της Σόνιας Ευθυμιάδου-Παπασταύρου
Στις μεγάλες μέρες, στις γιορτές, βγάζαμε τα καλά μας βιβλία, όπως οι άλλοι τα καλά τους ρούχα.
Αρρωσταίναμε για να διαβάζουμε. Ανοίγαμε τα μεγάλα βιβλία. Ανεβάζαμε, πιάναμε σαράντα πυρετό. Οι αμυγδαλές μας, κατακόκκινες, ανθισμένες, τεράστιες. Καιγόμασταν. Ψηνόμασταν. Δεν πέρασαν μεγάλες μέρες χωρίς τον μεγάλο πυρετό, το θερμόμετρο, το τίναγμά του, την κόκκινη γραμμούλα του, πάνω-κάτω, τη δροσιά του στη μασχάλη, το διάβασμα. Πάσχα. Χριστούγεννα. Ανάσταση. Γέννηση. Τσάι του βουνού με μέλι. Με μέλι. Αμοξίλ, ντεπόν, ασπιρίνες, πορτοκάλια, πορτοκαλάδες, σούπες, φανέλες ζεστές, γαργαρισμοί, αλατόνερο, κομπρέσες, εντριβές, βεντούζες. Πυρετός. Διάβασμα.
(…) Στις γιορτές, στις μεγάλες μέρες, ετοιμαζόμασταν για τις εξετάσεις, τις δικές μας, τις παντοτινές, τις μυστικές, τις δύσκολες, ετοιμαζόμασταν για τα μαρτύρια. Τα βασανιστήρια. Ταμπουρωνόμασταν, φτιάχναμε, υψώναμε, τα τείχη, σκάβαμε την τάφρο, την απομόνωση, τη φυλακή. Με τι μανία πέφταμε πάνω στα βιβλία, πόσο επιδέξια κρυβόμασταν, πόσο αποτελεσματικά αποφεύγαμε τα τέρατα, τους συγγενείς, κυρίως τους φίλους φίδια, τις γιορτές, τις ευχές, αγκαλιές, φιλιά, χάδια, ψέματα, υποκρισία.
Τι δωμάτια, τι κάμαρες απροσπέλαστες φτιάχνουν το διάβασμα και ο πυρετός, πώς αποτρέπουν κάτι έξαλλους, κάτι ενοχλητικούς, κάτι απίθανους, κάτι φλύαρους, κάτι ποντικομαμμές. Τι κλειδαριές, τι αμπάρες. Τι κάστρα άπαρτα. Κι όταν έφευγαν όλοι για τους χορούς και τις επισκέψεις, για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, τι ανακούφιση, τι τρελή χαρά. Αρχίζαμε το φωναχτό το διάβασμα, σχεδόν τραγουδιστό απ’ τη χαρά μας. Όρθιοι, πάνω στο κρεβάτι, πάνω στα νερά…
(…) Ποιος, καλή του ώρα, να μας δίδαξε τη μέθοδο, τον τρόπο, ποιος Άγιος άνθρωπος μπήκε πρώτος με το βιβλίο στο σπίτι μας, ποιος το κράτησε ανοιχτό δίπλα στο τζάκι; Ποιος μας πέταξε αυτή την μπάλα, αυτήν την τρίφυλλη με τους χρωματιστούς ρόμβους; Ποιος μας χάρισε, μας άνοιξε αυτό το παιχνίδι, αυτό το γήπεδο; Ποιος μας έριξε, μας έσπρωξε σ’ αυτόν τον αγώνα, σ’ αυτή τη χαρά, σ’ αυτό το γέλιο, σ’ αυτό το τρέξιμο που τελειωμό δεν έχει; Ποιος έφτιαξε τους κανόνες, έβαλε τα όρια, τις γραμμές, τις παραγράφους, σήκωσε γκολ-ποστ, έπλεξε δίχτυα να σπαρταράει η αγάπη μας; Ποιος μας έβαλε το κεφάλι βαθιά μέσα στα νερά; Ποιος μας έπνιξε γλυκά σ’ αυτές τις σκέψεις; Ποιος μας έδειξε το δρόμο; Ποιος μας έκλεισε πονηρά το μάτι και μας άνοιξε αυτή την παρηγοριά; Τι μαρτύρια θα είχε περάσει, τι σταυρούς, τι καρφιά, τι φαρμάκια, τι λιθοβολισμούς, τι χολές, τι επιθέσεις.
Από το τελευταίο βιβλίο
του Θοδωρή Γκόνη
«Ο ύπνος της Αδριανουπόλεως», εκδ. Άγρα
(Σημείωση μάλλον περιττή: Πρόκειται για έναν υπέροχο ύμνο στο πρόσωπο που μας μύησε στην αξεπέραστη γοητεία της ανάγνωσης, ένα πρόσωπο που, ακόμα κι αν το ‘χουμε ξεχάσει, δεν παύει να είναι ιερό και να του χρωστάμε πάρα πολλά…)
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Απριλίου 2012, αρ. φύλλου 639
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.