ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Γροθιά στο μνημόνιο

ΟΔΟΣ: 640 / 3.5.2012. 

Ο μόνος τρόπος για να αποφύγει ο λαός ένα νέο εμφύλιο ήταν ν’ ακουστεί σ’ Ανατολή και Δύση στεντόρεια η διαμαρτυρία του. Μια διεφθαρμένη, βασικά ξενόδουλη άρχουσα κάστα βίαζε ξετσίπωτα την εκφρασμένη θέληση του να κυβερνηθεί επιτέλους δημοκρατικά, πάσχιζε μ' όλους τους σκοτεινούς μηχανισμούς της να κρατήσει αυτό τον τόπο εκατό χρόνια πίσω, στον απολυταρχισμό και την ξενοκρατία…

Στρατής Τσίρκας, Η χαμένη άνοιξη

Το πρώτο Μνημόνιο δεν ήρθε βεβαίως να σώσει τη χώρα. Το ήξεραν πολύ καλά τόσο αυτοί που το συνέταξαν, όσο και αυτοί που το ψήφισαν. Άστοχοι χειρισμοί του τότε πρωθυπουργεύοντος εξέθεσαν ανεπανόρθωτα διεθνώς την Ελλάδα, προκαλώντας δανειακά και οικονομικά αδιέξοδα. Ο χρόνος και η ιστορία θα δείξουν εάν υπήρχε προκαθορισμένο σχέδιο υπαγωγής της χώρας σε καθεστώς υποτέλειας, όταν με παχιά ψέμματα το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 2009. Στο ερώτημα του εάν υπήρχε τότε άλλος δρόμος, καθώς η πίεση σε βάρος της χώρας προχωρά, γίνεται ολοένα και εμφανέστερο ότι αν η Ελλάδα είχε φύγει από τη ζώνη του Ευρώ την άνοιξη του 2010, σήμερα θα βρισκόταν σε καλύτερη θέση και οι πολίτες της θα υπέφεραν λιγότερα δεινά. Και οπωσδήποτε θα υπήρχε μια ελπίδα στον ορίζοντα. Ενώ τώρα δεν υπάρχει ελπίδα. Αλλά μια τέτοια «έξοδος» προϋπέθετε ηγέτες με εμβέλεια και θέληση, κι αυτοί οι ηγέτες δεν υπήρχαν. Τα κότσια και το τσαγανό απουσιάζουν παντελώς και διαχρονικά από τους κυβερνώντες τη χώρα.
Στόχος του πρώτου μνημονίου ήταν να κάνει την αρχή, ώστε μια μια οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας να ακολουθήσουν τη μοίρα της Ελλάδας. Η χώρα έγινε οικονομικό πειραματόζωο με τη συναίνεση δυστυχώς εκείνων που την κυβερνούσαν…

Το δεύτερο Μνημόνιο ήρθε αναπόφευκτα ως «παιδί» του πρώτου, να δέσει χειροπόδαρα τη χώρα. Ούτε αυτό βεβαίως στόχευε να σώσει τη χώρα. Εκείνοι που υπέγραψαν το πρώτο Μνημόνιο, ήξεραν πολύ καλά όταν το υπέγραφαν, ότι αυτό θα αποτύχει και θα χρειαστεί δεύτερο. Όπως και αυτοί που υπέγραψαν το δεύτερο. Γι’ αυτό όλοι τους προετοιμάζουν ήδη το τρίτο Μνημόνιο… Το δεύτερο αυτό Μνημόνιο έπρεπε να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας και αυτό ακριβώς έγινε. Έπρεπε να εισάγει το χρέος μας στο ξένο δίκαιο, ώστε να μη μπορούμε στη συνέχεια, όταν θα πυκνώσουν τα αδιέξοδα, να προβούμε σε μονομερή διαγραφή του ή μετατροπή του στο εθνικό νόμισμα. Το δεύτερο Μνημόνιο δηλαδή στόχευε στο να οπλίσει τα χέρια των δανειστών με όπλα κατάλληλα, ώστε να πετύχουν τον καθολικό εναγκαλισμό και υποταγή της Ελλάδας. Εκείνο που κάποτε δεν πέτυχαν με τα τάνκς, τις εκτελέσεις και τις ομηρίες, το πέτυχαν σήμερα με την πέννα, όπως σοφά μου είπε ένας φίλος εκπαιδευτικός. Και δυστυχώς αυτή την πέννα την κράτησαν και ελληνικά χέρια…
Στην πραγματικότητα το μόνο που εγγυάται η συνέχιση της πολιτικής που ακολουθεί η χώρα, είναι ο εργασιακός μεσαίωνας και η καταβολή συνταξιοδοτικών επιδομάτων υπό αίρεση, την ώρα που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχει εισέλθει σε μια σήραγγα διαρκούς έκπτωσης και οικονομικής εξαθλίωσης.

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη γλώσσα που να έχει σωστότερη λέξη για το νόμισμα. Το νόμισμα δεν είναι τίποτε παραπάνω από συναλλακτικό μέσο, η αξία του οποίου είναι συνάρτηση της οικονομικής δυνατότητας μιας χώρας και του βαθμού της αποδοχής της από τις ξένες οικονομίες. Το όποιο νόμισμα επομένως, εθνικό ή πολυεθνικό δεν είναι πανάκεια. Όπως λοιπόν δεν θα έλυνε αυτόματα τα προβλήματα της η χώρα αν υιοθετούσε τη χρυσή λίρα ως επίσημο νόμισμα της, έτσι βεβαίως δεν θα συμβεί αυτόματα κάτι τέτοιο και με την επιστροφή στη δραχμή. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν θα φέρει από μόνη της θαύματα. Όμως η δραχμή θα δώσει ανάσα στη νομισματική ασφυξία και μέσα από την ευμενή μεταχείριση της εγχώριας παραγωγής και ασφαλώς με την αναγκαστική δασμολόγηση σε όλα εκείνα τα εισαγόμενα προϊόντα, στα οποία υπάρχουν ανάλογα ανταγωνιστικά εγχώρια, η χώρα θα προσπαθήσει να ξαναστηθεί στα πόδια της, να ξαναβάλει σε λειτουργία την εθνική παραγωγική αλυσίδα. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι δέσμια διεθνών συνθηκών, οι οποίες βεβαίως δεν φτιάχτηκαν για να στηρίξουν τις οικονομίες φτωχών χωρών, αλλά τις οικονομίες των ισχυρών που τις συνέταξαν και πέτυχαν την με ελαφριά καρδιά υπογραφή τους από χώρες όπως η Ελλάδα…

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ακόμη και αν «κινεζοποιηθουν» οι μισθοί, η Ελλάδα δεν θα γίνει Κίνα. Ούτε βεβαίως μια τέτοια προοπτική μπορεί να αποτελεί σκοπούμενο και παράδειγμα προς μίμηση.

Τα εκβιαστικά διλήμματα βεβαίως τίθενται αναφανδόν και ακάθεκτα από τους κυβερνητικούς, τους Ευρωπαίους δανειστές και τα εγχώρια μνημονιακά ΜΜΕ. Όμως, για το 25% του ενεργού πληθυσμού που μαστίζεται από την ανεργία και την απελπισία, για τα εκατομμύρια των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων, για εκείνους που συνωστίζονται στα συσσίτια, ποιά ακριβώς σημασία έχει η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και τί χειρότερο θα επιφέρει στη ζωή τους η έξοδος της Ελλάδας από αυτήν; Όλοι εκείνοι οι έμποροι που έκλεισαν τα καταστήματα τους, όλοι οι επαγγελματίες που αναγκάστηκαν να προβούν σε διακοπή επαγγέλματος, οι χιλιάδες ξενιτεμένοι επιστήμονες και όχι μόνο, τί ακριβώς έχουν να χάσουν από την επιστροφή στη δραχμή; Και τί θα προσφέρει σε όλους αυτούς η παραμονή στο Ευρώ εκτός από συρρίκνωση του εισοδήματος και των ελπίδων;

Κυβερνητική σταθερότητα, ηρεμία και ανάπτυξη στη χώρα ποτέ δε θα έλθει με τη μέθοδο της οικονομικής εξαθλίωσης των πολιτών, των εκβιασμών και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας. Έτσι διχάζεται η χώρα. Και η Ελλάδα βρίσκεται στα βήματα ενός νέου εθνικού διχασμού.
Η τύχη βρίσκεται φυσικά στα χέρια των πολιτών. Οι σκλάβοι που δεν αποτινάζουν τα δεσμά τους είναι άξιοι της τύχης τους. Εκείνοι που διοικούν σαράντα χρόνια τη χώρα δεν προσφέρουν κανένα εχέγγυο βελτίωσης. Θα ακολουθήσουν τις ίδιες πρακτικές, την ίδια γραμμή, με μόνο μέλημα τους την πολιτική τους διάσωση.

Η ψήφος στα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης, που αφαίρεσε το χαμόγελο από έντεκα εκατομμύρια Έλληνες, ισοδυναμεί με αποδοχή και επιλογή όλων εκείνων που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και επιβράβευση της πολιτικής τους. Τέτοια ψήφος σημαίνει επίσης στήριξη της υλοποίησης των συμφωνηθέντων με τα Μνημόνια: απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, συντριπτική φορολογία. Ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει μισθούς των 300 ευρώ και συντάξεις των 150, με ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, επιλογή που οδηγεί στον αργό θάνατο της κοινωνίας και της χώρας…

Οι Έλληνες πολίτες, θολωμένοι από την προπαγάνδα, έχουν την απατηλή εντύπωση ότι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη μπορεί να τους εξασφαλίσει το καθεστώς επίπλαστης ευμάρειας, που πολλοί από αυτούς έζησαν τα τελευταία χρόνια. Όπως σοφά λέει ο λαός, «θέλουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στην Ευρωζώνη μόνον εφόσον συρρικνωθούν οι αποδοχές τους και συμπιεστεί η ζωή τους σε επίπεδα λιτότητας τριτοκοσμικής χώρας. Η αφελής τους αυτή αντίληψη συνεπικουρείται από τη σιωπή και την παραπλανητική στάση κορυφαίων πολιτικών, οι οποίοι για να διατηρήσουν την εξουσία τους αποκρύπτουν τα συμφωνηθέντα.
Δεν τρέφω βεβαίως αυταπάτες. Ο εκλογικός νόμος που θα εφαρμοστεί στις εκλογές της 6ης Μαΐου θα δώσει πιθανότατα κοινοβουλευτική πλειοψηφία στα μνημονιακά κόμματα, ικανή να τα βοηθήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης, ακόμη και όταν τα συνολικά ποσοστά τους θα απέχουν παρασάγγας από την λαϊκή πλειοψηφία.

Ευχή και ελπίδα μου είναι η πλειοψηφία αυτή να μην αγγίζει τις 180 έδρες, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα τους δοθεί η δυνατότητα ψήφισης νομοσχεδίων που απαιτούν αυξημένο αριθμό εδρών στο Κοινοβούλιο, αλλά και τη δυνατότητα Συνταγματικής αναθεώρησης. Και το Σύνταγμα της Ελλάδος είναι το τελευταίο οχυρό απέναντι στο Μνημόνιο, τους δανειστές της χώρας και τους εγχώριους εντεταλμένους τους. Όχι βεβαίως ότι το Σύνταγμα δε χρήζει αλλαγών. Το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά το ζητούμενο είναι οι αλλαγές αυτές να προασπίζουν την ανεξαρτησία και την ανασυγκρότηση της χώρας και όχι την απόλυτη υποδούλωση της στα κελεύσματα του Βερολίνου…

Μια ισχυρή κυβέρνηση «μνημονιακού» χαρακτήρα θα καταστεί εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς θα κυβερνά ανεξέλεγκτα και θα διαπνέεται από αλαζονεία. Και την αλαζονεία των πολιτικών την έχει πληρώσει πολύ ακριβά αυτή η χώρα. Τις μεγαλύτερες συμφορές, τις έχει υποστεί η Ελλάδα από κυβερνήσεις που απολάμβαναν μεγάλης κοινοβουλευτικής δύναμης. Αντίθετα μια ασθενής κυβέρνηση αυτου του είδους θα καταρρεύσει σύντομα, υπό το κράτος των μέτρων που θα υποχρεωθεί να πάρει, οπότε θα δοθεί στο λαό καινούρια ευκαιρία επιλογής. Ίσως τότε τα πράγματα είναι ωριμότερα…

Μέσα από τα εκβιαστικά τους διλήμματα, τα κόμματα που στηρίζουν και στηρίζονται από το Μνημόνιο, δεν προτείνουν πραγματικά μια κάποια έστω οδυνηρή και επαχθή λύση. Έχοντας όντως υπάγει τη χώρα σε πρόγραμμα δανεισμού, το προϊόν του οποίου οδηγείται κατ’ αποκλειστικότητα στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων, ώστε να επιστρέφει πάλι στους δανειστές, διογκώνοντας όμως το χρέος, δε λένε στο λαό τι θα γίνει την επόμενη μέρα, όταν τελειώσει αυτό το πρόγραμμα. Αν δηλαδή θα προχωρήσει τότε η χώρα σε στάση πληρωμών ή εάν σύμφωνα με την πεπατημένη θα υπογράψει ένα καινούριο Μνημόνιο νέου δανειστικού προγράμματος, που θα μας οδηγήσει σε βαθύτερο όλεθρο και χάος. Ακολουθούν δηλαδή τη μέθοδο του «βλέποντας και κάνοντας», ελπίζοντας σε θαύματα ή πιστεύοντας απλά ότι η «βόμβα» θα σκάσει σε άλλα χέρια.

Δεν είμαι αντιευρωπαϊστής. Βλέπω όμως την Ευρώπη να στρέφεται κατά της πατρίδας μου και κατά του εαυτού της. Δε θέλω μια τέτοια Ευρώπη, δε θέλω μια τέτοια πατρίδα, όπως σχεδιάζουν να τη μετατρέψουν οι εραστές των Μνημονίων. Εάν η χώρα μας δεν σταθεί απέναντι στο Μνημόνιο και απέναντι στην αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό του Βερολίνου, αν ο λαός δε φωνάξει τα «Όχι» του στην ακολουθούμενη πολιτική, η πατρίδα μας θα γίνει αποικία. Δε μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο από εκείνο που αξίζει ως απάντηση στο Μνημόνιο: τη σφιχτή γροθιά ενός λαού…

Φωτό: Την Κυριακή, την ημέρα των εθνικών εκλογών, στις 6 Μαΐου, πριν 75 χρόνια, το 1937, το γερμανικό Ζέππελιν «Χίντεμπουργκ» φθάνει από την Γερμανία στο Νιου Τζέρσεϊ της Νέας Υόρκης. Κατά τη διαδικασία προσγείωσής του πιάνει φωτιά και καταστρέφεται αμέσως. 36 από τους 95 επιβαίνοντες σκοτώνονται. Οι πτήσεις σταμάτησαν για πάντα.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Μαΐου 2012, αρ. φύλλου 640