ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ποιοι κυβερνούν;

 

Οι Κοτζαμπάσηδες (οι «Νταβαντζήδες» του Κ. Καραμανλή, «τα συμφέροντα» του Γ. Παπανδρέου) οι πολιτικοί, η πολιτική και οι δικαστές! (Και ο Κοσκωτάς από… μέσα)

Πριν προχωρήσω στην ανάπτυξη του σημερινού θέματος μου θέλω να ξεκαθαρίσω, από την αρχή, πως δεν είμαι βέβαια ιστορικός. Όμως γεννήθηκα πριν πολλά χρόνια, στην οικονομική κρίση του προηγούμενου αιώνα του εικοστού (1930) χωρίς βέβαια να αισθανθώ τις συνέπειες της, αλλά έχω την... ευτυχία να ζω έντονα αυτές του 21ου. Όμως λίγο αργότερα, από την ταραγμένη πολιτική κατάσταση, που ακολούθησε την αποτυχία του μεγάλου Βενιζέλου στις εκλογές του 1932 έχω έντονες εικόνες από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο διάστημα μέχρι το 1940 και τον ηρωικό πόλεμο της Αλβανίας. Από εκεί και μετά, έζησα τα γεγονότα στο… πετσί μου, όπως λέγεται, απ’ τα δέκα μου χρόνια (κατοχή, εμφύλιο). Να συμπληρώσω πως είμαι εντελώς ακατάλληλος για πολιτικός. Αν έβαζα κάπου κάποια υποψηφιότητα δεν θα με… σταύρωναν ούτε η γυναίκα μου ούτε ο αδελφός μου. Τόση λίγη πειθώ εκφράζει ο προφορικός μου λόγος. Όμως ας μην επεκταθώ σ’ αυτό. Επομένως μπορείτε τα παρακάτω, να τα εκλάβετε σαν προσωπικές απόψεις μου αφού πρόκειται για ιστορικά γεγονότα, γνωστά, με καταγραφή και των ονομάτων των ηρώων που τα δημιούργησαν ή τα αντιμετώπισαν. Ακόμη θα σημειώσω πως την εξωτερίκευση των παρακάτω απόψεων προκάλεσαν οι δραστηριότητες των τελευταίων ημερών του Οικονομικού Εισαγγελέα.

Και θα αρχίσω από τα πρώτα βήματα του νεοελληνικού κράτους δηλαδή από την εποχή του Καποδίστρια, ασφαλώς όσο γίνεται περιληπτικά!
Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με την περίοδο εκείνη, των πρώτων ημερών του Καποδίστρια στην, κολοβωμένα, απελευθερωμένη Ελλάδα, θα έχουν σχηματίσει μέσα τους την θλιβερή κατάσταση του… υποτιθέμενου κράτους που βρήκε ο Κυβερνήτης για να κυβερνήσει. Με χώρους αμφισβητούμενους ακόμη στη Στερεά Ελλάδα (προστέθηκαν αργότερα, όπως και η Θεσσαλία) και τα υπολείμματα του Ιμπραήμ, των Τουρκοαιγυπτίων στις ακτές της Πελοποννήσου (8.000 από τις αρχικές 25.000).

 Τους Κοτσαμπάσηδες και μεγαλοκαραβοκυραίους κυρίαρχους στα τοπικά διαμερίσματά τους (Μάνη-Ύδρα-Σπέτσες κ.λ.π.) πιο ισχυρούς και πιο… πλούσιους μετά την απομάκρυνση των Τούρκων που τους διαδέχτηκαν στην οικονομική κυριαρχία έναντι της συγκυριαρχίας όταν ήταν και αυτοί. Οι παλαιοί πολεμιστές ξυπόλυτοι και να γυρνούν στους δρόμους, και γι’ αυτό έτοιμοι για παρανομίες και εγκλήματα (φούντωσαν οι λήσταρχοι και είναι πολύ γνωστό, λίγο αργότερα, το τραγικό γεγονός του Δίληση με δολοφονίες πριγκίπων και διπλωματών). Για να μη μακρηγορώ, ο Κυβερνήτης, ο Καποδίστριας, έμπειρος πολιτικός, λόγω του παρελθόντος του, έπρεπε και πήρε αυστηρά μέτρα σε βαθμό θα έλεγα δικτατορικό, αλλά και άλλα δημοκρατικά. Αυτά πείραξαν σε κάποιο βαθμό και τους απλούς πολίτες, μαθημένους στην… ατσαλοσύνη εκείνων των εποχών. Όμως ήταν πολύ σημαντικά μέτρα κατά της απληστίας των Κοτζαμπάσηδων που ήθελαν να είναι πασάδες στην θέση των Τούρκων, που έφυγαν. Πείραξαν όμως (τα αστυνομικά μέτρα) και ένα κομμάτι του λαού, που άρχισε να δημιουργεί την αστική τάξη, που βέβαια ανδρώθηκε αργότερα και κύρια μετά την εμφάνιση στα ελληνικά πράγματα του Βενιζέλου. Μεταξύ αυτών ήταν και οι μορφωμένοι που σπούδασαν βασικά στο εξωτερικό. Κύρια Γαλλία (Παρίσι) και μετά Γερμανία. Αυτοί είχαν γαλουχηθεί με τις αρχές της γαλλικής επανάστασης, και σημαντικό ρόλο σ’αυτό έπαιξε και ο Κοραής, με τις επιστολές του.

Η αυστηρότητα του Καποδίστρια τους πείραξε. Περίμεναν άλλα (ελευθερία, ελευθεροτυπία, Σύνταγμα, Δημοκρατία). Έτσι θεωρήθηκε γι΄ αυτούς εχθρός και με τις ενέργειές τους «έριχναν νερό στο αυλάκι των Κοτζαμπάσηδων». Αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος των μεγαλοτσιφλικάδων, και μεγαλοκαραβοκύρηδων, που δεν έκρυβαν με τις ενέργειές τους τις προθέσεις τους. Από τους πιο φανατικούς εχθρούς του Καποδίστρια και πιο αποτελεσματικός με την Εφημερίδα του «Απόλλων» υπήρξε ο Αναστάσιος Πολυζωΐδης. Φανάτισε τον απλό λαό, με όχι έντιμο τρόπο, και τους φονιάδες του, Κων/νο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη, οι οποίοι και τον δολοφόνησαν στις 27/9/1931. Αν μπορούσε να φανταστεί ο Αν. Πολυζωίδης πόσο αθεράπευτα κακό προξενούσε στην πατρίδα με την εφημερίδα του, ασφαλώς θα το απόφευγε. Αργότερα σαν πρόεδρος δικαστηρίου και με τον δικαστή Τσερτσέτη, επί Όθωνα πλεόν αρνήθηκαν να καταδικάσουν τον πιο λαμπρό ήρωα της απελευθέρωσης της πατρίδας μας τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και γι’ αυτόν τον λόγο τους τιμά η ιστορία οι νομικοί και οι Δικαστικοί της χώρας μας. Βέβαια ο Κολοκοτρώνης τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο (ασύλληπτο) αλλά δεν εκτελέστηκε η ποινή, ενώ αργότερα ο Όθωνας τον… χαΐδεψε δίδοντάς του τον τίτλο του Αντιστράτηγου.

Έτσι λοιπόν έχουμε από τις πρώτες ημέρες του ελληνικού κράτους τους Κοτζαμπάσηδες, τον τύπο, τους πολιτικούς, την πολιτική εξουσία, και τους δικαστές, σε δράση. Σε δράση αρχικά με αρνητικό ρόλο, αλλά μετά με θετικό, οι τελευταίοι. Και μεταξύ αυτών των πόλων υπήρχαν και συνυπάρχουν (και στην εποχή μας) και παρατρεχάμενοι παράγοντες στην προσπάθεια τους να επωφεληθούν από τα... συντρίμμια των βρώμικων παιχνιδιών. Και ας μην ξεχνάμε και τον ξένο παράγοντα, που πάντα έβρισκε (λιγότερο σήμερα), πιστούς υποτακτικούς… εξυπηρέτες! Στόχος αυτών των επίσημων ή παρασκηνιακών παραγόντων ήταν και είναι πάντοτε η πολιτική εξουσία δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση, η αποδύναμωσή της η απαξίωση που μπορεί να φτάσει μέχρι τον εξευτελισμό της, το κάψιμό της και να κερδίζουν από τα αποκαΐδια, ψίχουλα οι μικροί συμπαραστάτες τα μεγάλα τους οι των παρασκηνίων. Π.χ. η κυβέρνηση συνεργασίας (και σωτηρίας της χώρας θα λέγαμε) του Παπαδήμου που όλοι τη δεχτήκαμε με ικανοποίηση και ανακούφιση σαν την πιο κατάλληλη για τις ημέρες τις τραγικές που ζούμε. Τι έκανε στις 60-70 ημέρες ζωής της πέρα από το να τρέχει, να προλάβει το ένα και το άλλο κακό, ώστε η αποδοχή της από το ελληνικό λαό (σε δημοσκόπηση) να φτάσει στο… 5%, τον τελευταίο καιρό; Θα ήθελα να ρωτούσαν το 95% των ερωτηθέντων αν με τις παρούσες συνθήκες δεν τους αρέσει η κυβέρνηση Παπαδήμου, ποια θα τους ήταν αρεστή μια κάποιων συνταγματαρχών; Δεν θα έβρισκαν γιατί και οι στρατιωτικοί μας είναι πλέον νοήμονες, εκτός αν περιμένουν τον τελειόφοιτο Εύελπι… Τέλος πάντων θα δούμε τι μας επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον!!

Προχωρώντας στην ανάπτυξη των σκέψεων μου, πριν αφήσω την εποχή του Καποδίστρια (δύσκολο πράγμα) θα μεταφέρω ένα μέρος δηλώσεων γι’ αυτόν, της συγγραφέα Αθηνάς Κακούρη; Τις θεωρώ συγκλονιστικές: «Αυτό που μπορώ να πω εκ πείρας και εξ’ όσων δύναμαι να γνωρίζω απ’ τα διαβάσματά μου (όπως εγώ) είναι τα εξής: στην Ελλάδα δεν αφήσαμε να δημιουργηθεί κράτος. Όταν δημιουργήθηκε και είχαμε αυτό το δώρο του Θεού που λεγόταν Καποδίστριας, συσπειρώθηκαν τέτοιες δυνάμεις εναντίον του που στο τέλος τον εξόντωσαν. Το πρώτο πράγμα για το οποίο τον μίσησαν ήταν επειδή προσπάθησε να φτιάξει κτηματολόγιο...». Ασύλληπτο, θα είχαμε Κτηματολόγιο από τον Καποδίστρια που δεν έχουμε ακόμη σήμερα που είμαστε… Ευρωπαίοι και θεωρούμαστε χώρα αναπτυγμένη (πέρα από το σημερινό οικονομικό χάλι). Ποιοι ωφελήθηκαν δύο αιώνες, καταπατώντας την εθνική γη; Ασφαλώς οι Κοτζαμπάσηδες της κάθε εποχής και οι θρασείς εν δυνάμει διάδοχοί τους. Το σύστημα φρόντιζαν να είναι ανεκτικό.

Η περίοδος του Όθωνα

Αυτή η περίοδος με τον από κάθε άποψη ανίκανο βασιλιά και με την κουστωδία που τον ακολούθησε και τους Επιτρόπους του, υπήρξε κάκιστη και βέβαια αρνητική από άποψη προόδου και κάποιας πολιτικής και κοινωνικής καλυτέρευσης. Και να θυμηθούμε την καταδίκη σε θάνατο του κυριότερου ήρωα της απελευθέρωσης της χώρας Κολοκοτρώνη (ποιους ενοχλούσε;), παρά την αντίδραση Αν. Πολυζωΐδη και Γ. Τσερτσέτη. Πώς τόλμησαν; Θα ήταν ένα εθνικό όνειδος, μια εθνική ντροπή, όπως είναι και του Καποδίστρια (πιο επώδυνη αυτή). Βέβαια δεν εκτελέστηκε και αργότερα επιβραβεύτηκε με την προαγωγή του σε αντιστράτηγο! Στην περίοδο αυτή, μ’ όλα ταύτα, πέρα από την σθεναρή αντίσταση των δικαστών (Πολυζωΐδη-Τσερτσέτη) όπως αναφέρθηκε επιτεύχθηκε ένα σημαντικό γεγονός. Ο λαός με τον Μακρυγιάννη και ο στρατός με επικεφαλής του συνταγματάρχη Καλλέργη, την Τρίτη Σεπτεμβρίου του 1843, απαίτησαν και υποχρέωσαν τον Όθωνα να προχωρήσει σε σύνταξη και παραχώρηση στον ελληνικό λαό Σύνταγμα! Είναι περίεργο αλλά και αξιόλογο και θαυμαστό ο Ελληνικός λαός, στην αθλιέστατη κατάσταση που, όπως καταλαβαίνουμε βρισκόταν, ήθελε και πέτυχε να πάρει με το «έτσι θέλω» Σύνταγμα! Είχε την Δημοκρατία μέσα του και είναι δεδομένο ιστορικά αυτό. Ποτέ δεν αποζήτησε την Μοναρχία και όταν αυτήν υπήρξε του επιβλήθηκε με διάφορους τρόπους.

Βασιλεία Γεωργίου Α΄ (1863-1913)

Ο Όθωνας δεν αντέχονταν και κάποια στιγμή (1962) εκδιώχθηκε. Η μακρά περίοδος του Γεωργίου υπήρξε κατά τον μάλλον ήττον όχι ιδιαίτερα ταραχώδης πολιτικά, αλλά με γεγονότα σημαντικά! Χαρακτηρίζεται από τις πολλές αλλαγές κυβερνήσεων, όχι πάντοτε να καλύπτονται από το Σύνταγμα, ώστε να κυριαρχήσει η κουβέντα (ειρωνικά) πως ο Γεώργιος θα μπορούσε να ορίσει πρωθυπουργό και τον…. Κηπουρό του. Βέβαια δεν έλειψαν και γεγονότα (στη βασιλεία του) με γενικότερη (και οικονομική) σημασία.
Πολιτική μορφή, που και σήμερα αναφέρεται με διάφορες αφορμές (Γέφυρα Χ. Τρικούπη) υπήρξε ο Χαρίλαος Τρικούπης που άφησε κάποιο έργο, αλλά και την ατυχία επί πρωθυπουργίας του να πτωχεύσει η Ελλάδα!

1. Είναι πλέον ιστορική η φράση του στην Βουλή «Κύριοι δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και επαναλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία. Το τελευταίο αυτό καιρό με… όσμηση (μυρωδιά) χρεοκοπίας δεν την άκουσα. Ίσως φοβόμαστε και να την βάλουμε στο στόμα μας.
2. Ο ατυχέστατος πόλεμος του 1897 που αν δεν μεσολαβούσαν οι «μεγάλοι» της εποχής οι Τούρκοι σε σύντομο χρόνο θα έφθαναν στην Αθήνα. Μεγάλη ευθύνη αποδόθηκε στους βασιλόπαιδες που είχαν καίριες θέσεις στο στράτευμα.
3. Οι μεγάλοι της εποχής μας βοήθησαν με «όρο» να πληρώσουμε τα παλαιά χρωστούμενα (δάνεια). (Ας θυμηθούμε και αυτό, είναι τόσο επίκαιρο) και επιβλήθηκε ο περίφημος Δ.Ο.Ε. (ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος) που βλέπαμε μέχρι τελευταία στα σπιρτόκουτα (σπίρτα, αλάτι κ.λ.π.) και τα έσοδά τους πήγαιναν στα παλαιά δάνεια.
4. Η επανάσταση του Γουδί, από τους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς που κάλεσαν, επικεφαλής τους, τον συνταγματάρχη Νικ. Ζορμπά. Το σημαντικότερο αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν η πρόσκληση από την Κρήτη (όχι ακόμη ενωμένη με την πατρίδα) του μεγάλου Βενιζέλου που έμελε να μεγαλώσει να υπερδιπλασιάσει την Ελλάδα!
5. Οι Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13 που με την αναγεννημένη Ελλάδα και τον στρατό της, με αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο και πρωθυπουργό τον Βενιζέλο, πέτυχαν στόχους που ούτε να ονειρευτούν μπορούσαν οι πολίτες της μικρούλας τότε Ελλάδας.
6. Όμως δυστυχώς από πολλές πλευρές δολοφονήθηκε, ο Βασιλιάς Γεώργιος από τον (παράξενο) Σχοινά στη Θεσσαλονίκη. Όλοι οι δολοφόνοι επιφανών προσώπων (Γεώργιος, πριγκιπικό ζεύγος στο Σεράγιεβο, τον Κέννεντυ, Πάπας Ιωάννης, νεώτερα κ.λ.π. είναι παράξενα άτομα μισότρελλοι κ.λ.π. Είναι τυχαίο; Ο Γεώργιος ήταν αγγλόφιλος, ο Κωνσταντίνος Γερμανόφιλος και η Ελλάδα θα ήταν χρήσιμη και στο ένα και στο άλλο στρατόπεδο (Αντάντ-Κεντρικές Δυνάμεις) στον παραμονεύοντα Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914).
7. Στο σημείο αυτό, τόσο κρίσιμο, εμφανίζεται ο ρόλος του Δικαστή. Την επομένη της δολοφονίας του Βασιλιά θα παρουσιάζονταν στον ανακριτή ο συλληφθείς δολοφόνος Σχοινάς για την απαραίτητη ανάκριση, προκειμένου, αν θα ήταν δυνατόν, να διαλευκανθούν τα αίτια του εγχειρήματος του και οι τυχόν ύποπτοι. Ο ανακριτής θα βρισκόταν στο τρίτο όροφο του Διοικητηρίου της Θεσσαλονίκης. Έφεραν τον δολοφόνο το επόμενο πρωί και κατά τρόπο που δεν διαλευκάνθηκε ποτέ, αντί για το γραφείο του ανακριτή βρέθηκε πεσμένος στο έδαφος, βέβαια νεκρός, από το παράθυρο του προθάλαμου του ανακριτή. Αυτό ήταν, και βέβαια δεν διαλευκάνθηκε τίποτε για τον φόνο ενός ένδοξου βασιλιά.

Τον επόμενο χρόνο το 1914 άρχισε ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος με αφορμή την δολοφονία του πριγκιπικού ζεύγους της Αυστροουγγαρίας πάλι από ένα παράξενο φοιτητή στο Σεράγιεβο. Για την Ελλάδα, αν ζούσε ο Γεώργιος, θα αποφεύγονταν ο τρομερός διχασμός Βασιλιά Κωνσταντίνου και πρωθυπουργού Βενιζέλου και στη συνέχεια και του λαού που τις συνέπειές του ούτε ο τρομερότερος εχθρός της θα μπορούσε να πετύχει. Κάκιστες και καταστροφικές συνέπειες, αυτού του γεγονότος θεωρούν ειδικοί πως έπαυσαν να τυραννούν τον ελληνικό λαό και τη χώρα μόνο το 1974 με την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών.

Περίοδος 1914-1928

Την περίοδο 1914-1928 δεν τολμώ να την προσεγγίσω σ’ ένα πόνημα για την ΟΔΟ. Έγιναν τόσα πολλά στην διάρκεια της ακραία και συνταρακτικά «και διηγώντας τα να κλαίς». Όμως θα σημειώσω, να θυμίσω, δύο περιπτώσεις: α) Την Μικρασιατική Καταστροφή! β) Την πληροφορία πως λίγο πριν τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, που καταποντίστηκε ο Βενιζέλος (δεν βγήκε ούτε βουλευτής), έβαλε μεσολαβητή ο Κεμάλ Ατατούρκ ζητώντας από τον Βενιζέλο στο προοριζόμενο να δημιουργηθεί πολυπολιτισμικό κρατίδιο με κέντρο την Σμύρνη, με προκαθορισμένα σύνορα, δίπλα στην ελληνική σημαία, που θα κυματίζει στο Διοικητήριο να υπάρχει και μια τουρκική για να μη «σοκάρεται» ο τουρκικός πληθυσμός του κρατιδίου. Βέβαια δεν γίνονταν θέμα σε ποιους θα κατέληγε η Ανατολική Θράκη (στους Έλληνες). Την πληροφορία αυτή την διάβασα σε δύο πηγές, δύο βιβλία. Πρώτα στο βιβλίο του Βασίλη Ι. Τζανακάρη σεραίου διανοούμενου, «Δακρυσμένη Μικρασία», 745 σελίδων. Δεν «τσακάρησα» την σελίδα (από τις 745) για να μπορώ να έχω και τις πηγές του και δεν έχω την υπομονή να το κάνω τώρα. Και από ένα άλλο βιβλίο που δεν ήταν δικό μου, και δεν το θυμάμαι. Στο τελευταίο αναφέρονταν και το όνομα του μεσολαβητή. Ήταν ο βιομήχανος Μποδοσάκης, οικονομικός παράγοντας της χώρας και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ατατούρκ έσπευσε να την αποσύρει αμέσως μετά τα αποτελέσματα της 1ης Νοεμβρίου 1920. Συνταρακτικό μαζί και με όσα ακολούθησαν.


Περίοδος 1928-1940

Περίοδος που άρχισε με τελευταία πρωθυπουργία του Βενιζέλου. Παρατηρήθηκε μια κάποια τάξη στα πολιτικά πράγματα σε σχέση με το προηγούμενο ταραγμένο κομμάτι της δεκαετίας του ’20. Βέβαια έπεσε στην καρδιά της παγκόσμιας κρίσης στου προηγούμενου αιώνα (1929-1932) και με τα αδύναμα οικονομικά (πόλεμοι, δικτατορίες, αποκατάσταση προσφύγων κ.λ.π.) φτάσαμε στην χρεοκοπία! Εκείνο το γεγονός, όμως που έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα ήταν μια δίκη για κάποια βρωμοδουλειά, δεν έχω διαβάσει λεπτομέρειές της, κάποιου φαρμακέμπορου, νομίζω από την Πάτρα, που πρόσκειτο, λέγεται, στον Βενιζέλο. Το άρπαξαν οι αντίπαλοι του και τράνταξε ο τύπος με το σύνθημα «κάτω οι κλέφτες». Στις εκλογές του 1932, πέρα από τα άλλα, με το σύνθημα «κάτω οι κλέφτες» έπεσε ο Βενιζέλος και πλειοψήφισε το Λαϊκό κόμμα με τον Παναγή Τσαλδάρη, χωρίς όμως αυτοδυναμία. Οι δυσκολίες από το γεγονός αυτό, για δημιουργία ισχυρής κυβέρνησης άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, δηλαδή ανωμαλίες.

Κίνημα του Πλαστήρα το 1933 αποτυχημένο, κίνημα και το 1935 από στρατιωτικούς που δυστυχώς επικρότησε και ο Βενιζέλος που κατέληξε σε φιάσκο και το ακολούθησε όργιο αποστρατιών και δικών αλλά και εκτελέσεων σε αντίποινα της εκτέλεσης των 6 (έξι) το «22», όπως του στρατηγού Παπούλα που είχε αντικαταστήσει τον στρ. Παρασκευόπουλο στην αριστρατηγία της στρατιάς στη Μ. Ασία με την αλλαγή του 1920, που μετά την αντικατάστασή του από τον Χατζηανέστη προσχώρησε στο βενιζελικό στρατόπεδο. Ενώ έφυγε από το βενιζελικό στρατόπεδο ο τρομερός Κονδύλης και έγινε ο κύριος διώκτης των πρώην συντρόφων του με συμπαραστάτη τους Παπάγο αρχηγό ΓΕΣ, Σακελλαρίου ΓΕΝ και Ρέπα ΓΕΑ, δημιουργώντας στρατιά αποστράτων. Στις εκλογές που μεσολάβησαν πλειοψήφησε πάλι το Λαϊκό Κόμμα του Τσαλδάρη αλλά πάλι όχι αυτοδύναμα, ώστε να σχηματιστεί ισχυρή κυβέρνηση. Και ο λύκος κατά την παροιμία, στην αντάρα χαίρεται, ξεσηκώθηκαν, προεξάρχοντος του Κονδύλη των αρχηγών των τριών όπλων που έδειχναν τα… «καλά παιδιά» στο υπουργό στρατιωτικών Κονδύλη μερικοί βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος, με αρχηγό τον κερκυραίο Θεοτόκη Και δεκαριά (όλοι όλοι) βουλευτές του Μεταξά (ελευθεροφρονούντες) να ζητούν αλλαγή του πολιτεύματος. Να επιστρέψει ο Γεώργιος, δηλαδή να μας ξανάρθει βασιλιάς. Υπήρχε εντύπωση πως το λαϊκό κόμμα επανέφερε τον θεσμό της βασιλείας, έχοντας την πλειοψηφία. Όμως νέες εκδόσεις βιβλίων με αντικειμενική σκοπιά στα γεγονότα σημειώνουν πως ο Τσαλδάρης, δεν ήθελε την αλλαγή του πολιτεύματος. Σύρθηκε από τον Κονδύλη και του επιτελείς του ώστε να προκυρηχθεί δημοψήφισμα κάτω από συνθήκες τρομοκρατίας. Λεγόταν τότε πως σε εκλογικό κέντρο βρέθηκαν ψηφοδέλτια υπέρ του Γεωργίου περισσότερα από τους εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους. Επέστρεψε ο Γεώργιος, τίμησε ιδιαίτερα τον Κονδύλη αφήνοντας τον στην… γωνιά και έβαλε πρωθυπουργό τον καθηγητή Δεμερτζή αφού οι πολιτικοί (Τσαλδάρης (Λαϊκοί) και Σοφούλης (Φιλελεύθεροι), δεν συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση, έχοντας ο Γεώργιος τις ένοπλες δυνάμεις, απόλυτα δικές του. ο Κονδύλης λέγεται, πως έδιωξε και αξιωματικούς που αντιτάχθηκα στα κινήματα, όταν αμφέβαλε για τα φρονήματά τους. Ξαφνικά πεθαίνει ο Δεμερτζής και ενώ συμφώνησαν εν τω μεταξύ Τσαλδάρης και Σοφούλης να σχηματίσουν κοινοβολευτική Κυβέρνηση, ο Γεώργιος έσπευσε να ορκίσει πρωθυπουργό τον υπουργό των στρατιωτικών ΜΕΤΑΞΑ. Και βέβαια του επιτρέπει, αν δε του επέβαλε, να κηρύξει δικτατορία στις 4 Αυγούστου 1936 (η μητέρα της 21 Απριλίου 1967), αφού αλλαξοπίστησε (ο δικτάτορας) από σκληρός Γερμανόφιλος να γίνει αγγλόφιλος. Ο Γεώργιος δεδομένα είχε στο χέρι του τον Μεταξά με τις ένοπλες δυνάμεις, καθαρά δικές του.

Ιδού το αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των πολιτικών και της πολιτικής. Και βασιλιά και δικτατορία! Αόρατος Χείρ (χέρι) η Αγγλία. Είχε σιγουρέψει την Ελλάδα με τον Γεώργιο στο άρμα της. Χωρίς παρατράγουδα όπως στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο! Όσο αφορά την περίοδο αυτή θα προσθέσω τα εξής: α). Εκτός από τον θάνατο του Πρωθυπουργού Δεμερτζή, που δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία, την περίοδο αυτή πέθαναν ακόμη, ο Κονδύλης, ο Παπαναστασίου, ο Ζαΐμης (μεγάλος) και δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος, ποιοι άλλοι. Λέγεται πως ένας Παπαδημήτρης (αν δεν κάνω λάθος) της εκκλησίας των ανακτόρων που ήταν άγγλος αξιωματικός της Ιντέλιτζενς Σέρβις (δεδομένα) πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο στην υπόθεση των θανάτων αυτών. Δεν έχει βέβαια αποδειχθεί! β) Έχω την άποψη, καθαρά δική μου, δεν την έχω ακούσει, ούτε διαβάσει από άλλον πως η κακοδαιμονία του ελληνικού λαού, στην δεκαετία 40-50 πέρα από το μεγάλο ένοχο, τον πόλεμο και κύρια ο εμφύλιος πόλεμος (1946-49) οφείλεται στην περίοδο αυτή δηλαδή στην δικτατορία του Μεταξά, η καλύτερα στο Γεώργιο. Πως; Με το να διαλύσουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αυτά δεν βρέθηκαν συγκροτημένα με την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς, ώστε να βρει την ευκαιρία το ΚΚΕ με πείρα στην παρανομία να ιδρύσει το ΕΑΜ και να εκμεταλλευτεί την εθνική παρόρμηση των ελλήνων για αγώνα κατά των κατακτητών. Έτσι ελέγχοντας το ΕΑΜ, στην πραγματικότητα ήλεγχε, σχεδόν όλη τη χώρα, αμέσως μετά την απελευθέρωση! Η Αγγλία ισχυρή ακόμη αν και αποδυναμωμένη στο τέλος του πολέμου και κύρια ο πρωταγωνιστή τότε Τσώρτσιλ, έχοντας χάσει όλη την κεντρική και ανατολική Ευρώπη (προς την Ρωσία «ΕΣΣΔ»), σε καμιά περίπτωση δεν θα άφηνε την Ελλάδα με τις θερμές θάλασσες, και με σύνορα, με το σοβιετικό μπλοκ να πέσει και αυτή στον Στάλιν, ενώ είχε δοθεί στους δυτικούς, από τις συμφωνίες των Μεγάλων. Έτσι ο Τσώρτσιλ με Σύμπραξη των ανεγκέφαλων ηγετών του ΚΚΕ (Ζαχαριάδης, Σιάντος, Ιωαννίδης) έστρωσε... λεωφόρο για ό,τι επακολούθησε μέχρι το 1949, και κατά κάποιο τρόπο, ίσως και με προέκταση μέχρι το 1967-74, της Χούντας.

Περίοδος 1940-1950

Πρόκειται για εντελώς ξεχωριστή περίοδο με παγκόσμιο πόλεμο και με τον τρομερότερο εμφύλιο, που ενώ οι λαοί της Ευρώπης ανοικοδομούνταν από τις τραγικές καταστροφές, εμείς καταστρέφαμε ότι είχε απομείνει από τον παγκόσμιο πόλεμο και βάζαμε τις βάσεις για μια κακή πολιτική περίοδο που τελείωσε το 1974 με κυβέρνηση πραγματικής Δημοκρατίας, αλλά και το πραξικόπημα στην Κύπρο που έφερε τους Τούρκους σε πλεονεκτική πλέον θέση στα χρόνια προβλήματα των σχέσεών μας. Δεν είναι σκόπιμο ακόμη και να θιγεί σ’ ένα πόνημα όπως αυτό! Πέρα από μια υπόμνησή του.

Περίοδος 1950-1960

Ήταν η περίοδος των «πέτρινων χρόνων» με δίκες, καταδίκες, εκτελέσεις, εξορίες, εμμονή του ΚΚΕ για τρίτο γύρο και κυρίαρχους πολιτικά από το 1952 Παπάγο και Καραμανλή. Οι δίκες κύριο χαρακτηριστικό των αρχών τουλάχιστο αυτής της δεκαετίας με υπόδικους άτομα που είχαν συλληφθεί σαν μέλη του Δ.Σ. (Δημοκρατικού Στρατού-αντάρτες «συμμορίτες»), η φίλα προσκείμενοι πολίτες. Πέρα από τον όγκο του Δ.Σ. που πέρασε στις γειτονικές «Λαϊκές Δημοκρατίες». Μια ξεχωριστή κατηγορία δικών με το ίδιο πνεύμα, ήταν αυτές που δίκαζαν κλιμάκια κατασκοπευτικά που έστελνε το ΚΚΕ για κατασκοπεία (με ποιον μελλοντικό σκοπό;). Συνήθως αποκαλύπτονταν, εύρισκε τον τρόπο η αστυνομία. Μια τέτοια που πήρε μεγάλη δημοσιότητα και διεθνώς ήταν αυτή του Μπελογιάνη. Δόθηκε εντύπωση ότι επρόκειτο για ικανό πρόσωπο (μέχρι… χαρισματικό) που καταδικάστηκε βέβαια σε θάνατο. Τα δικαστήρια ήταν πολύ αυστηρά και καταδίκες και εκτελέσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη. Για τον Μπελογιάννη, ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από το γαρύφαλλο που έφερε στο πέτο του στην διάρκεια της δίκης, έγιναν πολλές προσπάθειες και από το εξωτερικό να διασωθεί.

Και αν και πρωθυπουργός ήταν ο Πλαστήρας (άρρωστος στο κρεβάτι) τα ακροδεξιά στοιχεία κυρίαρχα απόλυτα στις κρατικές δομές εκείνης της περιόδου, με τρόπο πραξικοπηματικό, όπως ειπώθηκε, τον εκτέλεσαν Είχε προλάβει να αγαπήσει την Έλλη Παπά, και να την ερωτευθεί ώστε στην κοιλιά να υπάρξει απόγονος, που έσωσε και τη μητέρα από την εκτέλεση, που ήταν καταδικασμένη σε θάνατο. Η Έλλη έγινε, αργότερα, συγγραφέας και βέβαια έχουν ενδιαφέρον τα γραπτά της. Με τη πτώση του Πλαστήρα (ΕΠΕΚ), τελευταία κυβέρνηση συνεργασίας, και με κεντρώους, ο Παπάγος με τον Ελληνικό Συναγερμό, το κόμμα που ίδρυσε (όλο το λαϊκό προσχώρησε σ’ αυτό, όπως μετά όλος ο Συναγερμός προσχώρησε στην ΕΡΕ) κυβέρνησε, όσο δεν ήταν άρρωστος, μέχρι το 1956. Στην περίοδο αυτή αξίζει να αναφερθεί η περίπτωση του Σπύρου Μαρκεζίνη. Ήταν ένας κοντός, πολύ άσχημος, από (πατριαρχικό) σπίτι, γόνος και τετραπέρατος. Δεν κατάφερε να…. ευδοκιμήσει σαν αρχηγός κόμματος (Προοδευτικών). Ήταν η κινητήρια δύναμη της κυβέρνησης Παπάγου μέχρι την απομάκρυνσή του. Ύστερα από μια επίσκεψη του στη Μόσχα, ο Παπάγος τον απομάκρυνε. Μάλλον από αμερικανικό δάκτυλο. Στο γεγονός αυτό τοποθετώ και τα αισθήματα, όπως έχουν εκδηλωθεί, για Ουάσιγκτον και Μόσχα από τον πολύ αξιόλογο γιο του Βασίλη, νομικό, που σταδιοδρόμησε στην Αγγλία με διεθνή αναγνώριση. Ο Μαρκεζίνης, με την οικονομική πολιτική του και κύρια με την υποτίμηση της δραχμής, έναντι του δολαρίου (από 15 σε 30 δρχ.) έβαλε τις βάσεις για ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, που φάνηκε πιο έντονα στην αρχή της 10ετίας του ’60. Σχετικά με το θέμα αυτό, της υποτίμησης της δραχμής έναντι του δολαρίου, η εκδιδόμενη τότε απογευματινή Εφημερίδα «Αθηναϊκή» έγραφε κάθε μέρα όσο εκδιδόταν πάνω από τον τίτλο της: «Ποιος πήρε τα 193.000.000.000 δις;». Είχε γίνει την τελευταία ημέρα πριν την υποτίμηση της δραχμής. Ποιος, ή ποιοι πήρανε αυτά τα δις και έγιναν πάμπλουτοι σε μια νύχτα; Δεν απαντήθηκε! Ιδού τα μεγάλα κόλπα! Την θέση του Παπάγου που πέθανε το 1956 διεκδικούσαν, βάση της κομματικής ιεραρχίας ο Σ.Στεφανόπουλος και ο Π.Κανελλόπουλος. Τα ανάκτορα ειδοποίησαν τον Στεφανόπουλο για Πρωθυπουργό. Αυτός δεν έσπευσε την ίδια μέρα να παρουσιασθεί έστω απόγευμα και το πρωί της επομένης ενώ ετοιμαζόταν βάζοντας τα επίσημα άκουσε από το ραδιόφωνο πως πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τι μεσολάβησε στα άδυτα των ανακτόρων (Παύλου και Φρειδερίκης) δεν έγινε τουλάχιστο ευρύτερα γνωστό. Τον χρόνο αυτό το 1956 αρχίζει η πρώτη οκταετία του Κ. Καραμανλή αλλά, με μια διακοπή (1963-1974) και η παρουσία του στο προσκήνιο της ελληνικής πολιτικής μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα με τον θάνατό του το 1998.

Πριν φύγουμε από την δεκαετία του ’50 να αναφέρω την δίκη των αεροπόρων στη διάρκεια της. Η δικαιοσύνη πλάι στην πολιτική. Κατά την άποψη συγγενούς μου γιατρού, καθηγητή, που υπηρέτησε την θητεία του, σαν γιατρός, στο σώμα της αεροπορίας, την πρώτη πενταετία του ’50, οι αξιωματικοί κατηγορήθηκαν το 1951 επί αριστερισμώ κ.λ.π.! Και στόχο είχε εξουδετέρωση ανταγωνιστών στην ανέλιξη στην ιεραρχία. Κατ’ εμέ θα ήταν αξιωματικοί, ικανοί, αφοσιωμένοι στα καθήκοντά τους και παρέμεναν μακριά από τα πολιτικά! Δεν είχα και δεν έχω και τώρα καταλάβει τι άλλο περιεχόμενο είχε αυτή. Το γεγονός είναι πως ταλαιπωρήθηκαν αλλά και βασανίστηκαν άγρια αθώοι αξιωματικοί της αεροπορίας. Το άλλο γεγονός, ήταν η «γέννηση» της ΕΔΑ δηλαδή με σύμπραξη των σκόρπιων στελεχών και οπαδών της παλαιάς τότε ισχυρής αριστεράς, ύστερα από κάποια υποχώρηση των αστυνομικών μέτρων, τουλάχιστο στα δύο κέντρα (Αθήνα-Θεσσαλονίκη) δημιούργησαν κόμμα, την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά με πρόεδρο ένα παλαιό Καλαμαριώτη αριστερό τον Πασσαλίδη. Εκείνο όμως που τράνταξε την πολιτική της χώρας, ίσως και εκτός αυτής, ήταν το γεγονός πως στις εκλογές του προκήρυξε ο Καραμανλής για το 1958, η ΕΔΑ ήλθε δεύτερο κόμμα, δηλαδή αξιωματική αντιπολίτευση κερδίζοντας 80 έδρες. Στο κέντρο έπαιζαν παιχνίδια με τον Γ. Παπανδρέου, Σοφοκλή Βενιζέλο (Κλικλή) και άλλα πολυπροβεβλημένα στελέχη. Βέβαια συνταράχθηκαν από το γεγονός για να συνέλθουν και να ξεκινήσουν την δημιουργία της Ένωση Κέντρου που αργότερα θα θριαμβεύσει για να…. καταρρεύσει.

Θ΄ Περίοδος 1960-1970

Στην περίοδο αυτή μπήκαμε με κυρίαρχο ακόμη τον Κ. Καραμανλή. Που όμως άρχισε να φαίνεται πως κουράζει τα ανάκτορα. Λόγω κάποιας επίσκεψη, στο Λονδίνο, στα… ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, φιλοδοξία της Φρειδερίκης, που ο Καραμανλής δεν συμφωνούσε ίσως σωστά. Όμως θα κούρασε και άλλους παράγοντες μεταλλαγμένους κοτζαμπάσηδες. Τη χαριστική βολή έδωσε η δολοφονία του ειρηνιστή Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη, για να… αναφωνήσει ο Καραμανλής «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;». Αλλά και να αναγκαστεί να φύγει (1963), μάλιστα με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης».

Εν τω μεταξύ η Ε.Κ. (Ένωση Κέντρου) μετά και τις εκλογές του 1961 που αποδεδειγμένα έγιναν με νοθείες, ανδρώθηκε με συμπροέδρους τον Γεώργιο Παπανδρέου και το Σοφοκλή Βενιζέλο. Με τον καιρό κάποια ελευθεριότητα άρχισε να επεκτείνεται και στην επαρχία, οπότε και εκεί οι πολίτες μπορούσαν να εκφράζονται υπέρ αυτής (της Ε.Κ.).
Στις εκλογές που έγιναν το φθινόπωρο του 1963 η Ε.Κ. ήρθε πρώτη και δεύτερη η Ε.Ρ.Ε. του Κανελλόπουλου και βέβαια η Ε.Δ.Α. με τον Ηλιού, αλλά και ο Μαρκεζίνης το κόμμα των Προοδευτικών, με λιγότερους βουλευτές.
Δεν βγήκε αυτοδύναμη η Ε.Κ. και ο Παπανδρέου δεν δέχτηκε την υποστήριξη της Ε.Δ.Α. που την έδινε. Έτσι σχηματίστηκε κυβέρνηση από την Ε.Κ. και προκηρύχτηκαν εκλογές για τον Φεβρουάριο του 1964.

Στην προεκλογική αυτή περίοδο πέθανε ο Σοφοκλής Βενιζέλος, αναπάντεχα ταξιδεύοντας από την Κρήτη προς Αθήνα (με πλοίο) (όχι πολύ μεγάλος). Ήταν ένα γεγονός που λίγο αργότερα θα είχε τις συνέπειές του. Ο Βενιζέλος έχοντας σ’ όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες βέβαιους σχεδόν όλους τους βουλευτές της Κρήτης και μερικούς, στις χειρότερες περιπτώσεις, από την υπόλοιπη χώρα βρίσκονταν πάντοτε μεταπολεμικά στην πολιτική σκηνή, είτε με κόμμα των Φιλελευθέρων, είτε με συνενώσεις συγγενικών μικροκομμάτων η ομάδων με όχι όμως σταθερές συνέχειες των πρωτοβουλιών.
Όμως ο Βενιζέλος έχαιρε της εμπιστοσύνης των ανακτόρων, του εξωτερικού παράγοντα αλλά και του κατεστημένου των κοτζαμπάσηδων. Έτσι συμβαίνει. Ο γιος του αντάρτη κρητικού, του απεριόριστα προοδευτικού Πρωθυπουργού έγινε κάποια στιγμή κατεστημένο (η ανανέωση, η μεταμόρφωση, η εξέλιξη η σταθερή ηγεμονία τους). Ενώ τον Παπανδρέου δεν τον εμπιστεύονταν. Επομένως ο θάνατός του (του Βενιζέλου) σηματοδότησε εξελίξεις μαζί και με άλλα γεγονότα. Όπως ο θάνατος του Παύλου και ανάρρηση στον θρόνο του νεαρότατου διάδοχου Κωνσταντίνου.

Στις εκλογές του 1964 θριάμβευσε η Ε.Κ. και φυσικά ο Γ. Παπανδρέου (ο Γέρος της Δημοκρατίας, όπως χαρακτηρίζεται) και μάλιστα απαλλαγμένος από τον Βενιζέλο που ήταν παράγων… αστάθειας. Αλλά πάλι δόθηκε η ευκαιρία να φανεί η ορθότητα της παροιμίας «ουδέν καλόν αμιγές κακού» και αντίθετα. Παράλληλα ήρθε στην επιφάνεια ο γιος του Πρωθυπουργού ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η νίκη της Ε.Κ. του Γ. Παπανδρέου ήταν θριαμβευτική με 53% των ψήφων του Ελληνικού λαού, και προορίζετο ισχυρή προοδευτική και σταθερή κυβέρνηση. Και δημιούργησε ελπίδα για κάποια πρόοδο φιλελευθεροποίησης της κατάστασης στη χώρα που έλειπε! Όμως δεν είχαν αυτή την πορεία τα πράγματα που αναμενόταν.

Ο θάνατος του Βενιζέλου, η αμφιβολία για τις προθέσεις του Πρωθυπουργού από τα ανάκτορα και λοιπά η εμφάνιση στην πολιτική δύο ισχυρών προσωπικοτήτων Ανδρέα Παπανδρέου – Κ. Μητσοτάκη, κατά τεκμήριο διαδόχων του, κάποιας ηλικίας, Πρωθυπουργού, δημιούργησαν προϋποθέσεις για τα παρακάτω συμβάντα:

1) Διαφωνία Πρωθυπουργού-Βασιλιά για τον Υπουργό των στρατιωτικών Πέτρο Γαρουφαλιά που κίνησε να μετονομάσει τον Ε.Σ. (Εθνικό Στρατο) σε Βασιλικό Στρατό, όπως Β.Ν., Ε.Β.Α., Ε.Β.Χ. που ο Γ. Παπανδρέου τον παραίτησε. Παράλληλα δήλωσε πως θα αναλάμβανε αυτός το Υπουργείο Στρατιωτικών με υφυπουργό τον Μιχ. Παπακωνσταντίνου. Ο νεαρός δεν δέχτηκε, αντηλλάγησαν κάποιες επιστολές μεταξύ βασιλιά και πρωθυπουργού και στις 15/7/1965 παραιτήθηκε ο Πρωθυπουργός του 53% και βέβαια άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή δηλαδή στη Χούντα του Παπαδόπουλου.
2) Ένα αδυσώπητο αγώνα δύο ισχυρών προσωπικοτήτων μέχρι…. τελικής πτώσης που έληξε με τον θάνατο του ενός το 1996 του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με πολλές παρενέργειες στο μέλλον.
3) Την αποστασία. Υπήρξε μια κατάσταση πολύ βρώμικη με εξαγορές συνειδήσεων με ανταμοιβή υπουργικών θώκων, αλλά και χρημάτων. Ποιοι την προώθησαν; Ποιοι την χρηματοδότησαν; Ποιοι έδιδαν τα λεφτά; Οι κάποιοι κοτζαμπάσηδες άφαντοι, αλλά ισχυροί!
4) Δήλωση προηγουμένως του αρχηγού της Ε.Ρ.Ε. Κανελλόπουλου, πως θα μπορούσε να στηρίξει μια κυβέρνηση αποχωρούντων βουλευτών της Ε.Κ.
5) Κυβερνήσεις των αποστατών!
6) Η δίκη του ΑΣΠΙΔΑ με στόχο εμπλοκή σ’ αυτήν του Ανδρέα Παπανδρέου. Πάντα παρούσα η Δικαιοσύνη, όταν παρουσιάζονται ανώμαλες πολιτικές καταστάσεις.
7) Η προκήρυξη εκλογών για το Μάιο του 1967. Και τέλος.
8) Το Πραξικόπημα των συνταγματαρχών με αρχηγό τον Γ. Παπαδόπουλο, που πρόλαβαν εκείνο που ετοίμαζε ο νεαρός βασιλιάς με τους στρατηγούς με αρχηγό του ΓΕΣ Σπαντιδάκη, που τελευταία στιγμή προσχώρησε στους συνταγματάρχες.
Έτσι φτάσαμε στην… εθνοσωτήρια επανάσταση της 21 Απριλίου, δηλαδή σε μια στιγνή δικτατορία. Λίγα λόγια για την κάθε περίπτωση για να προχωρήσουμε.

Ομολογώ πως παρασύρθηκα, ξεκινώντας να γράψω ένα άρθρο για την ΟΔΟ σχετικό με τις παρεμβάσεις της Δικαιοσύνης σχεδόν σε κάθε πολιτική ανωμαλία, κατά την άποψή μου, όχι πάντα αντικειμενικά, όπως η τελευταία του οικονομικού εισαγγελέα!
1α) Το ΕΣ (Εθνικός Στρατός) το… ανέχθηκαν ο προπάππους του νεαρού ο Γεώργιος ο Α΄, ο παππούς Κωνσταντίνος, ο θείος Γεώργιος Β΄ και ο πατέρας του Παύλος. Ο νεαρός θέλησε, όπως κατά το ρητό «Η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια» και ο στρατός όχι μόνο να στηρίζει με κάθε τρόπο τη θέση του Βασιλιά αλλά και να φαίνεται άμεσα ότι θα το κάνει!
2β) Η πάλη αυτών των «αιωνίων» αντιπάλων οπωσδήποτε δεν ωφέλησε την χώρα. Αν μπορούσαν να συνεργαστούν υποχωρώντας ο ένας σαν δεύτερος θα σχημάτιζαν ένα δυνατό δίδυμο που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει και αλλαγές που τις είχε ανάγκη η χώρας όπως διαπιστώνουμε τις παρούσες απελπιστικές μέρες. Κατάφεραν και έγιναν και οι δύο αρχηγοί κυβερνητικών κομμάτων και πρωθυπουργοί. Νικητής ο πρώτος (Α.Π.) στην πολιτική, νικητής ο δεύτερος (Κ.Μ.) στη ζωή. Έχει βάλει πλώρη για τα 100!
3γ) Αναφερόμενος στην αποστασία του 1965 θα έλεγα πως εκείνη η βουλή άξιζε με το παραπάνω τις «μούντζες» όλων των Ελλήνων.
4δ) Την δήλωση αυτή (Κανελλόπουλου) την τοποθετώ στα αρνητικά του Κανελλόπουλου, που εκτιμούσα ζωντανό και τιμώ την μνήμη του μετά τον θάνατό του. Άναψε το φως στην αποστασία!
5ε) Η δίκη του ΑΣΠΙΔΑ. Σ’ αυτή δεν μπόρεσα να καταλάβω τον ρόλο ενός λοχαγού του Άρη Μπουλούκο, που μετά την μεταπολίτευση πρέπει να χρημάτισε βουλευτής της συντηρητικής παράταξης (μια περίοδο). Έμπλεξαν σ ‘ αυτήν και το δικό μας τον λαμπρό συνταγματάρχη Αλέκο Παπατέρπο φίλο του Γέρου Παπανδρέου ενώ στόχος, τελικός ήταν η εξουδετέρωση του Ανδρέα. Και βέβαια την καταρράκωση και πτώση της κυβέρνησης της Ε.Κ. του Γ. Παπανδρέου. Επαναλαμβάνω την εμπλοκή της δικαιοσύνης όχι με δεμένα τα μάτια!
6ε) Οι εκλογές που δεν έγιναν ποτέ, γιατί ήταν προγεγραμμένο το αποτέλεσμα. Γεγονός που δεν ήθελαν, ανοήτως, κατ’ εμέ, τα ανάκτορα: Θα βασίλευαν ακόμη. Αλλά και οι άλλοι οι αφανείς, με τις διάφορες ονομασίες, κατ’ εμέ πάλι διάδοχοι των κοτζαμπάσηδων του Καποδίστρια, με ένα πάντοτε σκοπό όχι ισχυρό κυβερνήτη, όχι αλλαγές, όχι μεταρρυθμίσεις, όχι νοικοκύρευμα. Αντάρα!
7στ) Τέλος για την Χούντα τι να πρωτοειπεί κανείς; Θα αναφέρω μόνο το κυπριακό που οι συνέπειές του από το έγκλημα επέμβασης στην Κύπρο πονάει ακόμη και όπως φαίνεται θα ταλαιπωρεί και στο μέλλον.

Ήθελα να τολμήσω να καταγράψω και κάτι καλό της, ότι δηλαδή οι σημερινοί στρατιωτικοί έχουν συνειδητοποιήσει ποιος είναι και πόσο σημαντικός ο ρόλος τους δηλαδή η ασφάλεια της χώρας. Όμως η περίπτωση του Εύελπι και αρχηγού της τελευταίας τάξης, της σχολής των Ευελπίδων, δηλαδή έξυπνου (όπως και ο Παπαδόπουλος), με εμβάλλει σε σκέψεις και εντείνονται με την αθώωσή του από την σχολή αντί να αποβληθεί, αλλά να επέμβει και η Δικαιοσύνη. Τι πρέπει τι μπορεί να περιμένει ο ελληνικός λαός όταν ο νεαρός αυτός γίνει λοχαγός ή περισσότερο συνταγματάρχης; Θα τον θυμηθούν κάποιοι μήπως τους φανεί χρήσιμος!

Ι΄ Περίοδος 1970-1980

Ο ελληνικός λαός, από το 1967, ζούσε το μαρτύριο των ανοησιών αλλά και των αθλιοτήτων, των βασανιστηρίων και φυσικά της έλλειψης ελευθερίας της γνώμης, των ανεγκέφαλων συνταγματαρχών. Αναφέρθηκα δι’ ολίγων στο προηγούμενο κεφάλαιο. Βέβαια η δικαιοσύνη (τα στρατοδικεία) σ’ όλο το διάστημα τους δούλευαν… υπερωριακά! Προσπερνώντας την περίοδο αυτή, θα έλθω στο σωτήριο έτος, το 1974. Επέστρεψε, κλήθηκε να επιστρέψει, από το Παρίσι όπου ζούσε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Θα τολμούσα να ειπώ πως το περίμενε. Είχε διαβλέψει, με πείρα από την δεκαετία του ’30, νεαρός βουλευτής το 1936 (29 ετών) πως όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση το 1963 η χώρα είχε πάρει δρόμο για καταστροφή. Προτίμησε να αποχωρήσει αντί να…. «αναλώνεται» στην αντιπολίτευση, και να περιμένει σιωπώντας στο Παρίσι την πόλη του φωτός!

Πρώτη του δουλειά να σταματήσει το κακό με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Γεγονός που έχει, και θα έχει συνέπειες και στο μέλλον. Ήταν εθνικό έγκλημα των άμυαλων με τον Σαμψών, το πραξικόπημα στην Μεγαλόνησο! (Να το έκαμαν από μόνοι τους ή μεσολάβησε κάποια αόρατος «χείρ»;). Δεύτερο θέμα η πραγματοποίηση εκλογών για την ύπαρξη βουλής. Με το φωτοστέφανο του σωτήρα, αλλά και το σύνθημα του Θεοδωράκη: «Καραμανλή ή τανκς» ο θρίαμβος ήταν αναμενόμενος. Εξασφάλισε τεράστια πλειοψηφία στη νέα βουλή με 54% των ψήφων. Μετά ερχόταν το δημοψήφισμα: Βασιλιά (Κωσταντίνο) ή Δημοκρατία. Είχε τις εμπειρίες του από ανάκτορα και κράτησε ουδέτερη στάση. Ήταν θετικό. Βέβαια οι υποστηρικτές της μιας ή της άλλης μεριάς είχαν όλη την άνεση και τις ευκολίες (κρατική τηλεόραση, μοναδική) και τον τύπο να εκφράζουν τις απόψεις τους. Δεν υπήρξε κανένα παράπονο. Το αποτέλεσμα, όπως αναμενόταν, ήταν καθοριστικό και εύγλωττο: το 70% Δημοκρατία 30 Βασιλεία. Και κοντά 40 χρόνια τώρα, και κατά την άποψή μου, με κάποιες διορθώσεις το 1981 ζούμε πλέον μια πραγματικά ευρωπαϊκού τύπου δημοκρατική κατάσταση! Και πρέπει να έχει παγιωθεί!

Μετά ερχόταν η λογοδοσία των ενόχων των επικεφαλής, των πρωταιτίων πρώτα και μετά των πολλών συνενόχων (Πολυτεχνείο, ΕΑΤ, ΕΣΑΤ κ.λ.π.). Η Δικαιοσύνη θα είχε πλέον δικαιωματικά και υποχρεωτικά θα έλεγα τον πρώτο λόγο. Μ’ όλα ταύτα, τουλάχιστο η δίωξη των πρωταιτίων (Παπαδόπουλου, Μακαρέζου, Πατακού) κινήθηκε από ιδιώτη, τον δικηγόρο Λυκουρέζο. Και στη δίκη των παραπάνω με τον σοβαρό, αυστηρά δίκαιο και γενικά άψογο τρόπο που την δηιύθυνε ο σπουδαίος, ο αυστηρός θα έλεγα ο μεγάλος Ντεγιάννης ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου ανάδειξε το μεγαλείο της Δικαιοσύνης, όταν λειτουργεί σωστά, και την μικρότητα, μηδαμηνότητα άμυαλων ατόμων, που όμως κατάφεραν να καταταλαιπωρήσουν ένα λαό, από τη φύση του δημοκρατικό, τόσο άγρια για επτά ολόκληρα χρόνια, και βέβαια μόνο τέτοιοι θα μπορούσαν να διαπράξουν το έγκλημα στην Κύπρο.
Η δική των πρωταιτίων με τον τρόπο και την αυστηρότητα, όπως την διηύθυνε ο Πρόεδρος, ο αείμνηστος Ι. Ντεγιάννης έφερε στον κόσμο, ένα είδος ανακούφισης αλλά και ευφορίας όπως ήταν νωπές ακόμη οι εντυπώσεις από την τυραννία των κατηγορουμένων. Καταδικάστηκαν σε θάνατο όπως έπρεπε, όμως, σωστά για τους νοήμονες, ο Καραμανλής μετέτρεψε την ποινή του θανάτου σε ισόβια. Με τη φράση: «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια», (πρέπει να ζει, στο σπίτι του, ο Στυλιανός Πατακός).

Τρίτη προτεραιότητα η νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνεται συζήτηση για Ε.Ο.Κ. (τότε), Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση) με αποκλεισμούς, όποιων, ιδεολογιών. Οι του Κ.Κ.Ε. επέστρεψαν στη χώρα και οι ηγέτες τους, αλλά… διηρημένοι. Χωρίς αντάρτικο δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν δύο διαφορετικών τάσεων δύο διαφορετικών σκέψεων, και χαρακτήρων θα έλεγα, πρόσωπα. Έτσι εκεί που δεν είχαμε κανένα, μας προέκυψαν δύο το Κ.Κ.Ε.(…εξωτερικού) και το Κ.Κ.Ε. (…εσωτερικού). Με προβεβλημένες προσωπικότητες τον Φλωράκη στο πρώτο κα τον Κύρκο στο δεύτερο. Με πολλά… παζάρια, συμμαχίες, και διαιρέσεις τελευταία στο δεύτερο. Αποτέλεσμα της παρουσίας των δύο κομματικών, του Κ.Κ.Ε. πέρα από τις διεργασίες του, που απασχολούν κατά καιρούς τους πολίτες, και τις εξωπραγματικές πολιτικές θέσεις τους, είναι το ΠΑΜΕ με τα ρόπαλα από την πλευρά του πρώτου με αναστατώσεις για την, υποτίθεται, προστασία του εργάτη! Και ο νεαρός Πρόεδρος, από το δεύτερο, πνευματικό τέκνο του παράξενου Αλαβάνου, που διακρίνεται βασικά για πολιτική αγένεια, στην προσπάθεια να ξεπεράσει σε προβολή και εντυπωσιασμό τους ΠΑΜΙΤΕΣ!
Όμως γεγονός που άλλαξε το πολιτικό τοπίο στη χώρα εκ θεμελίων θα έλεγα, περισσότερο από την αλλαγή του πολιτεύματος, ήταν η δημιουργία από τον Ανδρέα Παπανδρέου του πολιτικού οργανισμού, με την ονομασία Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ). Ήταν κάτι που κατά την άποψή μου χρειαζόταν το πολιτικό σύστημα της χώρας. Από τότε, 3 του Σεπτέμβρη του 1974, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι τις σημερινές τραγικές μέρες που ζούμε!

Τέλος στη δεκαετία αυτή την γεμάτη ανατροπές βρεθήκαμε να ζούμε υπό την Προεδρευόμενη Δημοκρατία (όχι Προεδρική) με Προέδρους τον Μιχ. Στασινόπουλο (συντ. δικαστικό) προσωρινό τον Κων/νο Τσάτσο, ημιεπίσημο, καθηγητή, πολιτικό, κολλητό του Καραμανλή και κανονικό τον Καραμανλή που κυρίαρχος, όντας εξασφάλισε 10 χρόνια παρουσία στην κορυφή της πολιτείας με προοπτική και για το μέλλον! Με μια διακοπή 1985-1990 με Πρόεδρο τον Σαρτζετάκη (δικαστικό), γνωστό από την υπόθεση δολοφονίας του Λαμπράκη του Ειρηνιστή που με την εμμονή αλλά και το θάρρος του για εκείνη τν καταθλιπτική πολιτική κατάσταση, οδήγησε στο σκαμνί τους δολοφόνους. Ο Καραμανλής επανεξελέγη το 1990 μαζί με τους 151 βουλευτές του Μητσοτάκη, της Ν.Δ. επειδή δεν συγκέντρωσε στην τρίτη ψηφοφορία της προηγούμενης Βουλής 180 ψήφους. Προβλέπεται από το σύνταγμα σε περίπτωση μη συγκέντρωσης των 180 ψήφων προκηρύσσονται εκλογές οπότε βγαίνει Πρόεδρος με όποια πλειοψηφία βγει στη Βουλή δηλαδή των 151 βουλευτών.

Ζώντας την στιγμή που γράφεται αυτή η σελίδα, τις πιο κρίσιμες στιγμές της τραγικής κατάστασης που έχει περιέλθει η χώρα, 15 Φεβρουαρίου, σύσκεψη των αρχηγών με τον Πρωθυπουργό, κρίσιμες στιγμές για το περίφημο P.S.I. (κούρεμα χρέους), και νέα συμφωνία (μνημόνιο) σκέπτομαι, πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όπως είχε ζήσει και είχε κυβερνήσει «αυτόν τον τόπο» (ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;) θα μπορούσε να επιβάλλει κάποιες «τομές» τουλάχιστο όσο αφορά τη Δημόσια Διοίκηση. Αν βέβαια είχε κάποιο σχέδιο, γιατί από την κακοδαιμονία της κάκιστης οργάνωσής της ξεκινούν όλα τα κακά, με μια λέξη διαφθορά. Κύρια οι χωρίς πρόγραμμα και αυστηρές εξετάσεις, προσλήψεις στο δημόσιο τομέα αλλά και η αυστηρή τιμωρία των παρανομούντων με τις ΕΔΕ που ήταν καθαρή κοροϊδία. Νομίζω πως ο ελληνικός λαός, ύστερα από την λαίλαπα της Χούντας, και την απόλυτη αποδοχή του Καραμανλή θα δεχόταν κάποια μέτρα, ας πούμε… επώδυνα!

Ια Περίοδος 1980-1990 (ΠΑΣΟΚ)

Με την επιστροφή του Καραμανλή, το 1974 άρχισε να λειτουργεί η Δημοκρατία, όμως με τους ίδιους πρωταγωνιστές Ν.Δ.: (αντί Ε.Ρ.Ε.), Αβέρωφ, Ράλης, Παπαληγουράς κ.λ.π., Ε.Κ., Μαύρος, Ζίγδης, Μπακατσέλος κ.λ.π., οι Νέες Δυνάμεις, Πεσματζόγλου, Μαγκάκης και δυστυχώς με την ίδια κατ’ εμέ, νοοτροπία και μεθόδους, με πρόσθεση στην πολιτική σκηνή και των…. κλαδιών του παλαιού Κ.Κ.Ε. με το ξεκαθάρισμα, με αντιπαραθέσεις των θέσεων των σκληρών και των… μαλακών κληρονόμων του.
Να σημειωθεί ακόμη η προσχώρηση του Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή, ύστερα από αποτυχία ανάπτυξης του κόμματος που είχε δημιουργήσει στην προηγούμενη περίοδο.
Το γεγονός αυτό είχε την σημασία του, γιατί από ισχυρό βάθρο αργότερα σαν αρχηγός της Ν. Δημοκρατίας θα χτυπηθεί με τον μεγάλο του εχθρό, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως την περίοδο αυτή, από τις εκλογές του 1981 που κέρδισε περήφανη νίκη ο καινούργιος Κομματικός Οργανισμός, το ΠΑΣΟΚ, κυρίαρχος στην πολιτική σκηνή είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κάτω από το ΠΑΣΟΚ συσπειρώθηκαν όλοι οι φιλελεύθεροι και μετριοπαθείς πολίτες μέχρι τα όρια των δύο Κ.Κ.Ε. σχηματίζοντας την παράταξη της Κεντροαριστεράς χωρίς βέβαια να λείπουν και ακραία στοιχεία, ιδίως στα πρώτα χρόνια του, εξουσίας. Έτσι δημιουργήθηκε, μαζί με τον χαρισματικό Ανδρέα Παπανδρέου, (άσχετα με τι του «σούρνουν οι αντίπαλοί του), ένας ισχυρός κομματικός οργανισμός που μπορούσε να αντιταχθεί να σηκώσει ανάστημα στην πάντοτε ενωμένη Δεξιά-Κεντροδεξιά παράταξη (Λαϊκό, Συναγερμός, Ε.Ρ.Ε., Ν.Δ.), που μονοπωλούσε την διακυβέρνηση της χώρας και σε ομαλές καταστάσεις.

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της νέας πολιτικής κατάστασης, που μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1981 ήρθε να κυβερνήσει τη χώρα, ήσαν οι νέοι άνθρωποι. Νέοι στην ηλικία αλλά και παντελώς άγνωστοι στην πολιτική σκηνή! Πολύ χαρακτηριστική ιστορική θα έλεγα η φράση του... χαριτωμένου κατά τα άλλα Κατσιφάρα (που έγινε και αυτός υπουργός), για τους κυβερνώντες εκείνης της περιόδου: «Πως είναι πρόσωπα που δεν τα γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους!».
Βέβαια το γεγονός αυτό είχε τις δύο του όψεις την καλή και την κακή. Η καλή ότι ήταν πρόσωπα… αμόλυντα από πολιτικάντικες πρακτικές, αλλά ως εκ τούτου άπειρα για θετικά αποτελέσματα. Δεν θα ασχοληθώ με τα οικονομικά εκείνης της εποχής που δεν ήταν ρόδινα (υψηλός πληθωρισμός μέχρι την εποχή Σημίτη).

Ο Παπανδρέου έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα με την ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων και κατάργηση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων.
Ήταν ένα απαράδεκτο σύστημα, υπόλειμμα του Εμφυλίου Πολέμου, που η επικρατήσασα παράταξη διατήρησε και σε ηπιότερες εποχές μέχρι το 1981.
Με τον τρόπο αυτό εμποδίζονταν η είσοδος στη Δημόσια Διοίκηση, αλλά και ΔΕΚΟ, νέων που η αστυνομία δεν τους έδιδε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Στερούμενη, ως εκ τούτου και ικανών προσώπων, η Δημ.Διοίκηση, δεδομένου ότι το ποσοστό της κατηγορίας αυτής, πρέπει να ξεπερνούσε το 50% των πολιτών. Χαρακτηριστικό της εποχής, μπορεί να αναφερθεί και η εμφάνιση των πρασινοφρουρών όπως τους χαρακτήρισαν οι αντίπαλοί τους, συσχετίζοντάς τους με τις… τρέλες των κοκκινοφρουρών του Μάο Τσε Τουγκ της Κίνας. Ήταν νεαροί της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ στους οποίους καταλόγιζαν διάφορες παρεκτροπές.

Όμως μεγάλη σημασία έχει να φθάσουμε στο τέλος της περιόδου στο 1989 το χαρακτηρισμένο από συγγραφείς το «βρώμικο 1989». Χρειάζεται στο σημείο αυτό να θυμίσουμε την σειρά διαδοχής του Κ. Καραμανλή μετά την μετακίνησή του στην Προεδρία. Υποψήφιοι οι Ράλης και Αβέρωφ και νικητής ο ευγενής Ράλης (γνωστή η φράση του σε προεγκλογική συγκέντρωση: «Δεν θέλω ου,ου», όταν οι οπαδοί κραύγαζαν, σε αναφορά στο όνομα του Παπανδρέου. Στο σημείο αυτό θα θυμίσουμε μια, θα λέγαμε ιστορική φράση του Αβέρωφ όταν ρωτήθηκε πότε θα αποχωρήσει από την πολιτική. Η απάντηση: «Δύο χρόνια μετά τον θάνατό μου!
Τον Ράλη μετά την αποτυχία στις εκλογές του 1981, τον διαδέχθηκε ο Μητσοτάκης, που αντιπαρατάχθηκε με τον Κωστή Στεφανόπουλο. Ο Στεφανόπουλος μετά την ήττα απεχώρησε από την Ν.Δ. και ίδρυσε το κόμμα ΔΗΑΝΑ που δεν μακροημέρευσε. (Υπήρξε όμως αργότερα ένας θαυμάσιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας!!). Η συνήθης τύχη αυτών των κινήσεων όπως π.χ. ήταν του Σαμαρά με την Πολιτική Άνοιξη, του Αβραμόπουλου με το ΚΕΠ από την Ν.Δ. κα τον Τσοβόλα ΔΗΚΗ από το ΠΑΣΟΚ.

Ερχόμενοι στο 1989 βρίσκουμε το ΠΑΣΟΚ, θα έλεγα εξουθενωμένο, από την οκταετή διακυβέρνηση της χώρας, τις δυσκολίες στην οικονομία με υπαρκτά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα, τον Ανδρέα άρρωστο και μπλεγμένο στα δίκτυα της Μιμής και απέναντι του, δυνατό πλέον τον… δαίμονά του, τον Κώστα Μητσοτάκη, αρχηγό της Ν.Δ. και με προηγούμενη στις δημοσκοπήσεις δηλαδή εν δυνάμει Πρωθυπουργό. Να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ένα ακόμη πρωτάκουστο γεγονός, που συνήθως συμβαίνουν όταν δημιουργούνται ανωμαλίες στην πολιτική ζωή του τόπου. Υπήρξε το καλοκαίρι του 1989 συγκυβέρνηση Ν.Δ. (Μητσοτάκη) και Κ.Κ.Ε. (Φλωράκη και Κύρκο), (είχαν ομονοήσει εκείνη την εποχή, μετά ξαναχώρησαν). Απίστευτο και όμως πραγματικό. Στόχος η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου σε δίκη για χρηματισμό από το μεγαλοαπατεώνα Κοσκωτά!!
Από τον Μητσοτάκη και η βιολογική εξόντωση του Ανδρέα φυσικά και η πολιτική και από τους Κ.Κ.Ε. να φθάσουν το ποσοστό τους, στις εκλογές που θα ακολουθούσαν, το 17% των ψήφων του ελληνικού λαού.

Για το 1989, το βρώμικο, έχουν γραφεί βιβλία με λεπτομέρειες και δεν θα έχω διάθεση αλλά και δεν θεωρώ σκόπιμο να μπω και εγώ. Θα περιοριστώ στα παρακάτω; Δι... ολίγων;
1. Στο μαγείρεμα των αποδείξεων κατά του πρώην Πρωθυπουργού
2. Στον Κοσκωτά που επιλέχτηκε σαν μοχλός για την δημιουργία της επιδιωκόμενης ανωμαλίας. Το θέμα Κοσκωτά συμβαίνει να το γνωρίζω από μέσα ώστε να μπορώ να έχω άποψη.
3. Τη Δικαιοσύνη. Κλήθηκε να παίξει πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια (από τις πολλές) πολιτική ανωμαλία. Φυσικά όσο αφορά την παραπομπή του επί οκτώ χρόνια Πρωθυπουργού της χώρας στο Ειδικό Δικαστήριο. Δεν ήταν αρκετό το ότι θα έχανε την Πρωθυπουργία, αλλά ο πολιτικός Ανδρέας Παπανδρέου έπρεπε και να εξευτελιστεί καθήμενος επί εβδομάδες και μήνες στο ειδώλιο του Δικαστηρίου.
4. Να θυμίσω και τη φράση, για την προκείμενη περίπτωση, του ολιγόλογου αλλά πάντα σοβαρού Κ. Καραμανλή: «Ένα Πρωθυπουργό τον στέλνεις στο σπίτι του, όχι στην φυλακή».
Βέβαια ο Παπανδρέου με πολύ κακή την υγεία του, αρνήθηκε να παρουσιαστεί στη δίκη (θα ήταν νόμιμη) και βρέθηκε το… παραθυράκι του να θεωρείται «ωσεί παρόν» (σαν να είναι παρών). Την νύφη του εξευτελισμού την πλήρωσαν ο Κουτσόγιωργας, που άφησε την τελευταία του πνοή στο εδώλιο του κατηγορουμένου και ο Πέτσος που σήκωσαν όλο το κατηγορητήριο.

α). Είναι δεδομένο οι αποδείξεις με τις ψευδομαρτυρίες (τους…. φουσκωτούς) και τα περίφημα «τούβλα» σε σακιά (τούβλα: δέκα δεσμίδες των εκατό χιλιάδων δεμένες σφιχτά σαν τούβλα, δηλαδή αξίας ενός εκατομμυρίου δραχμών, το καθένα) να μεταφέρονται με κούρσες και να πετιούνται έτσι απλά σε φυλάκια εισόδων πολυτελών κατοικιών των βορείων προαστείων, δεν υπήρξαν πιστευτές.
β). Επιλέχτηκε λοιπόν ο Κοσκωτάς! Ήταν ο πλέον κατάλληλος, γιατί επρόκειτο για μεγαλοαπατεώνα ολκής, πρωτόφαντου μεγέθους για την χώρα μας, και εκτεθειμένος με βαριές κατηγορίες, στα χέρια της Δικαιοσύνης! Όσοι παρακολούθησαν την δίκη από την τηλεόραση του Κουρή της Αυριανής θα θυμούνται σε μια εξέτασή του, ο Κοσκωτάς να δηλώνει πως έχει σοβαρά στοιχεία κατά του κατηγορούμενου που θα μπορούσε να φέρει σε σύντομο χρόνο. Ορίστηκε η ημερομηνία που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η παρουσίαση των σπουδαίων στοιχείων, που όμως όταν ζητήθηκε στην ορισμένη ημερομηνία από τον Πρόεδρο Κόκκινο να τα παρουσιάσει, δεν μπόρεσε γιατί δεν είχε. Τότε ειπώθηκε από τον Πρόεδρο η εντολή: «Πάρτε τον από εδώ και πηγαίνετέ τον, από εκεί που τον φέρατε (φυλακή)». Λέγεται ότι είχε έλθει σε συμφωνία με μίμο, ο οποίος μιμούμενος την φωνή του Παπανδρέου θα έλεγε ότι χρειαζόταν για να στηριχθεί η κατηγορία για ενοχή. Τελικά δεν οριστικοποιήθηκε η συμφωνία, και δεν κατατέθηκε το αναμενόμενο αποδεικτικό στοιχείο. Την ιστορία την… δημιουργική του Κοσκωτά θα την έχω σε ξεχωριστό σημείωμα. Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο, με την ευκαιρία αυτή.
γ) Πάλι πρωταγωνιστής η Δικαιοσύνη, σε πολιτικά παιχνίδια με πρόεδρο του Αρείου Πάγου τον κ. Κόκκινο. Το ότι ο Κόκκινος θα γινόταν Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, μου ήταν από πολύ νέο γνωστό. Αναφέρονταν στις εφημερίδες που διάβαζα όταν γινόταν προαγωγές των δικαστών για τις εντυπωσιακές προωθήσεις του, στην επετηρίδα τους. Να σημειωθεί πως πέρα από την προσαγωγή σε δίκη του το Πρωθυπουργό και των δύο πρώην υπουργών είχαν οδηγηθεί σε δίκες όλοι ή σχεδόν όλοι οι μετακλητοί υπάλληλοι και οι επικεφαλής των ΔΕΚΟ, που νομοτελειακά καθιερωμένο ήταν να είναι συνήθως μεσαία στελέχη του εκάστοτε Κυβερνώντος Κόμματος εν Προκειμένου του ΠΑΣΟΚ. Το σύστημα άλλαξε στην πριν από την κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου, κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου που η επιλογή τους έγινε με αιτήσεις, στελλόμενες με ηλεκτρονικό τρόπο και συνεντεύξεις.
Ήταν μια σημαντική αρχή διόρθωση των αδυναμιών της δημόσιας διοίκησης με το να προσλαμβάνονται οι ικανότεροι και καταλληλότεροι για συγκεκριμένο χρόνο και συγκεκριμένη θέση και (μόνιμα) και όχι οι λεγόμενοι κομματικοί φίλοι!

Σχετικά με το θέμα των ομαδικών δικών σ’ όλη την χώρα έχω πάντα υπ’ όψη μου τη περίπτωση δύο φίλων μου, που είχαν οριστεί μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ύπαρκτης τότε ΕΚΤΕ (Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας, απορροφήθηκε από την Εθνική). Ο ένας Πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, βέρος νεοδημοκράτης, και ο άλλος ο διευθυντής του καταστήματος της Τράπεζας της Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη ουδέτερος πολιτικά. Η Τράπεζα είχε υποκατάστημα στις ΗΠΑ στην προσπάθεια της προσέλκυσης καταθέσεων από τους ομογενείς στην μεγάλη χώρα.
Στην περίοδο του Α΄ Εξαμήνου του 1989 είχε συλληφθεί ο διευθυντής του Υπ/τος εκεί γιατί στην προσπάθεια μεταφοράς κάποιας κατάθεσης σε συνάλλαγμα στην Αθήνα, υπέπεσε σε κάποια παράβαση των γνωστών αυστηρότατων περί την οικονομία νόμων των Ηνωμένων Πολιτειών. Το θέμα πήρε δημοσιότητα στην Ελλάδα, τον Μάιο –Ιούνιο του 1989, όταν άρχισε η πολιτική κατάσταση να παίρνει τον… κακό (βρώμικο) δρόμο της. Πρώτη συνέπεια η παραίτηση του Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας. Βέβαια αστεία αιτία, αν και την ήλεγχε η ΕΤΕ(Εθνική Τράπεζα) (την ΕΚΤΕ).
Αλλά ο επί 7 περίπου χρόνια κ. Διοικητής αφού έλυσε το οικονομικό του πρόβλημα από την, φυσικά, υψηλή μισθοδοσία του Διοικητή, έκρινε σκόπιμο να απομακρυνθεί από την επικίνδυνη ατμόσφαιρα που είχε αρχίσει να δημιουργείται, μήπως κάποιο «εξοστρακισμένο βλήμα» βρει και τον ίδιο. Μ’ όλα ταύτα ο Ανδρέας δεν τον ξέχασε και αργότερα τον έκανε και ευρωβουλευτή! Τι έγινε με το διοικητικό συμβούλιο και τον Πρόεδρο και διοικητή της ΕΚΤΕ; Βέβαια την επομένη της πτώσης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ άλλαξε, όπως συνηθιζόταν.

Και η συνέχεια; Η σειρά του ανακριτή! Ο ανακριτής λοιπόν, για την παράβαση του υπαλλήλου στις ΗΠΑ, και μια σε καθυστέρηση χορήγηση της Τράπεζας, συνηθισμένο φαινόμενο στον τραπεζικό χώρο, κάλεσε τα μέλη του Διοικητικού συμβουλίου και τον Πρόεδρο Γ. Ανωμερίτη (σημερινό Πρόεδρο του ΟΛΠειραιώς) για ανάκριση. Και οδήγησε ΟΛΟΥΣ στην φυλακή! Ούτε οι αδελφοί Παληοκώστα να ήτανε! Και θυμάμαι, όπως μας παράδειχνε η γυναίκα του Προέδρου στη Θεσσαλονίκη, ο άλλος ήταν Αθηναίος, έτρεχε στην Αθήνα να βρει κουβέρτες για να βολευτεί ο Πρόεδρος σύζυγός της στο κρατητήριο! Ήταν μια περίπτωση απ’ τις πάμπολλες δυστυχώς που χαρακτήριζε αυτήν την μαύρη περίοδο της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Όσο αφορά την τύχη του τέως Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, έσωσε από το στίγμα και την δικαιοσύνη και την ιστορία της πολιτικής στην χώρα μας, πάλι ένας δικός μας άνθρωπος, ο ικανός και πολύ καταρτισμένος νομικά, συμπατριώτης μας, ο λαμπρός Παρμενίων Τζίφρας (αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου) με την αρνητική για καταδίκη ψήφο του!
Με την ψήφο του αγαπητού μας Παρμενίωνα αποφεύχθηκε η πρόσθεση ενός ακόμη στίγματος στην πολύ ταραγμένη πολιτική ζωή του τόπου μας δηλαδή η καταδίκη ενός για πολλά χρόνια Πρωθυπουργού, για χρηματισμό! Και βέβαια την σοβαρότητα της Δικαιοσύνης!

Ιβ. Περίοδος 1990-2000

Αρχίζει με την συνέχεια των μικροτήτων του 1989, την αποχώρηση του Σαμαρά από την Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη και την δημιουργία κόμματος την "Πολιτική Άνοιξη", με συνεχιζόμενη την κακή κατάσταση της οικονομίας με πολύ υψηλό πληθωρισμό, και τελικά πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη (με 151 βουλευτές), πριν την συμπλήρωση τετραετίας, το 1993, με την αποχώρηση του βουλευτή του Κιλκίς Σιμπιλίδη, προσκείμενου στον Σαμαρά.
Στις εκλογές που ακολούθησαν το φθινόπωρο του 1993 επικράτησε το ΠΑΣΟΚ, του άρρωστου Ανδρέα Παπανδρέου.

Στην συνέχεια, όσο και αν προσπάθησε η Δήμητρα, να παρουσιάζει ακμαίο τον Ανδρέα, βιολογικά ήταν... τελειωμένος. έχω μπροστά μου την εικόνα του, όταν έβγαινε από το νοσοκομείο!
Στις αρχές του 1994, με παρέμβαση του Σκανδαλίδη, Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας έδωσε επιστολή παραίτησης και άνοιξε τον δρόμο για διαδοχή ηγέτη του ΠΑΣΟΚ.
Υποψήφιοι προτάθηκαν οι: Σημίτης, Τσοχατζόπουλος, και Αρσένης. Δυστυχώς είχε πεθάνει ο Γ. Γεννηματάς που έχαιρε μεγάλης δημοτικότητας εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ.
Αρχικά ο ηγέτης θα εκλεγόταν από την Κοινοβουλευτική ομάδα και μετά από συνέδριο. Επικράτησε ο Σημίτης, σε δεύτερη ψηφοφορία, με αντίπαλο τον Τσοχατζόπουλο.
Οι Πασόκοι, γεροντότεροι κατά μια δεκαετία και κάτι, και με τις διώξεις επί Μητσοτάκη, έδειξαν πως ήταν σοφότεροι και προσεκτικότεροι και με το Σημίτη με το μπλοκάκι του, προσπάθησαν να διορθώσουν τα οικονομικά, ώστε στο τέλος της δεκαετίας, να ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο σκληρό πυρήνα του Ευρώ, γεγονός που επιτεύχθηκε το 2002.

Παράλληλα και πριν εκλεγεί ο Σημίτης ψηφίστηκε ο Νόμος για το ΑΣΕΠ του Πεπονή, που απαγόρευε προσλήψεις στο Δημόσιο εκτός ΑΣΕΠ, δηλαδή μιας ανεξάρτητης αρχής, που θα ελέγχει τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Ήταν σωστό βήμα που αργότερα, δυστυχώς, έπεσε σε ανυποληψία. Βέβαια έχασε και την βουλευτική ιδιότητα ο Πεπονής δεν βγήκε βουλευτής, στις εκλογές του 1996. Τώρα, την περίοδο αυτή της κρίσης, πληρώνουμε τα... σπασμένα των απρονοησιών του παρελθόντος, με πολύ βαρύ τίμημα!
Ο Σημίτης, θέλησε και έκανε εκλογές, ενώ είχε χρόνο μπροστά του, το 1996 και τις κέρδισε άνετα. Κέρδισε με τη συμπλήρωση τετρατετίας και το 2000 αλλά δύσκολα!
Όμως το κοσμογονικό γεγονός των αρχών της δεκαετίας, αναμφίβολα, είναι η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Η επίδραση αυτού του γεγονότος, χωρίς αμφιβολία ήταν παγκόσμια και καθοριστική.
Για μας και την Ευρώπη η σημασία του ήταν πως με την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ. έπεσαν τα δικτατορικά καθεστώτα των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και των γειτονικών μας, με αποτέλεσμα την καθιέρωση δημοκρατικών θεσμών και ήδη οι περισσότερες είναι μέλη της Ε.Ε. (Ευρωπ. Ένωσης).
Βέβαια άλλαξε αλλά και διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, δυστυχώς με πόλεμο αυτή, και κομμάτια της, Σλοβενία, Κροατία, Μαυροβούνιο κ.ά. να είναι ήδη εντός ή να βρίσκονται σε διαβουλεύσεις για να μπουν στην Ε.Ε. Η Σερβία για δικούς της λόγους καθυστερεί, καθώς και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η FYROM (Σκόπια).

Και να έλθουμε στο άλλο πολύ σημαντικό για την χώρα μας πρόβλημα που προέκυψε από αυτές τις μεταβολές, προϊόν και αυτό της πτώσης της ΕΣΣΔ. Είναι οι ακατανόητες για μας, αλλά πραγματικές, επιδιώξεις και δραστηριότητες των κατοίκων και κυβερνώντων αυτού του κομματιού της παλαιάς Νοτιοσλαβίας (Γιουγκοσλαβίας) που ίδρυσε ο Τίτο στην παντοδυναμία του το 1944-45 μέσα στα αυτοκρατορικά σχέδιά του, κυριαρχίας στα Βαλκάνια
Είναι δύσκολο εθνικό θέμα που εμπεριέχει κινδύνους για την δημιουργία προβλημάτων στο μέλλον. Θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός, που τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. είναι σταθεροί στην άρνησή τους να γίνουν δεκτοί στους οργανισμούς των, που η είσοδος γι' αυτό (κρατίδιο) είναι ζήτημα υπάρξής του, αν δεν λυθεί το θέμα της ονομασίας του. Η χώρα μας είναι γνωστό, έκανε βήμα υποχώρησης τοποθετώντας μετά κόκκινη γραμμή, προκειμένου να υπάρξει κάποια συμβιβαστική λύση. Ο Πρωθυπουργός της γείτονος δημιουργεί Μεγαλέξανδρους γιγαντιαίους, Φιλίππους και Αψίδες (να περάσουν ποιοι;) για να καταδείχνουν στους αρμόδιους, σε ποια κατάσταση και σε ποιο ιστορικό χρόνο βρίσκονται. Μας βοηθούν μ' αυτές τις γελοιότητες. Περιμένουμε τον ΟΗΕ και τον... σλαβογενή (από το επίθετό του) Νίμιτς! για την λύση!!
Στη δεκαετία αυτή μας ανατέθηκε (δηλαδή παλέψαμε) για να πραγματοποιήσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Από τότε άρχισε να λάμπει το αστέρι της Κ. Αγγελοπούλου που την χάσαμε με την πραγματοποίησή τους. Και ήταν κατά τον Αντώνιο Σάμαραγκ (ισπανός τέως Πρόεδρος της Δ.Ο.Ε.) καλύτεροι που είχαν γίνει ποτέ!

Ιγ. Περίοδος 2000-2010

Στην περίοδο αυτή συνεχίστηκε η πρωθυπουργία του Σημίτη. Με κύρια γεγονότα την είσοδο μας στην Ευρωζώνη, σημαντικό επίτευγμα, την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων με σημαντικά έργα στην Αττική και την Αθήνα, την Προεδρία της Ε.Ε., το Β΄ εξάμηνο του 2003, την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε., που θα προεδρεύει το φετεινό Β΄ εξάμηνο, (κόλαφος για την Τουρκία), την αποτυχημένη προσπάθεια για λύση του συνταξιοδοτικού προβλήματος και με κάποια ηρεμία στα οικονομικά πράγματα της χώρας.

Το Μάρτιο του 2004 τις εκλογές τις κέρδισε ο Κ. Καραμανλής (Ν.Δ.) με το μεγαλεπήβολο σύνθημα την επανίδρυση του κράτους και την κατατρόπωση των Νταβατζήδων (κατ' εμέ των σημερινών κοτζαμπάσηδων), χωρίς διεύθυνση κατοικίας. Άντε βρες τους!). Σαν να αναλάμβανε την εξουσία ύστερα από ανώμαλη κατάσταση, όπως ο θείος του το 1974.
Το πόσο καλά τα κατάφερε και τα δύο, το ζούμε σήμερα με πολύ έντονα επώδυνο τρόπο! Δυστυχώς με πολλά σκάνδαλα η περίοδός του και σχεδόν απούσα η Δικαιοσύνη, φθάσαμε στο τέλος του 2009 στην τρέχουσα από τότε περίοδο και στο φάσμα της χρεοκοπίας. Δεν θα επιμείνω περισσότερο και γιατί είναι νωπά ακόμη τα γεγονότα.

Τον Καραμανλή το διαδέχτηκε ο Γ. Παπανδρέου, με το ΠΑΣΟΚ, της άλλης πολιτικής δυναστείας στα πολιτικά της χώρας μας. Άσχετα με πολιτικές τοποθετήσεις θα πρέπει να παραδεχτούμε πως και ο Καραμανλής τα έκανε θάλασσα, αλλά και ο Παπανδρέου δεν κατάφερε, στα δύο χρόνια που κυβέρνησε, να φέρει τα πράγματα σε κάποιο ελεγχόμενο λογαριασμό, παραδεχόμενοι την δυσκολία της κατάστασης, με το Α΄ Μνημόνιο (συμφωνία) με τους ευρωπαίους ηγέτες.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σημειώσω πως ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ, πως μια Ενωμένη Ευρώπη, με πολλά από τα πλουσιότερα και πιο αναπτυγμένα κράτη της υφηλίου, δεν θα μπορούσε να σώσει μια χώρα σαν την Ελλάδα (το 2% της Ευρώπης) (υπόλογη βέβαια), εφ'όσον είχε, έχει την πρόθεση αυτή.

Καταλήγω στο συμπέρασμα πως πέρα από τις δικές μας μεγάλες ευθύνες και αδιαμφισβήτητες αδυναμίες (Δημόσια Διοίκηση), θεωρώ απαράδεκτο ανίκανο και το ευρωπαϊκό δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί. Και να θυμίσω την με οργή, εκφρασμένη φράση του, πέραν των 90 χρόνων (94) πρώην Πρωθυπουργού της Γερμανίας, Helmut Smit: "Να πάτε στο διάβολο αν δεν μπορείτε να σώσετε την Ελλάδα".

Ιδ. Περίοδος 2010-...

Από το τέλος της προηγούμενης δεκαετίας, ζούμε πλέον μια από τις δύσκολες, πιο απελπιστικά αδιέξοδη, οικονομική περίοδο. Βέβαια δεν θα μπορεί να ξεπεράσει και εκείνη της κατοχής με τους χιλιάδες νεκρούς από πείνα.
Δεν έχω πρόθεση να πάρω θέση και να καταδείξω και να κατακεραυνώσω τους υπαίτιους.

Ο κάθε Έλληνας πολίτης έχει την δυνατότητα να κρίνει. Θέλω να περιγράψω την κατάσταση, όπως εμφανίζεται τις ώρες που γράφονται αυτές οι σειρές, για να φτάσω στο θέμα που ήταν και η αιτία για να γράψω, παρασυρμένος, τόσα πολλά.
Δεδομένα απέτυχε η κυβέρνηση Παπανδρέου με το πρώτο μνημόνιο βοήθειας να βγούμε από την κρίση. Δικαιολογίες υπάρχουν ίσως πολλές, όπως η ύφεση που επιτείνεται από τα μέτρα που λαμβάνονται, που σημαίνει μείωση χρημάτων από την αγορά, και σαν χιονοστιβάδα, μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων από αυτό, μείωση των εισπραττομένων φόρων, απολύσεις υπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα, αλλά από το μνημόνιο, απολύσεις και στον δημόσιο τομέα, δηλαδή αύξηση της ανεργίας, αλματώδη αύξηση των παρενεργειών, δηλαδή πάμε από το κακό στο χειρότερο. Το ένα κακό φέρνει άλλο κακό. Είναι το φαινόμενο της χιονοστοιβάδας, όπως, χαρακτηρίζεται στην οικονομολογία. Ξεκινάς με μια μπαλίτσα και όσο τη σπρώχνεις στο χιόνι τόσο μεγαλώνει. Βέβαια μπαίνει στην μέση και η ψυχολογία, η απογοήτευση με αρνητικά αποτελέσματα. Το φαινόμενο αυτό δρα και στην αντίθετη κατεύθυνση την θετική, όταν έρθει. Η μια καλή περίπτωση φέρνει την άλλη καλή. Και οι περισσότερες την ανάπτυξη που κάποτε φέρνει την Άνοιξη, την ευημερία.
Αν πίστευα στις ικανότητες των κεντροευρωπαίων ηγετών που κινούν τα νήματα θα έγραφα με απόλυτη βεβαιότητα πως η αλλαγή της κατάστασης με έναρξη αναπτυξιακών κινήσεων θα ήταν αναπόφευκτη.
Η παγκόσμια ιστορία έχει να επιδείξει εκατοντάδες οικονομικές κρίσεις και από την αρχαία εποχή, που βέβαια κάποτε περνούσαν ακολουθούμενες από έντονη ανάπτυξη. Σήμερα δεν το λέω, αλλά ελπίζω!
Αυτό δεν είναι δυνατόν να μη το γνωρίζουν οι ηγεσίες, θα έλεγα, της Ευρώπης, κύρια η Μέρκελ και ο Σαρκοζί.
Πρέπει να θεωρηθεί παράγοντας και ίσως ακτίδα σωτηρίας η άποψη που άρχισε να κυκλοφορεί δηλαδή να υπάρξει παράλληλα με το Β’ μνημόνιο, ένα ξεχωριστό πακέτο βοήθειας με στόχο μόνο την ανάπτυξη, που σαν ένα σχέδιο Μάρσαλ το παραλληλίζουν.
Θα ήταν… μάνα από τον ουρανό!!

Από τον Νοέμβριο μας προέκυψε «συμμαχική» κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον σοβαρό, ήπιο και φαίνεται υπομονετικό και ψύχραιμο κ. Παπαδήμο πρώην Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Μια κυβέρνηση, μωσαϊκό από τα τρία κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ) με βάση της παλαιάς του Γ. Παπανδρέου. Κύριο και μοχλό της τον υπουργό Οικονομίας Ε. Βενιζέλο από τον περασμένο Ιούλιο και υποψήφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Κατ’ εμέ θα είναι η καλύτερη επιλογή και για το ΠΑΣΟΚ, αλλά και για την γενική πολιτική της χώρας.
Ο κ. Παπαδήμος, έχοντας και την πείρα των τεκταινόμενων στο κέντρο της Ευρώπης, προχωρεί σε συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, πάντα με συνεννόηση με τους αρχηγούς των κομμάτων για την υπογραφή του μνημονίου Β΄ που περιλαμβάνει επιπλέον των παλαιών και νέα σκληρά μέτρα.
Ενώ οι βουλευτές και των τριών κομμάτων που θα κληθούν να ψηφίσουν στην Βουλή αυτά τα μέτρα βρίσκονται σε κατάσταση νευρικής κρίσης.
Ο Θεός λοιπόν και η λογική των ηγετών μας να βοηθήσει, για όσο γίνεται λιγότερο οδυνηρή λύση.
Εν τω μεταξύ, ύστερα από σχετική δήλωση του Καρατζαφέρη, τα καραγκιοζιλίκια του, αποχώρησαν οι υπουργοί του ΛΑΟΣ, από την Κυβέρνηση. Τελικά η κατάσταση βρίσκεται σε τέτοια ένταση αλλά και αβεβαιότητα, που συνεχώς προκύπτουν απρόοπτα με δηλώσεις και κίνδυνο αποτυχίας των προσπαθειών του κ. Παπαδήμου και του υπουργού Οικονομίας.

Το θέμα!

Έχω γράψει στο πρώτο κεφάλαιο αυτού του πονήματος, πως προκλήθηκα να γράψω ένα άρθρο για την ΟΔΟ, σχετικό με μια, στη συνέχεια έγιναν δύο, περιπτώσεις ενεργειών του Οικονομικού Εισαγγελέα.
Από τον χαρακτηριστικό «οικονομικός» προκύπτει πως η δραστηριότητά του είναι άμεσα οικονομικής φύσης και τις ημέρες, τις σκληρές, που περνούμε, δίωξη, αποκάλυψη και σκληρή τιμωρία των φοροφυγάδων, των φοροκλεφτών, που ενώ δραστηριοποιούνται και πλουτίζουν κάτω από την προστασία της ελληνικής πολιτείας και σε βάρος του Ελληνικού Λαού, δεν πληρώνουν τους οφειλόμενους φόρους. Αλλά και άλλους, τύπους, δεν είναι λίγοι, όπως αποδείχθηκε, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έκλεβαν το Δημόσιο, όπως νεκροί να παίρνουν συντάξεις, ανοιχτομάτηδες να παίρνουν επίδομα τυφλών κ.λ.π., κ.λ.π.
Και ενώ δεν έφεραν στην επιφάνεια την σύλληψη και τιμωρία κάποιο, κυρίως επώνυμο φοροφυγάδα, κάποιο φοροκλέφτη (φαντάζομαι πως έχουν πιάσει κάποιον ή κάποιους) προωθούν δύο καθαρά πολιτικά θεματικά μάλιστα με προοπτική να οδηγηθούν, αυτά στη Βουλή με το ερώτημα παραπομπής του τέως πρωθυπουργού και δύο υπουργών στο ειδικό Δικαστήριο, δηλαδή σε εκείνο που… δοξάστηκε δικάζοντας τον για πάνω από δέκα χρόνια, πρωθυπουργό, Ανδρέα Παπανδρέου με Πρόεδρο τον κ. Κόκκινο! Δηλαδή επανάληψη του βρώμικου 1989. Τόσο γρήγορα ξεχάστηκε! Το πρώτο θέμα αφορά τα οικονομικά στοιχεία που δόθηκαν στην Eurostat για το οικονομικό έτος 2009. Ότι ήταν ψεύτικο το 15,5% του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Να σημειωθεί από την αρχή πως τα στοιχεία αυτά τα συγκέντρωνε τα επεξεργαζόταν και τα έστελνε στο Eurogroup στη Ε.Ε., υπηρεσία που ήταν ενταγμένη στο Υπουργείο Οικονομικών, όπου μαγειρεύονταν και ανάλογα που στέλνονταν, ήσαν πιο πάνω ή πιο κάτω από τα πραγματικά.
Θυμάμαι πολύ καλά και όνομα παλαιού Υπουργού Οικονομικών που σε συμβούλιο Υπουργών των οικονομικών της ΕΟΚ τότε, δήλωνε ποσοστό 12-13% την ανεργία στην Ελλάδα, ενώ στο εσωτερικό ανακοινώνονταν ποσοστό 8-9% δηλαδή ανάλογα τι συνέφερε σε κάθε περίπτωση, την ίδια περίπου περίοδο γεγονός που έγινε γνωστό στην Ευρώπη και ζητήθηκαν εξηγήσεις!

Αλλά είναι πολύ πρόσφατο που για μερικές εβδομάδες κυκλοφορούσε στα γραφεία της Ε.Ε., σαν ανέκδοτο τα Greek Statistics, τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία, γιατί είχε γίνει γνωστό πως τα οικονομικά στοιχεία που στέλνονταν εκεί δεν ήταν ειλικρινή!
Βλέποντας και γνωρίζοντας από παλιότερα, πως είχε η κατάσταση οι υπόδικοι Πρωθυπουργός και Υπουργός Οικονομικών έσπευσαν να δημιουργήσουν «Ανεξάρτητη Αρχή» για να μην συμβούν τα ίδια ρεζιλίκια, με Πρόεδρο τον κ. Γεωργίου, που δεν τον γνωρίζω, φυσικά, αλλά υποθέτω πως θα είναι τουλάχιστο καθηγητής Πανεπιστημίου, όπως σ’ όλες τις άλλες Ανεξάρτητες Αρχές.
Επίσης θυμάμαι καλά πως ο πρώην Υπουργός Οικονομικών Παπαθανασίου έλεγε πως το έλλειμμα ήταν στο 6%, ο κ. Προβόπουλος Διοικητικής της Τράπεζας της Ελλάδος 7,8% και με συζητήσεις και έρευνες βρέθηκε αρχικά στο 12, 2 ή 3 για να καταλήξουν στο τρομερό 15,5%. Και ας σημειωθεί πως κάθε μονάδα αντιστοιχεί σε κάποια δισεκατομμύρια, έλλειμμα, δεν είναι αέρας κοπανιστός, για να δημιουργεί εντυπώσεις.
Αν λοιπόν ήταν ψεύτικο το 15,5% πως ύστερα από τόσες περικοπές το 2010 έφτασε τελικά αυτό αντί κάτω από το 10% μόλις στο 10,5% και για το 2011 ενώ ορίστηκε, προϋπολογίστηκε να φτάσει στο 9% αρχικά, το υπολόγιζαν στο 9,4% και μόνο μετά τις εισπράξεις, από το…χαράτσι μέσω της ΔΕΗ κατέληξε στο 9,1% (μπορεί τα δεκαδικά να… παίζουν λίγο, πάνω κάτω).

Στο προ ολίγων ημερών διάγγελμά του ο Πρωθυπουργός ανάφερε πως το δημοσιονομικό έλλειμμα ανέρχονταν το 2009 σε 24 δις. ευρώ και μειώθηκε στα 5 δις. στα δύο χρόνια που πέρασαν δηλαδή, 2010, 2011! Θα μπορούσε να ειπεί ψέματα ο συγκεκριμένος Πρωθυπουργός; Δεν γνωρίζω τη στιγμή αυτή που έχει οριστεί από την Τρόικα να φτάσει το ποσοστό του ελλείμματος για το τέλος του 2012, ενώ κοντεύουμε να τρελαθούμε από τις τρομερές νέες περικοπές που έχουν οδηγήσει όλους τους Έλληνες στα όρια της τρέλας! Αν ήταν ψεύτικο (φτιαχτό) το 15,5% δεν θα έπρεπε, ύστερα από δύο χρόνια περικοπών και στερήσεων, να είχε πέσει κάτω από το 3% που απαιτεί η Ε.Ε.;
Τι έγιναν αυτά τα δισεκατομμύρια που αφαιρέθηκαν από τις τσέπες των νομοταγών Ελλήνων, τα δύο αυτά τρομερά χρόνια; τα έκλεψαν (μπορούσαν;) ή τα έκρυψαν οι του Υπουργείου των Οικονομικών από την Τρόικα ώστε να επιμένει αυτή σε σκληρότερα μέτρα και να κοντεύουν να τρελαθούν οι βουλευτές των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση του υπομονητικού κ. Παπαδήμου;
Και όμως αυτούς που τόλμησαν να διορθώσουν αυτήν την κωμωδία με την δημιουργία ανεξάρτητης, δηλαδή μη εξαρτημένης από την εκτελεστική εξουσία Αρχής, ο οικονομικός εισαγγελέας (Πρωθυπουργό και Υπουργό Οικονομικών) τους οδηγεί στο… σκαμνί! Στέλνοντας τον σχετικό φάκελο (ένας μεγάλος σωρός φακέλων, που θα χρειαστεί… ημιφορτηγό να τα μεταφέρει) στη Βουλή!

Και η Βουλή, οι βουλευτές σαν δικαστές θα αποφανθούν αν τελικά οι υπό κατηγορία πολιτικοί θα σταλούν ή όχι στο Ειδικό Δικαστήριο. Χρειάζονται 60 βουλευτές για να ζητήσουν το ορισμό σχετικής επιτροπής η οποία και θα αποφασίσει για την παραπομπή ή όχι. Ήδη ο τ. Πρωθυπουργός και ο υπουργός έχουν συγκεντρώσει πλέον των 100 υπογραφών βουλευτών που ζητούν την συγκρότηση επιτροπής βουλευτών και μέσα στο πανδαιμόνιο της σημερινής κατάστασης θα πρέπει οι βουλευτές να ασχοληθούν και με αυτό το θέμα.
Παράλληλα ο εκπρόσωπος της Ν.Δ. ζήτησε να γίνει μεν η Επιτροπή αλλά να μη αποφασίσει για να μείνει στην Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επικείμενες εκλογές (που όπως πιστεύουν θα είναι αυτοί) για να κάνει το θέμα.. τραγούδι για κάποιο χρόνο! «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» όπως είχε ειπεί ο αξέχαστος και χαριτωμένος Ηλιόπουλος.

Ο αδέκαστος οικονομικός εισαγγελέας, προχώρησε στην εισήγησή του προς την Βουλή, αφού εξέτασε σαν μάρτυρες, την κοπέλα που έφερε στην επιφάνεια το θέμα, μέλος της αρμόδιας επιτροπής που παραιτήθηκε ή την παραίτησαν, και παραιτηθέντα ή απολυθέντα άλλα πρόσωπα. Πρόσωπα επίσης που διακρίθηκαν κύρια στην Τ.V. του Alter με τον δημοσιογράφο Αυτιά (Κασιμάτη-Ρωμανιά κ.λ.π.) πολέμιοι του μνημονίου και άλλους. Δεν κάλεσε όμως (απίστευτο) τον ορισθέντα πρόεδρο της ανεξάρτητης αρχής κ. Γεωργίου, που ήταν ο κύριος υπεύθυνος της επεξεργασίας των στοιχείων Πρωτότυπο!

Το άλλο είναι το πολύ γνωστό θέμα των μυστικών κονδυλίων που διαχειρίζεται το Υπουργείο Εξωτερικών. Είναι ένα πρόβλημα που εδώ και χρόνια γνωρίζουν και οι… γάτες στην Ελλάδα!
Κάθε τόσο ζητούνται από τους Υπουργούς Εξωτερικών (και των δύο κομμάτων εξουσίας) να δώσουνε εξηγήσεις, που πηγαίνουν αυτά τα λεφτά. Η απάντηση είναι σιωπή. Βέβαια μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων που ανακύπτουν κάθε στιγμή, εδώ και δύο χρόνια, ο φέρελπις νεαρός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η γνωστή δικηγόρος Βόζεμπεργκ, ο πρώτος να περιορίζει το πρόβλημα στις υπουργίες των Παπανδρέου και Δρούτσα (σαν να ήρθε από το πουθενά) έριξαν το θέμα στην… μεγάλη σκηνή. Σιαματάς να γίνεται!
Για την υπόθεση αυτή γράφει η δημοσιογράφος Μίνα Μουστάκα της Εφημερίδας Τα Νέα: «Στο στόχαστρο των οικονομικών εισαγγελέων μπαίνουν τα μυστικά κονδύλια που φέρεται ότι διατέθηκαν από το Υπουργείο Εξωτερικών την περίοδο 2009-2010 ύστερα από πρόσφατη κατάθεση του αρχηγού της Κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Για την υπόθεση διενεργείται έρευνα με αφορμή δημοσιεύματα των «ΝΕΩΝ» σχετικά με την υπέρογκη αύξηση στον προϋπολογισμό των μυστικών κονδυλίων σε διάφορα υπουργεία κατά την περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ.».
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επισκέφθηκε, για το θέμα (στις 6/2) τον Υπουργό των Εξωτερικών κ. Σ. Δήμα για το παραπάνω θέμα. Και γράφει η δημοσιογράφος: «Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου εξωτερικών, η χθεσινή συνάντηση Σταύρου Δήμα – Αλέξη Τσίπρα και των επιτελείων τους στο νεοκλασικό της Βασιλίσης Σοφία, δεν επικεντρώθηκε στα μυστικά κονδύλια του Υπ. Εξ. Κι αυτό, διότι το Υπουργείο, έχει ξεκαθαρίσει ότι τα απόρρητα είναι απόρρητα και καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνει γι’ αυτό».
Και όμως για δύο θέματα τόσο ξεκάθαρα στην ελληνική κοινή γνώμη, ο οικονομικός εισαγγελέας στέλνει ένα τόνο φακέλους, που θα ξόδεψε πολλές ημέρες να συμπληρώσει, να εξετάσουν, σε τρικυμία κρανίου, ευρισκόμενοι βουλευτές μας, με τα πρωτοφανή και με αναστατώσεις των πολιτικών πραγμάτων της χώρας, συμβαίνοντα γεγονότα!!

Από την αρχή, υπογράμμισα πως δεν είμαι ειδικός, ούτε θέλω να διεκδικήσω αυθεντικότητα σε ιστορικά (οι σπουδές μου στα νομικά και οικονομικά) όμως παρακολουθώ τα πολιτικά τεκταινόμενα από πολύ νέος. Ενώ σημείωσα δεν κάνω για πολιτικός. Όμως τα διαβάσματά μου έτειναν προς τα ιστορικά γεγονότα ιδίως μετά την συνταξιοδότησή μου, εδώ και αρκετά χρόνια.
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως τη χώρα μας, δεν είναι οι εξωτερικοί εχθροί που την βλάπτουν ή περισσότερο που την καταστρέφουν (με εξαίρεση τους δύο παγκοσμίους πολέμους που ήταν κάτι γενικό κακό) γιατί αυτό το έργο της καταστροφής, με διάφορους τρόπους το πραγματοποιήσαμε και το πραγματοποιούμε εμείς οι ίδιοι! Τέλος πάντων δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω να αναπτύξω αυτή τη θέση.

Από τα διαβάσματά μου λοιπόν διαπιστώνω στις πολλές πολιτικές, αναστατώσεις που έχουν συμβεί στην χώρα μας, να είναι παρούσα και η δικαιοσύνη. Ή καλύτερα, γιατί με κανένα τρόπο δεν θα ήθελα να θίξω το θεσμό της Δικαιοσύνης και βέβαια το σύνολο των λειτουργών της. Αλίμονο! Γιατί είναι δεδομένο δικαστές-εισαγγελείς με κάποιες αρμοδιότητες παρεμβαίνουν και το επίσης κακό στρέφονταν πάντοτε προς μια κατεύθυνση. Είναι τυχαίο;
Πιστεύω λοιπόν πως αυτό κάνει (αναφέρομαι στον επικεφαλής) ο σημερινός οικονομικός εισαγγελέας και θα έπρεπε έγκαιρα να αποκλεισθεί.

Συμπλήρωμα

Επειδή όταν γραφόταν το παραπάνω πόνημα, οι εξελίξεις, έτρεχαν και τρέχουν με ταχύτητα αεριωθούμενου αεροπλάνου, συνέχεια αλλάζουν και οι εικόνες του πολιτικού τοπίου ώστε να παρουσιάζεται η παρακάτω κατάσταση, στους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων στη Βουλή.
Έτσι έχουμε: ΠΑΣΟΚ (131 (153), Ανεξάρτητους 63, Ν.Δ. 62; (83) και σταθερός της αριστεράς Κ.Κ.Ε. 21 ΛΑΟΣ 14, ΣΥΡΙΖΑ 9. Δηλαδή μας προέκυψε κόμμα ανεξάρτητων που πήρε τη 2η θέση από την Ν.Δ. 56. Και η όλη αναταραχή διεκδικεί τα πρωτεία και από την περίπτωση της αποστασίας του 1965!
Και έχω την άποψη πως αν γίνουν σύντομα οι εκλογές, το τοπίο θα αλλάζει και πάλι με μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. και πρωθυπουργό τον αρχηγό του κόμματος που θα πλειοψηφήσει χωρίς αυτοδυναμία ή τον σημερινό! Θα θυμίσω πάλι τον Ηλιόπουλο: «Είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα!».

Ο Κοσκωτάς στην πραγματική του διάσταση

Ο Κοσκωτάς ακούστηκε πολύ, και υπήρξαν ημέρες που η φιγούρα του φάνταζει πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες πριν από 20-25 χρόνια. η αφαίρεση αυτών των χρόνων μας οδηγεί στο 1989, στο γνωστό «βρώμικο 89». Βγήκε στην δημοσιότητα όταν έγινε γνωστό πως αγόρασε την Τράπεζα Κρήτης που ανήκε στον εφοπλιστή Καρά. Βέβαια η αγορά μιας τράπεζας έστω μικρής, όπως ήταν η Τράπεζα Κρήτης, προϋπόθετε πολλά λεφτά. Η κοινή γνώμη είχε εντυπωσιαστεί και όλοι ομιλούσαν με σεβασμό, αλλά και με απορία για τις ικανότητες του, όταν ο Γιώργος Κοσκωτάς ήρθε σε κάποια δύσκολη θέση.

Όμως ας αρχίσουμε την ιστορία από την αρχή για να γίνει πιο κατανοητή η διάστασή της, γιατί ο ήρωας αυτής της ιστορίας έμελλε να απασχολήσει την ελληνική κοινωνία για μεγάλο χρονικό διάστημα και να παίξει ρόλο σε μια από τις πολλές, δυστυχώς, ανώμαλες πολιτικές καταστάσεις, που από διάφορους λόγους κινούμενος μη γελάσετε, από σκοτεινούς παράγοντες, και με φανερούς ήρωες δημιουργούνται κάθε τόσο (κάθε δεκαετία) στην χώρα μας!
Το 1983 αποχώρησα από την Εθνική Τράπεζα που την υπηρέτησα 33 χρόνια, από τη θέση του Περιφερειακού Διευθυντή Ανατολικής Μακεδονίας με τμήματα και της Κεντρικής, με έδρα την Καβάλα. Προηγούμενα σαν διευθυντής υπηρέτησα στα καταστήματα της Βέροιας, Ερμού και Λέοντος Σοφού στη Θεσσαλονίκη, και προϊστάμενο βιομηχανικών χορηγήσεων στο κατάστημα Α (Κεντρικό της Θεσσαλονίκης), ενώ σαν υπάλληλος σε άλλα μικρότερα (και στην Καστοριά 1952-1956).
Νέος, πενηντάρης, δεν θα έμενα… άπραγος. Είχα να ασχοληθώ με πράγματα, πιο ενδιαφέροντα, πέρα από την ενασχόλησή μου, όπως το έφεραν οι καταστάσεις, με το χρήμα, με το οποίο δεν είχα… καλές σχέσεις.

Όμως, αρχές ακόμη, και ενώ ήμουν ελεύθερος, κτύπησε το τηλέφωνο μου, και στη άλλη μερικά η άγνωστη φωνή ήταν του καθηγητή Ηλ. Καραντώνη, προέδρου τότε της Τράπεζας Μακεδονίας-Θράκης. Το ραντεβού που κλείστηκε είχε σαν αποτέλεσμα την ανάθεση σε μένα της Γενικής Διεύθυνσης της Τράπεζας. Ήταν μια τιμητική πρόταση, λόγους που δεν θέλησα και δεν έπρεπε να απορρίψω. Θα πρόσθετα και για άλλους πολλούς λόγους. Με την Τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης πέρα από την ιδιότητα του Μακεδόνα με συνέδεε φιλία με τους βασικούς δημιουργούς της, που ήταν ο αείμνηστος Βασίλης Πετρίδης Πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης και ο Πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης κ. Κωνσταντίνος Φωτιάδης.
Αναλαμβάνοντας υπηρεσία από τον Ιανουάριο του 1984, πρώτος πελάτης για τον οποίο γινόταν πολλής λόγος στα συμβούλια, ήταν ο Γιώργος Κοσκωτάς.

Ο Κοσκωτάς λοιπόν, που περνούσε για μεγάλος «λεφτάς» και υποψήφιος επενδυτής για πολλούς τομείς, ήταν και υπάλληλος της Τράπεζας Κρήτης, όχι όμως όποιος-όποιος αλλά ήταν ο διευθυντής του τομέα εξωτερικού συναλλάγματος, ή εισαγωγών-εξαγωγών, κάθε Τράπεζα έχει δική της ονομασία, γι’ αυτόν τον τομέα, των σχέσεων με το εξωτερικό.
Αυτό το γεγονός δηλαδή μεγάλο στέλεχος τράπεζας να πραγματοποιεί επιθυμητές τραπεζικές εργασίες με άλλη Τράπεζα με παραξένεψε όπως παραξένευε και τους παλιότερους. Όπως και τα πολλά λεφτά, που φαίνονταν πως διέθετε, ενώ ήταν πολύ νέος. Εν πάση περιπτώσει οι όποιες συνεργασίες πραγματοποιούνταν, ήσαν νόμιμες και ασφαλείς, και προσοδοφόρες. Δεν είχαμε κανένα λόγο να μην της θέλουμε, να τις αρνηθούμε.
Όμως τα σχόλια δεν έπαυαν μεταξύ των στελεχών στη Διοίκηση και ο καθένας είχε τη δική του άποψη. Είχε γίνει γνωστό ότι είχε και αδελφό, που ήταν μικρότερος.
Η δική μου γνώμη στηρίζονταν στο γεγονός, όπως ακούστηκε, πως τα δύο αδέλφια, ένα διάστημα στην Αμερική πάντα, αναπαλαίωναν παλιά σπίτια. Να σημειώσω εδώ, μου διέφυγε, πως γύρισε από την Αμερική, και αφού γύρισε από την πλούσια χώρα, όπου έρρεαν τα δολάρια, οι υπόνοιες δεν οδηγούσαν σε… πονηρές «δουλειές». Έλεγα λοιπόν, σε κάποιο παλαιό σπίτι από αυτά που αναπαλαίωναν, που ενδεχομένως πριν το κατείχαν γκάγκστερ, αυτοί ύστερα από κάποια ληστεία, να αλληλοσκοτώθηκαν στην μοιρασιά και τα κλεμμένα λεφτά να μείνανε, κάπου κλειδωμένα, τα βρήκαν οι αδελφοί Κοσκωτά και τα οικειοποιήθηκαν.

Η πρώτη εργασία του, που μας ανατέθηκε από τη στιγμή που ανέλαβα εγώ υπηρεσία, ήταν η εισαγωγή ενός τυπογραφικού μηχανήματος. Χρηματοδοτήθηκε από εμάς και σε ασφάλεια ενεχυριάσαμε προθεσμιακή κατάθε ση σε συνάλλαγμα (δολάρια) ανάλογου ποσού. Το μηχάνημα ήρθε και τα λεφτά επιστράφηκαν κανονικά. Επρόκειτο για μεγάλο και πολύ σύγχρονο τυπογραφικό εργαλείο.
Άλλη τραπεζική εργασία που θα μας ανέθετε, ήταν η χρηματοδότηση της ανέγερσης πολλών κατοικιών (βιλλών) στη Φιλοθέη Αθηνών. Οι βίλλες στην Φιλοθέη έπαιξαν και αυτές τον ρόλο τους αργότερα. Λειτουργούσε ακόμη η Νομισματική Επιτροπή στην Τράπεζα της Ελλάδος η οποία καθόριζε τους τρόπους, τους όρους και όλες τις λεπτομέρειες για την χρηματοδότηση κάθε τομέα της οικονομίας.
Χρειαζόταν λοιπόν έγκριση για την χρηματοδότηση αυτή (κατασκευή κατοικιών), που η Τράπεζα της Ελλάδος σε δύο αιτήσεις που στείλαμε δεν μας ενέκρινε την χρηματοδότηση, γι’ αυτό και δεν πραγματοποιήθηκε. Οι βίλες πάντως, όπως φάνηκε αργότερα, δημιουργήθηκαν.
Για να γίνουν κατανοητές οι, στην συνέχεια, δραστηριότητες του Κοσκωτά είναι απαραίτητο να αφήσουμε για λίγο τον άνθρωπο και να περιγράψουμε κάποιες από τις αρχές που ίσχυαν, εκείνη την εποχή, στην οικονομία.
Όλα τα παρακάτω ίσχυαν τότε, ενώ λίγο αργότερα έγιναν σημαντικές αλλαγές. Καταργήθηκαν οι πολλοί περιορισμοί (δηλαδή η οικονομία μας θύμιζε οικονομίες του Σοβιετικού μπλοκ, σε σημαντικό βαθμό) και μπήκε στο χάος της απόλυτης ελευθερίας των κινήσεων τραπεζών και ιδιωτών (μεταφορά καταθέσεων, offshore εταιρείες κ.λ.π.).

Από τις αρχές του 1950 οι πάσης φύσης αποταμιεύσεις Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, ΔΕΚΟ κ.λ.π. έπρεπε να κατατίθενται στην Τράπεζα της Ελλάδος. Μέχρι τότε κατατίθεντο στην Εθνική Τράπεζα. ΑΤΟΚΕΣ!! (και στις δύο περιπτώσεις). Ό,τι κατατίθετο και μέσω των εμπορικών τραπεζών μεταφέρονταν στην Τράπεζα της Ελλάδος. Δεν έχουν άδικο, όταν ακούμε κάποια φορά, συνδικαλιστές να ισχυρίζονται πως το κράτος, η πολιτεία, τους χρωστάει πολλά από τόκους των αποταμιεύσεών τους των Ασφαλιστικών Ταμείων στην Τ.Ε. Από τα αποθέματά τους, η Τ.Ε. έθετε στην διάθεση αυτών των οργανισμών π.χ. Νοσοκομεία, ΕΛΤΑ κ.λ.π. ένα ποσό για αντιμετώπιση των τρεχουσών αναγκών τους. Όμως η Τ.Ε. δεν έχει καταστήματα σ’ όλες τις επαρχιακές πόλεις και μόνο από ένα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Με αποτέλεσμα να μη υπάρχει άνετη εξυπηρέτηση των διαχειριστών των οικονομικών στους οργανισμούς. Βέβαια βρισκόταν λύσεις!
Στην διάρκεια της Χούντας, με πρωτοβουλία αρμόδιων τραπεζικών υπαλλήλων για συγκέντρωση καταθέσεων στις τράπεζές τους, έπεισαν τους τότε αρμοδίους, τα κεφάλαια αυτά να ήταν δυνατόν, να κατατίθενται και στις εμπορικές τράπεζες για καλύτερη και ταχύτερη εξυπηρέτηση των οργανισμών. Είχε την λογική της η απόφαση, όμως, για τους τόκους δεν λήφθηκε πρόνοια.

Έτσι όπως στην Τράπεζα της Ελλάδος, τα κεφάλαια αυτά (για τις τρέχουσες ανάγκες) έμεναν άτοκα! Και ο διαχειριστής ο ταμίας, του κάθε οργανισμού ζητούσε από την Τ.Ε. να μεταφέρονται τα ποσά αυτά στην τράπεζα που τους ταίριαζε. Κύρια ήταν θέμα του διαχειριστή-ταμία, βέβαια δεν αποκλείονταν και η παρέμβαση του επικεφαλής του Οργανισμού, προέδρου ή Διοικητού ή όπως λέγονταν αυτός. Όπως γίνεται κατανοητό, υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για την προσέλκυση αυτών των ποσών από τις Τράπεζες. Να σημειωθεί πως τα επιτόκια και των χορηγήσεων (δάνεια) και των καταθέσεων, λόγω του υψηλού πληθωρισμού που επικρατούσε στην οικονομία της χώρας εκείνης της περιόδου, ήσαν πολύ υψηλά, πάνω από 20%.

Όταν με την αλλαγή του 1981, κατά τα κρατούντα, άλλαξε και η διοίκηση της Τράπεζας Μακεδονίας-Θράκης σαν ελεγχόμενη από το κράτος (Κτηματική Τράπεζα και Ταμιευτήριο), οι από κάθε άποψη νέοι διοικούντες, πρόσεξαν το θέμα αυτό.
Με τη σκέψη ότι και γενικώς στους δημόσιους οργανισμούς έχουν τοποθετηθεί, κατά τα κρατούντα, πάντοτε ομοϊδεάτες, επικεφαλής θέλησαν και επέτυχαν σε μεγάλο βαθμό την προσέλκυση τέτοιων καταθέσεων, ατόκων, στην νεότευκτη Τράπεζα και έμμεσα κρατική στην ελληνική αγορά. Αποτέλεσμα ήταν η Τράπεζα να επιδεικνύει ένα έντονο δυναμισμό την εποχή εκείνη και να δημιουργεί νέα υποκαταστήματα, επεκτείνοντας το δίκτυο σε πανελλαδική κλίμακα.
Σε ανταπόδοση η Τράπεζα βοηθούσε τους Οργανισμούς σε γραφειακές ανάγκες τους, (γραφική ύλη, χαρτί κ.λ.π.) και αγορά κομπιούτερ που ήδη είχε αρχίσει η χρήση τους. Ούτε λόγος για κάτι διαφορετικό! Ύστερα από αυτά, άμεσος στόχος το άνοιγμα καταστήματος στην Αθήνα. Επιβάλλονταν από πολλούς λόγους αλλά και για εντυπωσιασμό αλλά και οφέλη από τις σχέσεις με το κέντρο λήψεων αποφάσεων για τη χώρα.

Το κατάστημα το πρώτο θα ήταν και σαν πρεσβευτής στους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους στην πρωτεύουσα! Βρέθηκε ο χώρος, πολύ κατάλληλος, όχι βέβαια όσο θα χρειάζονταν ευρύς, αλλά στο κέντρο, στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Συντάγματος. Ακολούθησαν εντυπωσιακά, τα εγκαίνια με γιορτή αργά στις αίθουσες του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία με παρουσία πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Ύστερα από την έναρξη του Καταστήματος, ήταν να προσληφθεί ικανό στέλεχος που θα πετύχαινε αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη. Την συγκέντρωση καταθέσεων και δη των δημοσίων οργανισμών.
Στην σχετική ανακοίνωσή μας, ανταποκρίθηκε ο κ. Βακάλης. Στην επιτροπή επιλογής που προήδρευα, πέρασε… μετά πολλών επαίνων. Ήταν πράγματι ένα σοβαρό άτομο με πείρα και άλλα ειδικότερα επιχειρηματικά προσόντα.
Πέρα όμως από αυτά ο Βακάλης ήταν αξιόλογο πολιτικό πρόσωπο, διακρινόμενο για σοβαρότητα εντιμότητα αλλά ήταν και κουμπάρος του Προέδρου της Βουλής, του μπαρμπά Γιάννη Αλευρά και αργότερα χρημάτισε Γενικός Διευθυντής ενός τομέα του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας επί τσάρου της οικονομίας του κ. Αρσένη. Και πριν ζητήσει να έρθει σε μας ήταν υπάλληλος της Τράπεζας Κρήτης και μάλιστα υποδιευθυντής στο τμήμα εξωτερικών υποθέσεων (αυθαίρετο χαρακτηρισμό) που Διευθυντής ήταν ο Κοσκωτάς. Και από εδώ αρχίζουν τα ενδιαφέροντα με τον ήρωά μας.
Πριν ζεστάνει καλά την καρέκλα του στην Τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης, ο Βακάλης, πέφτει η βόμβα, πως ο Κοσκωτάς αγόρασε την τράπεζα Κρήτης.
Και πρώτη κίνησή του ήταν, να ξανακαλέσει τον Βακάλη στην Τράπεζα Κρήτης και να τον ορίσει αντιπρόεδρο της, με πρόεδρο βέβαια τον εαυτό του! Που να φαντάζονταν τι του επιφύλασσε αυτή η μεγάλη τύχη!
Όλοι μας, και ο τελευταίος πολίτης, γνωρίζουμε την δύναμη του χρήματος την οικονομική δύναμη. Για τον απλό λόγο πως η ζωή μας η πολύ καλή η καλή ή μέτρια ζωή μας εξαρτάται από ποια είναι η οικονομική μας δύναμη δηλαδή από πόσα χρήματα έχουμε για να ξοδεύουμε.
Τις εφημερίδες πάρα πολλοί άνθρωποι ούτε που τις κοιτούν. Ένα όμως ποσοστό πολιτών τις προσέχουν και αρκετοί τις αγοράζουν, τις περισσότερες φορές με βάση τις πολιτικές τοποθετήσεις τους ή άλλα κριτήρια.
Και οι περισσότεροι από αυτούς που αγοράζουν εφημερίδα δεν γνωρίζουν δεν συνειδητοποιούν την δύναμη που έχουν οι όλες μαζί εφημερίδες δηλαδή ο Τύπος!
Ο Κοσκωτάς όμως που βάδιζε με πρόγραμμα στην ζωή του ήξερε πολύ καλά και τις δύο. Δηλαδή και την οικονομική δύναμη, που τη απόκτησε βάζοντας στο χέρι του την τράπεζα Κρήτης, γνώριζε καλά και την δύναμη του Τύπου. Έπρεπε λοιπόν να την αποκτήσει, σκοπό για τον οποίο είχε αρχίσει να φροντίζει από νωρίς.

Θα θυμάται ο αναγνώστης πως η πρώτη εργασία που ανέθεσε στην Τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης, όταν ανέλαβα εργασία σ' αυτήν, ήταν η εισαγωγή ενός τυπογραφικού μηχανήματος. Αυτό το μηχάνημα, λεγόταν τότε, πως ήταν τρομερό, αφού, όπως πολλοί ισχυρίζονταν, μπορούσε να τυπώνει, ημερήσια, όλες τις εφημερίδες των Βαλκανίων (κάποιος σύγχρονος… κοτζάμπασης το τσέπωσε)! Και μετά την απόκτηση της Τράπεζας (η οικονομική δύναμη) έβαλε μπρος τον τύπο. Εξέδωσε πρώτα-πρώτα την ημερήσια εφημερίδα "24ώρες" και το περιοδικό "Ένα". Ενώ ετοίμαζε και άλλα έντυπα. Έτσι μετά την οικονομική δύναμη έπιασε και εκείνη του Τύπου. Ως εδώ του πήγαν όλα καλά. Θα μπορούσε κάποια στιγμή να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις, όπως λέγεται!

Είναι ένα φαινόμενο που είναι σε δράση και σήμερα στην χώρα μας. Υπάρχουν περιπτώσεις όχι όμως τόσο δυνατές ώστε να κατεβάζουν και να ανεβάζουν κυβερνήσεις αλλά κατορθώνουν να ωραιοποιούν ή να... κακοποιούν την εικόνα των, με ανάλογα αποτελέσματα που γίνονται αντιληπτά στις επερχόμενες κάθε φορά εκλογές. Ο Κοσκωτάς όμως δεν υπελόγισε τα υφιστάμενα τζάκια του τύπου, που δεν θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια, ενώ γνώριζε πως είχε... βρεγμένη την ουρά του.
Τα τζάκια δηλαδή οι καθιερωμένες εφημερίδες εκείνων των ημερών (Το Βήμα, Τα Νέα, Το Έθνος, Η Καθημερινή (την αγόρασε εν τω μεταξύ), Ο Ελεύθερος Τύπος, Η Ελευθεροτυπία, υπάρχουν και σήμερα εκτός της Ελευθεροτυπίας που ταλανίζεται, αλλά και πολλές άλλες (πως επιζούν;), Βέβαια θορυβήθηκαν, και ανησύχησαν, μπρος στην ορμή με την οποία ο Κοσκωτάς έμπαινε στα χωράφια τους.
Άρχισαν λοιπόν το ψάξιμο. δεν τους ήταν άγνωστη η δουλειά. Μέρα νύχτα αναζητούν και φαντάσματα ακόμη για το εντυπωσιακό πρωτοσέλιδο τίτλο της επόμενης ημέρας. Τώρα υπήρχε ένας λόγος παραπάνω, η επιβίωσή τους, ΌΛΩΝ. Πάντως υπήρξε σύμπραξη στις προσπάθειες.
Με βάση πως δεν υπήρχε συγκεκριμένη πηγή (προηγούμενη απασχόληση και στις ΗΠΑ), ώστε να δικαιολογούνται τα πολλά χρήματα.

Το θέμα Κοσκωτά έγινε καθημερινά από τα πρώτα στην επικαιρότητα που παρακολουθούσε το κοινό. Με επικεφαλής το Τεγόπουλο της Ελευθεροτυπίας, στις δόξες της τότε, οι εκδότες έψαχναν να βρουν την άκρη, που δυσκολεύονταν. Τους την έδωσε τελικά ο ίδιος! Εδώ πολλών ελληνικών παροιμιών επιβεβαιώνεται η ισχύς (η στάμνα με τη βρύση, μια του κλέφτη.... κ.λ.π.).
Ο κ. Κοσκωτάς έκανε ένα ταξίδι στις ΗΠΑ εκείνη την κρίσιμη περίοδο, και επιστρέφοντας συνελήφθη στο αεροδρόμιο! Είχε ανοικτούς λογαριασμούς με την αμερικανική δικαιοσύνη! Ήταν ο μίτος της Αριάδνης. Και με τα όποια στοιχεία είχαν συγκεντρώσει οι εκδότες άρχισε το ξετύλιγμα του... κουβαριού.
Ο Κοσκωτάς κάποια στιγμή επέστρεψε στην χώρα, αλλά τον περίμενε η φυλακή. Εν τω μεταξύ τα χρόνια πέρασαν με το ανέβασμα του Κοσκωτά και έχουμε φτάσει στο ιστορικό "βρώμικο 1989". Με το ΠΑΣΟΚ εξουθενωμένο, τον Ανδρέα (Παπανδρέου) άρρωστο, τον Μητσοτάκη στο... προθάλαμο της Πρωθυπουργίας τα δύο Κ.Κ.Ε. ενωμένα και οι εκλογές (οι πρώτες, Ιούνιος 1989) να μη φέρνουν αυτοδύναμο κόμμα, για μονοκομματική κυβέρνηση.
Και ο Κοσκωτάς στην φυλακή με χίλια δυο να τον βαραίνουν!
Τότε έγινε το πρωτοφανές. Η συγκυβέρνηση της Δεξιάς του Μητσοτάκη με το Κ.Κ.Ε. τον Φλωράκη, τον Κύρκο και τον Κωσταντόπουλο. Ασύλληπτο αλλά αληθινό. Και ο Ανδρέας ζούσε ακόμη, με την Μιμή δίπλα του, που ενεργούσε σαν.... κόκκινο πανί σε... ταυρομαχία.

Αλήθεια πόσες φουρτούνες έχει περάσει η πολιτική ζωή της χώρας μας! Δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο στην Υφήλιο! Το σημειώνω αυτό, έχοντας τις στιγμές αυτές, στο νου, την έκρηξη της οργής του Προέδρου της Δημοκρατίας του συνετού σοβαρού και αγωνιστή Κάρολου Παπούλια προς τους Γερμανούς και μερικούς άλλους ευρωπαίους (Ολλανδούς, Άγγλους, Αυστριακούς, Φιλανδούς). Αυτοί οι τελευταίοι δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν την αντιπάθειά τους προς την χώρα μας. Θα τους χαρακτήριζα αγροίκους, βέβαια όχι ολόκληρους τους λαούς αλλά τις επικρατούσες τάσεις τους. Οι λαοί που διακρίνονται για το πολιτισμό τους (Γαλλία) σέβονται την Ελλάδα και δεν θα έσπευδαν να την κατηγορήσουν με την πρώτη ευκαιρία.

Με τα παραπάνω δεν θέλω, σε καμιά περίπτωση να απαλλάξω τους εαυτούς μας από τις ευθύνες, για τα τραγικά συμβαίνοντα τις ημέρες αυτές. Ελπίζω όλοι μας και πρώτοι οι πολιτικοί μας, όσοι έχουν νου, γιατί δυστυχώς υπάρχουν και άμυαλοι, εξωπραγματικοί και γι' αυτό επικίνδυνοι, πως όταν ηρεμήσουν τα πράγματα να ανασκουμπωθούμε και να δημιουργήσουμε μια πολιτεία με σωστούς κανόνες και σεβασμό στην εργατικότητα, στη δημιουργία, δηλαδή σοβαρότητα.
Η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-Κ.Κ.Ε. με πρωθυπουργό τον βουλευτή Τζανετάκη παλαιό πλοίαρχο και αντιστασιακό στη Χούντα πέρασε το καλοκαίρι του 1989 με αγαστή συνεργασία, αλλά οι εκλογές του Νοεμβρίου, πάλι δεν έφεραν την αναμενόμενη πλειοψηφία με αυτοδύναμη την Ν.Δ. για να γίνει, επιτέλους, ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός. Χρειάστηκε να προκηρυχτούν και τρίτες εκλογές τον Μάρτιο (7) του 1990. Τουλάχιστο, ευτυχώς, άντεχε για κάτι τέτοιο (σειρά εκλογών) η χώρα τότε (ενώ τώρα;). Η αλλαγή στο δρόμο για τις τρίτες εκλογές έγινε στην κυβέρνηση, που από δικομματική, έγινε τρικομματική, με συμμετοχή και υπουργών του ΠΑΣΟΚ.
Πρωθυπουργός, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, ο Ξενοφών Ζολώτας στα "85" του (έφτασε τα 100!). Ήταν ο... πρόδρομος του σημερινού μας Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου!
Και για να τελειώνουμε με την πολιτική κατάσταση να επανέλθουμε στον Κοσκωτά και την... βρωμιά. Οι εκλογές του Μάρτη του '90 έδωσαν πλειοψηφία στον Μητσοτάκη αλλά πολύ μικρή, ώστε η πρωθυπουργία του, πέρα από το κυνήγι του Ανδρέα, να είναι περιπετειώδης από κινήσεις του νεαρού τότε Σαμαρά, που αρχικά είχε τοποθετήσει Υπουργό των Εξωτερικών.

Επανερχόμαστε, με τον Κοσκωτά στην φυλακή, με χίλια δύο να του...σέρνουν. Έβγαλαν, βλέπετε, το άχτι τους και οι μεγαλοεκδότες, που είχε βάλει πλώρη να τους τορπιλίσει! Ο Κοσκωτάς κατά την άποψη, που μπορώ να έχω από όσα γνωρίζω, έκλεψε μόνο τον Καρά και τους μετόχους της Τράπεζας Κρήτης. Ίσως όχι και τον Καρά γιατί αυτός πήρε κάποιο ποσό αφήνοντας την Τράπεζα, που ενδεχομένως να του ήταν βάρος!!
Και κανέναν άλλον, ούτε το κράτος!
Αλλά όπως είχαν διαμορφωθεί τα πράγματα, ο Κοσκωτάς γινόταν ο ιδεώδης μοχλός για την προώθηση, κατ' εμέ, των αθλιοτήτων! Ήταν ο Μητσοτάκης που ήθελε τον αφανισμό του Ανδρέα, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και την συρρίκνωσή του ΠΑΣΟΚ για περισσότερη ενδυνάμωση της Ν.Δ. Ήταν τα Κ.Κ.Ε. που ονειρεύονταν το 17% στις εκλογές. Τότε δεν το πέτυχαν, ίσως το περάσουν τώρα, χωρίς να... ματώσουν. Ποιοι όμως ήταν οι άλλοι που πήραν στα χέρια τους τον Κοσκωτά και τον έκαναν... λάστιχο ευρισκόμενο σε τρομερά δύσκολη θέση;

Μια πάλι παρέκκλιση. Ο Κοσκωτάς με ιδιόκτητη την Τράπεζα Κρήτης (πλειοψηφία των μετοχών) και δικό του αντιπρόεδρο τον Βακάλη, θέλησε να επιτύχει το προηγούμενο της Τράπεζας Μακεδονίας-Θράκης, δηλαδή τη συγκέντρωση των άτοκων... καταθέσεων! Πολύ φυσικό ήταν, και υποθέτω, δεν μπορώ να γνωρίζω λεπτομέρειες, πως ο Βακάλης έκανε προσπάθειες, ερχόμενος σε επαφή με γνωστούς επικεφαλής ΔΕΚΟ, και να επέτυχε κάποιες προσελκύσεις.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσω μια ενέργεια του Κοσκωτά που ήταν ηθική αλλά όχι νόμιμη (μας θυμίζει τον καημένο τον Βουλγαράκη). Και αντί για καλό του κόστισε πολύ. Στην προσπάθειά προσέλκυσης, δεν θα έλεγα για δόλωμα, αλλά κίνητρο προς τους διαχειριστές, τους υποσχόταν πως θα έδιδε τόκο στον οργανισμό τους, αλλά και κάποιο χρηματικό δώρο σ' αυτούς. Αυτό το συνάγω από μια περίπτωση, η μοναδική που βγήκε στην επιφάνεια και πήρε δημοσιότητα. Νομίζω πως επρόκειτο για τον ταμία-διαχειριστή των ΕΛΤΑ όχι για τον επικεφαλής Πρόεδρο.

Σαν τραπεζικός μπορώ να υποθέσω τι έκανε ο Κοσκωτάς. Χρέωνε ένα λογαριασμό της τράπεζας (μπορούσε να τον ονομάσει όπως ήθελε) με (υποθετικά) 7% με βάση την κίνηση του λογαριασμού του οργανισμού και πίστωνε τον λογαριασμό του οργανισμού με 5% και το 2% σε λογαριασμό του διαχειριστή. Αυτό το 2% ήταν τα περίφημα πανωτόκια δηλαδή πάνω από τον κανονικό τόκο) που έπαιξαν ρόλο, στην "διαχείριση" του Κοσκωτά σαν κατηγορούμενου από αυτούς που κινούσαν τα νήματα στην υπόθεση.
Ποιοί ήταν αυτοί; Ποιοι είναι αυτοί που αόρατα σπρώχνουν τα ούτως ή άλλως κακώς έχοντα κάποια στιγμή πράγματα προς το χειρότερο, και τι κερδίζουν από τις ανωμαλίες, που επιτείνονται; Ακριβώς αυτά τα πανωτόκια που υποθετικά δίδονταν (εκτός της μιας περίπτωσης που προανέφερα) έδωσαν οι αόρατοι στους δικαστές και έτσι οδηγήθηκαν εκατοντάδες μεσοστελέχη του ΠΑΣΟΚ σε δίκες. Με εντυπωσιάζει η ετοιμότητα θα έλεγα η προθυμία εισαγγελέων να σπεύδουν να οδηγούν σε δίκες πολιτικά πρόσωπα και με υποθετικά τεκμήρια, και το σοβαρό πάντα προς μια κατεύθυνση προς τα αριστερά.

Έχω ξανασημειώσει και είναι η αιτία της γραφής αυτού του πονήματος και μάλιστα όταν η πολιτική κατάσταση οδηγείται σε ανωμαλία. Όλες αυτές οι περιπτώσεις, ίσως και άλλες, υπήρχε μια τάση να οδηγούνται "πρώην" στο σκαμνί, είναι στο τέλος απλώς λεπτομέρειες μπροστά στο "έργο" που παίχτηκε στο ειδικό δικαστήριο με ωσεί παρόντα τον Ανδρέα Παπανδρέου και πρόεδρο τον κ. Κόκκινο.
Σχετικά με την δίκη του Ανδρέα, υπήρχαν κάποια στοιχεία που έγιναν γνωστά και άλλα υποθέτω π.χ. σχέσεις, επισκέψεις, δραστηριότητα του Βακάλη στην συγκέντρωση των καταθέσεων. και όλα αυτά, αληθινά και ψεύτικα, συνδυάστηκαν, ώστε να φτάσουν "τούβλα" (δέκα δεσμίδες των 100 χιλιάδων δραχμών, 1.000.000, δεμένες σφικτά σε πάκα), στον Ανδρέα. Π.χ. η Τράπεζα Κρήτης θα άνοιγε κατάστημα στην Έδεσσα. Ο Πέτσος βουλευτής Πέλλας (Έδεσσα) επισκέφθηκε τον Πρόεδρο για να τον παρακαλέσει δύο-τρία άτομα γνωστά του να τοποθετήσει στο νέο κατάστημα που θα άνοιγε.
Η μεγάλη αδυναμία των πολιτικών να διορίζουν άτομα χωρίς εξετάσεις σε δημόσιο και τράπεζες. Ήταν αρκετό για να... φορτωθεί ο Πέτσος τούβλα σε τσουβάλι και με κάποιους "φουσκωτούς" ανεβαίνοντας προς στα βόρεια προάστια να σταματούν έξω από κάποια αυλή βίλλας και να αφήνουν ένα τσουβάλι στο θυρωρείο με πιθανό περιεχόμενο "τούβλα" και είδαμε τι τράβηξε ο Πέτσος. Και βέβαια ο Κουτσόγιωργας, που άφησε την τελευταία του πνοή στο... σκαμνί πληρώνοντας ακριβά την φράση του προς τους βουλευτές της Ν.Δ. στη Βουλή στις αρχές της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ: " Εσείς δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε". Λυπηρά γεγονότα που δεν θα έπρεπε να επαναλαμβάνονται.
Η Δικαιοσύνη έπρεπε να τα προλαβαίνει και αν είναι δυνατόν να τα σταματάει. Όμως πάλι τόσο γρήγορα, παρακολουθούμε προώθηση διαδικασιών με προοπτική να οδηγηθεί Πρωθυπουργός πάλι στο πιο υψηλό Δικαστήριο.

Έχω καταλήξει στην άποψη, το ανάφερα και πιο μπροστά, πως δεν είναι οι εχθροί, οι τρίτοι που έχουν κάνει καταστροφές στην χώρα μας, με εξαίρεση τις πολεμικές περιόδους των δύο παγκόσμιων πολέμων. Για τις σοβαρότερες καταστροφές εμείς οι ίδιοι είμαστε οι καταστροφείς!

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ σε συνέχειες τον Μάρτιο και Απρίλιο 2012.