22.12.11

ΟΔΟΣ: H «άμεση δημοκρατία» της Τζαμαχιρίας


Οι τηλεοπτικές σκηνές με το φρικτό και βάρβαρο λιντσάρισμα του Μουαμάρ Καντάφι τις περασμένες ημέρες, που εκτελέσθηκε από τον αγριεμένο αραβικό όχλο – ο οποίος έως ένα χρόνο πριν αν δεν ζητωκραύγαζε, οπωσδήποτε πάντως αδιαφορούσε για τον μουσουλμάνο δικτάτορά του- όπως και η απάνθρωπη έκθεση της σορού του στις προσβολές και την χλεύη των «νικητών», όχι μόνο όσων πολέμησαν εναντίον του -και είναι φυσικό σε ένα βαθμό να αισθάνονται επηρμένοι, αλλά και πολλών που μπορεί ακόμη και να συνεργάστηκαν με την απίστευτη «άμεση δημοκρατία» της Τζαμαχιρίας του, προκαλούν αποτροπιασμό. Αντίστοιχο -και προφανώς εντονότερο από τον αποτροπιασμό της εκτέλεσης του Ν. Τσαουσέσκου και της συζύγου του στην Ρουμανία, 22 χρόνια περίπου πριν, ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1989.

Αλλά δεν είναι βέβαιο, αν εκτός από την αηδία και την διαφωνία, για κάθε είδους θανατικές ποινές, είτε αυτές είναι σκληρές, είτε λιγότερο προκλητικές επειδή είναι θεσμικές και «συντεταγμένες», η περίπτωση Καντάφι συμβολίζει στους παρακρατούντες τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδος, μια πρώτης τάξεως ιστορική διδαχή.

Ασφαλώς, το γεγονός ότι σε αντίθεση με τα κράτη αυτά, οι έλληνες πολιτικοί μονοκράτορες των τελευταίων 35 τουλάχιστον ετών εκλέγονται με άψογες δημοκρατικές διαδικασίες, δεν επιτρέπει καμιά απολύτως ανησυχία για το μέλλον και το πολιτικό τέλος των ημετέρων.

Αλλά τέτοιες ημέρες, σαν κι’ αυτές που ζει η Ελλάδα, ταπεινωμένη ίσως όσο οποτεδήποτε άλλοτε μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (που και πάλι επρόκειτο για μια έντιμη ήττα στην προσπάθεια της ολοκλήρωσης της Παλιγγενεσίας και τίποτε χειρότερο), η σημειολογία των απίστευτων σκηνών σε βάρος του Μ. Καντάφι, αυτού που νόμιζε ότι αποτελούσε κάτι το ξεχωριστό, προορισμένος από την χάρη του Θεού να σώζει την Λιβύη για 40 χρόνια (50 ήδη σώζει την Κούβα ο σύντροφος Φιντέλ Κάστρο και οι επίγονοί του), και για τον λόγο αυτό βομβάρδιζε λυσσαλέα με πυραύλους εδάφους-εδάφους τους επαναστατημένους υπηκόους του, και εξόντωσε χιλιάδες χιλιάδων αντιπάλων του, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη.

Όχι μόνο επειδή στα ιδρυτικά ή τα πρώϊμα εγκόλπια του ιδιόκτητου ΠαΣοΚ, οι ιδεολογικοί δεσμοί του με αυτά τα καθεστώτα «του τρίτου Δρόμου», όπως τα αποκαλούσαν, είναι σαφείς και έντονοι. Αλλά και διότι, 30 έως 35 χρόνια μετά, όλοι οι υπόλοιποι λαοί -ακόμη και οι πιο καταπιεσμένοι- με ήσυχες και δημοκρατικές διαδικασίες, άλλαξαν και ανανέωσαν, όχι μια και δυο, αλλά δεκάδες φορές το πολιτικό τους προσωπικό. Ώστε να μην προλάβουν να δημιουργηθούν κατεστημένα, θύλακες και ενθυλακώσεις.

Στην Ελλάδα απέμειναν οι ίδιοι και οι ίδιοι, με τον πρωθυπουργό πανικόβλητο να τρέχει και να μην φτάνει, τον ημέτερο πρόεδρο της Βουλής και βουλευτή Καστοριάς να αντιστέκεται απειλώντας ότι οι οικείοι του θα κάψουν, ή θα σκίσουν, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, το γερμανικό τους διαβατήριο για ένα εξώφυλλο περιοδικού (τι θα έπρεπε άραγε να κάνουν τώρα που η Ελλάδα μετατρέπεται σε παρία), τον πρόεδρο της Ν.Δ να τηρεί ανεξήγητη στάση πεισματάρη εφήβου που δεν καταλαβαίνει ότι όλα αυτά θα τα βρει μπροστά του, την ακροαριστερά να απειλεί και να επιχαίρει, και την ακροδεξιά να παριστάνει την Σοφή και Σεπτή αλλά κρυμμένη πλευρά του προσβεβλημένου Έλληνα.

Συμπτώσεις, επιπτώσεις, και μεταπτώσεις μιας περιόδου απ’ αυτές που αποδείχθηκαν ακόμη χειρότερες. Γι’ αυτό και οι αποτροπιαστικές σκηνές, με τον άλλοτε δήθεν υπερήφανο Βεδουϊνο, «αδελφό» Μουαμάρ Καντάφι, να σκυλεύεται χωρίς σταματημό και φρένο, μίλησε κάπως παράξενα είναι αλήθεια, στις σκέψεις των περισσότερων απλών Ελλήνων.

Ανεξακρίβωτο πάντως παραμένει ποιες ακριβώς σκέψεις προκάλεσε στους ιθύνοντες. Αν του προκάλεσε κι’ αυτές φυσικά.


(*) Τζαμαχιρία: Εξουσία, κράτος των μαζών, δημοκρατία. Η επίσημη ονομασία της Λιβύης είναι: «Μεγάλη Σοσιαλιστική Λαϊκή Λυβική Αραβική Τζαμαχιρία».



Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 27 Οκτωβρίου 2011, αρ. φύλλου 613

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ