11.6.12

ΟΔΟΣ: Δεξιότητες παλιγγενεσίας


ΟΔΟΣ 636 / 5.4.2012

Η πάροδος των εβδομάδων σχετικής πολιτικής ρευστότητας και κυβερνητικής αδράνειας -σε σχέση με τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν- κάνουν τις εκλογές να έρχονται όλο και πιο κοντά. Σύμφωνα με τα όσα διέρρεαν θα διενεργηθούν την 29η Απριλίου ή την 6η Μαϊου με την δεύτερη να ακούγεται όλο και πιο συχνά ως η πιθανότερη, χωρίς να αποκλείονται περαιτέρω εκπλήξεις. Σε κάθε περίπτωση πάντως ήδη διακρίνεται μεγάλος προβληματισμός και ανησυχία για την επόμενη ημέρα. Ήδη στην Καστοριά, οι υποψήφιοι για την υποψηφιότητα του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας αλλά και του ΠαΣοΚ της άλλης ημέρας, αν τελικά βρεθεί κάποιος ευσυνείδητος εθελοντής, καθώς και οι ζυμώσεις στα άλλα κόμματα, κομματίδια -όπως τα αποκάλεσε ο κ. Σαμαράς- και ιδιαίτερα σ’ αυτά της Δεξιάς και ακόμη πιο πέρα, προκαλούν εκνευρισμό.

Στο ΠαΣοΚ, είναι ήδη έτοιμοι, μερικοί μάλιστα ίσως και ανακουφισμένοι για την αναμενόμενη συντριβή. Και είναι ανακουφισμένοι, επειδή όπως δείχνουν οι εξελίξεις σύντομα θα σταματήσει το κόμμα αυτό να φέρει την κύρια ευθύνη για την διαχείριση της κρίσης. Ωστόσο οι ιδιαιτερότητες της νέας ηγεσίας του κόμματος, και συγκεκριμένα το γεγονός ότι ο νέος του πρόεδρος κ. Ευάγγελος Βενιζέλος φέρεται να έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει κανένα μέλλον στο κεντρικό πολιτικό στερέωμα αν δεν παρουσιάσει κάτι δραστικό και θετικό στο άμεσο μέλλον, τόσο στα στελέχη του ΠαΣοΚ όσο και στον ελληνικό λαό, καθιστούν πιθανό να μην αρνηθεί την συμμετοχή του στις μετεκλογικές εξελίξεις. Ώστε ίσως επιτέλους να υποχρεωθεί αυτό το κόμμα να κάνει την υπέρβασή του σε μια εποχή μετά Χριστόν.

Στην Νέα Δημοκρατία -που αναμένεται να αναδειχθεί πρώτη δύναμη μέσα από τις κάλπες, ακόμη κι’ αν δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, αντικειμενικά αντιμετωπίζουν ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Πρώτα διότι όπως εκτιμάται, το ποσοστό που θα συγκεντρώσει το κόμμα ίσως και να μην είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό που «πέτυχε» στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 επί προεδρίας του τ. πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή (ίσως μάλιστα να είναι ακόμη μικρότερο), οπότε εκ των πραγμάτων τίθεται ένα θέμα στο ηγετικό προφίλ του κ. Αντώνη Σαμαρά και ενισχύονται οι αμφιβητήσεις και φυγόκεντρες τάσεις.

Δεύτερον, διότι στην περίπτωση που είτε αυτοδύναμα είτε όχι, κληθεί να κυβερνήσει ως πρώτο κόμμα, θα πρέπει να υποστεί μια περαιτέρω συρρίκνωση της απήχησής του στην εκλογική βάση, πληρώνοντας ακριβά και ακόμη περισσότερο το τίμημα της αναπόφευκτης παλινωδίας και μεταπήδησης από το αντιμνημονιακό μέτωπο, στην αντίθετη πλευρά της όχθης, με τις επώδυνες αποφάσεις στις πλάτες του ελληνικού λαού. Θα πρέπει δηλαδή αυτά τα δύο κόμματα να αποφασίσουν αν θα ενωθούν, έστω και προσωρινά, με αποσπάσεις ή συμπράξουν, ώστε να υπηρετήσουν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας στον Δυτικό κόσμο και να αρχίσουν επιτέλους το κτίσιμο μιας πραγματκά νέας Ελλάδας.

Σε όλα αυτά, τα όσα εκτυλίσσονται στην Καστοριά στην εν αναμονή προεκλογική αυτή περίοδο σε σχέση με τα δύο μεγάλα (ή έστω μικρομέγαλα) κόμματα, δείχνουν ότι παρά τις προκλήσεις των καιρών, την πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων και την ανησυχητική ενίσχυση των ροπών των Ελλήνων προς τα αντιμνημονιακά άκρα, στο ΠαΣοΚ και την Νέα Δημοκρατία, τα στελέχη τους σφυρίζουν αδιάφορα, σαν να γίνονται όλα αυτά κάπου αλλού. Σαν να μην έχουν αντιληφθεί ότι μοιάζει πια μάλλον αδύνατο να αντιστραφεί στο μεσοπρόθεσμο μέλλον των επόμενων 5-10 ετών το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα και τα δύο μεγάλα κόμματα να ανακτήσουν τις πρότερες δυνάμεις τους.

Έτσι, παρά το γεγονός ότι ήδη πληθαίνουν οι φωνές στελεχών και από τα δύο αυτά κόμματα που αντιλαμβάνονται ότι πρέπει με κοινή πρωτοβουλία, που θα φέρει κοντά ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία, να καλύψουν πειστικά το πολιτικό κενό που εκτείνεται μεταξύ τους – και θα εύρισκε έκφρασή του σε κάθε προσπάθεια, σαν κι αυτή που εκπροσωπεί το πείραμα του Λ. Παπαδήμου, ωστόσο στο ΠαΣοΚ φαίνεται να εντυπωσιάζονται στην θέα της καμμένης γης που παραδίδεται μετά από δεκαετίες σιδηράς πυγμής του κ. Φ. Πετσάλνικου, με ένα μηχανισμό και απήχηση όχι ανώτερη της Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις στις εκλογές του 1977. Αλλά και στην Νέα Δημοκρατία μάλλον αρμενίζουν αμέριμνα και προσποιούνται ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν έχουν αντιληφθεί.

Διότι αποτελεί λόγο ανησυχίας το γεγονός ότι δίπλα στην αυτονόητη υποψηφιότητα του ήδη βουλευτή της Ν.Δ. κ. Ζήση Τζηκαλάγια, συμπ (αντι)παρατάσσονται οι υποψηφιότητες και άλλων όπως του κ. Σταύρου Μαγαλιού, του κ. Γ. Παπαδόπουλου, της κ. Μαρίας Αντωνίου, του κ. Ανδρέα Γούλιου, ή του κ. Κώστα Λιάντση καθώς και άλλων που για να κατέρχονται τόσο πρόθυμα στον στίβο είναι προφανές ότι σε σύγκριση με τον κ. Τζηκαλάγια αισθάνονται το ίδιο τουλάχιστον -αν όχι περισσότερο- ικανοί και έτοιμοι και αυτοί να είναι βουλευτές κυβερνητικού κόμματος. Καθώς ότι διαθέτουν τις ικανότητες και το βεληνεκές να αναλάβουν τις βουλευτικές ευθύνες συμμετοχής στο νομοθετικό σώμα της πιο κρίσιμης περιόδου της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Μια Νέα Δημοκρατία κατώτερη των περιστάσεων με υποψήφιους πάσης φύσεως, παντός καιρού και πάσης Ελλάδος, που δεν έχουν αντιληφθεί ότι η χώρα, και φυσικά σε τοπικό επίπεδο η Καστοριά, δεν βρίσκεται ούτε στο 2004, ούτε στο 2007, ούτε καν στο 2009, μάλλον προκαλεί ανασφάλεια. Και προπαντός όχι αισιοδοξία για τους επόμενους μήνες -ίσως και για 1-2 χρόνια μετά τις εκλογές- αφού είναι πιθανό ότι η απήχηση της στον ελληνικό λαό θα επιδεινωθεί απότομα και ραγδαία με απρόβλεπτες συνέπειες.

Για τις οποίες, ειλικρινά δεν είναι καν αντιληπτό, αν όλοι αυτοί οι φιλόδοξοι και super υποψήφιοι εθνοπατέρες του παρόντος και του μέλλοντος της Καστοριάς, έχουν αντιληφθεί ή έχουν υποψιαστεί, ότι απαιτούν συνθήκες, αίσθημα και δεξιότητες παλιγγενεσίας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Απριλίου 2012, αρ. φύλλου 636


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ