24.4.12

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Μασκαραλίκια και καραγκιοζλίκια διαχρονικά κι όχι αποκριάτικα

Ένα παραμιλητό από και για το χάλι όπου έχουμε οι Έλληνες φτάσει…


ΟΔΟΣ 631 | 1.3.2012

Θα μπορούσαν τα όσα παρακολουθήσαμε πρόσφατα –ο Θεός να μας συνετίσει να μην ακολουθήσουν κι άλλα τρομακτικότερα- να μας κάνουν να χάσουμε τη φωνή μας και να βουβαθούμε. Ευτυχώς που όχι μόνο δεν έγινε έτσι, αλλ’ αντίθετα οι φωνές πλήθαιναν για δύο λόγους: ο ένας αυτός της ανάγκης για εκτόνωση -αν δε μιλήσουμε θα σκάσουμε-, ο άλλος γιατί μονάχα η επεξεργασία των όσων συμβαίνουν αποτελεί τη γόνιμη διαδικασία να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε και να συνερχόμαστε.

Λοιπόν, μελετώντας την Ιστορία του λαού μας –κι όχι μονάχα του δικού μας-, μιλούσαμε συχνά για τις περιόδους της παρακμής που διαδέχονταν αυτές της ακμής και λέγαμε πάντα πως η παρακμή ποτέ δε συνέβαινε τυχαία, αλλά γεννιόταν από τα λάθη των ίδιων των ανθρώπων. Κάτι τέτοιο ζούμε και σήμερα: μια παρακμή που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε. Και αυτό που εντυπωσιάζει είναι το πόσο γρήγορα αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε: αμέσως, σχεδόν ακαριαία, άρχισαν να εμφανίζονται στον τύπο δυνατά κι υπέροχα κείμενα για τα λάθη και τις αιτίες της ζοφερής κατάστασης στην οποία βρεθήκαμε και βρισκόμαστε οι Έλληνες σήμερα.

Επιτρέψτε μου να μην ασχοληθώ με τα λάθη των πολιτικών μας που είναι και τα σοβαρότερα. Θα τους αφήσω στην άκρη όχι για να λιγοστέψω την τεράστια ευθύνη τους -κανένας άνθρωπος με συνείδηση δε θα ‘θελε να βρίσκεται σήμερα στη δική τους θέση-, αλλά γιατί ένα από τα εθνικά μας ελαττώματα ήταν κι εξακολουθεί να είναι αυτό της μετάθεσης των ευθυνών μας σε άλλους, σε όποιον άλλον έξω από τον εαυτό μας. Ακόμα κι όταν ο εαυτός μας φταίει.

Είχαμε λοιπόν φτάσει να ξεπλένουμε εντελώς τους εαυτούς μας και να μην επωμιζόμαστε την ευθύνη μας ο καθένας ούτε καν στο μερίδιο που μας αναλογούσε και μας αναλογεί (κι η σιωπή συνενοχή είναι, μα εμείς το αντίθετο κάρφωμα το θεωρούσαμε και, σιωπώντας, αφήναμε το κακό να διογκώνεται). Είχαμε φτάσει εκεί κι ας το ξέραμε πως μονάχα με την αυτοκριτική διορθωνόμαστε, πως μονάχα αυτή μας δίνει τη δυνατότητα να διορθωθούμε. Και ήμασταν «δικαιολογημένοι» που ενεργούσαμε έτσι, αφού, πρώτον, κανείς δεν τιμωρούνταν ποτέ όσο σοβαρό σφάλμα και αν είχε κάνει και, δεύτερον, κανείς εκτός από ελάχιστους δε νοιαζόταν να διορθωθεί, κανένας δεν ενδιαφερόταν να γίνει καλύτερος άνθρωπος, αυτό δεν υπήρχε στους στόχους των συντριπτικά περισσότερων, καθώς οι περισσότεροι πίστευαν πως είχαν έρθει στη ζωή για να περάσουν και να περνούν καλά. Τίποτ’ άλλο…

Έτσι περνούσαν τα χρόνια –είχε γίνει κι αυτό ένας ιερός στόχος πολλών, το να περνάει ο καιρός, αδιάφορο πώς- κι ο καθένας μας ή οι συντριπτικά περισσότεροι νοιαζόμασταν μονάχα γι’ αυτό κι ας είναι ο Χρόνος το μόνο δώρο που μας δόθηκε Άνωθεν για να το αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο για όλους κι όχι για τον εαυτό μας τρόπο∙ κι ας νοιαζόμασταν μονάχα για το πώς θα τα καταφέρναμε να βολευτούμε, να τρυπώσουμε κάπου, για να μπορούμε στη συνέχεια να αποκτήσουμε όλα εκείνα που από νωρίς μάθαμε –μας έμαθαν- να ονειρευόμαστε: ένα σπίτι τεράστιο, ένα αυτοκίνητο που να μην περνάει απαρατήρητο ούτε αυτό ούτε ο οδηγός του, τα λούσα και τα χρυσαφικά που τελευταία είχαν γίνει λευκόχρυσα, οτιδήποτε τελοσπάντων πιστεύαμε πως πρόσθετε. Μονάχα που πρόσθετε στα «έχει» μας, όχι στο είναι μας - που είναι και το μόνο ουσιώδες-, αλλά δεν το ξέραμε οι καημένοι…

Ξέρω, ξέρω. Το μεγαλύτερο φταίξιμο είναι των πολιτικών και της πολιτικής, που μας άφηναν τα περιθώρια να αποκτούμε τα όσα θέλαμε με όποιον τρόπο. Ναι, έτσι είναι. Αλλά αυτή η πραγματικότητα δεν παραγράφει καθόλου το δικό μας φταίξιμο να θέλουμε τα πάντα για τον εαυτό μας, αδιαφορώντας και για την ανύπαρκτη αξιοκρατία και για την ισοπέδωση των πάντων στο όνομα της «ισότητας» και του «δικαίου» και τις ένα σωρό ανομίες στις οποίες προχωρούσαμε όποτε μας δινόταν η ευκαιρία. (Ε, και στην πατρίδα μας από τέτοιες ευκαιρίες άλλο τίποτε. Μονάχα ευκαιρίες για να αναδειχθεί ο καλύτερος που θα μπορούσε να γίνει το παράδειγμα και να παρασύρει προς το μέρος του πολλούς από τους άλλους, μονάχα αυτές οι ευκαιρίες ήταν ανύπαρκτες ή σπάνιες, γι’ αυτό και το λουλούδι του φθόνου εδώ σε μας ευδοκιμούσε καλύτερα από οπουδήποτε αλλού.)

Έτσι, λοιπόν. Το φταίξιμο είναι όλων μας. Κι ας φταίνε περισσότερο οι πολιτικοί, γιατί η παροιμία για το ψάρι που βρομάει από το κεφάλι δεν έπαψε ποτέ να ισχύει. Κι ας φταίμε λιγότερο εμείς που ανάμεσα στους υποψήφιους διαλέγαμε με βάση την αρχή «το μη χείρον βέλτιστον», αυτό δηλαδή που λέμε απλά «μη χειρότερο», αφού οι αληθινά άξιοι δεν είχαν τη διάθεση να εμπλακούν, βλέποντας την κατάντια του χώρου και των ανθρώπων του, που, το λιγότερο που παθαίνουν είναι πως γίνονται αυτιστικοί και νάρκισσοι και αδιαφορούν παντελώς για όλους τους άλλους εκτός από τον υπέρλαμπρο εαυτό τους, που μόνο το θαυμασμό και τα σέβη ημών των απλών πολιτών αυτού του τόπου θα άξιζε να απολαμβάνει και την ψήφο μας. Τίποτ’ άλλο.

Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και γίναμε μια χώρα μασκαράδων και καραγκιόζηδων. Και, συγγνώμη, αλλά καθόλου δε με νοιάζει πώς μας βλέπουν οι ξένοι, πώς φαινόμαστε στα μάτια τους και τι πιστεύουν για μας οι άλλοι. Αυτό εκ των πραγμάτων λίγο απασχολεί εμάς που ζούμε εντός των τειχών μιας πατρίδας που κατέρρευσε ή, σωστότερα, μιας πατρίδας που εμείς την «καταρρεύσαμε». Προσωπικά πιστεύω πως είναι πολύ πιο οδυνηρό αυτό που νιώθουμε όταν συνειδητοποιούμε πώς βλέπουν την πατρίδα μας τα δικά μας μάτια. Θέλετε να σας πω ένα παράδειγμα; Χρειαζόταν να ενημερωθούμε για το τι είπαν οι ξένοι για τη ληστεία στο Μουσείο της Ολυμπίας; Ποιος Έλληνας δεν πόνεσε και δεν ντράπηκε πολύ, θανάσιμα, μόλις έμαθε το νέο; Και ποιος δεν ένιωθε την ντροπή του να μεγαλώνει διαβάζοντας και τις λεπτομέρειες για τους υπαλλήλους που ενώ όφειλαν να είναι εκεί δεν ήταν, για τα κουφά αυτιά του εκάστοτε υπουργού που δεν έδινε καμία σημασία σε εκκλήσεις και προειδοποιήσεις των υφισταμένων, που έχουν το θλιβερό προνόμιο να γνωρίζουν γιατί βιώνουν, αλλά ποτέ να μην εισακούονται; Ποιος από τους ένα σωρό υφισταμένους αυτής τη χώρας που το έχει ζήσει μπορεί να ισχυριστεί πως το αντέχει εύκολα;

Καταντήσαμε, δυστυχώς, χώρα καραγκιόζηδων και μασκαράδων. Οι περισσότεροι βρίσκονται στα ανώτερα κλιμάκια, όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και των άλλων εξουσιών, δεν εξαφανίζονται όμως όσο κατεβαίνουμε προς τα κάτω. Άλλωστε είχαμε βρει όλοι τους μηχανισμούς να την καταστρέφουμε. Ο καθένας από το δικό του πόστο μπορούσε να το κάνει. Άλλο αν υπήρχαν και κάποιοι που δεν ήθελαν να το κάνουν, όσο κι αν αυτό τους στοίχιζε σε χρήματα ή σε αποδοχή ή…

Από αυτούς τους ελάχιστους κάποιους ας εμπνευστούμε όλοι. Από αυτούς που έχουν πάνω από την καλοπέρασή τους το αίσθημα του χρέους και της ευθύνης και δε διστάζουν να ερμηνεύουν το δώρο της ζωής ως εκπλήρωση χρεών προς το σύνολο. Γιατί αυτοί ξέρουν να νιώθουν την πληρότητα ξεπληρώνοντας τα χρέη τους και ξέρουν ακόμα πως έτσι πηγαίνει η ζωή παραπέρα και όχι αλλιώς όπως είχαμε μάθει ως τώρα…


Υ.Γ.: Πέρσι, όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Ιαπωνία, στην πατρίδα μας δεν είχαν μπει ακόμα στην καθημερινότητά μας τα συσσίτια. Οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο φιλοξενούσαν ένα καταπληκτικό γράμμα με τον τίτλο: «Το μεγαλείο της σωστής παιδείας», που μιλούσε για ένα 9χρονο Γιαπωνεζάκι, το μόνο που επέζησε από μια οικογένεια που ξεκληρίστηκε ολόκληρη, που, ντυμένο πολύ ελαφρά ενώ είχε κρύο, βρισκόταν στο τέλος μιας τεράστιας και στριφογυριστής ουράς συσσιτίου και, ενώ ο αστυνομικός (ο επιστολογράφος) τού πρόσφερε το δικό του φαγητό επειδή φαινόταν πως το φαγητό θα τελείωνε ώσπου να ‘ρθει η σειρά του, είδε κατάπληκτος το παιδί να παίρνει τη σακούλα και να πηγαίνει να την ακουμπάει στην αρχή της γραμμής, εκεί που ήταν συγκεντρωμένο όλο το φαγητό για διανομή. Κι όταν το ρώτησε γιατί το έκανε, αυτό απάντησε: «Γιατί βλέπω πολλούς άλλους πολύ πιο πεινασμένους από μένα. Αν τη βάλω εκεί, τότε θα μοιραστεί ισότιμα».
Και κλείνει η επιστολή με την παρακάτω σπουδαιότατη διαπίστωση: «Η κοινωνία που μπορεί να εμφυσήσει σε ένα 9χρονο παιδί την έννοια της θυσίας για το ευρύτερο καλό πρέπει να είναι μια σπουδαία κοινωνία, ένας σπουδαίος λαός.»


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 631

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ