ΟΔΟΣ: Τα ψέματα μοιάζουν να τελειώνουν [προς το παρόν]

ΟΔΟΣ 1.11.2012 | 664

Οι μέρες που βιώνουν οι κάτοικοι της Καστοριάς όπως και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός, είναι πρωτόγνωρες. Το γεγονός ότι η Καστοριά είναι ήδη από δεκαετίας και πλέον κάτω από την διαλυτική επίδραση της ανεργίας και της οικονομικής ανέχειας, της απουσίας κάθε προοπτικής, έχει σαν συνέπεια, παραμονές του χειμώνα τα πράγματα να μοιάζουν ακόμη πιο πιεστικά και αφόρητα.

Κι’ όμως τα ψέματα μοιάζουν να τελειώνουν προς το παρόν. Η λήψη των κυβερνητικών αποφάσεων σε σχέση με την διαβόητη «δόση» που προβλέπει το μνημόνιο και η διαφαινόμενη απρόθυμη υποδοχή τους από το ελληνικό κοινοβούλιο κάνει ορατό το ενδεχόμενο μιας ακόμη γκάφας μεγάλης μερίδας του πολιτικού κόσμου που λαϊκίζει ακατάπαυστα. Και η οποία για μικροπολιτικές εφήμερες σκοπιμότητες, θα αποφύγει να αρθεί των περιστάσεων και να αναλάβει τις ευθύνες της, μεταφέροντες την ευθύνη των κρίσιμων εξελίξεων στο επίπεδο της πολιτικής απόφασης, στο ίδιο το Eurogroup.

Όλες τις προηγούμενες εβδομάδες πολίτες και πολιτικοί και πάντως από τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, εν αναμονή των ατέρμονων διαπραγματεύσεων για το βάθος υποβάθμισης της ζωής των πολιτών και φαλκίδευσης του μέλλοντός τους, βοηθούντος και του θέρους, είχαν απλά την ευκαιρία μέσα από ευχολόγια και επιπολαιότητες να αναβάλλουν διαρκώς τα δύσκολα και να ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα απροσδιόριστης προσδοκίας για ένα θαύμα. Ή καλύτερα για ένα λαχείο.

Η τρομακτική οικονομική και κοινωνική κρίση, όπως και η αδυναμία των εκλεγμένων φορέων της Καστοριάς να ανταποκριθούν στην δυσκολία των περιστάσεων και στις απαιτήσεις από μια κατάσταση όχι απλά έκτακτης ανάγκης, αλλά πραγματικού τυφώνα, προκαλεί ρηγματώσεις στον κοινωνικό ιστό, που έστω κι’ αν δεν το αντιλαμβάνονται αυτοί που οφείλουν να το γνωρίζουν και να αντιδρούν δημιουργικά σ’ αυτό, απειλεί ορατά πλέον την Καστοριά, αίσθημα που θα επεκταθεί και στην επόμενη χρονιά. Ήδη ο επερχόμενος χειμώνας θα επιδεινώσει σημαντικά το επίπεδο καθημερινότητας, και αυτό δεν αλλάζει όσο και πιο ελαστικά κι’ αν γίνουν οι προϋποθέσεις για τα επιδόματα.

Ένα θαύμα περίμεναν όλοι, για την ανεργία της Καστοριάς που μαστίζει όχι μόνο τους νέους ανθρώπους, αλλά και αυτούς μεγαλύτερης ηλικίας, για τα κλειστά εμπορικά καταστήματα και προπαντός τα λουκέτα σε οικογενειακές οικονομίες, για την ερημωμένη πόλη στο αλλοτινό της κέντρο, για την πόλη που αποσαθρώνεται στις υποδομές της από την αδιαφορία και την εμφανή ανεπάρκεια των διοικητών της, αλλά είχε την τρυφηλή αυταπάτη να ξεγελιέται από τον ρόγχο υποτυπωδών πρωτοβουλιών για τα 100 χρόνια της απελευθέρωσης. Ένα θαύμα για το πετρέλαιο θέρμανσης, και ένα θαύμα ώστε να τελειώνουν οι ευθύνες αυτών που εκλέγονται τάζοντας, χωρίς καν να αρχίσουν να ευθύνονται.

Ώστε αν η χώρα μεταβληθεί, τεθεί οριστικά πια υπό διεθνή έλεγχο, να νομίζουν μεν οι πολιτικοί που δίστασαν, ότι έσωσαν το πολιτικό τους τομάρι, αλλά να μοιάζει ορατό το ενδεχόμενο μετατροπής της χώρας σε πραγματικό προτεκτοράτο, σε νησίδα κατοχής, χωρίς καμιά ουσιαστική κυριαρχία και ανεξαρτησία, ούτε του ελληνικού λαού, αλλά ούτε και του πολιτικού κόσμου. Για αρκετά χρόνια στο προσεχές μέλλον.

Και η Καστοριά, οδεύει σ’ αυτό το πιθανό ενδεχόμενο χωρίς να προκύπτει ότι οι ταγοί της έχουν εκπονήσει υπέρ του τοπικού πληθυσμού απολύτως κανένα σχέδιο. Ούτε ένα δεύτερο, εναλλακτικό σχέδιο b, αλλά ούτε και αρχικό σχέδιο μοιάζουν να έχουν οι εκλεγμένοι, δήμαρχοι, βουλευτές, αντιπεριφερειάρχες, πέρα από την εφήμερη και φθηνή διαχείριση του σήμερα, στην αρχή του «βλέποντας και κάνοντας». Μάλιστα, η απειρία των βουλευτών Καστοριάς κ. Μαρίας Αντωνίου αλλά και του κ. Θωμά Διαμαντόπουλου, τους εμποδίζει να τοποθετηθούν υπεύθυνα και ώριμα επί της ουσίας και του πρακτέου για όλα τα ζέοντα προβλήματα της Καστοριάς.

Η οικτρή εσωτερική κατάσταση των κομμάτων τους, παραλύει ακόμη περισσότερο την προοπτική τους, αφού ο μεν Συνασπισμός εξαντλείται σε αναχρονιστικά και μηδενιστικά τσιτάτα, που αυτό που πετυχαίνουν είναι να στέλνουν τον κόσμο στα απέναντι πολιτικά άκρα, και η Νέα Δημοκρατία από οργανισμό πολιτικής σκέψης και πράξης, να μετατρέπεται σε φιλόπτωχο ταμείο εγχωρίων. Επιπλέον η μάλλον προκλητική αδυναμία των δήμων, και ιδιαίτερα του Δήμου Καστοριάς να αξιώσουν οτιδήποτε θα συντηρούσε μια αχτίδα ελπίδας, υπονομεύει ακόμη περισσότερο την Καστοριά.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι τους μοιάζουν να μην συνειδητοποιούν ότι η κοινωνική ειρήνη είναι εύθραυστη και ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις, δεν αποκλείεται ενώ απολαμβάνουν ακόμη μια σχετική ασυλία, στο τέλος, όταν και αν τα πράγματα εξακολουθήσουν να είναι αδιέξοδα, να τεθούν στο στόχαστρο της τοπικής κοινωνίας σε άμεσο και προσωπικό επίπεδο. Κανείς δεν το εύχεται, αλλά και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι πολίτες θα συνεχίσουν να δείχνουν κατανόηση και να κάνουν υπομονή. Το αίσθημα ότι πολλά κρέμονται από μια κλωστή αρχίζει να εκτοπίζει την απάθεια. Κάποιοι πρέπει να το αντιληφθούν, έστω και τώρα, πριν είναι πολύ αργά.