριστάνουν αντιθέτως τους τουριστικούς ατζέντηδες, αυτό σημαίνει ότι κάτι εξακολουθεί να αρμενίζει στραβά. Αποκριές

Το πάνδημο συλλαλητήριο χιλιάδων ανθρώπων έξω από το Διοικητήριο, που τελικά διαμαρτύρονταν στον αέρα, ή μάλλον κατά του ίδιου του άδειου κτηρίου, των τούβλων και των επίπλων του, καθ’ όσον όλοι ή σχεδόν όλοι οι επί σειρά ετών διατελέσαντες υπεύθυνοι για το θαύμα της Καστοριάς ήταν παρόντες στο συλλαλητήριο το οποίο θα μπορούσε αντί για συλλαλητήριο να είναι μια μαζική αποκρυφιστική εκδήλωση. Ένα νέο Ελευσίνειο μυστήριο.

Διότι δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, βουλευτής (όχι βέβαια ο κ. Φιλ. Πετσάλνικος) και τέως βουλευτές, τέως νομάρχες, αντιπεριφερειάρχης, τέως δήμαρχοι μηδέ του κ. Ι. Τσαμίση, ο οποίος κατά κοινή αντίληψη ήταν καλός γιατί «τουλάχιστον ήταν τίμιος» (!!!) υποψήφιοι, επίδοξοι υποψήφιοι, νυν, τέως και επόμενοι πολιτευτές, δηλαδή άπασα η δημογεροντία, πλαισίωσε τον διαμαρτυρόμενο λαό που έδειξε πρόθυμος να τους επανεκλέγει όσο χρειάζεται για να ολοκληρώσουν το έργο τέχνης που λέγεται «Καστοριά».

Εικόνες γραφικές, ανεξίτηλες, πετράδια στην δοξασμένη ιστορία αυτού του τόπου υπό το βλέμμα του Αρλεκίνου που μάλλον τους πήγε γάντι. Και όλα αυτά προς το τέλος ενός μακρόσυρτου χειμώνα, πριν αρχίζει η Άνοιξη που μάλλον δεν θα είναι ακόμη ετούτη για τους πρόθυμους και υποχρεωτικά για τους απρόθυμος ραγιάδες.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 631