20.3.09

ΕΥΘΥΜΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑ: Η χώρα του Ποτέ – Ποτέ



Κάθε φορά που είναι να μιλήσω για εικαστικά έργα δυσκολεύομαι και διστάζω, γιατί ξέρω ότι πρόκειται για ατελή μετάφραση ενός κώδικα επικοινωνίας – οπτικού σ’ έναν άλλο κώδικα επικοινωνίας – ακουστικό. Δηλαδή δια του λόγου, με τους συντακτικούς κανόνες των λέξεων πρέπει να αναφέρομαι σε εικόνες που έχουν δημιουργηθεί από χρώματα και σχήματα. 

Μια όμως και βρίσκομαι εδώ, θα ξεπεράσω αυτόν τον δισταγμό και στο δώρο των εικόνων της Μερόπης Σωτηροπούλου θα απαντήσω με το αντίδωρο του λόγου. 

Τα έργα της θα τα προσεγγίσω προσπαθώντας να απαντήσω σε τρία ερωτήματα: Τι; Γιατί; Πώς; Τα έργα της Μερόπης δεν είναι πλέον μόνον πίνακες ζωγραφικής, αλλά καταλαμβάνουν και την τρίτη διάσταση, του χώρου, ενώ, εννοιολογικά, κινούνται και στην τέταρτη διάσταση, του χρόνου. 

Η ζωγράφος δεν αντλεί τα θέματά της από την πραγματικότητα που μας περιβάλλει ούτε τοπικά ούτε χρονικά, αλλά από τον άϋλο και άχρονο κόσμο της φαντασίας που τρέφεται από μνήμες και ορθώνεται ενάντια στη λήθη – κύριο στοιχείο της ιστορικότητας του ανθρώπου. 

Η χαμένη αθωότητα» της προηγούμενης σειράς «Μεταμορφώσεις», αποτελεί τη μετάβαση στην καινούρια ενότητα.Κυριαρχούν τα βιώματα της παιδικής ηλικίας, η χαρά και ο θαυμαστός κόσμος του ονείρου, πασπαλισμένος με χρυσόσκονη, αλλά και ένα διαφορετικό χαρακτήρα με τις μάσκες και τους σκελετούς που παραπέμπουν στο έργο του Ένσορ. 

Σημείο αναφοράς η γενέθλια πόλη, τα μνημεία και οι εκδηλώσεις της, μια πόλη εξιδανικευμένη και ωραιοποιημένη, όπως δεν υπάρχει πια, τα αντικείμενα της όμως σηματοδοτούν την εποχή της ξενοιασιάς και της ονειροφαντασίας.

Οι γιορτές, τα διάφορα συμβάντα και τα παιχνίδια, η αυτοαναφορικότητα της ομορφιάς του αντικειμένου φετίχ για τα κορίτσια – της κούκλας και η πρόκληση για φυγή σ’ έναν παραμυθένιο τόπο, μέσα από τα παιδικά βιβλία, με τον λόγο και την εικόνα τους, συνιστούν τα πρωταρχικά στοιχεία των έργων της ζωγράφου. 

Γιατί όλα αυτά; Για τη Μερόπη όλα αυτά είναι η ζωή, η διάσωσή τους μέσα από τις εικόνες τρόπος ζωής και έτσι η τέχνη της έχει χρηστικό χαρακτήρα. Συντηρεί τη μνήμη, αλλά δια μέσου της τέχνης ξορκίζει το κακό, καταργεί τον χρόνο, παίζει με το θάνατο και συνεχίζει να ζει και να δημιουργεί, απευθυνόμενη στους συμπατριώτες της αλλά και σε κάθε ευαίσθητο δέκτη. 

Στα έργα της, κυριολεκτικά και μεταφορικά, το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα, το υλικό αντικείμενο συνυπάρχει σουρεαλιστικά με το φανταστικό, οι αναμνήσεις ή οι μεταπλάσεις – μεταμορφώσεις τους φυλακίζονται σε αληθινά κλουβιά. 

Το φανταστικό και το πραγματικό συνυφαίνονται ισότιμα και μας προσφέρουν τη μαγεία της ζωής, αγνοώντας έστω και πρόσκαιρα τη φθορά του χρόνου και, περιπαίζοντας την απειλή του θανάτου, εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε τη ζωή.

Εδώ έχουμε μια μεταφορά της παροιμιώδους φράσης του Σαίξπηρ ότι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα, εύθραυστοι, εφήμεροι, ονειροπόλοι αλλά επίμονοι. 

Η τέχνης της Μερόπης Σωτηροπούλου, αυθόρμητη και προσωπική, ανακαλεί το εσωτερικό της όραμα και προσκαλεί τον θεατή σ’ ένα φανταστικό ταξίδι στην χώρα του Ποτέ-Ποτέ που αν την αναζητήσουμε θα την βρούμε κρυμμένη στην καρδιά μας και στο μυαλό μας.

Θα πάψει να υπάρχει μόνον όταν δεν θα υπάρχουν πια μνήμες και συναισθήματα, αγάπη, πόνος – τα χρώματα και το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου, δηλ. ποτέ!Η χώρα του Ποτέ – Ποτέ θα υπάρχει πάντα και θα μας περιμένει να την αναζητήσουμε.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26.2.2009


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ