Η λαϊκή ετυμηγορία σαν παγωμένος αέρας, διαπερνά ακόμη και τις στιγμές της πιο ξεκαρδιστικής σάτιρας. Η παρασιτική δύναμη της φαντασίας και η ολοκληρωτική άγνοια, με την πνευματική ανησυχία και λύπη, αναστατώνουν τα πάντα, με τις αναρχικές φάρσες, ξυπνώντας μέσα στους ανθρώπους, τον χειρότερο εαυτό τους.
Οι άνθρωποι εξευτελίζονται και τα φουσκωμένα μυστικά, μοιάζουν σαν χοντρά μάγουλα πολίτισσας, ενώ από τα μικρά μάτια της κόρης, πετούν μικρές φλογίτσες, σαν να λένε: « Πού ξανακούστηκε τέτοιο πράγμα! Τρομερή απάτη».
Η απελπισία γίνεται η πιο σταθερή αξία και αμήχανοι περιμένουμε τα χειρότερα.Οι όποιοι πολιτικοί αρχηγοί και δημόσιοι άνδρες, δεν μπορούν, εδώ και χρόνια, να προσφέρουν τις τέσσερις μεγάλες αρετές: φρόνηση, ανδρεία, σωφροσύνη, δικαιοσύνη. Τριτοκλασάτα στελέχη συμφερόντων «υψίστης» σημασίας, μιας απεχθούς παγκόσμιας διακυβέρνησης, είναι στην ουσία αυτοί που ρυθμίζουν τις τύχες μας και το μέλλον των παιδιών μας και της πατρίδας μας.
Η κομματική ρητορική κενή όπως πάντα και την ύστατη στιγμή, καίει τα νοήματα, διαβάλλει τα αισθήματα, που υποτίθεται ότι αναδεικνύει, προσβάλλει τις ιδέες, που προσχηματικά προασπίζει. Προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή δια της κραυγής και των παραδόξων
Σαν μια μεγάλη μαύρη γάτα, κινείται στα πισινά της πόδια, καπνίζει πούρα και καθαρίζει τους λογαριασμούς της, με κύκλους καπνού. Οι καμποτίνοι καλά ευδοκιμούν! Ο λαός δίχως βουλητική ελευθερία, δίχως πιθανότητα ευτυχίας, είναι λαός που δεν ευτυχεί, κάτω από έναν ατσάλινο ουρανό και εναγώνια προσπαθεί να αναβιώσει μια χαμένη στο παρελθόν ευδαιμονία, «εις μάτην», αφού καλά δεμένα βρίσκονται τα πόδια του στη μολυβένια σφαίρα της αδράνειας.
Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης, όπου ο Ορφέας με το δικό του λάθος καταδικάζει την αγαπημένη του, να μείνει για πάντα στον Άδη, ίσως ταιριάζει με τον Έλληνα, που αγαπάει την Ελλάδα, αλλά με τις πράξεις του, την καταδικάζει εσαεί.
Στο δικό μας τώρα χώρο και στο εγχείρημα της πολιτικής πλατφόρμας, των σε εφεδρεία στελεχών κάτι δεν «πήγε» καλά. Δεν θέλησε να γίνει αντιληπτό, όταν από τον Ιανουάριο του 2011, μα και στις λοιπές ειλικρινείς καταθέσεις σκέψεων του υπογράφοντος, με σαφήνεια τονίζονταν, ότι το αλληλοϋποβλεπόμενο «Εγώ» μας καλά κρατεί και αναζητά την τύχη του «αλλέως πως και αλλαχού». Ο «Σύνδεσμος», ως εκ του αποτελέσματος καταδεικνύεται, δεν προέβη σε ορθή « Εκτίμηση κατάστάσεως». «Είμαστε πολλοί, αλλά πού». Με τα e-mail και στροφέα κυρίως την Αθήνα δεν γίνεται να ευδοκιμήσει πολιτικός φορέας. Απαιτείται «ιογενής» διασπορά της ιδέας, δράση « επί γονάτων», όπως παλαιά λέγαμε, εκτός αν ξεχάστηκε, και αφού έχουμε πρώτα εμείς πιστέψει. Αν πραγματικά εκτιμάται ως αναγκαία η ειλικρινής σκέψη και κριτική είμαστε, οι συνάδελφοι πάντα εδώ, διαφορετικά «και η Δευτέρα πλάνη έσται χείρων της πρώτης». Οδηγείται έτσι η δύναμή μας από ελλιπείς χειρισμούς, σε ανησυχητικά ήδη όρια συρρίκνωσης της παρουσίας της.
Είναι ίσως που στο δρόμο νοιώθουμε πιο ασφαλείς από ό,τι στο πεζοδρόμιο.
Όμως δεν είναι αργά, αρκεί και τούτο να θυμόμαστε: Πράξη είναι όχι το να δοκιμάσει κανείς και να υποχωρήσει. Πράξη είναι το να εισέλθει, να μονομαχήσει, να νικήσει, να νικηθεί, να κερδίσει, να χάσει, να σηκωθεί, να ανακινήσει τα πάντα και να αποδέχεται αγώνα και πάλη, μέχρι και της Ύστατης Αναπνοής.
Είναι τότε, που ο αγωνιστής θα αντιμετωπίσει την πίστη στην πράξη.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Μαΐου 2012, αρ. φύλλου 642
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.