ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΟΥ: Ένα «νέο υπόδειγμα»

ΟΔΟΣ 634 | 22.3.2012

Όταν κάποτε στην Ανατολή ένας άνδρας ισχυρίστηκε ότι είναι «Απεσταλμένος» του Θεού, τον έπιασαν και τον έφεραν μπροστά στον χαλίφη, που του είπε, "Και πέρσι κάποιος εδώ μπροστά μου ισχυρίστηκε ότι είναι προφήτης. Τον καταδικάσαμε και τον εκτελέσαμε. Ο «Απεσταλμένος» απάντησε:
"Κάνατε πολύ καλά , γιατί εκείνον δεν τον έστειλε ο Θεός».   
Νασρεντίν Χότζας

Με αφορμή την αποκάλυψη των εκβιασμών που υφίσταντο πολίτες-επενδυτές από τους υπαλλήλους της Διεύθυνσης Ιδιωτικών Επενδύσεων του Υπουργείου Ανάπτυξης, η νέα πολιτική προϊστάμενός τους κ. Άννα Διαμαντοπούλου δήλωσε εξοργισμένη ότι «το μαχαίρι και η τιμωρία δεν αρκεί πια. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νέο υπόδειγμα». Στη συνέχεια, εξειδικεύοντας περισσότερο τη συλλογιστική της, τα έβαλε και με τους έντιμους συναδέρφους των επίορκων επειδή, όπως λέει η Υπουργός, γνωρίζουν και σιωπούν. Το «νέο υπόδειγμα» της υπαλληλικής σχέσης στο δημόσιο, γεννημένο (μετά από πολλά έτη καθυστέρησης είναι αλήθεια) μέσα στον υπουργικό εγκέφαλο της κ. Διαμαντοπούλου έχει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ο υπάλληλος που διαπιστώνει παρατυπίες και αυθαιρεσίες συναδέρφων του, τις καταγγέλλει ευθύς αμέσως, συγκρούεται με τους επίορκους, ρισκάρει τη θέση του και την προαγωγή του, παραμερίζει τις όποιες προσωπικές του επιδιώξεις, «χαλάει» στην τελική «τη ζαχαρένια του» προς όφελος του Έλληνα πολίτη. Κάνει ακριβώς εκείνα δηλαδή που κάνουν και οι «υποδειγματικοί» Υπουργοί στους χώρους εργασίας τους, δηλαδή στη Βουλή, στα Υπουργεία τους και στο Υπουργικό Συμβούλιο.

Ποιο να είναι όμως το «παλιό υπόδειγμα» που ακολουθούν οι επίορκοι υπάλληλοι του Υπουργείου Ανάπτυξης; Σε θέσεις τμηματαρχών και διευθυντών, μάλλον θα πρόκειται για πενηντάρηδες και άνω. Συνομηλίκους δηλαδή της Υπουργού. Το θράσος των ανθρώπων αυτών τρέφεται κυρίως από την θεσμοθετημένη (αν όχι και νομοθετημένη) ατιμωρησία που χαρακτηρίζει την Ελληνική δημόσια ζωή. Ποιοι να είναι όμως οι δημιουργοί των θεσμών και εμπνευστές των νόμων; Πόσοι άραγε από τους υπαλλήλους αυτούς είναι εγγεγραμμένοι στα κομματικά μητρώα, εξασφαλίζοντας «προσβάσεις» αλλά και «διεξόδους». Άλλη μία εξαιρετική πηγή ενέργειας της διαφθοράς είναι η αναξιοκρατία στις προσλήψεις του Δημοσίου. Ποιοι όμως προκηρύσσουν τις θέσεις στο Δημόσιο και ποιοί αποφασίζουν για τον χρόνο και τους όρους των προσλήψεων αυτών;

Διακόπτοντας τη συλλογιστική περί υποδειγμάτων, ακολουθούμε μία σύντομη, συναισθηματικά φορτισμένη, ιστορική αναδρομή. Τα παρακάτω είναι από το βιογραφικό σημείωμα της κ. Διαμαντοπούλου:
«Το 1985, μου έγινε η εξαιρετική τιμή από τον Πρωθυπουργό της Χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, να με επιλέξει – ανάμεσα σε λίγες γυναίκες – για Νομάρχη Καστοριάς. Στα 26 μου χρόνια θα εκπροσωπούσα την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε ένα εξαιρετικά συντηρητικό νομό. Η ιδέα μου προκαλούσε δέος, αλλά η πρόκληση ήταν μεγάλη. Μπροστά μου είχα το τέλος της θεωρίας και ερχόμουν αντιμέτωπη με την πρόκληση της πράξης. Δέχθηκα – αυτό που τώρα φαντάζει σαν τρέλα.
»Mία κοπελίτσα 26 χρονών οδηγώντας ένα γαλάζιο Deux Cheveaux πάρκαρε μπροστά στο κτίριο της Νομαρχίας Καστοριάς, μιας πόλης και ενός Νομού όπου το συνολικό ποσοστό της συντηρητικής παράταξης έφτανε το 67%. Σήμερα έχω την ικανοποίηση ότι συνέβαλα σε ένα σημαντικό έργο για τον Νομό... Φεύγοντας άφησα πίσω μου την γλυκιά ανάμνηση εξαιρετικών ανθρώπινων σχέσεων και την βαθιά πεποίθηση ότι η Διοίκηση με αξιοκρατία και ακεραιότητα μπορεί να ενώσει τις μεγάλες αλλά συγκρουόμενες δυνάμεις της ελληνικής περιφέρειας.»

Ποια ημέτερη κεντροδεξιά «αξιοκρατία» επέλεγε δοτούς Νομάρχες και ποια μεταλλαγμένη «προοδευτική» «Αλλαγή» συνέχισε απαράλλαχτη την αισχρή αυτή πρακτική; Με ποια εσωτερική αιτιολόγηση να αποδέχεται άραγε η συνείδηση ενός νέου μορφωμένου ανθρώπου την «τιμή» αυτή; Πόσοι ακόμη νέοι «στα 26 τους» με ανάλογα και ενδεχομένως περισσότερα προσόντα να υπήρχαν τότε -όπως και τώρα άλλωστε- στη χώρα, οι οποίοι δεν επιβιβάστηκαν στο κομματικό τρένο, των «τιμών» και των έμμισθων αξιωμάτων; Τι να τους αποθάρρυνε άραγε εκείνους; Ίσως η αηδία του εκκολαπτόμενου «υποδείγματος» της εποχής; Εκείνου που αργότερα καθιερώθηκε ως η απόλυτη συνταγή γρήγορης και σίγουρης «επιτυχίας»: κομματική νεολαία, κομματική οργάνωση, κομματικός φανατισμός, κομματική διαφθορά, κομματική συνενοχή, κομματική συγκάλυψη, κομματική ανέλιξη. Η συνταγή αυτή έχει ένα μόνο πρόβλημα που δεν επηρεάζει όμως την αποτελεσματικότητά της. Αγκυλώνει τη γλώσσα των πολιτικών όταν αυτοί πρέπει να αρθρώσουν τα «όχι», τα «φτάνει», τα «ως εδώ», τα «καταγγέλλω» και εν τέλει τα «παραιτούμαι για λόγους συνειδήσεως» που εις μάτην περιμένει να τους ακούσει ο λαός να λένε σε όσους τον εκβιάζουν και τον κλέβουν, εκτός και εντός Βουλής. Αυτά τα ίδια λόγια που περιμένει τώρα η Υπουργός από τους νέους «υποδειγματικούς» δημοσίους υπαλλήλους να πουν στους επίορκους συνάδελφους τους.

Η αμετροέπεια ίσως να είναι η απάντηση στην περίπτωση της κ. Διαμαντοπούλου, η οποία ως πρόσωπο, δεν είναι βέβαια το θέμα του προβληματισμού. Το θέμα είναι η ανάδειξη του διάχυτου αισθήματος απελπισίας που διακατέχει τον απλό πολίτη λόγω της διαπίστωσης ότι δεν μπορούν να μας σώσουν «απ’ τους κακούς και διεφθαρμένους» αυτοί που προσλαμβάνοντάς τους ως έμμισθους ψηφοφόρους, μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε. Γιατί πολύ απλά ακόμη και οι ικανοί και οι άξιοι του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, σπανίως λειτούργησαν βάσει του νέου υποδείγματος που επικαλείται η Υπουργός. Όσοι το επιχείρησαν πήγαν γρήγορα σπίτι τους, κερδίζοντας βεβαίως σε αξιοπιστία, η οποία όμως ήταν και η υπογραφή της πολιτικής τους καταδίκης, καθώς η κομματική αλωνιστική μηχανή θερίζει εν τη γενέσει τους τα επικίνδυνα φυντάνια της πολιτικής ευσυνειδησίας.


Όσο και αν επιμένουν να μιλούν για απόσυρση του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος, δεν πείθουν κανέναν, καθώς επιμένουν να εξαιρούν από αυτό τους εαυτούς τους, προσβάλλοντας τη νοημοσύνη του κόσμου. Σαν να μην έφτανε αυτό, αρέσκονται ιδιαίτερα να θέτουν εαυτούς επικεφαλής της πορείας προς τη «νέα πολιτική εποχή». Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος, ως Υπουργός Ανάπτυξης ο ίδιος -επί πρωθυπουργίας Σημίτη- αφού κρατικοποίησε χρέη ασφαλιστικών ταμείων (ΟΑΠ ΔΕΗ: άρθρο 34, Ν. 2773/1999, στο οποίο κυρώνεται η συμφωνία Βενιζέλου-ΓΕΝΟΠ της 30/7/99 στην οποία προβλέπεται ότι “...το Κράτος αναλαμβάνει την πλήρη κάλυψη με τις αναγκαίες καταβολές,... όλων των αναγκών του νέου ασφαλιστικού φορέα, καθώς και των εν γένει υποχρεώσεών του”. Με άλλα λόγια, διαχειριστείτε όπως θέλετε παιδιά τα ασφαλιστικά, εμείς είμαστε εδώ), έρχεται σήμερα να τραβήξει το αυτί στις διοικήσεις αντίστοιχων ταμείων γιατί δεν δέχθηκαν να συμμετάσχουν στο PSI, το γνωστό «κούρεμα» του χρέους που ως γνωστόν αποτέλεσε τη σημαία του εσωκομματικού του αγώνα και βασικό ατού της τελικής επικράτησής του.

Οι διοικήσεις αυτές βέβαια απαρτίζονται από μέλη που για να ορισθούν, δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να ακολούθησαν το δικό του παράδειγμα, απόλυτης στήριξης και αποδοχής του «παλιού υποδείγματος» που κατακεραυνώνει πλέον η συνάδερφός του Υπουργός Ανάπτυξης. Αυτό το ίδιο υπόδειγμα που τους επέτρεψε να καθιερωθούν στην ηγεσία της παράταξής τους και να καθορίσουν εν πολλοίς την τύχη του τόπου για τις επόμενες δεκαετίες. Την τύχη αυτήν που όλοι μας πλέον καταριόμαστε. Επιβαίνοντες και μη των κομματικών τρένων.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 634