ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΠΑΓΓΟΥ: Ποίημα

(Στην Εύα και στον Κωσταντίνο που αρχίζουν το σχολείο τους)

Πριν έρθει το ποίημα
και γραφτεί-αράδα, αράδα-
στης κεφαλής του τον γαλάζιο πίνακα,
με υποκύανη μελάνη,
έκανε το γύρο της πόλης,
πέρασε από τα καφενεία με τους γέροντες,
έπιασε το σφυγμό στο χέρι μιας νοικοκυράς-
που κεντούσε το άσπρο της μαντήλι-
έτρεξε πίσω από το βήμα των παιδιών στο σχολείο,
έκανε ύστερα μια βουτιά
σε μια στέρνα με διάφανα νερά
και μπήκε εντός του
από τους ίδιους πόρους
που φύτρωναν και τα μαλλιά της κεφαλής του.
Γι’ αυτό ήταν καθαρό και μυρωδάτο
κι είχε ένα απλό χαριτωμένο νόημα.
Ήταν από την βόλτα που έκανε,
από τον ελαφρύ αέρα που κρατούσε
ανάμεσα στα γράμματα,
που σα δάχτυλα παιδικά μπλέκονταν και ξεμπλέκονταν.