ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Περιμένοντας τον "Μπαντόλιο"

Οι πολιτικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος είχαν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον: απέδειξαν περίτρανα για μια ακόμη φορά ότι ο περί την οικογένεια του πρωθυπουργεύοντος στενός κυβερνητικός πυρήνας βρίσκεται εκτός κοινωνικής πραγματικότητας. Σαν την Μαρία Αντουανέττα με το παντεσπάνι… Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί εκλαμβάνουν τις αποδοκιμασίες ως ζητωκραυγές. Απέδειξαν βεβαίως και κάτι ακόμη: πως μόνο μέλημα των πολιτευόμενων είναι η με κάθε τρόπο παράταση της παραμονής τους στην εξουσία, όπου με νύχια και με δόντια παραμένουν γαντζωμένοι. Και προς διαιώνιση της παραμονής τους αυτής, είναι διατεθειμένοι να προβούν σε κάθε θυσία. Θυσία, την οποία εννοείται ότι θα πληρώσει ο ελληνικός λαός και όχι οι ίδιοι.

Κατά το γνωστό ρητό του θυμόσοφου λαού «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η νέα κυβέρνηση, προϊόν προσωπικών συνδιαλλαγών μέσα στον κομματικό χώρο της κυβερνώσας παράταξης, επί της ουσίας σε τίποτε δε διαφέρει από την προηγούμενη.
 Διότι είναι εντυπωσιακό να βλέπεις ανθρώπους που τη μια βδομάδα φωνασκούν και διεκδικούν ουσιαστικές αλλαγές, μαζεύοντας υπογραφές, αναστατώνοντας την κοινοβουλευτική ομάδα των κυβερνώντων και δημιουργώντας φρούδες ελπίδες στο λαό, την επομένη οι ίδιοι να σπεύδουν να αναλάβουν υφυπουργικά ηνία – που τους πετάχτηκαν από τον «άνακτα» ως κόκκαλα σε πεινασμένους σκύλους, οπότε ως δια μαγείας σταματούν οι φωνές και κάθε διαμαρτυρία και λύνονται όλα τα προβλήματα. Η πλέον χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση συνέβη με τον εκ Κοζάνης πονηρό πολιτευτή και άλλοτε άρχοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Προφανώς πίσω από τα φιμέ τζάμια της υπουργικής μερσεντές ο λαός και τα αιτήματα του φαντάζουν πολύ μακρινά…
Κύριο χαρακτηριστικό βεβαίως της νέας κυβέρνησης είναι η απομάκρυνση του επίσης εκ Κοζάνης ορμώμενου διευθύνοντος τα οικονομικά της χώρας – αχ, Κοζάνη! - και η αντικατάσταση του από τον κύριο εκφραστή της πάλαι ποτέ εσωκομματικής αντιπολίτευσης Ευάγγελο Βενιζέλο.

Δε χωρά βεβαίως αμφιβολία πως ο νέος υπουργός των Οικονομικών διακρίνεται για την εξαιρετική ευφράδεια λόγου και τον ιδιαίτερο δυναμισμό του. Αρκούν όμως αυτά; Νομίζω πως όχι.
Η νέα εκδοχή του «Μνημονίου ΙΙ», αναφανδόν σκληρότερη από την προηγούμενη, υποδηλώνει σαφώς ότι ο του Συνταγματικού Δικαίου καθηγητής χρησιμοποιήθηκε ως δύναμη κρούσης με σκοπό να περάσουν ακόμη επαχθέστερα μέτρα. Είμαστε όμηροι των σκοτεινότερων κύκλων και των ποταπότερων συμφερόντων.
Βεβαίως όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί παραβλέπουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Αυτοί που μας κυβερνούν και οι έξωθεν κύκλοι που τους διευθύνουν και τους στηρίζουν, θεωρούν μεγάλη τους επιτυχία το γεγονός πως η νέα κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τον εαυτό της. Είναι επιτυχία δηλαδή το ότι η κυβέρνηση απολαμβάνει της έγκριση της κοινοβουλευτικής της ομάδας: όλων εκείνων δηλαδή που ευελπιστούν ότι μέσω των αλλαγών αυτών θα επιμηκύνουν την παχυλή μισθοδοσία τους και θα συνεχίσουν να περιφέρουν το σαρκίο τους μέσα σε κρατικά οχήματα – έστω και υπό βροχή αποδοκιμασιών, αυγών και γιαουρτιών.

Κάποιοι νομίζουν ότι θα καταφέρουν ανώδυνα να περάσουν όλα τα αντεθνικά τους σχέδια. Ότι θα μπορέσουν να μετακυλήσουν τον ελληνικό εθνικό πλούτο και τη δημόσια γη στα σκοτεινά συμφέροντα εκείνων που τους στηρίζουν.
Δεν έχω βεβαίως καμιά αμφιβολία ότι οι «αγανακτισμένοι» της πλατείας Συντάγματος και των υπολοίπων πλατειών της χώρας κάποια στιγμή θα αποσυρθούν, και το κίνημα τους θα ξεθυμάνει. Προσωρινά – αφού η αγανάκτηση του λαού θα διογκώνεται.
Διότι η ύφεση της οικονομίας θα συνεχίζεται. Εκεί άλλωστε αποσκοπούν τα μέτρα της κυβέρνησης. Μέσω της βάναυσης εσωτερικής υποτίμησης να μετατραπούμε ταχύτερα σε Βουλγαρία, να γίνει φθηνότερο το «εμπόρευμα» και να το αγοράσουν «μπίρ παρά» οι φίλοι των κυβερνητικών.
Παραβλέπουν όμως οι κυβερνώντες την απάντηση του λαού. Διότι η πατρίδα μας δεν είναι «εμπόρευμα» και θα πρέπει να το καταλάβουν. Οι «αγανακτισμένοι» που θα επιστρέψουν τώρα στα σπίτια τους – όσοι βεβαίως έχουν ακόμη σπίτια – κάποια στιγμή, σύντομα, πολύ σύντομα – θα ξαναβγούν στο δρόμο. Και τότε θα είναι πολύ περισσότεροι και σαφώς περισσότερο αγανακτισμένοι. Και τότε φοβούμαι πως θα ξεσπάσουν στη δύσμοιρη Αθήνα επεισόδια τέτοιας μεγάλης κλίμακας, που δε θα έχει ξαναγνωρίσει όμοια τους η Ευρωπαϊκή ήπειρος στη σύγχρονη ιστορία της. Και στο τέλος ο λαός ως θολό ποτάμι θα πέσει πάνω στους κυβερνώντες και θα τους πνίξει. Και τότε κανένα «ελικόπτερο» δε θα μπορεί να τους σώσει…

***

Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μου θυμίζει έντονα τις κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών και των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, λίγο πριν την οριστική κατάρρευση και το τέλος τους. Τότε που οι διάφοροι Ζίβκοβ, Χόνεκερ και Γιαρουζέλσκι προσπαθούσαν να διατηρήσουν την εξουσία τους μέσα από τερτίπια και ελιγμούς, που στο τέλος βέβαια κανένα αποτέλεσμα δεν είχαν.
Μου θυμίζει εξίσου η σημερινή κυβέρνηση τα αραβικά καθεστώτα κατά τις πρόσφατες και εξελισσόμενες ακόμη λαϊκές εξεγέρσεις. Οι διάφοροι Μουμπάρακ μέσα από τεχνικές αλλαγές και υποσχέσεις προσπαθούσαν – και προσπαθούν ακόμη κάποιοι εξ αυτών – να παραμείνουν με κάθε τρόπο στην εξουσία και στα οφέλη που συνεπάγεται η νομή της. Ως και ο Λίβυος Συνταγματάρχης υπόσχεται εκλογές, στις οποίες βεβαίως θα συμμετέχει και ο ίδιος – και αν δεν τις κερδίσει, αποδέχεται να αποσυρθεί. Περιττό να σημειώσω ποιον μου θυμίζει αυτή η στάση του Μουαμάρ Καντάφι. Σήμερα πάντως οι εδώ ηγεμόνες μας υπόσχονται δημοψήφισμα.
Φαίνεται ότι όταν η εξουσία απεκδύεται τη δημοκρατικότητα της και μετατρέπεται σε καθεστώς, έχει παντού και πάντοτε το ίδιο χρώμα – και την ίδια οσμή.

***

Ο Ιταλός στρατάρχης Πιέτρο Μπαντόλιο δεν ήταν βεβαίως ο εμπνευσμένος δημοκρατικός ηγέτης. Κάθε άλλο. Όργανο κι αυτός του φασιστικού καθεστώτος, ηγείτο του Ιταλικού Γενικού Επιτελείου Στρατού ανάμεσα στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και βεβαίως ηγήθηκε και του πολέμου κατά της Ελλάδας – όπου παρεμπιπτόντως χαρακτήρισε τους Έλληνες ως γουρούνια.
Τον Ιούλιο του 1943 ο Μπαντόλιο κλήθηκε – από ιστορική συγκυρία μάλλον κι όχι από προσωπική επιλογή – να παίξει το ρόλο του αντικαταστάτη του Ντούτσε, τον οποίο ανέτρεψε το ίδιο το φασιστικό συμβούλιο. Η παρουσία του στην ιταλική πολιτική σκηνή συντέλεσε πάντως στην επάνοδο της χώρας στη Δημοκρατία, στα 1944.
Ο Μπαντόλιο βεβαίως ήταν κι αυτός άνθρωπος του καθεστώτος και στέλεχος του Φασιστικού κόμματος – στο οποίο, για να μη ξεχνιόμαστε, ηγούντο πρώην σοσιαλιστές, με προεξάρχοντα τον ίδιο το Μουσολίνι. Και στα 1947 ο Μπαντόλιο παραπέμφθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε.

Η μικρή αυτή αναδρομή στην ιταλική ιστορία έγινε όχι επειδή ο γράφων πιστεύει πως θα γίνει μια εκ των έσω του κυβερνώντος κόμματος αλλαγή, που θα ανατάξει τα πράγματα – αλλά επειδή πιστεύει ακράδαντα πως θα πρέπει κάποια στιγμή να αποχωρήσει ο σημερινός πρωθυπουργεύων, ώστε να μπορέσει η πορεία της χώρας να βρει έναν άλλο δρόμο…


ΥΓ. Θα μπορούσε ένα από τα προσεχή σημειώματα του γράφοντας να τιτλοφορείται «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» – ως συνέχεια ή συμπλήρωμα του παρόντος, παραπέμποντας στο γνωστό ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού. Όμως δυστυχώς οι σύγχρονοι βάρβαροι έχουν ήδη έρθει στη χώρα μας κι ο «αυτοκράτωρ» με τους δυο μας «ύπατους» και τους «πραίτορες» και τους πραιτοριανούς του, έχουν προ πολλού ετοιμάσει την «περγαμηνή» – που σήμερα λέγεται «μνημόνιο». Αλλά σήμερα – σε αντίθεση με τα όσα γράφει ο Καβάφης – οι δρόμοι κι οι πλατείες δεν αδειάζουν, κι όλοι συλλογισμένοι ξεχύνονται έξω ζητώντας κάποια αλλαγή. Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν υπήκοοι, ο λαός μας αποτελείται από πολίτες, που δε περιμένουν τους βαρβάρους και τα δάνεια τους ως κάποια λύση – αλλά διεκδικούν ριζικές αλλαγές στη δομή της χώρας…