Η συναυλία γνωστών έργων (ευχάριστης για το ευρύ κοινό) κλασσικής μουσικής με κλιμάκιο από την συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, την περασμένη Κυριακή στην αίθουσα του Εκθετηρίου-Δημοπρατηρίου υπό την συνδιοργάνωση του Δήμου Καστοριάς και του Προξενείου της Γερμανίας στην Θεσσαλονίκη, συγκέντρωσε αρκετό κόσμο.
Λίγο το γεγονός ότι εντάχθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης της πόλης από τους Οθωμανούς, κυρίως το ότι συνδυάστηκε με την επέτειο για την εκτέλεση των Κλεισουριωτών από τα ναζιστικά κατοχικά στρατεύματα, γεγονός είναι ότι η ανταπόκριση του κοινού αποδεικνύει ότι στην Καστοριά, υπάρχει εν δυνάμει ενδιαφέρον σε αξιοσημείωτη μερίδα δημοτών για την κλασσική μουσική.
Στον αντίποδα των παραλειπόμενων της ίδιας μουσικής εκδήλωσης, η επιδεικτική παρουσία μερικών πραγματικών και κατά φαντασία πολιτικών και δημόσιων προσώπων, που κάποιοι απ’ αυτούς φρόντιζαν να εκμεταλλεύονται την αμφιθεατρική διάταξη της αίθουσας και την πολυκοσμία για να περιφέρονται πέρα-δώθε στα μπροστινά καθίσματα, ώστε να είναι ορατοί πανταχόθεν, είναι φαινόμενο που υποβάθμιζε την (όποια) σοβαρότητα και ουσία.
Η δέσμευση της αρμόδιας αντιδημαρχίας στο τέλος της συναυλίας, ότι μόλις ξεκίνησε μια στενή συνεργασία του Δήμου Καστοριάς με την συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης η οποία θα συνεχιστεί και μάλιστα «στο διηνεκές» όπως με κάποια υπερβολική αυτοπεποίθηση υποσχέθηκε στην ρύμη του λόγου της η αντιδήμαρχος κ. Ειρήνη Γεωργοσοπούλου-Μισκία, καταγράφεται και αναμένεται. Αρκεί βέβαια να ξεκαθαριστεί και ο χώρος που θα δίνονται οι συναυλίες, καθ’ ότι η συγκεκριμένη αίθουσα είναι δραματικά ακατάλληλη για διοργανώσεις αυτού του είδους. Καθώς και να επιβεβαιωθεί αν η υπόσχεση δεν θα είναι κενό γράμμα.
Πάντως η προφανής ακαταλληλότητα της αίθουσας ΕΔΗΚΑ με την κακή ακουστική της, ασφαλώς και δεν βοήθησε την απόδοση της ορχήστρας, ακόμη και στα μουσικά σύνολα που φαινόταν να αποτελούν το δοκιμασμένο ρεπερτόριό της. Διότι κατά τα άλλα, ήταν προφανές ότι στην Ελλάδα, χρειάζεται ακόμη πολύ δουλειά για να ωριμάσει μια συμφωνική ορχήστρα σε επίπεδο αξιώσεων και να ξεπεράσει το παρεμπίπτον της κλασσικής μουσικής στην Ελλάδα καθώς και τον αφόρητο ερασιτεχνισμό.
Στο μάλλον όχι εξαίσιο μουσικό αποτέλεσμα της συναυλίας, προφανώς συνέβαλε ο αδικαιολόγητος «ενθουσιασμός» του μεγαλύτερου μέρους του κοινού που παρακολουθούσε την συναυλία. Διότι χειροκροτούσαν συνεχώς, αδικαιολόγητα και αδιακρίτως, χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί τα μουσικά σύνολα όπως συνηθίζεται, ώστε να κρίνεται το συνολικό αποτέλεσμα. Τα άνευ λόγου χειροκροτήματα και οι αιφνίδιες αναχωρήσεις διαφόρων φιλόμουσων διέσπασε την συνέχεια, συνοχή και προσοχή των μελών της ορχήστρας. Μερικά εκ των οποίων δεν έκρυψαν την απογοήτευσή τους με χαμόγελα ειρωνείας για την άγνοια, την έλλειψη εμπειρίας και την αγένεια όσων αποχωρούσαν καμαρωτά κατά την διάρκεια της συναυλίας.
Παρά ταύτα όμως, η συναυλία αποτιμάται στα θετικά, αν και εκφράζονται «διηνεκείς» αμφιβολίες για την αντοχή των υποσχέσεων. Τουλάχιστον έμειναν ως πειστήρια, οι φωτογραφίες και τα ουρανομήκη χειροκροτήματα του διόλου απαιτητικού κοινού. Το οποίο σε γενικές γραμμές έδειχνε απολύτως ικανοποιημένο, πρωτίστως με τον εαυτό του.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Απριλίου 2012, αρ. φύλλου 636
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.