ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Οι συγγραφείς σε όλα μας τα σχολεία…

Ήταν μία εντελώς ιδιαίτερη εβδομάδα για την Καστοριά και ιδιαιτέρως φορτισμένη• πρώτα η ληστεία η πρωτοφανής για τα δικά μας δεδομένα σε βάρος της επιχείρησης συμπολίτη μας κι έπειτα η φωτιά στο Ντουλτσό, που δεν έπληξε μονάχα μια οικογένεια, αλλά ολόκληρη την πόλη, καθώς κάηκε ένα από τα λιγοστά διατηρητέα της πόλης που οι ιδιοκτήτες του είχαν καταφέρει να συντηρήσουν με φανερή φροντίδα και πολύ μεράκι, κάνοντας όλους τους Καστοριανούς να το καμαρώνουν και να το χαίρονται.
    Έτυχε, λοιπόν, ανάμεσα στα δύο αυτά περιστατικά να έρθει και μια επίσημη και σπουδαία καλεσμένη στα σχολεία μας.
Ήρθε η Φαντασία κι επισκέφτηκε κάθε σχολική μονάδα της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, δηλαδή όλα τα νηπιαγωγεία κι όλα τα δημοτικά σχολεία του νομού μας, ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα. Κι ο νομός το έμαθε από τις αφίσες που κυκλοφορούσαν, αλλά οι γονείς από τα παιδιά τους που συναντήθηκαν μαζί τους.
    Δεν ήταν η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Ήταν η δεύτερη φορά που διοργανώθηκε κάτι τέτοιο στο νομό μας, ο οποίος είναι όμως ο πρώτος νομός της Ελλάδας που το κάνει. Και τις δύο φορές, το 2009 και το 2011, η σπουδαία αυτή δράση έγινε με πρωτοβουλία των Σχολικών Συμβούλων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, που πρωτοπορούν και μαζί τους κι ολόκληρος ο νομός μας, αφού… …Αφού δεν έμεινε σχολείο χωρίς να υποδέχεται συγγραφέα, δεν έμεινε σχολείο που να μην ασχοληθεί αυτό το διήμερο με ένα πολύ σημαντικό θέμα, με το βιβλίο. Σε όλα τα σχολεία του νομού μας, από αυτά που βρίσκονται στην καρδιά της πόλης μέχρι εκείνα που βρίσκονται στα πιο ακριανά χωριά μας, ξεχύθηκαν οι συγγραφείς -ανάμεσά τους και τοπικοί συγγραφείς και εικονογράφοι-, που είχαν έρθει από διάφορα μέρη της Ελλάδας: από την Αθήνα, από τα κοντινά μας Γιάννενα, από τη Λάρισα, ακόμα κι από την πιο μακρινή μας Κρήτη. Χωρίς αμοιβή, σε εθελοντική καθαρά βάση, ήρθαν κι έφυγαν με το ίδιο πάντα χαμόγελο στα χείλη• το χαμόγελο της ολοπρόθυμης προθυμίας, το χαμόγελο της αγάπης για το βιβλίο και για τα παιδιά, για τα παιδιά και για το βιβλίο…

Σαν ξαφνικά εμείς οι Καστοριανοί να το πήραμε πατριωτικά, πιστέψαμε όσο ποτέ άλλοτε πως το βιβλίο είναι κι αυτό μια πατρίδα που αξίζει την αφοσίωσή μας και την μέχρι λατρείας προσήλωση όλων μας, μετατραπήκαμε όλοι μας σε πιστούς του υπηρέτες• οι τρεις δήμοι του νομού, που κάλυψαν τα έξοδα της μεταφοράς και φιλοξενίας των περίπου 30 συγγραφέων, οι σχολικοί σύμβουλοι, άριστοι κι ακούραστοι οικοδεσπότες, οι διευθυντές των σχολείων κι οι δάσκαλοι, που και αυτοί μετέφεραν και φίλεψαν με χαρά τη δική τους συγγραφέα ή τις δικές συγγραφείς τους ανά σχολείο, αφού προηγουμένως δούλεψαν με τα παιδιά και προετοιμάστηκαν για να υποδεχτούν η κάθε τάξη τη συγγραφέα της…
    Κι όλα αυτά για τα παιδιά μας και μόνο. Για τα πλάσματά μας αυτά που έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Που έχουν δικαίωμα στη φαντασία. Που έχουν δικαίωμα στην καταφυγή. Γιατί όσο περισσότερο εμείς οι μεγάλοι τα κάνουμε μούσκεμα με τις ανοησίες και τις απρονοησίες μας τόσο περισσότερο τα παιδιά μας θα έχουν ανάγκη το όνειρο, θα έχουν δικαίωμα στο όνειρο και στην καταφυγή εκεί όπου δεν πρόκειται ποτέ να προδοθούν. Και αυτό το εκεί –δεν ξέρω αν είν’ κι αλλού- είναι όμως σίγουρα το βιβλίο.
    Αυτήν την ιερή υπόθεση υπηρετήσαμε όλοι μας αυτές τις μέρες που η Φαντασία μάς επισκέφτηκε, την υπόθεση του βιβλίου. Όλοι μας και προπαντός οι επισκέπτριες συγγραφείς.
    Τις είδαμε να μπαινοβγαίνουν στις τάξεις ακούραστες, να «χτυπάνε» εξάωρα κι ας φαινόταν βαρύ το πρόγραμμα για τα χρόνια κάποιων από αυτές, που, καθώς δεν έδειχναν ίχνος κούρασης, σαν να μας φανέρωναν πως το είχαν βρει το πολυπόθητο ελιξήριο της νιότης και της ανεξάντλητης δύναμης και το είχαν βρει στη γραφή και στο βιβλίο…
    Και δεν ήταν μονάχα το πρωινό τους πρόγραμμα, αφού και το απόγευμα πολλές από αυτές σήκωσαν το βάρος των παράλληλων εκδηλώσεων, των ανοιχτών και στο κοινό των ενηλίκων. Εκεί δόθηκε η ευκαιρία να τις θαυμάσουν κι οι μεγάλοι αυτές τις εθελόντριες της προσφοράς, της διαρκούς και μεγάλης…
    Κι ο αποδέκτης όλης αυτής της δράσης τα παιδιά. Αυτά κι ο μεγάλος κερδισμένος αυτής της υπόθεσης. Και σαν να το ήξεραν, από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη ματιά που αντάλλασσαν με τη συγγραφέα ως την ύστατη στιγμή του αποχωρισμού, με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις τους, με τις αξιοσημείωτες παρατηρήσεις τους, με τις τρυφερές τους χειρονομίες, με τα χωρίς καμιά επιφύλαξη εκφρασμένα συναισθήματά τους, με τα πάντα τους, δεν έπαψαν να εκπλήσσουν, να συγκινούν, να ενσαρκώνουν την ελπίδα όλων μας. Αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, που εμείς οι ίδιοι έχουμε καταδικάσει να μεγαλώνουν σε μια πατρίδα της παρακμής, σ’ έναν τόπο με μέλλον αβέβαιο, σε μια χώρα σαν την ερημωμένη στο έξοχο «Παραμύθι χωρίς όνομα» της αγαπημένης όλων μας Π. Δέλτα, που περιμένει από αυτά να την αναστήσουν…
Γιατί τα παιδιά μας έχουν αυτήν τη δύναμη μέσα τους. Αυτά και κανείς άλλος. Όπως αυτά έχουν και τη δύναμη να ζωντανεύουν τα βιβλία, για τα οποία κάποιος σοφός συγγραφέας είπε πως είναι σαν τα πουλιά τα αποστεωμένα που ψάχνουν εκείνο το πλάσμα που, μόλις κάτσουν πάνω του, θα αποκτήσουν υπόσταση και θα γεμίσουν ζωή.
    Γιατί τα βιβλία που δε διαβάζονται είναι νεκρά, αφού μονάχα ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να τους δώσει πνοή και να τους χαρίσει τη ζωή.
Όχι οποιοσδήποτε άνθρωπος, παρά μόνο ο αναγνώστης…

-Αφιερώνεται στις συγγραφείς της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς με τις θερμές ευχαριστίες μας που μας επισκέφτηκαν.
-Αφιερώνεται επίσης στα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Μεσοποταμίας που η επικοινωνία μου μαζί τους με γέμισε χαρά κι αισιοδοξία…