ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Η 15η Νοεμβρίου

Φτάσαμε πάνω στο νήμα. Θα το κόψει ο...
Και την επόμενη ημέρα πιθανότερο είναι να γίνει το έλα να δεις. Η τυφλή σύγκρουση θα κρατήσει άλλα τρεισήμισι χρόνια. Χωρίς αρχές και κανόνες με αλληλοϋπονόμευση και αλληλοκατηγορίες που θα έχουν τις ρίζες στην προεκλογική περίοδο. Πώς να υπάρχει συναίνεση και συνεργασία όταν, προεκλογικά, τα γνωστά «μυστριά λάσπης » εκτοξεύουν ασύστολα, και προς πάσα κατεύθυνση, κατηγορίες αόριστες και γεμάτες υπονοούμενα; Να φανταστεί κάποιος ότι υπάρχουν μέχρι και «βεντέτες τεσσάρων ετών». Περιμένουν μερικοί τέσσερα χρόνια να εκδικηθούν για την μη ψήφισή τους στις τελευταίες εκλογές!



Πώς να δημιουργηθεί λοιπόν δυναμική συναίνεσης για επίλυση προβλημάτων; Πώς από ένα σύνολο τόσων ανθρώπων, σκόρπιων και χαμένων στο πλήθος των ψηφοδελτίων, θα εκλεγούν σύμβουλοι με φλόγα δημιουργίας, να κλέψουν προσωπικό χρόνο και να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, μιας και ο δήμος μας ή η περιφέρειά μας έχουν ουκ ολίγα προβλήματα. Χρειάζονται πολλά, αλλά πάνω από όλα κόπο, χρόνο, ενασχόληση, μελέτη, διάβασμα. Πόσοι τα έχουν;

Αγαπητοί μου, η επόμενη ημέρα δεν μας απασχολεί. Σήμερα πρέπει να δούμε πώς θα βγούμε. Πώς θα πιάσουμε την καρέκλα. Το σχέδιο θα το ανακαλύψουμε εν καιρώ. Τι έπαθε ο σημερινός πρωθυπουργός, αναφωνούν οι κυνικοί. Για την επόμενη μέρα δεν είχε κανένα σχέδιο, αλλά πρωθυπουργός έγινε! Μεταξύ μας έχουν λίγο δίκιο. Αν όμως ήταν σε ένα άλλο προηγμένο και δημοκρατικό κράτος θα την σκεφτόταν; Θα τολμούσε να σταθεί απέναντι στον κόσμο; Σίγουρα όχι.
Το πώς θα αντιμετωπίσει τους πολίτες, πώς θα υλοποιήσει τις υποσχέσεις, πώς θα ξεπεράσει τις αντικειμενικές δυσκολίες, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του προβληματισμού για κάποιον που κατέρχεται σε εκλογές. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη.

Να λοιπόν ο ρόλος των δημοκρατικών κομμάτων. Να καθίσουν και να συζητήσουν, να παλέψουν για τις προτάσεις τους, να σκοτωθούν αν θέλετε γι αυτά που θα πουν και πώς θα τα πραγματοποιήσουν. Και να βοηθήσουν τους επικεφαλείς όταν έλθει η ώρα. Έλα όμως που εμείς τα κόμματα τα έχουμε καταντήσει σαν σκαλοπάτι διορισμού, ή δημιουργία προσωπικού μηχανισμού. Και καλά, θα μου πείτε, εσύ μας μιλάς για κόμματα σήμερα όταν έχουν απαξιωθεί πλήρως; Σίγουρα έτσι είναι, συμφωνώ, αλλά μήπως έμαθε κάποιος πώς βγαίνουν τα περισσότερα προγράμματα των υποψηφίων σήμερα; Σαν τα πτυχία πρώην ανατολικών κρατών. Υπάρχουν επιτήδειοι που ανάλογα με το ποσό που παίρνουν σου ετοιμάζουν και το ανάλογο πρόγραμμα. Γιατί είναι αδύνατο ένας άνθρωπος και μία μικρή ομάδα, που έχει την αποστολή να μαζέψει διακόσια άτομα για υποψηφίους, να ασχοληθεί σοβαρά με προγράμματα και το τι θα κάνει την επόμενη ημέρα. Για να καταλήξει δε στα διακόσια, πρέπει να συζητήσει με τουλάχιστον πεντακόσια, να αρχίσει τις «περίφημες δοσοληψίες». Θέλω στο τοπικό και πρώτος, όχι να πας στο κεντρικό, ναι αλλά να βγάλεις τον Μήτσο γιατί μου κόβει ψήφους από την κουνιάδα μου, εντάξει. και μην ξεχνάς θέλω να γίνω αντιδήμαρχος, αλλοίμονο, εσένα δεν θα κάνω;…κλπ. Μύλος. Πού χρόνος για συζήτηση των γενικών ή και τοπικών ιδιαιτεροτήτων. Πού χρόνος για σχεδιασμό; Άρα είναι καλό να καταργήσουμε τα φθαρμένα κόμματα στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά τον ρόλο τους πρέπει να τον αναπληρώσουν κάποιοι. Να βλέπουμε την πραγματικότητα καθαρά χωρίς κόμπλεξ και υστεροβουλίες!
Και μία φιλική συμβουλή: «Η επόμενη ημέρα είναι σίγουρα χειρότερη όταν στις προηγούμενες δεν την έχεις σκεφτεί καθόλου».