ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Οι κόκκινες γραμμές και οι κόκκινες παρειές

Σκέψεις για την πορεία της Ελλάδας μετά το «Μνημόνιο 2»

ΟΔΟΣ 632 | 8.3.2012

Ωστόσο, ας μη κρυβόμαστε. Καμιά αληθινή μαρτυρία δεν είναι ικανή να αναπαραστήσει ή να αποδώσει το μέγεθος της ομαδικής υστερίας και της ομαδικής αθλιότητας ενός ολόκληρου λαού που τρομοκράτησε, βασάνισε, λήστεψε κι αφάνισε με τέτοιους τρόπους τόσους αθώους ανθρώπους.
Ζακ Μεναχέμ (από τη ομώνυμο βιβλίο του Ερρίκου Αρώνες)

Δεν ξέρω πότε και πώς υπεισήλθε στον ελληνικό δημόσιο λόγο ο όρος «κόκκινη γραμμή». Προφανώς χρησιμοποιώντας τον όρο αυτόν υπονοείται το «ως εδώ και μη παρέκει», το απώτατο σημείο υποχώρησης, κάτω ή πέρα από το οποίο, ο όποιος διάλογος θα πάρει ένα τέλος και κανενός είδους συμβιβασμός δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί.
Σταδιακά η χρήση του όρου αυτού επεκτάθηκε σε ένα ευρύ φάσμα της κοινωνικής ζωής. Συνδικαλιστές, ιδιώτες, άλλα πρώτιστα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη πρώτου μεγέθους χρησιμοποιούν συχνότατα στο λόγο τους το όρο της «κόκκινης γραμμής».
Εξ όσων μπορώ να θυμηθώ, τόσο στο συνδικαλιστικό τοπίο, όσο και κυρίως στο πολιτικό, η χρήση του όρου αυτού, καίτοι αλόγιστη, απεδείχθη ατελέσφορη και άνευ ουσιαστικού νοήματος.
Στα δυο τελευταία χρόνια, κατά τα οποία η χώρα μας τορπιλίζεται διεθνώς και καθημερινά υπόκειται μειώσεις ουσίας, αλλά και ηθικές ταπεινώσεις, δεκάδες αν όχι εκατοντάδες φορές ακούστηκε από επίσημα χείλη η «κόκκινη γραμμή» ως έσχατο σημείο των διαπραγματεύσεων. Αλλά η πορεία τους και ο χρόνος απέδειξαν πως η χρήση του όρου ήταν ψευδεπίγραφη, εικονική και προσχηματική.
Διότι βεβαίως, σε νομοθετικό τουλάχιστον πλαίσιο, όλα όσα έχουν ζητηθεί το διάστημα αυτό από τους τοκογλύφους δανειστές της χώρας, έχουν γίνει, νωρίς ή λίγο πιο αργά, δεκτά από τους κυβερνώντες τη χώρα.

Πόσα αλήθεια έχουν ακουστεί όλο αυτό το διάστημα για βασικούς μισθούς, για συλλογικές συμβάσεις, για δώρα, για μονιμότητα υπαλλήλων και για πλήθος άλλων εργασιακών δικαιωμάτων, τα οποία έχουν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα. Όλα εντούτοις κατέπεσαν, όσο σκλήραινε η πίεση των ξένων δυναστών της Ελλάδας. Όλες οι «κόκκινες γραμμές» παραβιάστηκαν…
Αν ψάξει κάποιος τις δηλώσεις των πολιτικών της χώρας μας όλο αυτό το διάστημα, θα διαπιστώσει πλήθος ακόμη «κόκκινων γραμμών», που αφορούν στον εθνικό πλούτο της, η πώληση του οποίου υποτίθεται ότι είναι αδιαπραγμάτευτη, οι οποίες σύντομα έγιναν σκόνη στο βωμό του Βερολίνου.

* * *

Αν επιτυχημένος επαγγελματίας θεωρείται εκείνος ο οποίος καταφέρνει σε βάθος χρόνου να διασφαλίζει τη θέση του στην αγορά και το αξιοπρεπές εισοδηματικό του επίπεδο, τότε οι Έλληνες πολιτικοί – ιδίως αυτοί της παρούσης κοπής – θα πρέπει να θεωρηθούν ως οι πλέον επιτυχημένοι. Ενώ η χώρα καταρρέει, εκείνοι εντούτοις καταφέρνουν δυο χρόνια μετά την Άλωση του σύγχρονου Ελληνισμού από τους δανειστές, την «Κερκόπορτα» στους οποίους οι ίδιοι αυτοί άνοιξαν, να παραμένουν απτόητοι στην εξουσία, έχοντας παράλληλα διατηρήσει ακέραια τα προνόμια τους.
Αν βεβαίως δείκτης πολιτικής αρετής θεωρείται η αξιοπρέπεια και η αυτοθυσία των κυβερνώντων, τότε οι ελλαδίτες πολιτικοί, και πρώτιστα οι κυβερνώντες βρίσκονται στα χαμηλότερα σημεία του.
Δεν έχω πολλές αμφιβολίες ότι εάν οι δανειστές της χώρας ζητούσαν την ευθανασία των συνταξιούχων προς επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος της χώρας μας, θα βρισκόταν πλήθος πολιτευόμενων και υπουργευόμενων που θα έβρισκαν δικαιολογητικά επιχειρήματα, για να ικανοποιήσουν την απαίτηση αυτή των δανειστών. Βεβαίως με την αλυσιδωτή μείωση των συντάξεων, ιδίως των χαμηλών, συνδυασμένη με την κατάρρευση του συστήματος υγείας, θα οδηγηθούμε σε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα: την ταχεία μείωση του μέσου όρου ζωής των Ελλήνων…

Έχω κι άλλοτε αναφερθεί στα Γκέτο της Ανατολικής Ευρώπης, που ενεπνεύστηκαν και εφάρμοσαν οι γερμανοί «εταίροι» μας. Σημείωνα τότε το θλιβερό παράδειγμα του Μορντεχάϊ Ρουμκόφσκι, του «βασιλιά» του Judenrat του Λοτζ της Πολωνίας, που όντας ανόητος και αλαζών, κυβερνούσε το Γκέτο με αυταρχισμό και με τις ευλογίες πάντοτε των γερμανών1, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αυξήσει την παραγωγικότητα και τους οικονομικούς δείκτες του. Ο Ρουμκόφσκι αφελώς πίστευε ότι ικανοποιώντας κάθε αξίωση των γερμανών, θα κατάφερνε να διασώσει το ικανό για εργασία τμήμα του εβραϊκού πληθυσμού. Εν τέλει τόσο ο ίδιος ο Ρουμκόφσκι και οι οικείοι του, όσο και οι περισσότεροι Εβραίοι του Λοτζ οδηγήθηκαν στους θαλάμους αερίων στα 1944…

Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά, διαβάζοντας τους «Απόκληρους» του Στιβ-Σεμ Σάντμπεργκ, όπου αναπαρίσταται μυθιστορηματικά η τραγική εκείνη περίοδος και η ζωή στο Γκέτο του Λότζ και βεβαίως η οικτρή βιοπολιτεία του Ρουμκόφσκι. Στις τραγικές εκείνες ημέρες, ο Ρουμκόφσκι, προσωποποίηση του ενδοτισμού και της δουλοπρέπειας, σε ένα μίγμα ιδιοτέλειας, ατομισμού και τυραννικότητας, έδειξε απαράμιλλη προθυμία για να ικανοποιήσει τα γερμανικά αφεντικά του, χωρίς βεβαίως κανένα αποτέλεσμα ούτε για τον ίδιο, ούτε για το λαό του.
Ώσπου, στο αποκορύφωμα του ενδοτισμού του ο Ρουμκόφσκι αποδέχτηκε να παραδώσει στο γερμανικό Μολλώχ τα παιδιά του γκέτο του Λότζ. Με ένα εμετικό διάγγελμα του, παρουσίασε στους κατοίκους της πόλης το «μνημόνιο» που είχε συνάψει με τους γερμανούς και τη συμφωνία του να τους παραδώσει τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους: «Δώστε τα παιδιά σας σε μένα», τόλμησε με θράσος να τους πει, υποσχόμενος τη σωτηρία των υπολοίπων, των ικανών για εργασία. Διάγγελμα τραγικό, που με τις αναλογίες και τους σύγχρονους όρους των περιστάσεων, θυμίζει πολλά σημερινά διαγγέλματα ελλαδιτών ηγητόρων… Άλλωστε, ανάλογα παραδείγματα προσωποποίησης ενδοτισμού και δουλοπρέπειας έχει πολλά να επιδείξει το σύγχρονο ελληνικό πολιτικό τοπίο…
Παραλλήλισα λοιπόν την κατάσταση στη χώρα μας, τις μέρες αυτές, που η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Ελλάς ψήφισε ως νόμο του κράτους το «Μνημόνιο 2», μετατρεπόμενη ολόκληρη σε ένα σύγχρονο γκέτο, που θα διοικηθεί μάλιστα – όσο τουλάχιστον δείχνουν τα πράγματα – από τους ίδιους τους γερμανούς, έστω και συγκεκαλυμμένα.

Είναι περισσότερο από προφανές ότι το επόμενο διάστημα το «Μνημόνιο 2» θα παράγει τους σάπιους καρπούς του. Καθώς θα μειωθούν ριζικά οι μισθοί των οποίων τυχερών ακόμη καταφέρνουν να εργάζονται, ο αντίκτυπος της μείωσης θα χτυπήσει πρώτιστα στα ασφαλιστικά ταμεία. Με μικρότερες εισφορές δεν μπορείς να έχεις υγιέστερα ταμεία. Θα πρέπει λοιπόν να ψαλιδίσεις κι άλλο τις συντάξεις. Και καθώς οι μισθοί πείνας που διαμορφώνει το νέο πακέτο «σωτηρίας» της Ελλάδας, δεν θα επαρκούν για οποιαδήποτε αγορά πλην των άκρως απαραιτήτων ειδών διατροφής, η κατάρρευση της ήδη βαριά τραυματισμένης αγοράς θα είναι τάχιστη και απόλυτη. Με απλά μαθηματικά, που είναι σε θέση να αντιληφθεί κι ένα παιδάκι ακόμη του δημοτικού, είναι ξεκάθαρο ότι η καθίζηση των μισθών και των συντάξεων θα επιφέρει καθίζηση εσόδων. Όσο δεν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης της εθνικής παραγωγής με πρώτιστο στόχο – αν μη τι άλλο – τη διατροφική αυτάρκεια, η κατάρρευση θα έρχεται με ταχύτητα. Και βεβαίως δεν θα υπάρξει τέτοιο σχέδιο, διότι δεν εξυπηρετεί τους δανειστές μας και τις από αυτούς ελεγχόμενες πολυεθνικές. Δεν θα υπάρξει ποτέ ούτε αυτό, ούτε κανένα άλλο εθνωφελές σχέδιο, όσο δεν υπάρχουν σε αυτή τη χώρα πολιτικές προσωπικότητες που να ορθώσουν τη φωνή και το ανάστημα στους δανειστές.
Όταν λοιπόν τα έσοδα από το ΦΠΑ του επόμενου τριμήνου θα χτυπήσουν «κόκκινο», τι ακριβώς θα πουν και τι θα κάνουν οι κυβερνώντες μας και εκείνοι που τους καθοδηγούν έξωθεν; Μα απλούστατα, θα σπεύσουν αυξήσουν τους συντελεστές του ΦΠΑ, ή και επιβάλλουν κάποιο νέο χαράτσι στους λογαριασμούς ύδρευσης αυτή τη φορά.

Οδρόμος αυτός που ακολουθούμε δεν έχει ούτε στόχο, ούτε τέλος. Η διαρκής υποβάθμιση της ζωής μας, με το κίβδηλο εγχείρημα της εσωτερικής υποτίμησης θα γιγαντώσει τα χρέη και θα καταστρέψει την ημιθανή χώρα μας.
Η ολική στάση πληρωμών της χώρας θα έρθει μια μέρα – σύντομα πιστεύω – όχι επειδή θα βρεθεί ένας γενναίος ηγέτης, ο οποίος θα επιβάλει την απόφαση αυτή στους δανειστές, αλλά απλούστατα επειδή δεν θα μπορεί να γίνει αλλιώς: το κρατικό ταμείο θα είναι παντελώς άδειο και δεν θα υπάρχει τίποτε πια στα χέρια των ιδιωτών, που να μπορεί να λεηλατηθεί από τους δανειστές, ενώ η δημόσια περιουσία θα αποτελεί ανάμνηση...

Προφανώς λοιπόν δεν υπάρχει καμιά «κόκκινη γραμμή» για τους ελλαδίτες πολιτικούς, εκείνους δηλαδή εξ αυτών που επί δεκαετίες νέμονται την εξουσία. Στον αγώνα για τη διατήρηση τους στις θέσεις τους, θυσιάζουν τα πάντα: όχι τα δικά τους βέβαια, αλλά το αύριο μιας ολόκληρης γενιάς…
Είναι νομίζω γνωστό σε όλους ότι οι παρειές κοκκινίζουν είτε από αισχύνη, είτε από υπεραιμική καλοζωία. Ψάχνω χρόνια να βρω τις κόκκινες παρειές της αξιοπρέπειας και της αισχύνης στα πρόσωπα των ελλαδιτών πολιτικών. Τις ψάχνω, αλλά εις μάτην και σε αντίθεση με την καλοζωία – δεν τις βρίσκω… Αντί για συντριβή και αποχώρηση, βλέπω την έπαρση και την ασίγαστη επιθυμία παραμονής στην γλυκιά εξουσία. Κι ας είναι το αντάλλαγμα η ισοπέδωση της ζωής έντεκα εκατομμυρίων Ελλήνων…

Στην ελληνική γλώσσα τα ονόματα τα δηλωτικά εθνικής καταγωγής γράφονται με κεφαλαίο αρχικό γράμμα. Έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει και με τους γερμανούς. Πλην ο γράφων από τούδε και εξής επιλέγει για συμβολικούς λόγους να γράφει αυτό το τελευταίο με πεζό γάμα. Ένας λαός που συμπεριφέρεται με τέτοια σκαιότητα στη χώρα μας, ή και αποδέχεται ακόμη την ηγεσία του να το πράττει, είναι πολύ μικρός λαός. Και πρέπει να τον τιμωρήσει ακόμη και η γλώσσα μας, ένα από τα έσχατα όπλα μας άλλωστε, που κάποιοι επιδιώκουν να την σβήσουν κι αυτήν από το χάρτη…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟΣ στις 8 Μαρτίου 2012, αρ. φύλλου 632