27.3.20

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Ζήτημα ατομικής ευθύνης

Από σχετικά νωρίς είχε συμπεριλάβει την υπευθυνότητα τις πιο βασικές αξίες που είχε να διδάξει στους μαθητές της. Κι ας δίδασκε σε μια χώρα όπου η υπευθυνότητα ανήκει στα ζητούμενα, όχι στα δεδομένα και κατακτημένα πια. Γι’ αυτό και συναντούσε ιδιαίτερη δυσκολία σ’ αυτό το ιδιαιτέρως απαιτητικό μάθημα. 

Είχε αδυναμία στο μάθημα αυτό∙ πίστευε πως άξιζε κάθε κόπο να πετύχει να το περάσει στους μαθητές της. Το πίστευε, ίσως γιατί είχε διαβάσει πως «ο συνεπής μαθητής του σήμερα γίνεται ο υπεύθυνος πολίτης του αύριο» κι η πατρίδα μας χρειάζεται απεγνωσμένα υπεύθυνους πολίτες, αυτό είναι κοινό μυστικό. Άλλο αν δεν ισχύει παρά μόνο για τους λιγότερους. Ίσως να το πίστευε εξαιτίας εκείνης της φράσης του Καζαντζάκη: “Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω”, που τη συγκλόνιζε πάντα. Όχι, δεν την έβαλε τη φράση στον τοίχο της τάξης της ούτε στον διάδρομο του σχολείου της. Στα μυαλά των παιδιών ήθελε να την εγγράψει και στην καρδιά τους. Κι αυτό ήταν πολύ πιο δύσκολο.

Από την άλλη πάλι ήταν κι η φτιάξη της ίδιας, που, όσο αυστηρά κι αν έκρινε τον εαυτό της, δεν μπορούσε παρά να παραδεχτεί πως, μπορεί να της έλειπαν πολλά, υπεύθυνη όμως ήταν. Και μάλλον αυτό ήταν ο πιο δυνατός λόγος να επιμένει τόσο.

Έλεγε λοιπόν και έκανε. Προπαντός συνιστούσε διαρκώς στους μαθητές της να έχουν στην ημερήσια διάταξη, στην πρώτη θέση μάλιστα, το πρόγραμμα των μαθημάτων τους∙ μ’ αυτό τον τρόπο θα ήταν σίγουρο πως δε θα έβγαινε από το στόμα τους την επόμενη μέρα εκείνη η καταστροφική για τα παιδιά λέξη, η λέξη «ξέχασα» που άκουγε πολύ συχνά. Και το κακό αυτό ενισχύεται και πολλαπλασιάζεται πάντα από το υπέροχο κλίμα που χαρακτηρίζει την Ελλάδα μας, αλλά κι από τη χαλαρή διάθεση που στον τόπο μας θριαμβεύει∙ και από τον χαλαρό τρόπο της ζωής μας, που επίσης θριαμβεύει.

Τι έπαθε και τα σκεφτόταν όλα αυτά σήμερα; Είναι που την ακούει αυτές τις μέρες συνεχώς αυτή την έκφραση: «ατομική ευθύνη». Η διασπορά του κορωνοϊού συνδέεται στενά με την δική μας ευθύνη. Όμως, εδώ κρύβεται ο μεγάλος φόβος: πώς σε μια χώρα, όπου η μη ανάληψη και η μετάθεση της ατομικής ευθύνης χαρακτηρίζει τους περισσότερους, γίνεται έκκληση στην ατομική μας ευθύνη; Και, προπαντός, με τι ελπίδες;

Δε θέλει να είναι απαισιόδοξη. Ελπίζει πως η εξαιρετική κρισιμότητα της κατάστασης που ζούμε θα κάνει το θαύμα της και θα επιδείξουμε όλοι την απαραίτητη υπευθυνότητα. Από αυτό κρέμεται η σωτηρία όλων μας. Ας ελπίσουμε ότι η συνειδητοποίηση της δεινής μας θέσης θα μας αναγκάσει να φανούμε όσο υπεύθυνοι δεν υπήρξαμε ως τώρα. Κι έπειτα, όταν η μεγάλη αυτή μπόρα θα ‘χει πια περάσει, μέλημά μας να είναι το να έχουμε κερδίσει τη σπουδαία και βασική αυτή αρετή, που δε μας χαρακτήριζε ως τώρα. Κι ας παλέψουμε να μας χαρακτηρίζει πια...

ΥΓ1: «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου, όταν ένα παιδί χτυπάει στη γωνία του τραπεζιού, ο γονιός του χτυπάει το κακό τραπέζι που φταίει, αντί να εξηγήσει στο παιδί του πως πρέπει αν προσέχει περισσότερο», είπε ένας σοφός Έλληνας κι έχει τόσο δίκιο...
ΥΓ2: Θυμάμαι συχνά την ψυχολόγο που επιμένει να λέει πως πιο καταστροφική κουβέντα από το « Έλα, μωρέ, παιδί είναι...» δεν υπάρχει. Η κουβέντα αυτή απομακρύνει όλο και περισσότερο το παιδί από την υπευθυνότητα που και ένα παιδί πρέπει να έχει, αν θέλουμε να γίνει υπεύθυνο μεγαλώνοντας… 12/3/2020 

Ευχαριστούμε θερμά τον φίλο μας κ. Ν. Τσίγκα - η φωτογραφία που μας έστειλε υπογραμμίζει με τον καλύτερο τρόπο το κείμενο αυτό!


Φωτογραφία: Σκίτσο του Αρκά

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος27/3/20

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τον θαυμάσιο "Αρκά" πρέπει να ευχαριστήσουμε κι εσένα αγαπητή Σόνια που στέκεστε ο καθένας στο ύψος των δεινών περιστάσεων με τον τρόπο του κι από τη θέση του.
    Ας μην απελπιζόμαστε. Οι Έλληνες ΤΕΛΙΚΑ στάθηκαν και σοφοί και πειθαρχημένοι σε σύντομο χρόνο. Ελπίζω να ανταμειφθούν και αναλόγως με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος28/3/20

    Οι Έλληνες διαχρονικά αλλά ειδικά τα τελευταία σαράντα χρόνια με τις επιλογές τους εφαλκίδευσαν και υπονόμευσαν την ζωή και το μέλλον της δικιάς τους και των παιδιών τους.
    Παθητικά φιλοτομαριστές,με αντικοινωνική παιδεία και άκρατο εγωισμό,βολοδέρνουν στο ιστορικό διεθνές γίγνεσθαι ώς αμνοί εν σφαγείω κομίζοντας παραδείγματα προς αποφυγήν και κενή ιδιοσυγκρασία, χαρακτηριστικά που αφήνουν γεύση πικρίας και χαρμολύπη για αυτό το άλλοτε σπουδαίο έθνος και φυλή.

    Έρρωσθε

    Δημήτριος Αγιασοφίτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ