ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Μνημονίου αδιέξοδος β’

ΟΔΟΣ 631 | 1.3.2012

Είναι πολύ εύκολο να συσκοτίσεις την αλήθεια και να επιβάλεις το ψέμα και τη συκοφαντία σ’ ένα λαό που κάθε πρωί του ανακοινώνεις και μια εκτέλεση.

Πέτρος Κόκκαλης (στο Κώστα Γκριτζώνα, Τα παιδιά του εμφυλίου πολέμου) 

Στην παλιά Κομοτηνή, εκεί που δεν υπήρχε πολεοδομικό σχέδιο και τα σπίτια είχαν χτιστεί από τον καιρό ων Σουλτάνων σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων, υπήρχαν σοκάκια κάθετα στους κυρίους δρόμους, τα οποία οδηγούσαν μοναχά σε αυλές και ιδιωτικές κατοικίες. Τα τελευταία χρόνια, με την ταχυτάτη δόμηση, ανεγέρθηκαν πολυώροφες οικοδομές, οπότε έγινε εκ των πραγμάτων και εκ των υστέρων πολεοδομική χάραξη και τα γραφικά αδιέξοδα σοκάκια διανοίχτηκαν και έπαψαν να υφίστανται πια. Ένας μικρός αριθμός τους υπάρχει ακόμη κυρίως στις μουσουλμανικές συνοικίες της πόλης, που κι αυτά νομίζω πως στο προσεχές μέλλον θα εξαλειφθούν – εκτός βεβαίως κι αν δεν ανακάμψει ποτέ η χώρα από την οικονομική κρίση…
Για λόγους διευκόλυνσης των επισκεπτών και του ταχυδρομείου, ο δήμος είχε δώσει στα σοκάκια αυτά το όνομα της κύριας οδού με την προσθήκη Αδιέξοδος Α’ ή Β’ κι εξής. Υποθέτω βεβαίως, ότι κάτι παρόμοιο θα συμβαίνει και σε άλλες ελληνικές πόλεις.
Κάτι ανάλογο, πρέπει να σημειωθεί πως παρατηρείται και στην Κωνσταντινούπολη, τόσο στην παλιά Πόλη, όσο και στον Ευρωπαϊκό της τομέα, όπου κι εκεί δίπλα συνήθως στην ονομασία της κυρίας οδού τίθεται η προσθήκη “çıkmaz”, αυτό δηλαδή που δεν βγαίνει, δεν οδηγεί πουθενά. Στην Πόλη μάλιστα, όπου υπάρχουν γειτονιές παραπηγμάτων, γνωστές ως γκετζέ κοντού, αυτά δηλαδή που χτιστήκανε τη νύχτα, από απελπισμένους Ανατολίτες που συνέρρευσαν και συνεχίζουν να συρρέουν στην Πόλη, αναζητώντας καλύτερη τύχη, το φαινόμενο των αδιέξοδων στενών επεκτείνεται.

Τα σκέφτηκα αυτά τα γραφικά αδιέξοδα δρομάκια, παραλληλίζοντας τα στο μυαλό μου με το “Μνημόνιο”, το διόλου γραφικό βεβαίως, στο οποίο σύρεται η χώρα μας, με την ψευδή και απατηλή υπόσχεση της σωτηρίας. Αλλά βεβαίως, τόσο οι εμπνευστές όσο και οι εφαρμοστές των “Μνημονίων” που αλυσοδένουν την Ελλάδα, ουδόλως προειδοποίησαν το λαό για το αδιέξοδο του εγχειρήματος. Ίσως επειδή, τα Μνημόνια αυτά σχεδιάστηκαν και συντάχθηκαν για να στηρίξουν και να προασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα, για τα οποία και μόνον θα υπάρξει διέξοδος και σωτηρία…
Διότι βεβαίως, χρειάζεται απύθμενο θράσος, για να επιβάλεις σε μια χώρα που βρίσκεται σε τέτοια βαθιά ύφεση, όπως η δικιά μας, τα μέτρα του άρτι ψηφισθέντος Μνημονίου. Κι αν οι μεν τοκογλύφοι δανειστές της χώρας μας, που κρύβονται πίσω από την ομπρέλα του γερμανικού ιμπεριαλισμού και τη μάσκα της Ευρωπαϊκής δήθεν Ένωσης, έχουν αυτή τη θρασύτητα, αφού άλλωστε η πατρίδα μας τους είναι αδιάφορη, και τη βλέπουν μονάχα ως προσοδοφόρο οικόπεδο και ορυχείο, οι εκλεγμένοι ταγοί της χώρας –οι οποίοι βεβαίως δεν έχουν πλέον καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, και καταχρώνται την τελευταία λαϊκή εντολή– θα όφειλαν να επιδείξουν περισσότερη συστολή και μεγαλύτερη ειλικρίνεια.

Ένας λαός που μαστίζεται από την ανεργία, η οποία έχει προ πολλού ξεπεράσει το 20%, ενώ στις νεαρότερες ηλικίες ξεπερνά και το 50%, δεν δύναται να ανταποκριθεί σε κανενός είδους «μνημονιακή» συνταγή αυτού του είδους.
Ασφαλώς και καταλαβαίνουν τόσο οι δανειστές, όσο και οι εγχώριοι εντεταλμένοι τους, ότι όταν μειώνεις – ριζικά μάλιστα – τους μισθούς και τις συντάξεις, δεν είναι δυνατόν να προσδοκάς αύξηση των φορολογικών εσόδων, όσο κι αν αυξάνεις τους φορολογικούς συντελεστές. Ή τουλάχιστον, όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τον παραπάνω απλό συλλογισμό, δεν είναι σώφρων. Διότι κατά το λαϊκό ρητό, «ουκ αν λάβεις, παρά του μη έχοντος». Και συντόμως οι παντελώς μη έχοντες σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα θα αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Η παροιμιώδης αυτή φράση, που πρωτοεμφανίστηκε στους “Νεκρικούς διαλόγους” του Λουκιανού, συνδέεται βεβαίως με τον Αχέροντα και τον πορθμέα του το Χάροντα, το γιό του Ερέβους και τη Νύχτας. Στις μέρες μας, η θνήσκουσα Ελλάς και οι πολίτες της μπορούν εύκολα να αναζητήσουν το σύγχρονο Αχέροντα και τον Άδη στους σχεδιασμούς της Τρόικα και όλων εκείνων που εμφανίζονται ως σωτήρες της χώρας μας, ζητώντας μας μάλιστα πανάκριβο οβολό για να μας οδηγήσουν σε βαθύ σκοτάδι και μακρά και ατελείωτη νύχτα…

Σε σύντομο χρόνο, όταν η λεηλασία του εισοδήματος του συνόλου των πολιτών της Ελλάδας θα έχει ολοκληρωθεί, και καθώς η γάγγραινα των δανειστών θα εξακολουθεί να απαιτεί, τότε δεν θα μένει πια τίποτε άλλο από τη δήμευση του κεφαλαίου των ιδιωτών, είτε αυτό λέγεται ακίνητη περιουσία, είτε λέγεται αποταμίευση. Προσωπικά προβλέπω νέα συντριπτική φορολόγηση, στην οποία οι πολίτες θα αδυνατούν να ανταποκριθούν, με αποτέλεσμα περιουσίες να αλλάζουν χέρια εν ριπή οφθαλμού, καταλήγοντας σε τυχοδιώκτες «επενδυτές» από το Βορρά, που με τα απίθανα «επενδυτικά σχήματα» τους θα καταφθάσουν στην Ελλάδα. Πρώτα θύματα θα είναι βεβαίως οι δανεισμένοι από τις τράπεζες. Διότι τα κυβερνητικά μέτρα έχουν ανατρέψει συλλήβδην οποιονδήποτε οικογενειακό προγραμματισμό, όσο λογικός και αν ήταν αυτός. Με το εισόδημα συρρικνωμένο και τη φορολογία πολλαπλασιασμένη, η μεγάλη πλειοψηφία των δανειοληπτών θα έχει σύντομα ως δίλημμα είτε την εξόφληση της δόσης δανείου, είτε την στοιχειώδη σίτιση της οικογένειας…

‘Οσο συγκινητικό ηχεί το γεγονός ότι το ελληνικό δράμα κινητοποίησε τους λαούς της Ευρώπης, που διαδηλώνουν στους δρόμους για τα ελληνικά δίκαια και την αδικία του Βερολίνου, φοβούμενοι προφανώς ότι ήγγικεν και η δικιά τους ώρα, άλλο τόσο τραγικό είναι πως το αδιέξοδο της πολιτικής των “Μνημονίων” και της ασίγαστης λιτότητας δεν γίνεται αντιληπτό και δεν συγκινεί ούτε στο ελάχιστο τους Έλληνες ιθύνοντες και κυβερνώντες, μόνο μέλημα των οποίων είναι η παράταση με κάθε θυσία της μακαριότητας τους…
Ο δρόμος του “Μνημονίου” είναι αδιέξοδος όχι φυσικά επειδή διαμαρτύρονται τα συνδικάτα ή αρθρογραφούν εναντίον του κάποιοι συνειδητοποιημένοι πολίτες. Τα αδιέξοδα του τα δείχνει ο χρόνος που περνά: δυο χρόνια χαμένα, χωρίς αποτέλεσμα, δυο χρόνια γεμάτα φρούδες ελπίδες κι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για ανάκαμψη και βελτίωση της κατάστασης. Επώδυνη και παρατεταμένη θεραπεία που χειροτερεύει την κατάσταση της ασθενούς χώρας, μόνο αποτέλεσμα της οποίας είναι η εξαθλίωση ενός λαού.

Τα αδιέξοδα αυτά βεβαίως τα αντιλαμβάνεται πολύ καλά το δικομματικό πολιτικό κατεστημένο, που πλέον έχει συνενωθεί σε ενιαίο σχηματισμό εμπαιγμού του λαού και για το λόγο αυτό είναι πιθανόν να πραγματοποιήσει εκλογές, αφενός πιστεύοντας ότι έτσι θα αποφορτίσει την κοινωνική ένταση και αφετέρου επειδή με τους παρόντες συσχετισμούς, οι ιθύνοντες των δυο κομμάτων φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να περάσουν τα συντριπτικά μέτρα του Ιουνίου, που θα ρημάξουν ότι ακόμη απέμεινε όρθιο στη χώρα… Πλανώνται όμως όσοι σκέφτονται και σχεδιάζουν σε τέτοια πλαίσια. Η λαϊκή εξαθλίωση από κάποια στιγμή και πέρα δε θα χαλιναγωγείται με καμιά από τις μέχρι σήμερα μεθόδους του πολιτικού κατεστημένου. Και η στιγμή αυτή έρχεται…
Τα αδιέξοδα της Μνημονιακής πολιτικής θα τα δει αύριο όλη η Ευρώπη, οι συνέπειες για την οποία θα είναι βαριές και αδυσώπητες. Όταν ετούτη η χώρα θα έχει καταρρεύσει, θα χτυπούν καμπάνες και συναγερμοί στις άλλες πρωτεύουσες, αλλά θα είναι πια αργά. Ιδεοληψίες και εμμονές του Βερολίνου και των δορυφόρων του θα πληρωθούν από τους ίδιους στο ακέραιο αύριο…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 631