 |
| ΟΔΟΣ 1.11.2012 | 664 |
Σε μια φωτογραφία του Ιωσήφ Σούντεκ από τη συλλογή του με τίτλο Το παράθυρο του ατελιέ μου, καδραρισμένος από αυτό το παράθυρο ένας άντρας που φορά καπέλο και παλτό κοιτάζει σύννους τα χώματα ενός ξερού κήπου. Στο φόντο, μπρος από τα θολά κτήρια που φαίνονται στο βάθος του δρόμου, είναι ένα γυμνό δέντρο που μοιάζει σαν τόξο τεντωμένο ή σαν κορμί παιδιού που ετοιμάζεται να πετάξει πέτρα, κι ο άντρας μ’ ιερωμένο που ‘χει ξεπροβοδίσει το εκκλησίασμα και τυλίγεται σ’ απόκοσμη μοναξιά. Όποτε κοιτώ αυτή τη φωτογραφία στη φιγούρα του άντρα βλέπω τον Καναδό πιανίστα Γκλεν Γκουλντ, τον γιο του γουναρά που φορούσε ρούχα βαριά χειμώνα καλοκαίρι κι απομονωνόταν σ’ ένα εξοχικό πλάι σε μια λίμνη για να μελετήσει, για να κελαηδήσει παραλίγο να πω, γιατί μουρμούριζε τη μελωδία όπως παιδί συνεπαρμένο απ’ το παιχνίδι ή σαν ψυχή που τον κόσμο αποχαιρετά, με το ’να χέρι να διευθύνει το άλλο που ’παιζε, ωσότου κατέβει κι αυτό στο κλαβιέ σαν πουλί πεινασμένο.
Ο πατέρας του ’φτιαξε μια πτυσσόμενη καρέκλα με ύψος ρυθμιζόμενο. Ποτέ δεν κάθισε σ’ άλλη για να παίξει. Συγγενή και συνοδοιπόρο την έλεγε. Με το χρώμα της που ’φυγε κάνοντάς την να μοιάζει με σκελετό ζώου παράδοξου μαρτυρά τώρα κλεισμένη σε βιτρίνα από γυαλί τις άπειρες ώρες των μελετών του, που κανένα ρολόι να μετρήσει δεν δύναται. Μες σε γυάλινη σαρκοφάγο ψιθυρίζει την ορφάνια της, γιατί ορφανεύουν και τα πράγματα. Ν’ αναπολεί άραγε τις στιγμές που με βιάση την άφηνε όταν την έμπνευσή κυνηγούσε; Ίσως στ’ όνειρο της η ράχη και τα πόδια, το κάθισμά της πάλι κλαριά γίνονται, κλαριά ενός δάσους όπου ο Γκλεν και το αγαπημένο του σκυλί περπατούνε, όπου η ενότητα των κύκλων της ηλικίας των δέντρων έχει αποκατασταθεί, όπου οι ασάλευτοι κύκλοι προς τον ουρανό σαν δόξα σοι υψώνονται πλάι στους άλλους, τους πάλλοντες, τους διανθισμένους μ’ ηλιαχτίδες, τους απάνω στα νερά, που λογιώ λογιώ επαφές, ζωντανών τε και αψύχων, ολοένα τους ανοίγουνε, των ψαριών οι απόπειρες ν’ αναληφθούν, των πλατάνων σαν γάντια άδεια τα φύλλα, των εντόμων οι ανεπαίσθητες κι οι ιδανικές σαν ντροπαλών νήπιων θεών που παίζουνε πνοές.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 1 Νοεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 664
(...)"γιατί μουρμούριζε τη μελωδία όπως παιδί συνεπαρμένο απ’ το παιχνίδι ή σαν ψυχή που τον κόσμο αποχαιρετά"
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=qB76jxBq_gQ
Όλη η μουσική μέσα από μια φωτογραφία όλη η τραγική ζωή του Γκλεν Γκουλντ σ' ένα κείμενο από την έξοχη πένα του Ηλία.
Αγαπημένος ο Josef Sudek "ποιητής της Πράγας"
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αυτό που με μάγεψε στον Sudek (κάτι το οποίο προσπαθώ χρόνια να μιμηθώ) , είναι η ικανότητα του να αναδεικνύει την μυστική ζωή των πραγμάτων.
Η ικανότητα του να μεταμορφώνει τα άψυχα αντικείμενα σε κάτι σημαντικό.
Δεν είναι καθόλου απλό αυτό. Ο σκοτεινός και εσωτερικός φωτογράφος , μελέταγε για ώρες τα αντικείμενα που φωτογράφιζε."
Κείμενο: Μάνος Λυκακης.
Να είσαι πάντα καλά Ηλία και να γράφεις με την ίδια εσωτερικότητα που σε διακρίνει σε όλο σου το έργο.