ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Το σαξόφωνο

Ο Άστριντ πέρασε τα ελληνοαλβανικά σύνορα με τον πατέρα του, όταν ήταν πέντε χρόνων. Οι δυο τους μόνο τα κατάφεραν την πρώτη φορά. Η μητέρα, η Ελβίρα, ήδη έγκυος στον τρίτο μήνα, δεν άντεξε την πεζοπορία και ξαναγύρισε σπίτι με άλλα τρία άτομα.
Η ταλαιπωρία τής επιστροφής, ήταν η αιτία της αποβολής. Η δεύτερη προσπάθεια έγινε μετά από δύο μήνες. Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά, το χιόνι στα βουνά βοηθούσε περισσότερο απ` το γλιστερό χαλίκι. Κουκουλωμένη σε μια χοντρή κουβέρτα, με το φόβο ότι μπορεί και νάπεφταν σε αγέλη λύκων, πέρασε με τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια της στην Ελλάδα μια κάτασπρη χαραυγή.
Κούρνιασαν σε ένα κοίλωμα βράχων ώσπου να σκοτεινιάσει και συνέχισαν την πεζοπορία για αρκετές ώρες ακόμη. Έφτασαν στον κρυψώνα που τούς είχε υποδείξει ο σύνδεσμος του άντρα, σχεδόν ξημέρωμα. Αντάμωσε η οικογένεια, και όλοι μαζί κατευθύνθηκαν για την πιο κοντινή πόλη και από κει για τη συμπρωτεύουσα.
Βρήκαν κατάλυμα σε ένα ερειπωμένο σπίτι, όπου κατοικούσαν ήδη και άλλοι συμπατριώτες, και άρχισε ο αγώνας για επιβίωση.
Λαθρομετανάστες ήταν, μόνο πενιχρό μεροκάματο, και αυτό με το φόβο στη ψυχή, καλύτερο όμως από το τίποτα.
Η Ελβίρα άρχισε να καθαρίζει σκάλες, πάντα με τον Άστριντ δίπλα της. Μουσικός η ίδια, βιολίστρια για την ακρίβεια, είχε επάνω της μια μοναδική ευγένεια που αντανακλούσε και στο μικρό αγόρι. Άνοιξαν σιγά-σιγά και μερικές πόρτες στη γειτονιά, της έδειξαν εμπιστοσύνη, καθάριζε διαμερίσματα νοικοκυρέων, και ο Άστριντ έγινε η μασκότ όλων.
Ο πατέρας,πτυχιούχος οικονομολόγος, δούλευε σαν ανειδίκευτος εργάτης στις οικοδομές. Όνειρό τους να πάρουν πράσινη κάρτα, να πάψουν να φοβούνται τη σκιά τους, να κάνουν σχέδια για το μέλλον, του παιδιού τους πάνω απ` όλα.
Ο Άστριντ, κάθε φορά που η μάνα του καθάριζε το σπίτι ενός μοναχικού γείτονα, πήγαινε και στηνόταν πίσω από την πόρτα τού γραφείου του και αφουγκραζόταν την απαλή μουσική που έφτανε ως αυτόν. Χαμογελούσε η Ελβίρα, αλλά και καμάρωνε που ο γιος της κληρονόμησε την δική της κλίση και έφεση για μουσική. Πολύ διακριτική η ίδια, απέφευγε να ρωτήσει το αφεντικό, τι ακριβώς άκουγε, ενώ ασχολείτο με τις μελέτες του. Και ο Άστριντ ήταν πολύ μικρός ακόμη για νάναι σε θέση να προσδιορίσει το είδος της μουσικής.
-Τι ακούς Άστριντ; ρωτούσε η Ελβίρα.
-Μουσική μαμά, τρέλα είναι, απαντούσε εκείνος και έλαμπε ολόκληρος.
Κάποια φορά, ο μοναχικός κύριος, ρώτησε την Ελβίρα αν ήθελε να της δώσει δύο εισιτήρια για μία συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας. Μεγάλη χαρά, τι θα έκανε όμως με τον Άστριντ; Θα μπορούσαν, παρά το νέο της ηλικίας του, να τον πάρουν μαζί; Αυτό το ανέλαβε ο ίδιος ο κύριος, θα τα κανόνιζε, πρόβλημα δεν θα υπήρχε.
Η συναυλία ήταν μεγάλη απόλαυση για τους γονείς, ο Άστριντ δεν ενθουσιάστηκε, δεν ήταν αυτό που άκουγε πίσω από την κλειστή πόρτα του κυρίου, είπε. Πήρε τότε θάρρος η μάνα του και ρώτησε τον κύριο, τι είδος μουσικής άκουγε όταν εργαζόταν.
-Σόλο σαξόφωνο- τον ενέπνεε και τον βοηθούσε στην αυτοσυγκέντρωση!
Έκπληκτη η Ελβίρα, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ποτέ δεν είχαν ακούσματα σαξόφωνου στην πατρίδα τους, και πολύ περισσότερο στον δικό της κύκλο. Σαξόφωνο! Για φαντάσου! Εξήγησε στον κύριο, τι έκανε ο Άστριντ ενώ εκείνη καθάριζε τους άλλους χώρους, αυτός συγκινήθηκε με την αδυναμία τού παιδιού και τού επέτρεψε να κάθεται όση ώρα ήθελε και να ακούει την αγαπημένη του μουσική, δίπλα του, στο γραφείο μέσα.
Γίνανε αχώριστοι, ο κύριος και ο Άστριντ. Περίμενε πώς και πώς να έλθει η μέρα καθαριότητας για το "διαμέρισμα του σαξόφωνου" όπως έλεγε.
Πέρασαν ήδη δύο χρόνια, η πράσινη κάρτα βγήκε, η θέση τους ωστόσο εξακολουθούσε να είναι όπως και πρώτα: μεταναστών από την Αλβανία. Ο Άστριντ άρχισε τώρα πια να πηγαίνει και στο σχολείο.
-Θα μεγαλώσω και θα γίνω σαξοφωνίστας- απαντούσε στην κλασική ερώτηση της δασκάλας. Και όλοι χαμογελούσαν με το παράξενο επάγγελμα που είχε διαλέξει να ακολουθήσει το μικρό Αλβανάκι...
Όνειρα οι γονείς, να βάλουν κάτι στην άκρη, να φύγουν για άλλη χώρα, Αγγλία, Γερμανία, να δώσουν στον Άστριντ την ευκαιρία να γίνει αυτό που θέλει...
Μια απλή ίωση ήταν η αρχή. Επίμονη, πρώτα η δασκάλα επέμενε να πάνε στο γιατρό. Οι εξετάσεις έδειξαν κάτι πολύ χειρότερο.Νεόπλασμα, άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο, οι προοπτικές για θεραπεία δυσοίωνες...
Στον Άστριντ το σχολείο δεν έλειψε καθόλου, το σαξόφωνο όμως, το σαξόφωνο!...
Άρχισε ο κύριος να επισκέπτεται το μικρό κάθε εβδομάδα και να του πηγαίνει CDs με σόλο σαξόφωνο. Έλαμπε το προσωπάκι του τότε, σωστή μυσταγωγία.. Θα γίνω κι εγώ σαξοφωνίστας, έλεγε όλο ενθουσιασμό.
Έτυχε εκείνο το διάστημα να επισκεφτεί την πόλη γνωστός σαξοφωνίστας για μία συναυλία. Τον επισκέφτηκε ο κύριος και τον παρακάλεσε να πάει μαζί του στο νοσοκομείο και να παίξει κάτι για τον Άστριντ. Έγινε την ίδια μέρα, και όταν τέλειωσε η συναυλία, ξαναπήγε ο σαξοφωνίστας στο νοσοκομείο και χάρισε το σαξόφωνο στον
μικρό Άστριντ.
Πέθανε ένα μήνα αργότερα, ανήμερα Χριστούγεννα, με το σαξόφωνο στην αγκαλιά και ένα χαμόγελο ευτυχίας στο αθώο του προσωπάκι...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 8 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 632