ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν

Κυρία Γιουβρή,

Εδώ και πολύν καιρό σας παρακολουθούμε όλοι οι αναγνώστες της ΟΔΟΥ να κάνετε έναν απεγνωσμένο αγώνα να επιβάλετε την άποψή σας. Παρουσιάζοντας ως ψεύτικη όποια άλλη ακυρώνει τη δική σας άποψη.

Όμως αναφέρεστε σε μια περίοδο που η πατρίδα μας είχε κοπεί στα δύο. Κι έτσι καθώς επιμένετε να επιμένετε, δείχνετε να ξεχνάτε πως, αν εξαιρέσουμε τις αιτίες πρόκλησης αυτού του διχασμού, η αλήθεια, η βιωμένη αλήθεια, δεν είναι μία. Τα γεγονότα βιώθηκαν και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Άρα, ο καθένας βίωσε τη δική του αλήθεια, αυτήν κουβαλάει μέσα του. Ε, λοιπόν, όλοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα στη μνήμη. Και από την άλλη, όλοι ανεξαιρέτως είναι υποχρεωμένοι αυτή τη μνήμη, να τη σέβονται. Όλοι.

Ακόμη κι εκείνοι που κάποτε πάλεψαν να επιβάλουν με όποιο κόστος τη δική τους άποψη. Και που εκ των υστέρων συνήθισαν, για αρκετά χρόνια μάλιστα, να περνιούνται για φορείς και εκφραστές της μιας και μόνης αλήθειας. Και τα κατάφερναν, επειδή οι άλλοι είχαν χάσει τη φωνή τους. Τη φωνή που μόλις τα τελευταία χρόνια ξαναπέκτησαν μαζί με το δικαίωμά τους να μιλούν για όσα και αυτοί βίωσαν.
Καθυστέρησαν. Σας κακοέμαθαν.
Σεβαστείτε το δικαίωμά τους στη μνήμη.
Είναι στοιχειώδης υποχρέωσή σας.

Με τιμή

Σόνια Ευθυμιάδου- Παπασταύρου

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13.3.2008]

***

Κύριε διευθυντά,

Για το θέμα που απασχόλησε την εφημερίδα σας αρκετές φορές, σας εσωκλείω άρθρο του ακαδημαϊκού και κεντροαριστερού Ευαγ. Παπανούτσου, που έγραψε και δημοσιεύθηκε το 1948, με σκοπό να συμβάλλω και εγώ στον δημόσιο διάλογο που πραγματοποιεί η εφημερίδα σας για ένα θέμα που δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί τον ιστορικό έλεγχο.

Κ.Τ.

.

.
ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ:

Συντριπτική απάντηση σ’ όσους επιχειρούν να εξωραΐσουν την αλήθεια

Τι είχε γράψει το 1948 ο Ευάγγελος Παπανούτσος

Συντριπτική απάντηση, σε όσους κατά καιρούς επεχείρησαν να κακοποιήσουν την αλήθεια και να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα, σε ό,τι αφορά το έγκλημα του παιδομαζώματος, δίδει το παρακάτω άρθρο του Ευάγγε-λου Παπανούτσου, το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στις 15-9-1948 στο επιστημονικό περιοδικό Μελέτης – Έρευνας και Διαφωτισμού «Παιδείας» το οποίο ο ίδιος διηύθυνε.
Το πλήρες κείμενο του άρθρου του διακεκριμένου α-καδημαϊκού, ο οποίος έπαψε να βρίσκεται ανάμεσά μας έχει ως εξής:

«Από τα μύρια δεινά που η Μοίρα στις ημέρες μας έριξε απάνω σ’ αυτή τη μαρτυρική χώρα, από τον τρόμο, την ερήμωση και το θάνατο, η απαγωγή χιλιάδων ελληνοπαίδων της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης προς ξένους τόπους και ουρανούς, η απόσπασή τους από τη ζεστή μητρική αγκαλιά και από το αγαπημένο χώμα της πατρίδας, είναι το πιο φρικτό, το πιο βάρβαρο. Πάλι λοιπόν παιδομάζωμα; Και μόνο το άκουσμα αυτής της αποτρόπαιης λέξης φέρνει το ρίγος σε κάθε ελληνικό κορμί. Γιατί η μνήμη της φυλής έχει βαθειά διαφυλάξει τον τρόμο και την οδύνη της από μιαν όμοια δυστυχία κατά τα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς.

Το ξέρουμε ότι ο πόλεμος είναι πάντα σκληρός και τραχύς. Ξέρουμε ακόμη ότι όταν αδελφικά χέρια σηκώνονται για να χτυπηθούν, γίνονται ακόμη πιο βαρειά και πιο αμείλικτα. Αλλά έχει και αυτή η σκληρότητα τα όριά της. Μόνη της τα χαράζει και τ’ αναγνωρίζει εκεί όπου έχει να αντιμετωπίσει αδύνατα και ανυπεράσπιστα πλάσματα: τη γυναίκα και το παιδί. Προπάντων το παιδί. Πώς είναι λοιπόν δυνατό η μανία του πολέμου να κυριάρχησε σε τέτοιο βαθμό απάνω στον άνθρωπο, ώ-στε ούτε μπροστά στο δεσμό μάνας και παιδιού να μη σταματήση; Ώστε και σ’ αυτήν ακόμη τη μητρική καρδιά να ανέχεται να σταλάζη τον πόνο και τη δυστυχία;

Εξηγήσεις εδόθηκαν από την «άλλη όχθη» πολλές. Αλλά καμμιά δεν πείθει. Καμμιά δεν αποτελεί ούτε στοιχειωδώς επαρκή δικαιολογία. Είναι ή όχι γεγονός ότι Ελληνόπουλα αρπάχτηκαν από την αγκαλιά της μάνας τους; Ότι εσύρθηκαν κοπάδι στην Αλβανία, στη Γιουγκοσλαβία, στη Βουλγαρία, στην Ουγγαρία; Ότι εκεί μακριά από το εθνικό κλίμα χωρίς την έγκριση των γονιών, τους παρέχεται μια ορισμένη πρόνοια και μια ορισμένη διαπαιδαγώγηση; Αν αυτό είναι γεγονός, όπως το ομολογούν όσοι έκαναν και όσοι ευνόησαν την αρπαγή, η πράξη ένα μόνο όνομα έχει και ένα χαρακτηρισμό: Είναι παιδομάζωμα και ψυχικός εξανδραποδισμός. Επομένως καμμία πολιτισμένη συνείδηση στον κόσμο ολόκληρο δεν μπορεί να την ανεχθή.

Οι μανάδες της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης ζητούν πίσω τα παιδιά τους: Η Ελλάδα ζητεί πίσω τα παιδιά της! Από καμμία ξένη χώρα, οποιαδήποτε κι αν είναι η στάθμη του πολιτισμού της ή η πολιτική της ιδεολογία (και πολύ λιγότερο από χώρες όμορες που επολέμησαν τον Ελληνισμό με λύσσα), δεν περιμένουμε να περιθάλψη τα παιδιά μας καλύτερα από τους γονείς τους, ή να τα μορφώση καλύτερα από μας.

Σε καμμία επίσης κοινωνική τάξη ή πολιτική παράταξη δεν αναγνωρίζομε το δικαίωμα να μεταβάλλη τα παιδιά του Έθνους σε αγέλη και να ενσταλάζη στην ψυχή τους με τα μέσα της προπαγάνδας (που είναι από την ίδια την έννοιά της ο αντίποδας της αγωγής)τα σχήματα και τις αρχές μιας ορισμένης ιδεολογίας πολιτικής οποιαδήποτε και αν είναι η αξία της. Η αγανάκτηση λοιπόν όλων των πνευματικών ανθρώπων της χώρας για την αρπαγή των παιδιών μας και η έντονη διαμαρτυρία τους προς όλους τους λαούς του κόσμου γι’ αυτή την πρόσθετη εθνική μας τραγωδία είναι εντελώς δικαιολογημένη.

Η «Παιδεία», περιοδικό καθαρά επιστημονικό και παιδαγωγικό, απέχει κατά σύστημα και σύμφωνα με τις προγραμματικές της αρχές, από κάθε ανάμειξη στην πολιτική και στις κομματικές έριδες. Αλλά το ζήτημα της απαγωγής των παιδιών της Ελλάδας δεν είναι θέμα πολιτικό. Είναι ένα δράμα, βαθύτατα ανθρώπινο. Και δεν μπορεί παρά να συγκινήση και να εξοργίση καθέναν που πιστεύει στην ιερότητα του πλάσματος που λέγεται παιδί- επομένως κάθε παιδαγωγό, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και άλλες αντιλήψεις του.

Για τούτο και μείς, σαν Έλληνες και σαν παιδαγωγοί, διαμαρτυρόμαστε για το βάρβαρο τούτο μέτρο, και κάνομε έκκληση στους μεγάλους της Γης που κρατούν την τύχη των μικρών λαών στα χέρια τους, να επέμβουν για να επιτύχουν ώστε τα εξόριστα Ελληνόπουλα, να γυρίσουν πίσω στην αγκαλιά της μάνας τους, στο χώμα της πατρίδας τους.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια ο πολιτικός ολοκληρωτισμός-εκδήλωση ενός δυστυχισμένου καταπονημένου και αμήχανου κόσμου που σύρθηκε από βουλιμία και απόγνωση στον πόλεμο και στην αλληλοσφαγή- έπεσε λαύρος απάνω στο παιδί. Το μασκάρεψε με φανταχτερές στολές. Το ‘μαθε να παπαγαλίζη συνθήματα που δεν εννοούσε. Το έκανε μαριονέτα. Για να στηρίξη δήθεν ένα ορισμένο καθεστώς απάνω στην αφελή πίστη και στις κραυγές του. Το αποτέλεσμα ήταν να παρασυρθή το παιδί στους φανατικούς αγώνες, στην αλητεία και στο έγκλημα. Είχαμε όλοι ελπίσει ότι ύστερα από τον πόλεμο το παιδί θα ξαναγύριζε στο στοιχείο του. Θα αφηνότανε ήσυχο να παίξη, να ωριμάση, να μορφωθή σαν ελεύθερος άνθρωπος, με ιερά και απαραβίαστα τα δικαιώματα του. Αλλά και σήμερα ακόμη, τέσσερα χρόνια μετά την απελευθέρωση, τα δεινά του παιδιού στη χώρα μας δεν ετελείωσαν. Σφίγγεται η ψυχή κάθε πονετικού ανθρώπου, όταν αναλογίζεται τη δυστυχία των παιδιών μας.

Για τούτο ένα πρέπει να είναι το σύνθημα όλων μας προς κάθε διεύθυνση: Μακριά τα χέρια από το παιδί! Σε κανένα δεν ανήκει το παιδί. Ανήκει στον εαυτό του. Ανήκει στο Έθνος!

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13.3.2008]