ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΙΠΟΥ: Ποιον θέλουμε για δήμαρχο τελικά;

Oι εκλογές θεωρούνται συχνά η καρδιά της πολιτικής διαδικασίας. Θεωρούνται, ούτε λίγο ούτε πολύ, η δημοκρατία στην πράξη. Είναι ένα μέσο δια του οποίου οι άνθρωποι μπορούν να ελέγχουν τις κυβερνήσεις τους, εντέλει  «διώχνοντας τα καθάρματα» από την εξουσία. Με απλά λόγια σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα οι πολιτικοί θεωρούνται υπηρέτες του λαού και επιφορτίζονται με την ευθύνη να πράττουν προς όφελος και εκ μέρους εκείνων που τους εκλέγουν.



Στα δημοκρατικά κράτη οι εκλογές είναι ο βασικός μηχανισμός πολιτικής στρατολόγησης, αν ληφθούν υπόψη και οι διαδικασίες μέσω των οποίων τα κόμματα επιλέγουν υποψηφίους. Έτσι οι πολιτικοί τείνουν να διαθέτουν ταλέντα και δεξιότητες που σχετίζονται με την ψηφοθηρία, όπως το χάρισμα, η ρητορική επιδεξιότητα και η καλή εμφάνιση καθώς και το μέγεθος της διαπλοκής με τους ψηφοφόρους και όχι απαραίτητα εκείνα τα ταλέντα που απαιτούνται για την άσκηση των καθηκόντων, την συμμετοχή σε επιτροπές, τη διοίκηση Κυβερνητικών θέσεων κ.ο.κ. Γι΄αυτό και οι εκλογές δεν χρησιμοποιούνται κατά κανόνα για την πλήρωση αξιωμάτων που απαιτούν εξειδικευμένη γνώση ή πείρα, όπως αξιώματα των δημόσιων υπηρεσιών ή της δικαστικής εξουσίας.

Ένας λόγος για τον οποίο ακόμα και αυταρχικά καθεστώτα μπαίνουν στον κόπο να διεξάγουν εκλογές, αν και όχι πολυκομματικές, είναι ότι οι εκλογές βοηθούν στην καλλιέργεια της νομιμοποίησης καθώς δικαιολογούν το υπάρχον σύστημα εξουσίας. Αυτό συμβαίνει διότι η εθιμοτυπία  της προεκλογικής περιόδου προσδίδει στις εκλογές τελετουργικό κύρος και σπουδαιότητα. Προπάντων στο βαθμό που ενθαρρύνουν τους πολίτες να μετέχουν στην πολιτική, έστω και με την περιορισμένη μορφή της ψηφοφορίας, οι εκλογές κινητοποιούν την ενεργό συναίνεση.

Οι εκλογές της 7 Νοεμβρίου για την ανάδειξη νέων Περιφερειαρχών και Δημάρχων στο πλαίσιο της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης του ‘’Καλλικράτη’’, αποτελούν πρόκληση και ευκαιρία για την ανάταξη του πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη μιας νέας γενεάς πολιτικών. Οι νέοι Περιφερειακοί και Δημοτικοί άρχοντες θα κληθούν να σκύψουν στα προβλήματα του κόσμου σε τοπικό επίπεδο, προβλήματα που το Αθηνοκεντρικό κράτος δεν έπεισε ποτέ ότι μπορεί να επιλύσει.

Το ερώτημα είναι τι δήμαρχο θέλουμε;

Ας ρίξουμε μια ματιά στην τοπική μας κοινωνία μέσα από την οποία θα επιλεγεί ο νέος άρχοντας του τόπου. Θέλουμε κάποιον που παρκάρει το θηριώδες του jeep πάνω στα σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια της πόλης μας, έτσι ώστε ένας γονιός που βγάζει το παιδί του βόλτα με το καροτσάκι να αναγκάζεται να κατέβει στο οδόστρωμα, με κίνδυνο να τον παρασύρει ένας από τους εκατοντάδες οδηγούς που δεν σέβονται τους πεζούς και αναπτύσσουν υπερβολική ταχύτητα ακόμα και μπροστά από τα σχολεία; Μήπως κάποιον από αυτούς που πετάνε τα σκουπίδια στην μέση του δρόμου, αυτούς που αδειάζουν τα τασάκια του αυτοκινήτου τους όπου βρεθούν και σταθούν, αυτούς που διπλοπαρκάρουν ή σταματούν στην μέση του δρόμου για να συζητήσουν με τον κολλητό τους;

Κάποιον μήπως από αυτούς που δεν δίνουν δεκάρα για την σωτηρία της λίμνης πετώντας λύματα, φυτοφάρμακα και μπάζα στον μεγάλο αυτό σκουπιδοτενεκέ που μας χάρισε η Φύση; Ίσως να θέλαμε κάποιον δημόσιο λειτουργό που χρηματιζότανε σε όλη του την καριέρα για «διεκπεραιώσει» τις υποθέσεις των πολιτών, ή κάποιον από αυτούς που έχουν μετατρέψει τις σκεπές τους σε παράνομες σοφίτες; Ίσως καλύτερα κάποιον εργολάβο δημοσίων έργων που έκανε περιουσία εις βάρος του ελληνικού λαού εξαπατώντας ακόμα και φίλους;

Όχι, δεν νομίζω εμείς η θαυμαστή αυτή κοινωνία της πιο όμορφης πόλης της Ευρώπης (sic) να επιλέξουμε τέτοιον δήμαρχο. Εµείς που πληρώνουµε κανονικά φόρους; Που µόλις µας κόψει ο τροχονόµος κλήση, την ίδια µέρα αν προλαβαίνουµε ή αν όχι την εποµένη τρέχουµε να την πληρώσουµε; Εµείς που δεν έχουµε λαδώσει ποτέ την εφορία, την πολεοδοµία, το υγειονοµικό, το δασαρχείο, την αστυνοµία; Εµείς που δεν έχουµε δώσει ποτέ φακελάκι σε γιατρό, δικαστή, αστυνοµικό; Εµείς που δεν έχουµε χρησιµοποιήσει ποτέ βύσµα στον στρατό, που δεν έχουµε πιάσει γενικό στη δηµόσια υπηρεσία για µια καλύτερη απόσπαση, µετάθεση, µετακίνηση; Εµείς που δεν τα ‘χουµε κάνει πλακάκια µε τον διπλανό, δεν έχουµε ξεσκονίσει δήµαρχο, βουλευτή, υπουργό; Εµείς που δεν έχουµε γλείψει κανέναν; Δεν έχουµε φιλήσει κατουρηµένες ποδιές για έναν διορισµό; Για ένα δάνειο; Για µια διευκόλυνση; Εµείς που ποτέ δεν παρακάµπτουµε την ουρά για να βρεθούµε πρώτοι; Ποτέ δεν κάνουµε τα στραβά µάτια όπου µπορούµε για να περάσουν καλά οι δικοί µας.

Πόρους δεν πληρώνουµε, το κράτος κλέβουµε συστηµατικά, κλέβουµε µέσω ΦΠΑ και τους εαυτούς µας, καταπατάµε, βρωµίζουµε, καταστρέφουµε τη δηµόσια περιουσία, παραπλανούµε, δηλώνουµε ψεύτικα στοιχεία. Όχι εμείς. Τώρα, για τους ελάχιστους που έχουν υποπέσει σε ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω αµαρτήµατα που περιέγραψα, τι να πω; Ντρέποµαι επίσης. Αλλά τους καταλαβαίνω. Βρέθηκαν λίγο ευάλωτοι, τι να κάνουν οι άνθρωποι. Δεν είµαστε όλοι (µα όλοι...) βράχοι ηθικής,αγωνιστές της διαφάνειας, σταυροφόροι της εντιµότητας.

Η διαφθορά σ' αυτή την χώρα ανθίζει γιατί δεν υπάρχει κάποια υπέρτατη αρχή που να εγγυάται τη διαφάνεια και τον έλεγχο των πράξεων των δημάρχων. Οι κατ’ επάγγελμα πολιτικοί, οι κομματικοί καρεκλοκένταυροι, και η αποδυναμωμένη δημόσια διοίκηση που θα δοκιμαστεί ακόμη περισσότερο λόγω της μείωσης των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων και κυρίως των ικανών που θα στραφούν προς τον ιδιωτικό τομέα οδηγούν τους πολίτες στη λογική ‘’ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’ και επιτείνουν τα φαινόμενα που επισημάνθηκαν παραπάνω.

Παρ’ όλα αυτά η σημασία των εκλογών είναι αναμφισβήτητη. Αν μη τι άλλο, αποτελούν τη καλύτερη επίσημη ευκαιρία του λαού να επηρεάσει την πολιτική διαδικασία και να βοηθήσει, έμμεσα ή άμεσα, την ανάδειξη εκείνων που θα αναλάβουν την εξουσία. 

Το διακύβευμα του Καλλικράτη είναι λοιπόν να επιλεγούν οι ικανοί, οι νέοι, όχι αναγκαστικά ηλικιακά, οι άφθαρτοι, αυτοί που έχουν καταξιωθεί  στον εργασιακό τους χώρο και στη κοινωνία, αυτοί που δεν είναι δέσμιοι των κομμάτων τους. Δεν είναι διακύβευμα αναμέτρησης των κομμάτων και των δυνάμεών τους, αλλά διακύβευμα ανασύνταξης και ανάδειξης των υγιών δυνάμεων της χώρας.

Η αυτοδιοίκηση οφείλει όχι μόνο να φαίνεται αλλά και να είναι υπερκομματική. Οι διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης. Οι αιρετοί άρχοντες θα κληθούν να διαχειριστούν τα κονδύλια της Ε.Ε, να αυξήσουν την απορροφητικότητα που είναι εξαιρετικά χαμηλή (ενώ μας περιμένουν σχεδόν 25 δις ευρώ), να προσφέρουν το όραμα που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος, και όλοι μαζί να συστρατευθούν εκπέμποντας το νέο μήνυμα από τη βάση. Αυτή είναι η πρόκληση. Θυμηθείτε το 73% και ας χαρούμε όλοι μαζί μια ακόμα τετραετία ανάπτυξης και ευδαιμονίας στην πόλη μας.