ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ: Προκλήσεις των Σκοπιανών

4ο Μέρος

Μαρτυρίες από την Αγία Γραφή για την ελληνικότητα της Μακεδονίας

««Ο τράγος των αιγών (της Ελλάδας) εμεγαλύνθη έως σφόδρα». (Εννοεί τον Μέγα Αλέξανδρο)
Δανιήλ Κεφ. 8,8

«Ο τράγος των αιγών βασιλεύς Ελλήνων και το κέρας το μέγα, ο ην ανεμέσων των οφθαλμών αυτού, αυτός εστί ο βασιλεύς ο πρώτος» (Ο Μέγας Αλέξανδρος )
Δανιήλ 8, 21

«Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φίλιππον τον Μακεδόνα… και εβασίλευσαν, αντ’ αυτού πρότερον εν τη Ελλάδι».
Α’ Μακαβαίων Κεφ. 11

«Και εβασίλευσεν Αλέξανδρον έτη δώδεκα και απέθανε»
Α’ Μακαβαίων Κεφ. 1,10

«Και επήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίαχος Επιφανής υιός Αντιόχου βασιλέως ός ην όμηρος εν τη Ρώμη και εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τριακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων»
Α’ Μακαβαίων Κεφ. 1,10

«Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν»
Καινή Διαβήκη. Πράξεις Κεφ. 16,9

«Ως δε το όραμα είδεν, ευθέως εζητήσαμεν εξελθείν εις την Μακεδονίαν… ότι προσκέκληται ημάς ο Κύριος ευαγγελίσασθαι αυτούς»
Κ.Δ. Πράξεις Κεφ. 16,10

«Εκείθεν τε εις Φιλίππους ήτις εστί πρώτη της μερίδας της Μακεδονίας πόλις Κολωνία»
Κ.Δ. Πράξεις 16,12

«Ως δε κατήλθον από της Μακεδονίας ό τε Σύλας και ο Τιμόθεος…. Ο Παύλος»
Κ.Δ. Πράξεις 18,5

«Εθέτο ο Παύλος εν τω Πνεύματι διελθών την Μακεδονίαν»
Κ.Δ. Πράξεις 19,21

«Αποστείλας δε ως την Μακεδονίαν δύο των διακονούντων αυτώ Τιμόθεον και Έραστον»
Κ.Δ. Πράξεις 19,22

«Και ασπασμένος εξήλθε πορευθήναι εις Μακεδονίαν».
Παύλος Κ.Δ. 20,7

«Εγένετο γνώμη του υποστρέφειν δια Μακεδονίας»
Κ.Δ. Πρ. 20,1

«Εκδόκιμον γαρ Μακεδονία και Αχαΐα κοινωνίαν τινά ποιήσασθαι»
Κ.Δ. Πρ. προς Ρωμ. 15,26

«Οι αδελφοί ελθόντες από Μακεδονίας»
Κ.Δ. Πράξ. Προς Κορ. Κεφ. 11,9

«Ανήρ τις ην Μακεδών εστώς, παρακαλώ αυτόν και λόγων» (Διαβάς εις Μακεδονίαν)
Κ.Δ. Πράξεις Κεφ. 16,9

«Όντος ουν ημίν Αριστάρχου Μακεδόνος Θεσσαλονίκης»
Κ.Δ. Πράξεις Κεφ. 27,2

«Ούτος δε ήσαν ευγενέστεροι των εν Θεσσαλονίκη»
Κ.Δ. Πράξεις Κεφ. 17,11

«Αντίοχος… εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τρακοστώ και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων».
Προφητεία Δανιήλ-Μακκαβαίων Α΄ 1.10

«Ο κριός όν είδες, ο έχων τα κάρατα βασιλεύς Μήδων και Περσών».
Παλαιά Διαθήκη, Δανιήλ, 8, 1-22

«Όραμα δια της νυκτός ώφθη τω Παύλω ανήρ τις ην Μακεδών εστώς παρακαλώντας αυτόν και λέγων διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν»
Πράξεις Αποστόλων ΣΤ, 9-10

Η μυθολογία ανακράζει το ίδιο διαρρήδων μαρτυρούσα ότι το όνομα οφείλεται στον Μακεδόνα, γιο του Διός και της Θυίας, θυγατέρας του Δευκαλίωνος ήτε από Μακεδόνα, γιού του Αιόλου, είτε από Μακεδόνα, γιου του Λυκάονος, βασιλέως της Ημαθίας.
Από της καταλύσεως του Μακεδονικού κράτους εισέβαλαν στη Μακεδονία, όπως οι Δάρδανοι, Σκορδίσκοι, Δαλμάται, Βαντάρναι, Θράκες, Γότθοι, Ούννοι, Άβαροι, Βούλγαροι, Σλάβοι, Άντα, Σαρακηνοί, Νορμανδοί, Σέρβοι, Βενετοί, Λατίνοι, και Τούρκοι, αλληλοδιαδόχους επί 15 αιώνες.
Ο Νέστωρ κληρικός, ο πρώτος των Σλάβων χρονογράφος κατά την τελευταία του ια΄ αιώνα πεντηκονταετηρίδα ακμάσης και την χρονογραφίαν αυτού εκ των Βυζαντινών, Σιγκέλου, του χρονικού Πασχάτη, Κεδρνηνών, μεταφράσας παρεμβάλει μεταξύ δύο των τω Ιάφεθ κληρωθεισών χωρών της Ελληνικής Χερσονήσου των περιλημένων λέξιςν «Sloveno» μεταξύ των λέξεων Κλλυρίδος και Λυχνίτιδος.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ

«Ηρακλείδαι ως βεβαιούσιν οι Θουκυδίδης και Πλάτων ουδέν άλλο ήσαν η φυγάδες της Πελοποννήσου, ανακτήσαντες τας πατρίδας των, εξ ων είχαν εξωσθεί. Εις την ανάκτησιν του Άργους της Πελοποννήσου και των άλλων πόλεων της Ανατολικής Πελοποννήσου συνέπραττον οι Δωριείς, υιοί του Αιγιμιού Πάμφυλος και Δύμας υπό τον Ηρακλείδην Τήμενον και τους αδελφούς Κρεσφόντην και Αριστόδημον. Άπαντες ήσαν δισέγγονοι του Ύλλου».
Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. 2., σελ. 3 και τ. 1ος σελ. 161 και 165.
«Η Ορεστίς η οποία είχε πρωτεύουσα το Άργος Ορεστικόν… υπήρξε ο πυρήν του Βασιλείου της Μακεδονίας».
Θ. Παπακωνσταντίνου, Μεγ. Εγκυκλοπαίδεια «Πυρσού», στη λ. Μακεδονία, σελ. 504.
«Η εποχή του σιδήρου οδηγεί τα Δωρικά φύλα της Βορείου Ελλάδος. Τότε ευρίσκονται οι Μακεδόνες με τους συγγενείς και γείτονες Ηπειρώτας και Θεσσαλούς εις την κοιλάδα του Αλιάκμονος προωθημένοι και εγκαταστάθηκαν εκεί μονίμως»
F. GEYER

«Εις την Ορεστίδα και την Ελίμειαν, εις την κοιλάδα του Αλιάκμονος, πρέπει να αναζητηθεί η αρχαιοτάτη κοιτίς του Μακεδονικού λαού»
F. GEYER

«Την Μακεδονίαν των Αχαιών… διεδέχθη κατά την διάρκειαν του XII και του XI αιώνος μια Μακεδονία, εις την οποίαν είχον εισβάλει οι Δωριείς, οι οποίοι την εκυβέρνησαν ως μέγα τμήμα της Ελλάδος, εισερχόμενα ούτως εις την αρχαϊκήν περίοδον, κατά την διάρκειαν της οποίας η χώρα αύτη υπέστη νέας μεταβολάς. Οι εισβολές Δωριείς ήλθον πιθανώς εξ Ιλλυρίας, όπου διάφοροι μεταναστεύσεις είχον δημιουργήσει από δύο περίπου αιώνας μεγάλας και βιαίας πληθυσμιακές διαταραχάς. Οι περισσότεροι εξ αυτών παρέμειναν εις την βορείαν περιοχήν της χερσονήσου και απευθύνθηκαν προς την Πελοπόννησον, όπου εγκατέστησαν την κυριαρχίαν των (κάθοδος των Ηρακλειδών). Αλλά σημαντική μειονότης οι Μακεδνοί, εσυνέχισαν την πορείαν των εις το βόρειο μέρος της Ελλάδος κατά μήκος της Λυχνίτιδος λίμνης (της σημερινής Αχρίδος καλουμένης) και διελθόντες δια των ορεινών διαθέσεων της Πελογονίας και της Εορδαίας ήρχισαν να εγκαθίστανται εις την περιοχήν, η οποία εξ αυτών έλαβε το όνομα Μακεδονία. Αι ανασκαφαί ανακάλυψαν τέφρας Αχαιών, εις τα οποίας επικρατεί ο ορείχαλκος και στρώμα δωρικής τέφρας, εις την οποίαν επικρατεί ο σίδηρος».
PAUL GLOCHE

«Οι Ηραλείδαι ως φυγάδες κατέφυγον εις τον Αιγιμιάδα βασιλέα των Δωριέων συνεβίωσαν εκεί επί δύο γενεάς εις τα συσταθείσας τρεις φυλάς των Δυμανατών, των Παμφύλων και Υλλέων και κατόπιν εξεστράτευσαν κατά της Πελοποννήσου προς ανάκτησιν της βασιλείας των προγόνων των. Ο Τήμενος όμως ούτος και οι απόγονοί του ουδεμίαν έχουν σχέσιν με τους Τημενίδας και Αργεάδας, βασιλείς της Μακεδονίας, ει μη ζήσας μετά των Μακεδόνων-Δωριέων έλαβε όνομα Μακεδονικόν, όταν εγεννήθη».
Κ. Παπαρρηγοπούλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, σελ. 160, έκδος. 1896.

«Η προς ανατολάς και προς νότον ώθησις πραγματο-ποιείται υπό την ώθησιν των Αργεαδών, ως πιστεύ-ουν γενικώς οι νε- ώτεροι ιστορικοί. Το όνομα τούτο τελεί εν στενή συσχετήσει μετά του θρύλου των ενδόξων Ηρακλειδών, οίτινες κατά τον XII ή τον ΧΙ αιώνα εγένοντο κύριοι του Άργους κατά την μεγάλην κάθοδον των Δωριέων-Ηρακλειδών. Πολύ ολιγότερον απαράδε- κτος είναι η υπόθεσις από το εν Ορεστίδι Άργος, οπό- θεν εξώρμησεν προς κατάκτησιν της Μακεδονίας, αλλά το καλύτερον είναι να συνδεθεί το όνομα των Αργεαδών με το όνομα του επωνύμου ήρωος της δυναστείας βασιλέως Αργαίου».
Paul Gloche

«Ο Κάρανος ο έβδομος μεν έγγονος του Τημένου, ο ενδέκατος του Ηρακλέους, ων αδελφός του κραταιού βασιλέως του Άργους Φείδωνος, όστις θέ-λων να έχη βασίλει-ον, εμισθοφόρησεν εν τη χώρα του αδελφού αυτού και εν τη λοιπή Πελοποννήσω λαμπρόν στρατόν, όν κατά τον χρισμόν του Δελφικού μαντείου ήγαγε προς βορράν, όπου υποστήριξε τον εν πολέμω κατά των εορδών διατελούντα βασιλέα των Ορεστών επί συμφωνία να λάβει τα ήμισυ της χώρας, εν η ίδρυσε πόλιν τινά και το κράτος της Μακεδονίας»
Γεώργιος Σύγγελος, σελ. 198, 621

«Αιτωλούς, Ακαρνάνας, Μακεδόνας, της ιδίας γλώσσας ανθρώπους»
Τ. Λίβιος ΧΧΧΙ, 29,15.

« Και ο τράγος των αιγών βασιλεύς Ελλήνων και το κέρας, ο ήν αναμέσον των οφθαλμών αυτού, αυτός έστιν βασιλεύς ο πρώτος και του συντριβέντος, ου έστησαν τέσσερα υποκάτω κέρατα, τέσσερις βασιλείς, εκ του έθνους αυτού αναστήσονται και ουκ εν τη ισχύς αυτούς»
Παλαιά Διαθήκη, Δανιήλ, 8, 1.22.

«Τον δε τράγον των αιγών τον ερχόμενον από λιβός Αλέξανδρον λέει τον Μακεδόνα τον βασιλέα των Ελλήνων»
Ιππόλυτος εν Ρώμη Άγιος, επίσκοπος Ρώμης 217-222 μ.Χ.

«Ο Αρχαίος ο Α΄ αναφέρεται ως συνετός βασιλεύς των Μακεδόνων και πολύ λαοφιλής. Ενίκησε τους Τουραντίνους, ισχυρόν ελληνικόν φύλον, το οποίο είχε εισβάλει εις την Μακεδονίαν. Ο IULIUS BELOCH δέχεται ότι επί της εποχής του Περδίκκα οι Μακεδόνες επεξετάθηκαν προς τα ανατολικά. Τούτο σημαίνει ότι οι Μακεδόνες ήσαν από μακρού εγκατεστημένοι εις την Ορεστίδα και όταν ενίσχυσαν αρκούντως τας δυνάμεις των εξώρμησαν ε-πεκτατικώς προς ανατολάς.
Πρώτον φαίνεται ότι κατέλαβον την Εορδαίαν, χώραν όμορον της Ορεστίδος, έπειτα την Βοττιαίαν και την Πιερίαν, νοτίως του Αλιάκμονος και τέλος την Αλμωπίαν, πιθανώς υπό του Ηροδότου ιστορούμενη παράδοσις των τριών αδελφών να συμβολίζει τας τρεις φυλάς των Δωριέων-Ηρακλειδών, οίτινες έφυγον εξ Άργους και μετέβησαν εις τον βασιλέα της Λεβαίας, όπου δεν υπηρέτησαν ως βοσκοί, ούτε εξεδιώχθησαν, αλλά να κατέλαβον τον θρόνον και εκείθεν μετά δυνάμεων στρατού να εξεστράτευσαν κατά της Εορδαίας και της Ημαθίας βραδύτερον».
Iulius Beloch

«Πόλις δε ήν τις επί Θεσσαλίας Διοκλητια-νούπολις όνομα, ευδαίμων με το παλαιόν γεγενημένη, προϊόντος δε του χρόνου βαρβάρων, οι επιπεσόντων καταλυθείσα και οικητόρων έρημος γεγονότα επί μακρότερον. λίμνη δε τις αυτή εν γειτόνων τυγχάνει ούσα η Καστοριά ονόμασται. Και νήσος κατά μέσον της λίμνης τοις ύδασι περιβάλλεται. Μια δε εις αυτήν είσοδος από της λίμνης, εν στενώ λέλειπται ου πλέον εις πεντέ και δέκα διήκουσα πόδας. Όρος δε τη νήσω επανέστηκεν άγαν υψηλόν, ήμισυ μεν τη λίμνη καλυπτόμενον, τω δε λειπομένω εγκείμενον. Διόδη ο βασιλεύς ούτος (ο Ιουνιστιανός δηλ.) τον Διοκλητιανουπόλεως υπεριδών χώρον άτε που διαφανώς ευέφοδον όντα και πεποιθότα πολλώ πρέπει άπερ ερρήθη πόλιν εν τη νήσω οχυρωτάτην εδείματο και το όνομα, ως το εικός, αφήκε τη πόλει».
Προκόπιος, De aediticiis, 18,3,273

[δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27.3.2008]