ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από τις εκλογές…

Ζούμε σε μια χώρα που υποτίθεται ότι ακολουθεί σχέδιο οικονομικής ανάταξης και μέσα από ένα φορολογικό ορυμαγδό προσδοκά αύξηση των δημοσίων εσόδων. Στην ίδια αυτή χώρα το πολιτικό κατεστημένο αποφασίζει να αναστείλει επί τρίμηνο την προθεσμία υποβολής φορολογικών δηλώσεων, προκειμένου να διεξάγει εκλογές, με το πονηρό σκεπτικό πως οι πολίτες ψηφίζοντας δεν θα έχουν γευτεί την αλγεινή και δημευτική φορολόγηση. Προσπαθεί με άλλα λόγια να ξεγελάσει τους πολίτες.
Στην ίδια αυτή χώρα, το ίδιο πολιτικό κατεστημένο που την απομυζά επί δεκαετίες, όπως η μελίγκρα το δέντρο, σχεδιάζει την εκλογική αναμέτρηση, ενόσω έχει δεσμευτεί και υπογράψει για τη λήψη καταιγιστικών οικονομικών μέτρων, που θα πρέπει να ληφθούν αμέσως μετά. Ευελπιστεί λοιπόν ότι οι πολίτες της χώρας, εν τη αφέλεια τους ή εν τη αγωνία τους, θα ανανεώσουν την εντολή και θα το βοηθήσουν να επιβιώσει. Με απλά λόγια δηλαδή το πολιτικό κατεστημένο επιχειρεί να εξαπατήσει τους πολίτες, με σκοπό όχι τη διάσωση της χώρας, αλλά τη δικιά του σωτηρία και μόνο.

‘Οταν σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα των δυο ετών, οι Ευρωπαίοι τοκογλύφοι δανειστές της χώρας έθεταν και θέτουν αλλεπάλληλα εκβιαστικά διλήμματα και επαχθείς όρους για την καταβολή της επόμενης δανειακής δόσης, που στο τέλος σαν από θαύμα καταβάλλεται, τότε αβίαστα προκύπτει ο εμπαιγμός σε βάρος μιας χώρας σε ομηρεία.
Όταν, επίσης, παρατηρείται πως τη μέρα που ψηφίζονται οι μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα και η κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, την ίδια αυτή μέρα πολυεθνική εταιρεία αναψυκτικών ανακοινώνει τη μεταφορά του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης στη Βουλγαρία, τότε συμβαίνει αυτό που στη λαϊκή γλώσσα ονομάζεται «το παιχνίδι είναι στημένο».
Ασχέτως με το εάν κάποιος πολίτης πιστεύει ότι πρέπει να ληφθούν οικονομικά μέτρα κατ’ εφαρμογή των ψηφισμένων «Μνημονίων» ή όχι, εφόσον εξακολουθεί να πιστεύει ότι υπάρχουν ειλικρινείς προθέσεις του πολιτικού κατεστημένου της χώρας, πρέπει να έχει μετατρέψει την καλοπιστία του σε ευήθεια.

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης παρακολουθώ με προσοχή τις μεθοδεύσεις του πολιτικού κατεστημένου. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κυρίαρχο και διαχρονικό μέλημα των κυβερνώντων είναι η διαιώνιση της παραμονής τους στην εξουσία. Απλώς σήμερα η πρόθεση αυτή καθίσταται εμφανέστατη, αφού το κατεστημένο αδυνατεί πλέον να εξαγοράσει την ψήφο των πολιτών με τις παραδοσιακές μεθόδους του παρελθόντος, όπως οι ασύστολοι διορισμοί, η αλόγιστη επιδοματική πολιτική και οι ακατάσχετες παροχές, αλλά και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, όλα αυτά δηλαδή που έχτισαν το ελλαδικό μεταπρατικό κράτος. Αδυνατεί, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν αλλά δάνεια γι’ αυτό το σκοπό: λεφτά δεν υπάρχουν…

Ακούω λοιπόν τους εκβιασμούς και την απόπειρα τρομοκράτησης των πολιτών από το πολιτικό κατεστημένο κι εκπλήσσομαι με τον αναίσχυντο λόγο τους. Μας απειλούν ότι θα γυρίσουμε στη δεκαετία του 1960 ή του 1950, εφόσον βεβαίως δεν τους ψηφίσουμε. Μα καλά, σε ποιο γυάλινο κλουβί βρίσκονται; Πόσες Μαρίες Αντουανέτες και πόσους Λουδοβίκους έχει η πολιτική σκηνή της Ελλάδας; Στις δεκαετίες εκείνες υπήρχε ασφαλώς ανέχεια για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που τα έφερνε δύσκολα βόλτα, αλλά τους κάδους των σκουπιδιών δεν τους έψαχνε κανένας και σε κανένα σχολείο κανένα παιδί δεν λιποθυμούσε από την πείνα. Υπήρχε επίσης τότε εθνική αξιοπρέπεια – κάτι που τώρα έχει χαθεί, εξαιτίας της πολιτείας του πολιτικού συστήματος.

Άκουσα κάποιον από αυτούς να κινδυνολογεί ακόμη και για την ακεραιότητα της χώρας – η οποία προφανώς θα βρεθεί στο έλεος των ανέμων και στη διάθεση παντός επίβουλου, εάν δεν εκλεγούν και πάλι τα ίδια πρόσωπα. Δε λέω βεβαίως ότι κι εγώ προσωπικά δεν φοβούμαι – διότι πράγματι η οικονομική δυσπραγία εξασθενεί την άμυνα και καθιστά μια χώρα ευάλωτη. Αλλά η ευθύνη για ότι συμβαίνει και ότι θα συμβεί, ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους διοικούντες τη χώρα κι όχι στους πολίτες. Και θα πρέπει να το έχουν υπόψη τους όλοι – πολιτικοί και πολίτες – ως αναμενόμενο και αυτονόητο, ότι εάν, ο μη γένοιτο, χαθεί μια σπιθαμή έστω ελληνικής γης, όλοι οι υπαίτιοι θα αντικρύσουν κάνες πολυβόλων αποσπάσματος. Και τέλος, ασφαλώς δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση εκείνη που θα εγγυηθεί τα σύνορα μας και τα δίκαιά μας, απαλλάσσοντας μας από το βάρος της στρατιωτικής δαπάνης και των συνεχών εξοπλισμών. Κάθε άλλο – στη απευκταία δύσκολη ώρα, η Ε.Ε. θα μας γυρίσει πλάτες και οπίσθια. Τα παιδιά του ελληνικού λαού, εκείνα που με ελαφριά καρδιά και τις εύκολες υπογραφές τους, κυβερνώντες και Ε.Ε. μειώνουν τους μισθούς ή τους καταδικάζουν στην ανεργία, εκείνα θα υπερασπιστούν τα σύνορα, χρησιμοποιώντας ίσως πλημμελή οπλισμό, που φρόντισαν οι μεγάλες χώρες της Ένωσης να μας υποχρεώσουν να αγοράσουμε…

Άκουσα κάποιους άλλους να μας λένε με θρασύτητα, πως είναι καλύτερα να έχουν οι συνταξιούχοι μια χαμηλότατη σύνταξη των 300 ευρώ και οι εργαζόμενοι ομοίως ένα χαμηλότατο μισθό, παρά καθόλου σύνταξη και καθόλου μισθό. Τολμούν βεβαίως να τα λένε όλα αυτά, ασφαλείς πίσω από τη σιδερόφρακτη φρουρά τους και όχι μπροστά στα πλήθη, καθώς όλοι τους – των κομμάτων του Μνημονίου – κρύβονται. Όμως όσοι σκέφτονται έτσι, σίγουρα δεν έχουν καταλάβει – και πρέπει να τους το πούμε αναφανδόν – ότι είναι προτιμότερο να φύγουν τώρα μόνοι τους, παρά να γνωρίσουν την οργή του πλήθους, οπότε μάλλον κανένα ελικόπτερο δε θα είναι αρκετό… Διότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν ελικόπτερα για να διαφεύγουν πολιτικοί υπαίτιοι για εθνικές καταστροφές. Στις δημοκρατίες υπάρχουν δικαστήρια, που δικάζουν αδιακρίτως πολίτες και πολιτικούς όταν παρανομούν – και η ελληνική δικαιοσύνη είναι βέβαιο ότι αν χρειαστεί θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Αν υπήρχε ίχνος ειλικρίνειας στο πολιτικό κατεστημένο αυτής της χώρας, θα φρόντιζε πρώτα να πάρει τα σκληρά μέτρα του Ιουνίου και του Σεπτεμβρίου και μετά να προχωρήσει σε εκλογές. Οι κυβερνώντες κρύβουν επιμελώς την αλήθεια, και κάποιοι πολίτες εξακολουθούν να ονειρεύονται χίμαιρες και θαύματα. Θυμάστε που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, κάποιοι από το πολιτικό κατεστημένο κόπτονταν για την ανάγκη παραμονής της παρούσας κυβέρνησης μέχρι τη λήξη της κοινοβουλευτικής περιόδου; Τώρα τι έγινε;; Δόθηκε το «πράσινο φώς» από το Βερολίνο, προφανώς επειδή η δημοκοπική κατάπτωση και των δυο κομμάτων της συμπολίτευσης, καθιστά βέβαιη την πολιτική εξαφάνιση τους, μετά τα προσεχή δημοσιονομικά μέτρα.
Βεβαίως, κάνουν άπαντες πως δεν αντιλαμβάνονται ότι η διαρκής εισοδηματική μείωση σε συνδυασμό με την ύφεση, θα συντελέσουν ώστε κανένας από τους δημοσιονομικούς τους στόχους να μην επιτευχθεί. Η οικονομία, πνέοντας παρατεταμένα τα λοίσθια, βρίσκεται σε συνεχές σπιράλ, όπου η μια μείωση επιβάλει την άλλη και το προσδοκώμενο καθίσταται όνειρο απατηλό.

Περπατώντας στους δρόμους, αρέσκομαι να ακούω τις συζητήσεις των συμπολιτών μας, από τον αυθόρμητο χαρακτήρα των οποίων συχνά εντυπωσιάζομαι – παλιότερα δεν συζητούσαν, ίσως επειδή η επίπλαστη ευμάρεια τους είχε παρασύρει σ’ ένα κυνήγι με το χρόνο και το χρήμα – αυτό που χάθηκε. Οι συζητήσεις αυτές, στο δρόμο ή στο καφενείο, είναι συζητήσεις ακέραιες και ειλικρινείς, καθώς απηχούν γνώμες που βγαίνουν από τα εσώψυχα των πολιτών, χωρίς το φόβο της δημοσιοποίησης, που θα αλλοίωνε ενδεχομένως το λόγο τους.
Από μια τέτοια τυχαία συζήτηση δυο άγνωστων μου συμπολιτών, που φευγαλέα έφτασε στ’ αυτιά μου, δανείστηκα τον τίτλο του παρόντος κειμένου: Δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από τις εκλογές – καταστάλαγμα ανόθευτης πολιτικής σκέψης απλών ανθρώπων. Το ερώτημα που στην ουσία τίθεται στις επερχόμενες εκλογές είναι το κατά πόσον θα επικρατήσουν τα κόμματα του Μνημονίου, συνεχίζοντας την ίδια ατελέσφορη πολιτική, εξαθλιώνοντας ακόμη περισσότερο τους πολίτες, ή εάν θα επικρατήσουν δυνάμεις – ανεξάρτητα από την τοποθέτηση τους στον πολιτικό χάρτη, που λιγότερη σημασία έχει πια – που θα παλέψουν για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τη στείρα πολιτική του Μνημονίου, με όποιο κόστος έχει αυτή η επιλογή. Όταν συγκλίνουν ιδεολογικά υγιείς πολιτικές δυνάμεις δεξιάς, αριστεράς και κέντρου με κοινό προσανατολισμό και όραμα την ανασυγκρότηση της χώρας, σημαίνει ότι ο λαός αυτής της χώρας ωριμάζει. Ασφαλώς για την Ελλάδα σήμερα εύκολοι δρόμοι δεν υπάρχουν, εκείνος ο δρόμος όμως που ακολουθούμε προσκρούει συνεχώς σε τοίχους και μας κομματιάζει.

Εάν λοιπόν επικρατήσουν οι δυνάμεις του Μνημονίου, θα τα αποδεχτούμε και θα τα υποστούμε όλα, μέχρι την τελική πτώση χώρας και πολιτών. Θα εκλεγούν τότε διαχειριστές εντολοδόχοι της Τρόϊκα, που καμιά σημασία δεν θα έχει το όνομα τους, καθώς θα σβήσει στις μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Εάν όμως το «όχι» στο πολιτικό κατεστημένο είναι ηχηρό, τα πράγματα δεν θα είναι βεβαίως ρόδινα, αλλά θα αχνοφανεί μια ελπίδα για κάτι διαφορετικό, για κάτι καλύτερο…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 634