ΜΠΕΣΣΗ ΜΙΧΑΗΛ: Η ελληνική κρίση ως διαρκές (;) «Δίλημμα των φυλακισμένων»

ΟΔΟΣ 17.5. 2012 | 642

 «Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι,
αρκεί να ΄ναι από συμφέρον»

Ο. Ελύτης (Εκ του πλησίον)

Η ελληνική Κρίση αναδεικνύεται σταθερά σε διαρκώς ανάλογη μεταφορά με το μαχαίρι του συμφέροντος του Ελύτη, που κόβει ως και διαμάντι . Φυσικά, για το μεταφορικό αυτό μαχαίρι, το κάρβουνο, που συνιστούσε για πολλά χρόνια (και συνιστά) την κύρια ύλη του ελληνικού πολιτικού κόσμου, μαύρο ως προς την αποτελεσματικότητα και βρώμικο με την εγγενή διαφθορά, είναι πανεύκολη λεία. Το μαχαίρι των δόλιων συμφερόντων, αυτά που επικυριάρχησαν ύπουλα και σταθερά μεταπολιτευτικά παρά τη δανεική ευημερία στην γεμάτη σύγχυση ελληνική πραγματικότητα, εξουδετέρωσαν ακόμη και τα ελάχιστα ανθρώπινα διαμάντια, πολιτών και πολιτικών (αν υπάρχουν ακόμη)....

Κι αυτός ο ζεστός εκλογικός Μάης που με τα προβλέψιμα αλλά σκληρά αποτελέσματα εξελίσσεται σε σταυροδρόμι της ελληνικής διπολικής δυστυχίας, αντί να λύνει τ’ αδιέξοδα προσθέτει διαρκώς διλήμματα. Όλοι, πολιτικοί και πολίτες, αθώοι κι ένοχοι, μοιάζουμε αμετάκλητα έγκλειστοι στην ισόβια φυλακή της αδιέξοδης απελπισίας μας, ή των φαντασμαγορικών ψευδαισθήσεών μας, το ίδιο κάνει. Κι οι «φίλοι», σαν Πόντιοι Πιλάτοι «νίπτουν τας χείρας»αφού έσπρωξαν στα κάγκελα των μνημονίων έναν λαό που πίστεψε απερίσκεπτα σε λαοπλάνους «ηγέτες» και ακολούθησε αμέριμνος το τραγούδι της κολακείας από τις πολιτικές σειρήνες της ναρκισσιστικής καταναλωτικής ευκολίας....

Στο δίλημμα των δύο φυλακισμένων, η επιλογή του συμφέροντος του ενός δηλαδή η πλήρης απελευθέρωση, που είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους του με τίμημα την προδοσία του πρώην συντρόφου του που αντίστοιχα επιφέρει την μεγιστοποίηση αντίστοιχα της ποινής του, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα ανάδειξης της ανθρώπινης απληστίας. Αντί για την συνεργασία, δηλαδή τη σιωπή, που θα επέφερε την μικρότερη ποινή και για τους δύο, διαλέγει ο καθένας τη προδοσία που ουσιαστικά καταδικάζει εσαεί και τους δύο ! Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο…

Στη δική μας περίπτωση, βλέπω την ελληνική κρίση σαν την φυλακή όπου φυλακιστήκαμε όλοι, συμμέτοχοι και ένοχοι, οι αμέριμνοι πολίτες και οι ανίκανοι πολιτικοί, με δεσμοφύλακες τους «φίλους» Γερμανούς –τρόϊκα και δικαστές τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Μας προσφέρανε τη μικρότερη ποινή, τα «μνημόνια» Ι, ΙΙ και το «κούρεμα», κι αντί να συμφωνήσουμε σε ένα ελάχιστο επίπεδο συνεργασίας για να επιδιορθώσουμε σταδιακά τη καταστροφή της χρεωκοπίας που ανέμελα καλλιεργήσαμε, μαλώνουμε ποιός θα προδώσει καλύτερα και γρηγορότερα τον άλλο μέσα σένα παραλήρημα του συνδρόμου του Σαμψών, όπου δεν υπάρχουν καν, αλλόφυλοι!

Αναζητώ με απελπισία ένα λογικό επιχείρημα, μια στάλα αυτογνωσίας, μια λύση στην αδιέξοδη αμετροεπή ταυτολογία των «ομιλουσών» κεφαλών» πριν, κατά και μετά τις εκλογές και η κατάθλιψη επιτείνεται. Δεν ξέρω πού να στραφώ. Τσαμπουκάς, τζάμπα μαγκιά και εγκληματικά αγνωστικός χαβαλές (και η χρήση της αργκό εκφράζει καθαρά τον αποτροπιασμό μου) με τυλίγουν αβάσταχτα στη δύσοσμη ασφυξία ενός τέλματος από τοξικά λύματα.
Αυτοί θα μας σώσουν;
Έτσι θα σωθούμε;

Πού πήγε η συνετή αξιοπρέπεια, η γενναιόδωρη αρχοντιά, η ηγετική ευθύνη, η ξεκάθαρη ουσιαστική γνώση, η απέριττη δικαιοσύνη και η συλλογική, αλληλέγγυα εμπνευσμένη, δημοκρατική καθαρτήρια δράση;
Φυλακίστηκε μαζί με το μέλλον μέσα στη φυλακή των διλημμάτων, των διπολισμών, της προδοσίας, της απληστίας, του μίσους;

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Μαΐου 2012, αρ. φύλλου 642