ΑΝΩΝΥΜΟΥ: Τα χέρια μου...

Καμιά φορά κοιτάω τα χέρια μου και βλέπω πως αλλάξανε, πως έχουν λίγο ζαρώσει, πως έχουν τα σημάδια του χρόνου επάνω τους, πως έχουν την ταλαιπωρία της ζωής μου. Της γλυκείας και της πικρής ζωή μου.
Καμιά φορά κοιτάω τα χέρια μου και θυμάμαι αγγίγματα, χάδια... θυμάμαι την άμμο την καλοκαιρινή να γλιστράει ανάμεσα τους και φορές πολλές αυτά να χώνονται μέσα στην ζέστη της και να ξεχνιούνται εκεί για ώρα πολλή.
Θυμάμαι να ανοίγουν πακέτα με δώρα τις γιορτές, να τυλίγουν εκπλήξεις για φίλους, να πετούν τα ζάρια στη Μονόπολη, να κρύβουν τα χαρτιά στην Πρωτοχρονιάτικη τριανταμία, να στολίζονται καρναβαλίστικα με εικόνες και όνειρα. Θυμάμαι να τα χτυπώ με δύναμη στην θάλασσα, να τα λερώνω με χώμα που γέμιζα τις γλάστρες στην βεράντα μου, να τα μυρίζω με μπαχαρικά και αρώματα με μαγειρέματα κυριακάτικων φαγητών, να τα σημαδεύω μαζεύοντας βατόμουρα άγρια, να τα βουλιάζω σε αλεύρι και νερό ζυμώνοντας ψωμί, να τα αλμυρίζω καθαρίζοντας ψάρια και σκουπίζοντας δάκρυα, θυμάμαι, θυμάμαι...
Κοιτάζω καμιά φορά τα χέρια μου στις επιτυχίες και στις αποτυχίες γιατί είναι αυτά που υπογράφουν συμβόλαια, που ξεκαθαρίζουν φωτογραφίες, που σκίζουν γράμματα, που ανιχνεύουν στο σκοτάδι τους διακόπτες, που σπρώχνουν τις κουρτίνες το πρωί, που ανοίγουν φακέλους λογαριασμών και γράμματα ερωτικά και ραβασάκια.
Τα χέρια μου, δεν τα φρόντιζα, δεν τα υπολόγιζα ποτέ, τα είχα πάντα δεδομένα. Λάθος μου.
Σήμερα ξαφνικά τα είδα και σαν την ψυχή μου τα ην κουρασμένη μοιάζανε.
Σήμερα τα πόνεσα τα χέρια μου, τα αγάπησα ξαφνικά και τα νοιάστηκα, σαν πρώτη φορά τα κοίταξα και θύμωσα στον εαυτό μου που τα άφησε έτσι αφρόντιστα και έρημα στα χρόνια, μόνα τους να πορεύονται σε δύσκολες συνθήκες.
Είναι αργά σκέφτηκα, είναι αργά να αλλάξω το κουρασμένο τους δέρμα, είναι αργά να ισιώσω τις τόσες ζάρες που τα καλύπτουν, που τα κρατάνε φυλακισμένα στον χρόνο που πέρασε και αμείλιχτος θα συνεχίσει να περνάει και να τα πληγώνει.
Και που λεφτά για κρέμες και φροντίδα πια. Εκείνα έσβησαν το φως και εγώ να κοιμηθώ έπεσα κρατώντας τα σφιχτά πάνω στο στήθος μου, σφιχτά πάνω απ’ την καρδιά μου.

Το κείμενο εστάλη στην εφημερίδα από αναγνώστρια/η (airotsak@gmail.com), 
η οποία εξέφρασε την επιθυμία να δημοσιευθεί ανώνυμα. 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 633. 

Φωτογραφία: Leonardo da Vinci (1452- 1519), 
σπουδή σε γυναικεία χέρια, Royal Library, Windsor, Μ.Βρετανία

Σχετικό κείμενο: Οι Εορτές, οι Εθνικές