12.6.12

ΠΑΝΟΥ Θ. ΠΟΥΓΓΟΥΡΑ: Μετανάστες



Θυμήθηκε και γλίτωσε απ’ ότι τον βασάνιζε, καθώς πόνεσε αφόρητα. Σύμφωνα με τον Φρόυντ αρκεί να γνωρίσεις την αιτία με μια κατάδυση στα ενδότερα της ψυχής σου. Τότε λύεται το σύμπλεγμα που σε κατατρέχει. Αιτία για όλα αυτά στάθηκε ο αφόρητος πόνος, που ένοιωσε ένας ασθενής. Του έκανα την ένεση που ο ίδιος μου έφερε και με παρακάλεσε, να του την κάνω και άρα η ευθύνη για ότι συμβεί ανήκει σε άλλον. Δέχθηκα πρόθυμα και έκανα την ένεση στον γλουτό του ασθενή. Κάτι σκληρό περίμενε την βελόνα στο βάθος των μυών. Μόλις άδειασα το περιεχόμενο της σύριγγας, έμπηξε μια ανεξήγητη κραυγή, ένας πόνος τον διαπέρασε και ζήτησε να διακόψουμε την έγχυση του φαρμάκου. Αφού συνήλθε κάπως, κάθισε απέναντί μου και είπε:
Ήταν μια παλιά ιστορία γιατρέ, κάποτε έκανα αντιρρευματική θεραπεία, από τότε έμεινε εκείνο το καρούμπαλο, θυμάμαι υπέφερα τότε πολύ εξ' αιτίας του. Έπεσες σήμερα με την βελόνα σου πάνω του, ξέχασα να σου το πω. Αυτή είναι η αιτία που πόνεσα τόσο. Η άποψή του μου έδωσε αφορμή να σκεφτώ:
Στο γραφείο μου ήταν απλωμένη η εφημερίδα “ΟΔΟΣ”, που φαίνεται συγχρονίστηκε -λες και παίρνοντας νότα με το διαπασών- με την τηλεόραση. Εκεί όλοι οι τοπικοί άρχοντες του Βοϊου, μπορεί να ήταν οι πρώτοι αλλά όχι και οι τελευταίοι, συντονισμένοι σε απόλυτα ξύλινη γλώσσα πήραν θέση για τα κέντρα μεταναστών (τις όποιες παρομοιώσεις και τα επίθετα για τα κέντρα αυτά τα χαρίζω σε εκείνους που τα επινόησαν).


Στη σκέψη μου ήρθε, αν και ποτέ δεν έφυγε τόσα χρόνια, η φωτογραφία από κάποιο κέντρο με αντίσκηνα στην Καλαμαριά, ήταν μετά το 1922. Τότε τα καράβια έφεραν τους πρόσφυγες από την καταστροφή στη Μικρασία. Ήταν σαν κι αυτούς που δείχνει η τηλεόραση στοιβαγμένους στα χαλάσματα στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια της Αθήνας. Στην εφημερίδα κανείς από τους συνεργάτες απ΄όσους πήραν θέση στο τεύχος 635 για το μεταναστευτικό, δεν θυμήθηκε το 1922. Αυτοί οι πρόσφυγες του 1922 είναι που αποτελούν εκείνο το παλιό οργανωμένο απόστημα στον γλουτό κι αυτούς συνάντησε η βελόνα στο δικό μου τρύπημα. Το νέο και επώδυνο τρύπημα είναι οι λαθρομετανάστες της Ομόνοιας του 2012. Αυτοί έχουν διασφαλίσει μια παρόμοια με εκείνους φιλοξενία του 1922. Εικόνα σύγκρισης στην Αθήνα μένει το συγκρότημα προσφυγικών πολυκατοικιών στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Λανθάνει η μνήμη σε όλους αυτούς που έχουν γνώμη και φωνή ενάντια στους λαθρομετανάστες αυτούς σήμερα, εκείνα “τα σκουπίδια στην Ομόνοια και τον Άγιο Παντελεήμονα των Αθηνών”, εκείνους που θέλουν κάποιοι να τους “αδειάσουν” στον τόπο μας στην περιφέρεια, να τον κάνουν δηλαδή “σκουπιδότοπο, χωματερή”. Αυτοί είναι το περιεχόμενο της σύριγγας στην δεύτερη ένεση που προκαλεί τόσο πόνο στον ασθενή (πατρίδα - πατριώτες).

Για όσους διαμαρτύρονται για τα «κέντρα», ας γνωρίζουν πως η άποψή τους αυτή προκαλεί σε μερικούς άλλους ενόχληση. Για όσους όμως το όνομα τελειώνει σε -ίδης, (μαρκαρισμένοι πρόσφυγες) η αγανάκτησή τους προκαλεί άλλα βαρύτερα συναισθήματα. Το όνομα κάποτε φανερώνει προέλευση, η προέλευση υπενθυμίζει δεινά. Κάποια από τα ονόματα έχουν την σφραγίδα της προσφυγιάς και της ταλαιπωρίας των γονιών τους. Πριν κλείσει ένας αιώνας λησμονήθηκε ολόκληρο το 1922; Αυτά τα “σκουπίδια της χωματερής” προέλευσης Ομόνοιας Αθηνών 2012 είναι κάποιοι σαν τους “Τουρκόσπορους, τους Τουρκαλάδες” της Καλαμαριάς του 1922. Κανείς από τους συνεργάτες της ΟΔΟΥ, στα κείμενά τους που διάβασα, δεν είχε διαφορετική άποψη, όλοι σκέφτονται με εξουσιοδότηση, χρησιμοποιούν, όχι μόνο την ξύλινη γλώσσα αλλά και σε φωτοκόπια τη σκέψη των άλλων. Αυτή την θέση και σκέψη των οπαδών έρχονται οι «μπαλκονάδες» και οι «τηλεοπτικοί παραθυράκηδες» και την φωνάζουν με τα μεγάφωνα στις τοπικές κοινωνίες.
«Μα εκείνοι το 1922 ήταν … Έλληνες, αυτοί είναι...». Τι είναι; Αλλοδαποί, τρωγλοδύτες και ένοικοι των ερειπίων της Ομόνοιας με αντικαταβολή δίχως απόδειξη. Εμείς το 1922 δεν φερθήκαμε καλά στους Έλληνες πρόσφυγες και θα φιλοξενήσουμε τώρα τους λαθρομετανάστες; Που είσαι Καζαντζάκη, να θυμίσεις την “υποδοχή'' που έκανε η άρχουσα τάξη και όχι μόνον στους πρόσφυγες της «Σαρακήνας» μέχρι και “χολεριασμένους” τους είπαν σε κείνο το αλησμόνητο “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”. Τι αφήνει σε κείνους τους Έλληνες, όσους ντρέπονται, αυτή η σύγχρονη μεταχείριση στους ξένους. Τι απέγινε η «ελληνική φιλοξενία»;

Η άποψη αυτή δεν εκχωρείται σε κανένα κόμμα μια και κανενός δεν είναι θέση, προκαλεί μόνον δικαίωμα άρσης της εκπροσώπησής μας σε όλους τους αιρετούς φορείς της πολιτείας, βουλή, τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν υπάρχει εδώ άλλη θέση για ερμηνείες και αναλύσεις. Ο κατηγορούμενος δικαιολογεί και απολογείται, σε άλλους ανήκει το «τις πταίει» και τι πρέπει να γίνει. Σε μας μένει το «αιδώς Αργείοι».

Ο ασθενής διάβαζε αυτά που έγραφα και μ’ ακούμπησε στον ώμο.
«Τι θα έγραφες αν ερχόταν κάποιος Εβραίος από κείνους που απελευθερώθηκαν στο Άουσβιτς μετά το Ολοκαύτωμα; Θα ρωτούσες κάποιον Παλαιστίνιο αν ήταν εκείνος ο ίδιος ισραηλίτης τότε στην Γάζα; Κατά την παρομοίωσή σου ποιος είναι ο πρώτος και ποιός δεύτερος στην απανθρωπιά, έτσι όπως δεν την βλέπει κανείς μέσα και έξω από την Ομόνοια. Ποιός είναι το παλαιό απόστημα, ποιος η νέα επώδυνη έγχυση; Κοίτα γιατρέ πως ανταποδίδεται σήμερα: Nα λησμονιέται το Περλ Χάρμπορ, καθώς εξοφλείται με μία Χιροσίμα»…


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Απριλίου 2012, αρ. φύλλου 639

Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

1 σχόλιο:

  1. Σουλτάνα Ζορπίδου (facebook)12/6/12

    Έτσι είναι και χειρότερα, δυστυχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ