ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Η κοινή μοίρα του “άλλου”...

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

για το βιβλίο “Μαύρο Χιόνι” του Νώντα Τσίγκα

Το πρόβλημα της μετανάστευσης, ή ορθότερα της παράνομης εισόδου και παραμονής στη χώρα μας ανεξέλεγκτου και απροσδιόριστου αριθμού μεταναστών, είναι ένα ζήτημα πραγματικό, που η ελληνική Πολιτεία ουδέποτε θέλησε να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα. Οι πολλές σκοπιές και οπτικές από τις οποίες μπορεί να δει κάποιος το ζήτημα, η οικονομική, κοινωνική, εκπαιδευτική, ανθρωπιστική και άλλες ακόμη παράμετροι, δεν ευαισθητοποίησαν εντούτοις μέχρι τώρα την Πολιτεία, ώστε να το θέσει επί τάπητος, προχωρώντας σε μια ειλικρινή συζήτηση για το εάν ως χώρα και κοινωνία θέλουμε και χρειαζόμαστε τους μετανάστες, και πόσους από αυτούς μπορεί να σηκώσει ετούτη η γη, για το πώς τους αντιμετωπίζουμε, πως διασφαλίζουμε τα δικαιώματα τους, την κοινωνική και εκπαιδευτική τους ένταξη, με παράλληλη διατήρηση της ιδιαίτερης ταυτότητας. Κακώς εννοούμενα ιδιωτικά συμφέροντα εκείνων που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη των μεταναστών για να αυξάνουν άνομο πλούτο – που συχνά κι αυτός «μεταναστεύει» – και η γνωστή και ευρύτερα παγιωμένη κρατική αδιαφορία οδήγησαν την κατάσταση σε εκρηκτικό μείγμα. Η Πολιτεία δυστυχώς δεν αντιμετώπισε ούτε το υπαρκτό ζήτημα της ασφάλειας, ή καλύτερα της έλλειψης της, για το οποίο δεν ευθύνονται απαραίτητα ή αποκλειστικά οι μετανάστες, καθώς πριν την έλευση τους δεν ήμασταν κοινωνία αγγέλων σε επίγειο παράδεισο. Κάπου στην πορεία, βοηθούντων σε αυτό και κάποιων ΜΜΕ και ακραίων στοιχείων, επήλθε μια γενικότερη σύγχυση: κάποιοι μπερδεύουν τους αναζητούντες εργασία μετανάστες με τους περιφερόμενους αλλοδαπούς κακοποιούς. Και το χειρότερο, η απουσία της Πολιτείας έδωσε πολλάκις το δικαίωμα να πάρουν το νόμο στα χέρια τους τα ακραία φασίζοντα στοιχεία, που συγχέοντας ηθελημένα την πατρίδα με τον άρρωστο εθνικισμό, επιδιώκουν την αναταραχή στοχεύοντας στην εξουσία.

Το «Μαύρο χιόνι», λυρικό πόνημα του Νώντα Τσίγκα, ελλόγιμου παιδιού του Βογατσικού, δεν ξέρω σε ποιο τύπο της λογοτεχνίας να το κατατάξω. Ευσύνοπτο και περιεκτικό συνάμα, με ιδιαίτερη αισθητική και τυποτεχνική πρωτοτυπία και θαυμαστή εικονογράφηση του Μόδη Γούναρη, είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας για τη στρεβλή και ολέθρια αυτή αντιμετώπιση της μετανάστευσης από την ελληνική Πολιτεία και μέρος των ελλήνων πολιτών. Θαυμαστή λογοτεχνική σύνδεση των ιστορικών συμβάντων άλλοτε και σήμερα, από μια αδιάφορη και ένοχη Ευρώπη και μια εξίσου ένοχη και ανίκανη Ελλάδα: η κοινή μοίρα του «άλλου», χτες και σήμερα – των Εβραίων κάποτε, των μεταναστών σήμερα. Νταχάου και Άουσβιτς τότε, Παγανή και όχι μόνον σήμερα. Τρένα, στρατόπεδα, φάτνες. Προφανώς οι Έλληνες ξεχνούν γρήγορα. Γι αυτό δε θυμούνται όχι μόνο «τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές», αλλά και το Έλλις Άϊλαντ και τον κοινωνικό αποκλεισμό από τους αγγλόφωνους στην Αυστραλία κι άλλα πολλά. Δε ξέρω αν όντως «ο σπόρος της μετανάστευσης και της ανάγκης θα βλαστήσει την οργή των χρόνων που θα ‘ρθουν», όπως από το εξώφυλλο ήδη διακηρύσσει ο Ν. Τσίγκας, είμαι βέβαιος όμως ότι το δράμα των μεταναστών θα το νιώσουν σύντομα – αν δε το νιώθουν ήδη – πολλοί από εμάς, όταν θα ζητούν στην ξένη γη όχι απλώς μια καλύτερη δουλειά για επιστήμονες, αλλά μονάχα ένα κομμάτι σκληρό ψωμί και μια αχτίδα φωτός, από το μαύρο σκοτάδι που πνίγει την Ελλάδα, εισπράττοντας κλειστές πόρτες, σκαιή συμπεριφορά και κρατική βία, από εκείνους που μας αντιμετωπίζουν ως ανθρώπινα σκουπίδια του Νότου, που διαταράσσουν την ευημερία τους…

Νώντας Τσίγκας

"Μαύρο Χιόνι"
Εικονογράφηση: Μόδης Γούναρης.
Εκδόσεις ΔιαπυροΝ
http://diapyron.com/diakinisi/
ISBN 978-960-98748-3-0
Άνοιξη 2010, σελ. 52

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 9 Φεβρουαρίου 2012, αρ. φύλλου 627