ΝΙΚΟΥ ΑΘ. ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: STAGE

EΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ Ή ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΛΠΙΔΩΝ & ΨΥΧΩΝ;

Στην μεταπολεμική Ελλάδα αλλά και στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ,η άναρχη και έξω από κάθε όριο ανεκτής κοινωνικής παραδοχής αλλά και ίσης μεταχείρισης κατά την συνταγματική τουλάχιστον προσταγή, αντιμετώπιση των προσλήψεων στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είχε αλλά και εξακολουθεί να έχει τα χαρακτηριστικά μιας πελατειακής κομματικής στυγνής εκμετάλλευσης. Καθόλου μάλιστα παράξενο για μια χώρα όπου από την εποχή του περιβόητου Υδραίου πολιτικού Δημήτριου Βούλγαρη, του και γνωστότερου με την προσωνυμία Τζουμπές, αλλά και ταυτισμένου με τη νοθεία και τις συνταγματικές εκτροπές, δυστυχώς και με την ανοχή μιας εκμαυλισμένης κοινωνίας, καμμία σοβαρή και σαφώς δίκαιη προς την κατεύθυνση της ισόνομης αντιμετώπισης προσπάθεια δεν έγινε.
Με εξαίρεση φυσικά το Ν.2190/94 το γνωστότερο και ως «νόμο Πεπονή»,με μια τομή βαθειά στην έκνομη αντίληψη για το βαθύ και σκοτεινό κράτος των παρωχημένων αμέτρητων κομματικών ρυθμίσεων. Εξάλλου η για πολλά χρόνια αντίληψη της μεταεμφυλιακής Ελλάδας για τακτοποίηση και βόλεψη των «δικών μας παιδιών»,δυστυχώς ανιστόρητα και διχαστικά το μόνο που κατάφερε ήταν να επιφέρει σχισματικές συμπεριφορές και ρηγματικές σχέσεις στην κοινωνία.

Οι ευθύνες σαφώς και είναι εκπορευόμενες από τις πολιτικομματικές αντιπαραθέσεις, από τα κόμματα εξουσίας, από την αναλγησία των ίδιων των πολιτικών αλλά και από την λογική του ανεπίτρεπτου συμφηφισμού στη βάση μιας νοσηρής αντίληψης για το κράτος φέουδο και τον πολίτη υποτακτικό.
Η δημόσια διοίκηση εξάλλου θεωρούνταν αλλά και δυστυχώς μέχρι τις μέρες μας δεν έπαψε να θεωρείται ως η φυσική προέκταση της κάθε φορά κυβέρνησης για ασύδοτο αλλά και κομματικό έλεγχο.

Κατ΄ αυτόν τον τρόπο μάλιστα και μέσα από την διαχρονική και επικαιροποιημένη ριζωμένη θέση ότι η νομιμοποίηση όπως και η μονιμοποίηση πάντοτε έρχονται εκ των υστέρων για να «δικαιώσουν» προδήλως παράνομες ενέργειες, έχει ενστερνιστεί σε ένα βαθμό απίστευτα σημαντικό και από μια κοινωνία, η οποία αναπροσαρμόζει στην κάθε κυβερνητική-κομματική αλλαγή τα κριτήρια της για το δίκαιο και αντικειμενικό. Σε όλες τις εκφάνσεις, σε όλα τα επίπεδα, για όλες τις υπηρεσίες η πρωτεύουσα άποψη, κάψτε για να καταπατήσουμε, κλέψτε για να κυριαρχήσουμε, λαδώστε για να πετύχουμε, παρανομήστε για να δικαιωθούμε, είναι που δυστυχώς κυριαρχεί σαν τρόπος σκέψης, σαν πολιτική επιλογή και σανκανόνας επιβίωσης. Γι αυτό και οι εκ των υστέρων προσπάθειες για νομική τεκμηρίωση των παρανομιών, για προσφυγή στα δικαστήρια και δικαίωση, μέσα από μια πολυδαίδαλη νομοθεσία, για επίκληση διώξεων και ρεβανσισμού σε ενέργειες που από τη γέννησή τους είχαν μέσα τους το στοιχείο της κατάργησης κάθε νομιμότητας.
Mέσα απ αυτόν το άκρατο και ασυνταγματικό κομματισμό, στην άλωση της δημόσιας διοίκησης καιτην άποψη ότι αυτή, η δημόσια διοίκηση δηλ., αποτελεί εκ των πραγμάτων λαφυραγωγία του νικητή των εκλογών, αλλά και στην «παραδοχή» ότι το ρουσφέτι καλά κρατεί και δικαιωμένα πορεύεται μέσα από γνωματεύσεις εργατολόγων και ενδεχόμενες αποφάσεις διακαστηρίων, εντάσσεται προφανώς και το πρόβλημα των διάφορων προγραμμάτων απασχόλησης. Είτε με την μορφή των συμβάσεων απασχόλησης, είτε φυσικά με την μορφή συμμετοχής στα περιβόητα πλέον προγράμματα stage.

Είναι καθοριστικό και εξόχως σημαντικό επομένως τόσο για τις συμβάσεις ανάθεσης έργου όσο και για την συμμετοχή στα προγράμματα stage,να ξανατονιστεί ότι εξ ολοκλήρου η διαδικασία ανάθεσης και πρόσληψης είναι και γίνεται κατά παραμερισμό του ΑΣΕΠ. Έξω δηλ. από κάθε έννοια πρόσληψης μέσα από αντικειμενικά, ανοιχτά, ίσα, δίκαια και κομματικά ανυστερόβουλα κριτήρια. Αυτό σαν μια πρώτη παρατήρηση με την ταυτόχρονη όμως επισήμανση ότι όλες αυτές οι προσλήψεις, προσλήψεις κομματικής επιλογής και προθαλαμιαίας συναγωγής σε βουλευτικά γραφεία, προσδίδουν όχι άδικα τον χαρακτηρισμό σε όλα αυτά τα παιδιά, των «παιδιών του κομματικού σωλήνα».

Η δεύτερη παρατήρηση όμως είναι αυτή που ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΑΣΕΠ,ο καθηγητής κ. Γ. Βέης στην ετήσια έκθεση του ΑΣΕΠ για το έτος 2007 στον τότε Πρόεδρο της Βουλής κ.Σιούφα,είχε αναδείξει. Το ζήτημα της «προνομιακής εξασφάλισης εμπειρίας μέσω των συμβάσεων αυτών, ένα πρόβλημα που επιτάθηκε με το Ν.3613/2007.Άποψη του ΑΣΕΠ είναι ότι οι διατάξεις που προβλέπουν ότι η βαθμολογία εμπειρίας που αποκτήθηκε στο δημόσιο τομέα με συμβάσεις έργου η συμμετοχή σε προγράμματα STAGE προσαυξάνεται κατά 50% πρέπει να καταργηθούν άμεσα και ότι πρέπει να αποφεύγεται η χρησιμοποίηση της εμπειρίας ως τυπικού προσόντος διορισμού, καθώς τούτο έχει ως αποτέλεσμα να παραβιάζεται η αρχή της ισότητας έναντι των υποψηφίων εκείνων που δεν έχουν τη δυνατότητα να προσλαμβάνονται με συμβάσεις έργου η να μετέχουν σε προγράμματα stage,όπου η επιλογή γίνεται εκτός διαδικασιών του ΑΣΕΠ. Ειδικά για την εμπειρία που αποκτάται σε προγράμματα STAGE,πρέπει να παρατηρηθεί επιπλέον ότι είναι μάλλον πλασματική, αφού οι εργαζόμενοι αυτοί περισσότερο μαθητεύουν και λιγότερο απασχολούνται σε πραγματική εργασία»
Αυτά από τον Πρόεδρο μιας ανεξάρτητης Αρχής, χωρίς κανένα σχόλιο με την μόνη υποσημείωση ότι ημερομηνία υποβολής της Έκθεσης η Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008.Όπως και κανένα σχόλιο για την ιδιαίτερη προτίμηση διορισμού και απασχόλησης στο Δημόσιο τομέα.

Συμπερασματικά επομένως η ανάληψη κάθε σχετικής πρωτοβουλίας που κινείται προς την κατεύθυνσης της ίσης αντιμετώπισης, της δυνατότητας για παροχή ίδιων δυνατοτήτων και της κατάργησης των χρωματισμένων και χαρακτηρισμένων παιδιών από όπου και αν προέρχονται, που στοχεύει στην αξιοκρατία διευρύνοντας και εμπεδώνοντας την αναφαίρετη περί διακαίου έννοια ισότιμα, μόνο θετικά μπορεί να αξιολογηθεί. Προφανώς και σαν τέτοια κρίνεται και θα κριθεί και η πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την κατάργηση όλων των ιδιαίτερων προνομίων στις περιπτώσεις αυτές. Όπως θετικά θα κριθεί και η κατάργηση της ανασφάλιστης εργασίας στα προγράμματα για τον ιδιωτικό τομέα. Στο χρόνο και στην πράξη φυσικά και στην προσδοκία για την έκταση του ελέγχου του ΑΣΕΠ σε όλες τις προσλήψεις του δημόσιου τομέα

Όμως πέρα απ τις όποιες νομοθετικές ρυθμίσεις, πέρα από την εξάλειψη και κατάργηση των όποιων κομματικών αγκυλώσεων, των προσωπικών τακτοποιήσεων, υπάρχει και η προσωπική αξιοπρέπεια που σίγουρα και δεν θα πρέπει να διασύρεται τσαλακωμένη και τσαλαπατημένη.
Επιτέλους κράτος ισονομίας, χωρίς «θύματα ειρήνης»,εμπαιγμούς και εμπόριο ελπίδας.


σχετικά άρθρα:

ΝΙΚΟΥ ΑΘ. ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Χρεωκοπία και κοινωνικός διχασμός
ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Το σαθρό πολιτικό σύστημα και οι μετακλητοί υπάλληλοι του κ. Προέδρου
ΟΔΟΣ: Η προβολή της αλήθειαςΝΙΚΟΥ ΑΘ. ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Πολιτική διαφάνεια ή προσωπική βόλεψη;ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗ: Το Ε.Σ.Υ., εμείς και ο Αρχιεπίσκοπος