4.7.13

ΙΩΑΝΝΗ ΖΟΡΠΙΔΗ: Ο Δάσκαλός μου

[επικήδειος]

Ήταν για μένα τιμή μεγάλη και χαρά, όταν ο Αριστοτέλης και ο Νίκος, τα εγγόνια του Δασκάλου μου Αριστοτέλη, έγιναν μαθητές μου. Είχα πάνω από 25 χρόνια να δω τον Δάσκαλό μου.
Μαζί του φοίτησα σχεδόν σε όλες τις τάξεις του δημοτικού σχολείου. Θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία αυτά τα υπέροχα χρόνια της μαθητείας πλάι στον Αριστοτέλη. Βέβαια, πολύ αργότερα συνειδητοποίησα πόσο σημαντικές ήταν αυτές οι σχολικές εμπειρίες του δημοτικού, ώστε, σήμερα πια, να αντιλαμβάνομαι και να νιώθω ότι ήταν τελικά οι πιο καθοριστικές στη μαθητική μου διαδρομή. Ήταν αυτές, μέσα από τις οποίες πήρα τις βάσεις –όχι μόνο σε γνωστικό επίπεδο– για να μπορέσω να συνεχίσω στις επόμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης και εκπαίδευσής μου χωρίς φόβο. Και αυτό το οφείλω αναμφισβήτητα στον Δάσκαλό μου.
Ο Αριστοτέλης ήταν από τους παιδαγωγούς που είχαν απέραντη λατρεία προς την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και γραμματεία. Αγάπη αγνή για την πατρίδα. Αυστηρότητα. Βαθιά συναίσθηση της υπευθυνότητας και του καθήκοντος απέναντι στο λειτούργημα που υπηρετούσε. Δικαιοσύνη.
Όταν τον συνάντησα τυχαία ένα πρωινό στην αυλή του σπιτιού του, μου είπε πόσο πολύ τον ευχαριστούσε ακόμη και τώρα η μελέτη των αρχαίων φιλοσόφων, πόσο μεγάλη ασύγκριτη χαρά τού έδινε ο διάλογος με τους μεγάλους της αρχαίας ελληνικής διανόησης.
Σε μια συναυλία των μαθητών μου, ήρθε για να ακούσει το εγγονάκι του. Όταν τον αντίκρισα στο κοινό, δεν μπόρεσα να κρύψω τη συγκίνησή μου. Κοιτάζοντάς τον, είδα να περνούν από μπροστά μου όλα εκείνα τα χρόνια. Τα όμορφα και ξέγνοιαστα. Τα υπέροχα. Με δυσκολία κατάφερα να μην κλάψω – σαν μικρό παιδάκι, εγώ, όπως εκείνος τότε, ο «Γιαννάκης» του Ρέββα.
Ήθελα κάποια στιγμή να βγω και να απολαύσω μαζί του τον καθημερινό περίπατο που συνήθιζε να κάνει, ώστε να έχω περισσότερο χρόνο για να του εκμυστηρευτώ πράγματα. Να του πω πόσο ευγνώμων τού είμαι. Πόσο τυχερός και περήφανος αισθάνομαι που ήμουν μαθητής του. Πόσα πολλά του οφείλω. Να τον πειράξω και λίγο για κείνη τη –μία και μοναδική– σφαλιάρα που είχα φάει από αυτόν.
Ανέβαλα κάθε φορά την επιθυμία μου – την άλλη βδομάδα, ίσως αύριο. Αυτή η καθημερινότητα και οι έγνοιες της που σε εγκλωβίζουν στο μικρόκοσμό τους και σε εμποδίζουν μερικές φορές να πάρεις ακόμα και την πιο απλή και ανώδυνη απόφαση, σε ωθούν στο να προφασίζεσαι συνεχώς και αδικαιολόγητα.
Έμαθα πως ήταν στο κρεβάτι και ανάρρωνε μετά από μια δύσκολη επέμβαση. Ευχή να σταθεί και πάλι όρθιος.
Δεν πρόλαβα.Τη βόλτα αυτή με τον αγαπητό μου Δάσκαλο την κάνω μέσα μου πια.
Αντίο, Δάσκαλέ μου Αριστοτέλη.


Βιογραφικό σημείωμα που συνέταξαν οι κόρες του, Ελένη, Όλγα και Ράνια:
Ο Αριστοτέλης Ρέββας γεννήθηκε το 1933 στην Κυψέλη Καστοριάς. Τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο στο Άργος Ορεστικό. Φοίτησε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας. Απεφοίτησε το 1955 και την ίδια χρονιά κατετάγη στο στρατό στο ΚΕΝ Κορίνθου. Υπηρέτησε ως Έφεδρος Αξιωματικός και απελύθη ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Παντρεύτηκε το 1958 με την Δήμητρα Τσάμη, με την οποία απέκτησαν τρεις κόρες. Πρώτος διορισμός ως Διδάσκαλος στην Κομοτηνή το 1958, όπου το ίδιο έτος ορκίστηκε ως βοηθός επιθεωρητή. Στη συνέχεια υπηρέτησε στην Κοτύλη, στους Μανιάκους και σε άλλα χωριά του νομού Καστοριάς. Από το 1977 μέχρι το 1991, οπότε και απεχώρησε λόγω συνταξιοδότησης, ήταν τοποθετημένος στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Καστοριάς (12θέσιο), στο οποίο διορίστηκε Διευθυντής το 1981.  Διετέλεσε Πρόεδρος του Διδασκαλικού Συλλόγου επί σειρά ετών. Με πολλή αγάπη για τη δουλειά του και τον τόπο του, προσέφερε πλούσιο έργο στην πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Κοιμήθηκε στις 21.1.2013 και ετάφη κοντά στη γυναίκα του στην Αγ. Παρασκευή Μανιάκων Καστοριάς.

7 σχόλια:

  1. Για ευνόητους λόγους ...4/7/13

    Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟ!
    Μακάρι να αξιωθεί κάθε δάσκαλος να τον κρατήσει έτσι στην καρδιά του έστω και ένας μαθητής του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τασούλης ο ηλεκτρολόγος4/7/13

    Τώρα μάλιστα! Ήρθαμε στα ίσα μας! Συγχαρητήρια κύριε Ζορπίδη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το λουλουδάκι του μπαξέ4/7/13

    Αληθινά συγκινητικός ο λόγος του Γιάννη Ζορπίδη, γιατί γράφοντας για τον δάσκαλό του είναι ολοφάνερο ότι μιλάει η καρδιά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Λευτέρης ο ξεφτέρης4/7/13

    Μου θυμίζει τους στίχους του Σαββόπουλου :

    Θά'θελα η καρδιά μου να κριθεί
    από τους δασκάλους μας
    μικρούς μας και μεγάλους μας,
    όσους προπαντός
    έχουν για πάντα κοιμηθεί.

    Εύγε κύριε Ζορπίδη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κ.Χ.4/7/13

    Αυτή είναι η αξία του αληθινού δασκάλου:
    να συνεχίσει να εμπνέει και μετά θάνατον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. «Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις»

    Εύγε στον δάσκαλο που ζει μέσα από τους μαθητές του και εύγε στους μαθητές που συνεχίζουν το έργο του!!!!!

    http://www.youtube.com/watch?v=MnyH06vb2as

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μιμόζα η αισχυντηλή7/7/13

    Κύριε Ζορπίδη, αληθινά με συγκίνησαν τα λόγια σας, αλλά και η έμπρακτη τιμή στη μνήμη του δασκάλου σας. Συγχαρητήρια!

    Κυρία Μπόικου,
    σας ευχαριστώ για τον λόγο του Χρίστου Τσολάκη!
    Ήταν ό,τι πιο όμορφο άκουσα σήμερα το απόγευμα, αλλά και με διαχρονική βέβαια αξία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ