14.11.10

ΒΑΣΙΛΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Μία ευχάριστη είδηση από... απέναντι

Το δημοψήφισμα στην Τουρκία

Εδώ και καιρό συλλαμβάνω τον εαυτό μου με πολύ… εθνικιστικές τάσεις και φοβούμαι, γι’ αυτό και προσέχω, να μη ξεφύγω από μια λογική και προσγειωμένη θέση στην αντιμετώπιση των εθνικών (εκκρεμών) θεμάτων.
Πριν λίγο καιρό κλήθηκα σε μια συγκέντρωση, σε αίθουσα παλαιού συλλόγου Θεσσαλονικέων, στην οποία παραβρέθηκαν πολλοί κύριοι αξιόλογοι, καθηγητές, γιατροί, πρόεδροι, ανώτατοι κρατικοί και τραπεζικοί λειτουργοί κ.λ.π.

Πολλοί από αυτούς φίλοι ή γνωστοί από τα χρόνια της υπηρεσιακής δράσης μου και όπως (εξ αυτού) θα γίνεται αντιληπτό… περασμένης ηλικίας. Τρόμαξα από τις απόψεις που άκουσα εκεί, εκτός από ενός (αντιδήμαρχος του Δήμου) που ήταν προσγειωμένος. Επικράτησε ενθουσιασμός και αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί μεγάλη συγκέντρωση και να βροντοφωνάξουν κατά του βόρειου κρατιδίου αλλά και κατά της θέσης των κυβερνήσεων της χώρας με την κόκκινη γραμμή.  Δεν έγινε τίποτε, γιατί οι… γηραιοί πολέμαρχοι δεν βρήκαν καν… νέους πολεμιστές.  Έμειναν τα μεγάλα (ανεδαφικά) λόγια.
Για τους βορείους αυτούς μικρογείτονες έχω γράψει κατά καιρούς άρθρα, σχετικά με τις κάθε φορά, επίκαιρες εξελίξεις, υπογραμμίζοντας τις εξαλλοσύνες τους και τις εκτός τόπου χρόνου και στοιχειώδους λογικής επιδιώξεις τους.  Ευτυχώς για μας (το υπογράμμισε και ο αντιδήμαρχος) οι θέσεις τους είναι τόσο εξωπραγματικές ακραίες και αρνητικές σε κάποιες διαπραγματεύσεις για κάποια λύση, που απογοητεύουν και θερμούς υποστηρικτές τους όπου υπάρχουν.
Έτσι το Συμβούλιο των αρχηγών της Ε.Ε. τον περασμένο Ιούνιο ούτε καν έθιξε θέμα για ένταξή τους. Έχασαν και την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την «αγάπη» που έδειχναν προς αυτούς ο τρομερός πλανητάρχης και αγράμματος Μπους και η κορακίνα Κοντολίζα Ράις, που συντάραξαν την Υφήλιο με πολέμους και κρίσεις (οικονομική).  Αυτοί, ίσως ετσιθελικά, να τους εξασφάλιζαν κάτι παραπάνω, από αυτό που ορίζει η κόκκινη γραμμή μας. Πράγμα που αποκλείω να θελήσουν να επιβάλουν ο Ομπάμα και η Κλίντον.  Μια λύση μέσω του Ο.Η.Ε. με την δική μας κόκκινη γραμμή, ελπίζω και πιστεύω πως οι τρελές και εξωπραγματικές απαιτήσεις (οχλήσεις) τους θα είναι άσφαιρες και επομένως όχι ενοχλητικές.

Όμως τι γίνεται με τους πέρα από το Αιγαίο γείτονές μας;  Είναι δεδομένο πως είναι το πρόβλημά μας, που πληρώνουμε πολύ ακριβά.  Η βαρύτητά του δεν έχει καμιά σχέση με εκείνη του προηγούμενου θέματος.  Χρόνια τώρα πληρώνουμε τα… μαλλιά της κεφαλής μας για εξοπλισμούς σε αεροπλάνα, πλοία, τάγκς και διαφόρων άλλων ειδών οπλισμό, και το χειρότερο και ζωές αεροπόρων, για να παρακολουθούμε την στρατοκρατούμενη γείτονα, με τους στρατηγούς της (μέχρι χθές, ίσως) να παίζουν κυρίαρχο ρόλο και να ζητούν παράτυπες επεκτάσεις με την ισχύ των όπλων.
Πόσα θετικά για τους πολίτες, πράγματα θα προέκυπταν αν τα τρισεκατομμύρια δραχμές, παλαιά, τα δισεκατομμύρια ευρώ, σήμερα, δεν πήγαιναν για αγορές σύγχρονων όπλων, που, και εδώ είναι το χειρότερο, κάθε τόσο πρέπει να ανανεώνονται.  Γιατί οι οπλοβιομηχανίες δεν θέλουν, δεν μπορούν να σταματήσουν να παράγουν για να μη φαληρίσουν, εις βάρος φυσικά των μικρών λαών.  Συνεχώς ανακαλύπτουν καινούργια όπλα ή εκσυγχρονίζουν τα παλαιά και αν τα πάρουν οι αντίπαλοι (και τα παίρνουν δυστυχώς οι στρατηγοί) πρέπει να τα πάρει και η χώρα μας, για να είναι έτοιμη σε περίπτωση ανάγκης.
Μου κάνει εντύπωση πως αυτό το γεγονός, δηλαδή της απομύζησης τεράστιων οικονομικών μέσων εξ’ αιτίας της φιλοπολεμικής πολιτικής της γείτονος, δεν το προτάσσουμε διεθνώς αλλά και στην τρόικα του μνημονίου για να είναι πιο επιεικής στην προσπάθεια τακτοποίησης, η καλύτερα αντιμετώπισης της οικονομικής μας κρίσης (που βέβαια αυτή εμείς την προκαλέσαμε και όχι ξένοι στρατηγοί).  Βέβαια οι αρμόδιοι γνωρίζουν τη δουλειά τους και πρέπει να την κάνουν καλά.
Όμως ας είναι καλά ο γεννημένος επαναστάτης σπουδαίος γάλλος Κομ πετίτ που στην Ευρωβουλή ταρακουνεί τους ευρωπαίους (τον είδαμε στην τηλεόραση να κραυγάζει) κατηγορώντας τους για… διγλωσσία όσο αφορά τους Έλληνες, που είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν δισ. Ευρώ για πολεμικές δαπάνες. Δηλ. από τη μια μιλούν για βοήθεια στην Ελλάδα και από την άλλη να διαπραγματεύονται πώληση όπλων μεγάλης αξίας.  Γεια στο στόμα του. Και να είναι καλά ο τόσο φιλικός για μας και σπουδαίος γενικά άνθρωπος!

Πήγα δύο τρεις φορές στην Κωνσταντινούπολη παλαιά, είχα προλάβει τον σπουδαίο Πατριάρχη Αθηναγόρα και αργότερα τον μετριοπαθή Δημήτριο.  Γύριζα με όχι καλές εντυπώσεις και σκεπτόμουν πως απείχαν πολύ από το να γίνουν ευρωπαίοι!  Και προέβλεπα πως με αφεντικά τους στρατηγούς δύσκολα θα ξέφευγαν από την υπανάπτυξη (και οικονομική και πολιτισμική).
Όμως το 2001 ο Σύλλογός μας, ο Σύλλογος των Απανταχού Κορησωτών, έκανε μια εκδρομή με το πρακτορείο του Κωτσίδη στα μικρασιατικά παράλια: Τσανάκαλε, Τροία, Πέργαμος, Σμύρνη, Έφεσσος κ.ά. Ήταν μια πολύ ωραία και πετυχημένη εκδρομή που περάσαμε πολύ ωραία. Σ’ αυτήν την επίσκεψη διαπιστώσαμε αλλαγές προς το καλύτερο. Δεν μας παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα, ενώ δύο περιστατικά μας έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Δηλαδή διακρίναμε μια αλλαγή προς το καλύτερο όσο αφορά την συμπεριφορά του κόσμου.
Σήμερα λένε οι ειδήσεις πως η Τουρκία προχωρεί με βήμα ταχύ προς την ανάπτυξη (10% έγραψαν οι εφημερίδες, ποσοστό τεράστιο για την περίπτωση). Κύρια χάρη στην ηγεσία του Ερντογάν.  Όμως πίσω από αυτήν την αισιόδοξη εικόνα διακρίναμε τις σκιές των στρατηγών. Και διαγράφονταν η απαλλαγή από αυτό το κατεστημένο πολύ δύσκολη.
Αυτό μέχρι την 12 Σεπτεμβρίου 2010, δηλαδή ακριβώς 30 χρόνια (12/9/1980), από την επικράτηση της Χούντας του Εβρέν (πασά) και του συντάγματός του που ισχύει μέχρι σήμερα. Θα έλεγα μέχρι 12/9/2010 δηλαδή μέχρι το δημοψήφισμα με θετικό υπέρ της αλλαγής του Συντάγματος αποτέλεσμα, που βέβαια θα συνταχθεί νέο, το οποίο θα εμφορείται από τις αδιαμφισβήτητα δημοκρατικές ιδέες του Ερντογάν και θεωρείται βέβαιος ο παραμερισμός των στρατηγών.

Και λοιπόν, γιατί τόση χαρά, τόση αισιοδοξία θα πείτε;   Βέβαια δεν θα καταρρεύσουν από την μια στιγμή στην άλλη οι στρατηγοί. Και ασφαλώς δεν θα μας καλέσουν οι δημοκρατικοί Τούρκοι: ελάτε Έλληνες και πάρτε ότι θέλετε. Δεν περιμένουμε κάτι τέτοιο γιατί τα μεγάλα και δύσκολα προβλήματα δεν λύνονται από τη μια μέρα στην άλλη.  Θέλουν χρόνο πολύ και ακριβώς για το απώτερο, θα έλεγα, και για το εγγύτερο μέλλον μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για συμφωνίες με την ισχυρή πολιτική ηγεσία που θα προκύψει, και που θα είναι συμφέρουσες για τις δύο χώρες.  Είναι δεδομένο, όταν πριν λίγο καιρό είχαν έρθει στην Αθήνα, ο Πρωθυπουργός Ερντογάν, ο Υπ. Εξωτερικών Νταβούτογλου και μια διμοιρία Τούρκων Υπουργών και υπέγραψαν πολλές συμφωνίες, σκεπτόμασταν. ε, καλά είναι αυτές οι συμφωνίες και τα… αγκαλιάσματα Νταβούτογλου – Δρούζα αλλά τι θα ειπούν οι στρατηγοί;  Αν θυμάστε ακόμη και εκείνες της ημέρες των… αγκαλιασμάτων οι στρατοκράτες έστειλαν τα αεροπλάνα στο Αιγαίο και είχαμε τα συνήθη επεισόδια. Ούτε μια μέρα δεν είχαν την στοιχειώδη ευαισθησία, ενώ συνεδρίαζαν τα δύο κυβερνητικά συμβούλια, να σταματήσουν τις προκλήσεις.  Εν πάση περιπτώσει, επιτρέψτε μου να ελπίζω μέχρι και να πιστεύω πως οι εξελίξεις από εδώ και πέρα (όχι βέβαια αύριο!) θα είναι, θα μπορούν να είναι, πιο ουσιαστικές, πιο καρποφόρες και θα καταλήξουν σε ευνοϊκότερες καταστάσεις και για τις δύο χώρες, και για τους δύο λαούς.  Και εύχομαι και το ελπίζω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ