Δύο χρόνια τώρα ακούω και διαβάζω για τους κακούς και ανίκανους πολιτικούς που βύθισαν τη χώρα στην καταστροφή. Και εμείς οι υπόλοιποι που ήμασταν; Με τι κριτήρια ψηφίζαμε αυτούς τους ανεύθυνους πολιτικούς που μας οδήγησαν σε οικονομικό πόλεμο –που προβλέπεται να εξελιχθεί σε ΙΙΙ παγκόσμιο (οικονομικό) πόλεμο;
Βολεμένοι όλοι μας σε μια ψεύτικη ευμάρεια ζούσαμε με πολυτέλεια δυσανάλογη με αυτήν των ευρωπαίων που είχαν το ίδιο επάγγελμα και υψηλότερες αποδοχές από εμάς. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Τώρα όμως ηχούν σαν καμπάνες τα λόγια του Χρυσόστομου, του αδελφού μου, που ούτε πολιτικός ήταν, ούτε οικονομολόγος. Ήταν ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος, αφοσιωμένος στην πένα και τον χρωστήρα του. Όμως σαν σκεπτόμενος, έβλεπε μακριά. Και με τον γνωστό ήπιο, μειλίχιο τρόπο του μου έλεγε: «μην σπαταλάτε τα χρήματά σας, ζούμε με δανεικά, και δεν θα αργήσει η μέρα που αυτό θα το πληρώσουμε ακριβά». Τότε αυτό το άκουγα ανέφικτο, τώρα αναλογίζομαι πόσο δίκιο είχε.
Αλλά γιατί όλοι ζούσαμε στα σύννεφα και γιατί κανένας δεν έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου; Αντίθετα μας προέτρεπαν να δανειζόμαστε από τις τράπεζες, να ξοδεύουμε, να επενδύουμε στο χρηματιστήριο. Κι εμείς γιατί τότε τους πιστεύαμε, όταν δεν βλέπαμε να γίνονται επενδύσεις και γενικά οικονομική ανάπτυξη στη χώρα; Τώρα ξαφνικά γίναμε όλοι «αγανακτισμένοι» με το σύνθημα «δεν τη βγάζω». Αυτό δεν είναι λύση. Ας σταματήσουμε τη γκρίνια, ας πάψουμε να κατακρίνουμε τους πάντες και ας κάνουμε ο καθένας μας την αυτοκριτική του. Ας προσπαθήσουμε να βγούμε από το τέλμα, από την μελαγχολία και τα αδιέξοδα που μας οδηγούν μίζερες φωνές.
Αντιμετωπίζουμε έναν οικονομικό πόλεμο. Με σκυμμένο κεφάλι δεν θα νικήσουμε. Στον πόλεμο του ‘40 με ομοψυχία δώσαμε σκληρές μάχες, καθηλώσαμε τον εχθρό έξι μήνες στα σύνορά μας και γράψαμε ένα έπος. Βέβαια μετά το τέλος του πολέμου, οι «σύμμαχοί» μας που επωφελήθηκαν από την δική μας αντίσταση, μας οδήγησαν σε εμφύλιο σπαραγμό και εθνική καταστροφή. Τώρα, στα πρόθυρα αυτού του νέου πολέμου, ξεκινάμε ανάποδα, από τον εμφύλιο. Κι αυτό γιατί όλοι γίναμε κριτές των πάντων εκτός του εαυτού μας. Οι βόμβες, εκτοξευμένες από τα ΜΜΕ, σκάνε μέσα στα σπίτια μας κι εμείς απαθείς τις δεχόμαστε. Αλλά φοβάμαι ότι παρασύρθηκα, αγανακτισμένη από τη δίνη που μας εγκλωβίζουν «σύμμαχοι» και συμπατριώτες, που το μόνο που προσπαθούν είναι να μας απογοητεύσουν, να μας διαλύσουν ψυχολογικά, και όχι μόνο δεν μας δείχνουν δρόμους εξόδου, αλλά μας αποπροσανατολίζουν από να τους βρούμε μόνοι μας.
Εδώ ξεκίνησα μιλώντας για ελπίδα. Κι αυτήν μου την έδωσε η κυρία Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου με το άρθρο της «Χρεοκοπημένες αξίες». Παρακολουθώ την αρθρογραφία της στην ΟΔΟ και διαπιστώνω κάθε φορά ότι έχει περισσεύματα αγάπης για όλα τα παιδιά και θεωρώ τυχερά τα παιδιά που έχουν τέτοια χαρισματική δασκάλα. Η οποία δεν ασχολείται μαζί τους αποβλέποντας στην ημερομηνία πληρωμής της –γιατί πολλοί υπάλληλοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί, δηλώνουν ότι για τα λεφτά που πληρώνονται δουλεύουν πολύ και έτσι δεν έχουν ενοχές για την ανεπάρκειά τους- αλλά τους δίνει γνώσεις, φροντίδα, αγάπη, τους μαθαίνει να σκέφτονται, να αγαπούν την οικογένειά τους, να σέβονται το περιβάλλον και τον διπλανό τους, να έχουν στόχους και τα οπλίζει με γνώσεις και δύναμη να τους πετύχουν.
Και σ’ αυτό το άρθρο της, πολύ εύστοχα, μιλάει για τις αξίες που στερούνται τα Ελληνόπουλα -η μεγάλη μας ελπίδα- για τα πρότυπα που τους δίνουμε, για το κλίμα ανασφάλειας που τους μεταδίδουμε, για το σκληρό κόσμο που τα φέραμε να ζήσουν, για την ευθύνη που έχουμε απέναντί τους. Γι’ αυτά τα παιδιά, που είναι το μέλλον της ταλαιπωρημένης μας πατρίδας, αξίζει να σπάσουμε το κουκούλι της απελπισίας που τόσο περίτεχνα εξακολουθούν να πλέκουν γύρω μας, να υψώσουμε το ανάστημα μας και να φωνάξουμε: «όλοι μαζί μπορούμε».
Κυρία Ευθυμιάδου-Παπασταύρου σας ευχαριστώ από καρδιάς που αφιερώνεται τη ζωή σας στους μικρούς σας μαθητές και εύχομαι να σας μιμηθούν πολλοί συνάδελφοί σας. Σας χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι δάσκαλοι στο «κρυφό σχολειό» της τουρκοκρατίας κράτησαν ζωντανή την ελληνική γλώσσα και την εθνική συνείδηση. Τώρα ας κρατήσουν υψηλό το φρόνημα της νέας γενιάς, γιατί σαν λαός έχουμε πολλές ικανότητες και προτερήματα. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι «σύμμαχοί» μας και γι’ αυτό προσπαθούν να μας τα αμαυρώσουν.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20.10.2011, αρ. φύλλου 612
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.