10.11.20

Λόγος & Αντίλογος



Η καραντίνα μέσ’ απ’ τα μάτια ενός παιδιού


Γεια σας! Με λένε Λουκία και… ναι, είμαι 10χρονη. 
Σήμερα θα σας περιγράψω πώς πέρασα τις ώρες της καραντίνας.
Την μέρα που κλείσαν τα σχολεία, ήμουν στο σπίτι της φίλης μου της Νεφέλης. Όταν το μάθαμε, κάναμε τρελό πάρτι, σχεδιάζαμε να κάνουμε ένα τεράστιο μπιτζάμα πάρτι για να το γιορτάσουμε. Πού να ξέραμε οι φουκαριάρες ότι την επόμενη μέρα δεν θα μπορούσαμε να πάμε ούτε δύο μέτρα μακριά από το σπίτι, που λέει ο λόγος φυσικά, γιατί αυτό θα γινόταν αργότερα. Έτσι λοιπόν κλειστήκαμε όλοι μέσα.
Τις πρώτες μέρες χαιρόμουνα κι έλεγα ότι ήταν καλύτερα έτσι, διότι δεν πηγαίναμε σχολείο, γιατί για να πω την αλήθεια ο δάσκαλός μας μας είχε πνίξει στα τεστ κι ήταν μια καλή ευκαιρία για διάλειμμα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Μετά από καμιά εβδομάδα άρχισα να τρελαίνομαι, δηλαδή να μου λείπουν τα τεστ και τα μαθήματα. Βέβαια άρχισαν να μου λείπουν ακόμα περισσότερο οι φίλοι μου, τουλάχιστον όμως είχα την ξαδέρφη μου και την γιαγιά μου, αλλά τσουπ με πήραν κι από ‘κεί, γιατί λέει πρέπει να μένουμε μόνο στο σπίτι το δικό μας. Για να σας πω την αλήθεια, πιο πολύ νιώθω σπίτι μου το σπίτι της γιαγιάς μου παρά το δικό μου, επειδή στο σπίτι μου πηγαίνω μόνο για να κοιμηθώ, ενώ στο σπίτι της γιαγιάς μου περνάω (στις φυσιολογικές μέρες) όλη την μέρα. 
Κι έτσι λοιπόν μόνη στο σπίτι. Ευτυχώς που, όταν λείπουν και οι δύο γονείς μου και μένω μόνη, κάνω ό,τι θέλω (κυρίως ζαβολιές). Μια μέρα ήθελα να φέρω πάνω το κουνέλι μας τον Μπάνι, αλλά θυμήθηκα ότι οι γονείς μου είχαν κλειδώσει την εξώπορτα. Έτσι έφαγα ένα παγωτό κι έκατσα να περιμένω. Και περνούσε ο καιρός, ώσπου φθάσαμε σε μία ξεχωριστή μέρα· την μέρα που βρήκα την συλλογή νομισμάτων μου, στην οποία είχα ξεχάσει πόσα νομίσματα και χαρτονομίσματα έχω. Είναι από πολλές χώρες. Παλιά γερμανικά νομίσματα από την κατοχή, ρώσικα από τον καιρό του κουμμουνισμού, αρκετά ελληνικά, λίγα ιταλικά, μερικά ισπανικά, ελάχιστα αμερικάνικα και ένα κινέζικο. Τα τακτοποίησα και μετά άρχισα να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία όπως τον Χάρι Πότερ, γιατί ένα βιβλίο, οποιοδήποτε βιβλίο, σε βοηθάει να διώξεις όλες τις έγνοιες και τις στενοχώριες.
Και τώρα θα σας πω μια δικιά μου φιλοσοφία: το διάβασμα είναι ένα άλλος τρόπος να ταξιδεύεις. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, θεωρώ το διάβασμα το ανώτερο ταξίδι στον κόσμο, γιατί με τα βιβλία δεν ταξιδεύουμε μόνο σε μέρη, αλλά και σε άλλες εποχές.
Έτσι λοιπόν κυλούσε ο καιρός και φτάσαμε στο σήμερα να σας γράφω το πώς πέρασα στην καραντίνα.

Γεια σας λοιπόν και πάλι!
Λουκία Καϊταλίδου
μαθήτρια δημοτικού σχολείου Μαυροχωρίου
κάτοικος Μεσοποταμίας


Δημοσιεύθηκε στις 7 Μαΐου 2020, αρ. φύλλου 1029

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος10/11/20

    Δηλαδή η Λουκία μένει στη Μεσοποταμία και κάθε μέρα πήγαινε ρχεται στο Μαυροβο...;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος10/11/20

    Μπράβο Λουκία, ούτε δασκάλες και φιλόλογοι έχουν τόσο ωραίο γραπτό λόγο... Άσε που σκέφτονται συνήθως τις διακοπές το fb και τους καφέδες και όχι το διάβασμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ