Κάποτε στην Καστοριά

 [στήλη]

Ο τελευταίος στοχασμός

Ίσως ο τίτλος να θυμίζει ή να παραπέμπει στον «Τελευταίο πειρασμό» του Καζαντζάκη, όπως η ομιλία του Αλέξη θυμίζει και παραπέμπει στις ομιλίες του Ανδρέα πριν αναλάβει το ’81 την διακυβέρνηση της χώρας από την ‘’κακιά και επάρατη δεξιά’’, αλλά δυστυχώς η επανάληψη της ιστορίας γίνεται ως φάρσα κατά την γνωστή πλέον ρήση.
Όσο και αν κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι υπάρχουν σήμερα κάποια κοινά σημεία με το ’81, μάλλον δεν έχουν δίκαιο. Το 2012 δεν έχει καμία σχέση με το ’81, αφού η οικονομική συγκυρία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, είναι τελείως διαφορετική. Η Ελλάδα τότε, ήταν κάθε άλλο από βαριά δανεισμένη, είχε το εθνικό της νόμισμα ως εργαλείο άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής, δεν είχε καταρρεύσει ακόμη το οικονομικό σύστημα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, το ΑΕΠ βρίσκονταν σε ανοδική πορεία, υπήρχε το όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και πολλά άλλα που λόγω χώρου δεν μπορούμε να αναφερθούμε.

Σε μερικές μέρες θα έχουμε πάλι εκλογές. Ο δικομματισμός κλονίστηκε συθέμελα και ίσως υπάρχει ελπίδα να γεννηθεί κάτι καινούργιο, που θα δημιουργούσε όραμα και ελπίδα. Είναι όμως έτσι ή μήπως είναι ένα στιγμιαίο γεγονός όπως το στιγμιαίο λάθος που επικαλέσθηκε η γυναίκα του τραγουδιστή Πασχάλη και υποψήφια με το ΛΑΟΣ; Υπάρχει ελπίδα να γεννηθεί κάτι καινούργιο και να ελπίσουμε σε μια καινούργια μεταπολιτευτική αλλαγή, η οποία όμως δεν θα έχει σχέση με την παλιά «Αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ και τα επικοινωνιακά τερτίπια του Ανδρέα και του «Τσοβόλα δώστα όλα»;.
Ο καθένας μας θα ήθελε να γεννηθεί μια νέα ελπίδα ένα νέο όραμα με πραγματική «Αλλαγή» και όχι σαν αυτή που κατέληξε και βιώσαμε κυρίως από το ‘’Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ’’. Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε μόνο αρνητικά αλλά και πάρα πολλά θετικά. Φυσικά υπήρξαν και θετικά στοιχεία, το αποτέλεσμα όμως και ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει τον βίο και την πολιτεία ενός κόμματος που δημιούργησε ελπίδες και όνειρα, τα οποία όμως διαψεύσθηκαν και έσκασαν σαν φούσκα, αφού αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να κάνει κανείς πολιτική ούτε και ανάπτυξη με δανεικά. Πόσο δε μάλλον όταν τα δανεικά τα διαχειρίζονται λαμόγια. Φυσικά και το ‘’Σημιτικό ΠΑ ΣΟΚ’’, δεν ήταν άμοιρο ευθυνών αλλά τουλάχιστο ο Σημίτης δεν χτυπήθηκε από τον κεραυνό του θεού του έρωτα και δεν δέχθηκε να αποκτήσει ‘’κωλόσπιτο’’ κατά την ρήση του γραφικότατου Βαγγέλη Γιαννόπουλου.

Για όλα αυτά όμως που συνέβησαν δεν ευθύνεται σίγουρα μόνο το ΠΑΣΟΚ. Φυσικά και η ΝΔ έχει τις δικές της ευθύνες, όπως πολύ σωστά επεσήμανε σε μια του συνέντευξη, εμμέσως πλην σαφώς ο αληθινός πατριώτης, πρόεδρος του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού κ. Εφραίμογλου. Η Ν.Δ. όμως έχει και ένα άλλο ελαφρυντικό. Ήταν ένα κόμμα της λεγόμενης συντήρησης και του κατεστημένου και λογικά δεν θα έπρεπε να είχε κανείς τόσες απαιτήσεις όπως από ένα σοσιαλιστικό κόμμα που βγήκε με την σημαία της αλλαγής του σοσιαλιστικού οράματος, της λαϊκής εξουσίας και άλλες τέτοιες επικοινωνιακές ‘’παρόλες’’ που απογοήτευσαν την κακώς λεγόμενη ή ονομαζόμενη ‘’δημοκρατική παράταξη’’.

Ας έρθουμε όμως στο διαταύτα και να διερευνήσουμε τις προθέσεις και τις ικανότητες ενός νέου και νεαρού ηγέτη της ‘’πολύ αριστεράς’’ όπως είναι ο Αλέξης Τσίπρας, επειδή καήκαμε στο γάλα και θα πρέπει να φυσήξουμε και στο γιαούρτι. Φυσικά οι εποχές τώρα, σε σχέση με αυτές που ξεκίνησε ο Ανδρέας είναι τελείως διαφορετικές και μη συγκρίσιμες, γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί και προσεκτικοί. Ποιος είναι λοιπόν πίσω από αυτές τις ωραίες λέξεις και λέγεται Αλέξης;
-Ήταν ένας άγνωστος νέος που τον ανέδειξε ο Αλαβάνος και του προσέφερε την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ.
-Ένας νέος που δυσαρέστησε τον μέντορά και τον ανάγκασε να αποχωρήσει.
-Ένας νέος που ανάγκασε το Κουβέλη να αποχωρήσει και να δημιουργήσει την ΔΗΜΑΡ.
-Ένας νέος λαλίστατος, που μπορεί και συμβιώνει με 12 συνιστώσες της πολύ αριστεράς, που η κάθε μια μπορεί να έχει την δική της άποψη.
-Ένας αρκετά επικοινωνιακός και ωραίος νέος αφού πολλές γυναίκες τον ψηφίζουν με το κριτήριο της εμφάνισης (εδώ μειονεκτεί η Αλεξάνδρα λαϊκώς Αλέκα)
-Ένα αρχηγός ενός ριζοσπαστικό κόμματος με πολλές συνιστώσες από τις οποίες μπορεί να ακούσεις τα ποιο απίθανα πράγματα.
-Ένας αρχηγός ενός πολιτικού χώρου που συνήθισε να καταγγέλλει κυρίως του ιδεολογικά αντιπάλους του και να σιωπά ή να καταγγέλλει αόριστα τους ιδεολογικούς συγγενείς του.
-Ένας χώρος που μόλις μυρίστηκε εξουσία συμμάζεψε όχι μόνο τις συνιστώσες αλλά ακόμη και πρώην συνεργάτες-λαμόγια του Άκη.
Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει πολλά άλλα επιχειρήματα, αλλά δεν είναι αυτό μόνο το ζητούμενο και ο στόχος του άρθρου μας. Το ζητούμενο είναι πως θα σώσουμε την πατρίδα, λέξη που δεν προτιμάται, ίσως για να μην χαρακτηριστεί κανείς εθνικιστής. Ένας ορθολογικά και συνετά σκεπτόμενος πολίτης βλέποντας αυτό το θέατρο του παραλόγου που παίχτηκε για τον σχηματισμό κυβέρνησης σωτηρίας της Ελλάδας από την καταστροφή, θα έκανε τον εξής απλό συλλογισμό και πρόταση.

Τα κόμματα που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό (λογικά τα 5 από τα 7), θα έπρεπε να συμφωνήσουν στα εξής απλά πράγματα.
1. Παραμένουμε στην ΕΕ και την Ευρωζώνη δηλαδή στο Ευρώ.
2. Αλλάζουμε το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση με όρους αναπτυξιακούς και όχι υφεσιακούς.
Για επιβεβαίωση των παραπάνω δίνουμε σε δύο τρείς δημοσκοπικές εταιρίες να μας κάνουν ένα ‘’γκάλοπ’’ και αν βγει 50% και πάνω δεσμεύονται να κάνουν κυβέρνηση όλοι μαζί, διαφορετικά πάμε σε εκλογές. Τι ποιο απλό έντιμο και ανέξοδο από αυτό που πάνε να κάνουνε τώρα, βασιζόμενοι σε ένα σύνταγμα που το έκαναν μόνοι τους;

Κύριοι πολιτικοί και εκπρόσωποι του έθνους την πατρίδας και της χώρας, συνέλθετε προσγειωθείτε αφυπνιστείτε σχετιστείτε και ταπεινωθείτε, διαφορετικά θα ανοίξετε τους ασκούς του Αιόλου και το μέλλον της πατρίδας θα είναι αβέβαιο.
Ας καταλάβουν κάποιοι που θέλουν να αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί ότι στο ελληνικό λεξιλόγιο δεν υπάρχουν μόνοι οι λέξεις δημοκρατία, λαϊκή εξουσία, δικαιοσύνη, διαφάνεια, ισότητα, χώρα, κλπ, αλλά και άλλες εξίσου σημαντικές λέξεις όπως σεβασμός, πειθαρχία, έλεγχος, αξιοκρατία, παράδοση, πατρίδα κλπ., και κυρίως αυτογνωσία καθώς και λιγότερα λόγια και περισσότερη δουλειά.
Θα μπορούσε στοχαστικά να απευθυνθεί κάποιος στο Αλέξη, μετά το ταξίδι του στην Ευρώπη, και τον χαρακτηρισμό πικρίας απέναντι στον Ολάν και να του πει:
-Είμαι ένας απλός, μετριόφρων, μετριοπαθής, δημοκρατικός, μισθωτός πολίτης που έχει πληγεί όπως χιλιάδες πολίτες από τα μέτρα των κυβερνήσεων της τελευταίας διετίας και θα ήθελα να ψηφίσω ένα κόμμα με κυβερνητική προοπτική, που δεν θα χειροτέρευε τα οικονομικά, τόσο τα δικά μου όσο και των συμπολιτών μου και φυσικά δεν θα χειροτέρευε την θέση της πατρίδας μας. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να απευθύνω μια ανοιχτή επιστολή στον κ. Τσίπρα που φαίνεται διατεθειμένος να έρθει σε ρήξη με την εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας και να ρωτήσω τα παρακάτω, προκειμένου να βοηθήσω και εγώ με την ψήφο μου ώστε να δημιουργηθεί κάτι άλλο που ίσως μπορεί να είναι καλύτερο από το προηγούμενο.
Επειδή όλοι οι πολιτικοί στην θεωρία τα λένε καλά και επειδή η θεωρία απέχει παρασάγγας από την πράξη και επειδή καήκαμε στο γάλα και έτσι φυσάμε και στο γιαούρτι , αφού έτσι κάπως ξεκίνησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, μου γεννούνται όχι μόνο σ’ εμένα αλλά πιστεύω και σε πολλούς άλλους ψηφοφόρους και πολίτες τα ακόλουθα ερωτήματα.
1. Θα αυξηθεί ο δημόσιος τομέας ή θα ελαττωθεί;
2. Θα συνεχίσει να μειονεκτεί ο ιδιωτικός υπάλληλος έναντι του δημοσίου υπαλλήλου;
3. Θα υπάρχει σύστημα αξιολόγησης σε όλο τον δημόσιο τομέα ώστε να μην υπάρχει ισοπέδωση και ίδια αντιμετώπιση σε ικανούς και ανίκανους σε εργατικούς και τεμπέληδες κ.ο.κ.;
4. Όταν διεκδικούν οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήσεις θα υπάρχει τριμερής συγκατάθεση δηλαδή, κυβέρνηση, καταναλωτές(κοινωνία) και συνδικάτα;
5. Θα ισχύσει η μονιμότητα στον δημόσιο τομέα;
6. Αν κρατικοποιηθούν οι τράπεζες οι ΔΕΚΟ κλπ. ποιος θα διορίζει τα στελέχη και τις διοικήσεις;

Φυσικά αυτά είναι μόνο μερικά από τα πολλά ερωτήματα που θα μπορούσε ή θα ήθελε να διατυπώσει ένας υποψιασμένος, ή ορθολογικά σκεπτόμενος πολίτης, για τα οποία φυσικά δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να τα απαντήσει ο νεαρός και παρορμητικός πολιτικός κ. Τσίπρας. Ειλικρινά θα ευχόμουν την ελπίδα που πουλάει ο πρόεδρος του ΣΎΡΙΖΑ να ήταν υλοποιήσιμη, αλλά δυστυχώς η ζωή απέδειξε μετά από 70 χρόνια υπαρκτού σοσιαλισμού ότι το κράτος επιχειρηματίας απέτυχε. Φυσικά δεν πρέπει κανείς από την άλλη να είναι υπερασπιστής ενός άκρατου φιλελευθερισμού χωρίς κανόνες. Δεν μπορούμε όμως να μιλάμε ξανά για κρατικοποιήσεις όταν το μοντέλο του κριτικισμού όσο και της αυτοδιαχείρισης (πρώην Γιουγκοσλαβία) σχετικά πρόσφατα απέτυχε.

Ένας πολιτικός ηγέτης θα πρέπει να προσπαθεί να βρει τρόπους συναίνεσης μεταξύ εξαρτημένης εργασίας και επιχειρηματικότητας και όχι διαχωριστικές γραμμές οι οποίες οδήγησαν λαούς για δεκαετίες στην εξαθλίωση(βλ. Κούβα, Αλβανία κλπ). Ο καθένας θα ήθελε μια ιδανική κοινωνία ή έναν επί γης παράδεισο, ή τουλάχιστον να γίνουμε Ελβετία ή Νορβηγία, αλλά από την άλλη θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και όχι αιθεροβάμονες. Οι πρόσφατες εμπειρίες των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων απέδειξαν ότι ο μέσος δρόμος η συναίνεση η συγκαταβατικότητα και οι ισορροπίες είναι ποιο αποτελεσματικές για την κοινωνία παρά ή ρίξεις και οι επαναστάσεις που κοστίζουν και μπορεί να φέρουν μια πρόσκαιρη αναδιανομή αλλά στη συνέχεια επιβιώνουν πάλι οι αυταρχικοί , οι άπληστοι και οι έχοντες απωθημένα ηγέτες, π.χ. Χίτλερ, Στάλιν κλπ.
Θα μου πείτε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ή το καπιταλιστικό σύστημα κατά τον χαρακτηρισμό κάποιων είναι τόσο ιδανικά; Φυσικά όχι. Κάθε σύστημα έχει τα προβλήματά του τα μειονεκτήματά του τα αρνητικά και τα θετικά του. Ιδανική κοινωνία ή κοινωνία χωρίς προβλήματα δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ, το ζητούμενο όμως είναι να αποκτήσει ο καθένας μας αυτογνωσία, τον απαραίτητο πολιτικό πολιτισμό, και να δέχεται όλες τις απόψεις από όποια πλευρά και αν προέρχονται. Όταν δε κινδυνεύει η κοινωνία το Έθνος ή Πατρίδα, να υπερτερεί το «Εμείς» και όχι το «Εγώ» που έλεγαν πολλοί προγονοί μεταξύ αυτών και ο στρατηγός Μακρυγιάννης.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Ιουνίου, αρ. φύλλου 645