19.4.08

ΟΔΟΣ: Σπορά αμφιβολίας

Την ώρα που συμπληρωνόταν αυτό το άρθρο, όλα έδειχναν ότι οι διαπραγματεύσεις για την ονομασία του κράτους των Σκοπίων, όδευαν σε ένα πλήρες και κανονικό ναυάγιο για την ελληνική διπλωματία. Η οποία δείχνει ότι έχει να ζήσει στιγμές επιτυχίας και ευφορίας από την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όταν αποφασίστηκε η προσάρτηση της Δωδεκανήσου.

Ούτε η ανεξαρτησία της Κύπρου, ούτε η de facto διχοτόμησή της, ούτε βεβαίως η αφαίρεση του μακεδονικού βασιλικού εμβλήματος (του ήλιου της Βεργίνας) από την σημαία των Σκοπίων (και η αντικατάστασή του από τον ιαπωνικής εμπνεύσεως ήλιο – θα έχουν κάποιες εμμονές με τους ήλιους, τους Ηλίες και τους διαφόρους προφήτες φαίνεται οι καλοί γείτονες) μπορούν να λογιστούν ακριβώς, ως διπλωματικές επιτυχίες. Ως παρηγοριά, ελεημοσύνη ή καλλίτερα ως εμπαιγμός, μπορεί. Οπωσδήποτε όμως, όχι ως νίκες.

Αν δεν μεσολαβούσε η ένταξη της (όσης έμεινε) Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να διακόψει την αλληλουχία ραπισμάτων και ταπεινώσεων, το βέβαιο είναι ότι δεν θα της απέμενε (της ελληνικής διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής) παρά ένας καλός χορός του Ζαλόγγου. Για να ξεπλύνει τον για 17 χρόνια τώρα διασυρμό και εξευτελισμό της, από το κράτος-παρία της προβληματικής (και συμπτωματικά πανορθόδοξης) βόρειας γειτονιάς.

Εκτός κι’ αν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία της εθνικής ….αποτρεπτικής ισχύος και της εξωτερικής πολιτικής, το γεγονός ότι περιοχές σαν αυτές των νομών Καστοριάς, της Φλώρινας, της Έδεσσας και άλλες, δεν κινδυνεύουν (άμεσα) να αποσπαστούν, στην γειτονική σλαβική χώρα.

Κι’ αν αυτές τις μέρες, στην περίφημη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι που ξεκίνησε χθες, αναβληθούν όπως όλα δείχνουν, οι διαπραγματεύσεις για την πρόσκληση αυτού του παρείσακτου και πλαστού «Μακεδόνα» γείτονα, και ταυτόχρονα θα παραταθούν οι προσπάθειες για την επίτευξη δήθεν συμβιβαστικής λύσης (δηλαδή εκούσιας ήττας για την Ελλάδα) στην υπόθεση της μακεδονικής ποσότητας στην ονομασία αυτού του κράτους, η πραγματικότητα, δεν αλλάζει.

Ούτως ή άλλως, με δεδομένες και παγκοίνως γνωστές της αλυτρωτικές διαθέσεις των Σκοπίων σε βάρος της Ελλάδος και την αναγόρευσή τους σε προστάτες της … μακεδονικής εθνότητας και μειονότητας στην Ελλάδα, ένα είναι το βέβαιο: Ότι στα βόρεια σύνορά μας, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τα σύνορα του νομού Καστοριάς, θα επιστεγαστεί με την Βούλα, με παπά και κουμπάρο, η αδιαλλαξία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων Σλάβων. Οι οποίοι θα χρησιμοποιηθούν μεσοπρόθεσμα σαν αιχμή του δόρατος, στην επεκτατική προσπάθεια του σλαβικού κόσμου για διέξοδο στο Αιγαίο. Διότι πέρα από την κλοπή του ονόματος, οι γείτονες δεν αποσιωπούν πια σχεδόν καθόλου τις βλέψεις τους για το μέλλον. Και τις βαθύτερες προθέσεις τους.

Έτσι στο ερώτημα, «τις πταίει» γι’ αυτές τις αλλεπάλληλες ήττες, η απάντηση μοιάζει πιο σύνθετη, απ’ ότι πιστεύεται. Διότι μπορεί η ελληνική διπλωματία να είναι ο φορέας της τελικής ευθύνης, όμως οι κομιστές της, εξαπλώνονται σε πολλές κατευθύνσεις και σε άλλα τόσα «επίπεδα». Στο ερώτημα, γιατί δεν γίνονται κατανοητές και γιατί δεν θεωρούνται αξιόπιστες οι ελληνικές θέσεις, με αποτέλεσμα να απομονωθεί η Ελλάδα και να προσπαθεί να περισώσει τα προσχήματα όσο-όσο, με δήθεν «συμβιβαστικές» λύσεις, η απάντηση δεν είναι ακριβώς εξακριβωμένη.

Βέβαια παρά τις υπερβολές και τις κάποιες γραφικότητες, παρά τις ρετσινιές και τις δήθεν ψύχραιμες αναλύσεις, υπεύθυνοι για όλα αυτά δεν είναι ούτε το εμπάργκο της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, ούτε ο κ. Παπαθεμελής, ούτε οι μαζικές διαδηλώσεις του 1992, ή αυτές που διοργανώθηκαν πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη. Μπορεί όλα αυτά, σε συνδυασμό μεταξύ τους καθώς αλλά και με άλλους ατυχείς χειρισμούς να ώθησαν τις εξελίξεις ή απλώς να τις απέδειξαν, αλλά για την ΟΔΟ, η ήττα της Ελλάδος, που σε σύγκριση με τα μικρά Σκόπια είναι (από κάθε άποψη) Γολιάθ, οφείλεται σε ένα βαθμό στην διαβολή της Ελλάδος από τις κακές υπηρεσίες ελάχιστων εκατοντάδων πολιτών (κυρίως στους νομούς Φλώρινας και Πέλλας) που αυτοπροσδιορίζονται ως «μειονοτικοί» και συσπειρώνονται γύρω από δήθεν καταπιεσμένους Βοσκόπουλος, σλαβόπουλους και αθώες σλαβοπούλες.

Καθώς και η πολιτιστική υποταγή (αν όχι καθολικά, τουλάχιστον σε ορατό βαθμό) της Μακεδονίας και φυσικά της Καστοριάς τόσο σε σλάβικα όσο και σε άλλα, ξένα στοιχεία και επιρροές που έπληξαν το αίσθημα πολιτιστικής συνοχής και ομοιογένειας. Ας ρωτηθεί για παράδειγμα, ο πολύφερνος και μεγάλος «φίλος» της Ελλάδος, ο μουσουργός της προπαγάνδας Μπρέγκοβιτς, για τις απόψεις του γύρω από το νέο μακεδονικό.

Διότι μετά τις τελευταίες εξελίξεις, θα είναι αφέλεια να υποστηρίζεται ότι είναι τυχαία η χρονική σύμπτωση της πολιτιστικής επέλασης των σλαβικών επιρροών στην Μακεδονία, από το 1992 και μετά, με τις διαδικασίες για την καθιέρωση των Σκοπίων ως «Μακεδονία», η οποία ενθαρρύνθηκε (αν δεν υποκινήθηκε κιόλας σε μερικές περιπτώσεις) από επίσημους φορείς στην περιοχή, και από πρόσωπα που κουβαλούν μέσα τους είτε ιδεολογικά απωθημένα, που χρονολογούνται από την ψυχροπολεμική περίοδο, είτε ακατάλυτα κατάλοιπα γονιδιακής ροπής.

Και τα οποία πρόσωπα βρέθηκαν την λάθος στιγμή σε ακατάλληλες θέσεις για να προσδιορίσουν όλους τους άλλους και να διαπλάσουν μια άλλη, κάπως διαφορετική μακεδονική ταυτότητα. Με αποτέλεσμα να μοιάζει ότι σε περιοχές σαν την Καστοριά, έχει αλλοιωθεί σημαντικά το εθνικό στίγμα και έχει υποχωρήσει το αίσθημα της εθνικής ζωτικότητας.

Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σκληρά και απότομα. Αλλά αυτή είναι μια άποψη της αλήθειας που οδήγησε στην σημερινή συντριβή. Την έζησε η Καστοριά και εξακολουθεί να υποφέρει απ’ αυτούς. Αφού φρόντισαν να κρατούν στο περιθώριο όσους τους ενοχλούσαν (με τις γνωστές ρετσινιές και χαρακτηρισμούς για «φασίστες» «εθνικιστές» «σωβινιστές» κοκ) οι στρατευμένοι στην ιδεολογία της βαλκανικής ομογενοποίησης, έκαψαν, γκρέμισαν, καπηλεύτηκαν και πλαστογράφησαν πολλά (όσα μπορούσαν οι άνθρωποι) από τα τεκμήρια της τοπικής εθνικής ιστορίας. Κατακυρίευσαν όσες εξωστρεφείς («πολιτιστικές») εκδηλώσεις αποτελούν δηλώσεις της ταυτότητας και της ιστορίας του τόπου. Στο τέλος κατόρθωσαν να επιβάλλουν το σπέρμα της αμφιβολίας.

Και να που τώρα, με την παράλειψή τους να αντιδράσουν στην συντριβή της χώρας, με την παράλειψή τους να αναθεωρήσουν τις πράξεις τους, να υποστηρίξουν τις εθνικές θέσεις και το δικαίωμα των Μακεδόνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες με την ίδια φυσικότητα που το κάνουν οι Θεσσαλοί και όλοι οι άλλοι, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι τόσα χρόνια, έσπερναν ανέμους για να θερίσει η χώρα τις θύελλες του Βαρδάρη.
 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Απριλίου 2008



Σχετικά κείμενα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ