Κάποτε στην Καστοριά

[στήλη]
Μετά τις εκλογές αρχίζει το δράμα
και η οδύσσεια, ή μια άλλη εποχή;

Όταν θέλει κανείς να είναι ενημερωμένος πολίτης και να ψηφίσει ανάλογα, πρέπει να ακούει με προσοχή όλα τα διαφημιστικά μηνύματα των κομμάτων που χαρακτηρίζονται ως πολιτική διαφήμιση όσο βλακώδη ανιαρά τετριμμένα, αληθινά ή υποκριτικά ακούγονται ή είναι. Φυσικά μέσα στο ορυμαγδό αυτόν των μηνυμάτων, υπάρχουν και κάποια που σε εντυπωσιάζουν και είναι άξια σχολιασμού.

Έτσι λοιπόν κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση έπεσα στην πολιτική διαφήμιση του κόμματος του Λεβέντη την Ένωση Κεντρώων. Μόλις τελείωσε εντυπωσιάσθηκα από τον προφητικό του λόγο και είπα μέσα μου. ‘’Λεβέντης ο Λεβέντης’’. Βλέπω στην ολιγόλεπτη αυτή διαφήμιση το Λεβέντη, ήδη από τις αρχές του 1990 να προαναγγέλλει φυσικά την επερχόμενη οικονομική κρίση, καταγγέλλοντας τόσο τον Μητσοτάκη όσο και τον Παπανδρέου στην συνέχεια δε να ‘’προφητεύει’’ την δήλωση του Πάγκαλου ότι ‘’μαζί τα φάγαμε’’. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να σε παραπλανήσει μια επαγγελματικά δημιουργημένη εικόνα, αλλά αυτά που είπε ο Πάγκαλος τα προέβλεψε με ακρίβεια ο Λεβέντης. Τα συμπεράσματα δικά σας. Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι από μικρόν ή τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια. Φυσικά ο Λεβέντης ούτε μικρό παιδί ήταν ούτε τρελλός ήταν, μολονότι πολλοί τον θεωρούσαμε ως κάτι παρόμοιο των δύο προαναφερθέντων χαρακτηρισμών.

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να αποδειχθεί ότι οι λογικοί οι ώριμοι οι έμπειροι πολιτικοί ήταν όχι μόνο ανεπαρκείς, αλλά επικίνδυνοι ανίκανοι υποκριτές αλλά και αρκετά λαμόγια όπως διαπιστώθηκε κάπως αργά, έστω και με την βούλα της δικαιοσύνης. Φυσικά τις παραπάνω ‘’προφητικές’’ διαπιστώσεις δεν τις έκανε μόνο ο Λεβέντης, υπάρχουν και άλλοι που έγραφαν και έλεγαν για τα επερχόμενα δεινά, αλλά τους θεωρούσε η πλειοψηφία της ‘’ωχδερφικής’’ κοινωνίας μας, ως αιρετικούς ακραίους ή υπερβολικούς.
Η κρίση όμως δυστυχώς δεν ήταν και είναι μόνο οικονομική. Είναι και κοινωνική και πολιτισμική. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς π.χ. στον χώρο της παιδείας; Την κατάργηση του πηλικίου στους μαθητές του γυμνασίου, την κατάργηση της ποδιάς στις μαθήτριες, τον συνδικαλισμό στα σχολεία που έκανε τα λεγόμενα 15μελή να συναλλάσσονται ακόμη και με τους τουριστικούς πράκτορες για να τους δίνουν τις εκδρομές; Τα φοιτητικά συμβούλια να διαπλέκονται με τους καθηγητές, για βαθμούς οι μεν και για ανέλιξη οι δε; Την κατάργηση του επιθεωρητή στα σχολεία; Την απουσία αξιολόγησης; Την αυτοκρατορία των πρυτάνεων και των Δ.Σ. των ΑΕΙ, που ψηφίζονταν μόνο από τους καθηγητικό κατεστημένο και τους φοιτητές, χωρίς να έχει τον κύριο λόγο η κοινωνία όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες; Την κυριαρχία των μειοψηφιών μέσα στα πανεπιστήμια; Τις καταστροφές της δημόσιας περιουσίας, και την φοβία των καθηγητών να αντιδράσουν; Αυτά είναι μόνο μερικά από τα δήθεν προοδευτικά μέτρα ή χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που έχασε τον προσανατολισμό της αφού βαδίζει χωρίς όραμα και στρατηγικό σχεδιασμό.

Όλα εδώ πληρώνονται, το άδικο ουκ ευλογείται, όπως στρώσεις έτσι θα κοιμηθείς και πολλές άλλες παροιμίες που λέει ο θυμόσοφος λαός, έχουν διαχρονική και νομοτελειακή ισχύ. Ο καθένας πληρώνει τις αμαρτίες ή τα λάθη του. Οι πολιτικοί τα κόμματα και οι παράγοντες για την πολιτική που άσκησαν και ασκούν ακόμη και σήμερα και εμείς σαν λαός που τους εκλέγαμε τόσα χρόνια αγνοώντας κάποιες αιρετικές τότε, αλλά προφητικές σήμερα φωνές που έλεγαν, ότι τα κόμματα και οι εκπρόσωποί τους κινούνται σε λάθος βάση και σε λάθος πρακτικές.

Πώς γίνεται το κράτος να χρεοκοπεί, τα κόμματα να χρωστάνε, και οι περισσότεροι πολιτικοί να πλουτίζουν και να αποταμιεύουν στο εξωτερικό;
Πώς γίνεται πολλές από τις επιχειρήσεις να χρεοκοπούν ενώ οι επιχειρηματίες να αποταμιεύουν ακόμη και στο εξωτερικό;

Μπορεί οι περισσότεροι να είμαστε λίγο πολύ υπεύθυνοι για τα δεινά που ζούμε και θα ζήσουμε αλλά δεν τα φάγαμε όλοι μαζί ούτε είμαστε όλοι εξίσου υπεύθυνοι.
Οι Ευρωπαίοι κάνουν αυτό που ίσως και εμείς οι ίδιοι θα κάναμε στην θέση τους. Εμείς αντιδράμε κάπως υποκειμενικά και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα όπως μας συμφέρει. Πολλοί από εμάς που είναι πειθαρχικοί, αξιοπρεπείς, έντιμοι κλπ. κατανοούν την στάση των Ευρωπαίων οι οποίοι εκπλήσσονται και αγανακτούν με την συμπεριφορά και την ανικανότητα των πολιτικών μας, αλλά δυστυχώς την πληρώνουμε εμείς για τις δικές τους αστοχίες και ανικανότητες. Εμείς μπορεί να έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, αλλά δυστυχώς όπως λέει η παροιμία κοντά στο ξερό καίγεται και χλωρό.

Υπάρχει και μια άλλη παροιμία που λέει ότι ‘’όποιος δεν στηρίξει το σπίτι του πέφτει και τον πλακώνει’’. Όταν υπήρχαν πολιτικοί που θέλοντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα κατηγορούσαν την χώρα τους σε ξένους τότε η άλλη παροιμία ‘’τα εν οίκω μη εν δήμω’’ βρίσκει την πλήρη της επιβεβαίωση. Δεν κατηγορείς την οικογένειά σου σε τρίτους όσο και αν πικραμένος είσαι ή αν έχεις δίκαιο, διότι διαφορετικά επιβεβαιώνονται οι διαχρονικές ρήσεις με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ποιος δεν θυμάται τα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν δημοσίως ακόμη και σε εκπομπές για τους δημοσίους υπαλλήλους; Σχεδόν όλοι κατηγορούσαμε τους δημόσιους υπάλληλους ή είχαμε παράπονα, αλλά ο καθένας από εμάς θα ήθελε να βολευτεί στο δημόσιο. Υπάρχουν και υπήρχαν πολλά παιδιά που δεν θα μπορούσαν με τίποτε να παν να εργασθούν στο δημόσιο, ακόμη και τις εποχές των παχιών αγελάδων, αλλά αυτοί θεωρούνταν οι βλάκες και οι άλλοι οι μάγκες.

Φθάσαμε ως κοινωνία να επιβραβεύουμε την λαμογιά και να την χαρακτηρίζουμε μαγκιά και τον έντιμο και ντόμπρο να τον θεωρούμε ως αγαθό. Η οικονομική ευμάρεια σε σχέση με άλλες εποχές άρχισε να επηρεάζει και τις κοινωνικές διαχρονικές αξίες σε βαθμό που δεν υπήρξε ποτέ μέχρι σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Τα πάντα ήταν υπό διάλυση αφού και οι πνευματικοί ταγοί είχαν επηρεαστεί από το σύνδρομο του καταναλωτισμού, που μας ‘’επέβαλαν’’ οι ‘’κακοί’’ ευρωπαίοι με τα πακέτα Ντελόρ και τις άλλες επιχορηγήσεις.

Υπήρχαν κάποιες φωνές φυσικά που τα επισήμαναν αυτά αλλά ήταν ‘’ως φωνές βοώντας εν τη ερήμω’’, τους αποκαλούσαμε γραφικούς, ακραίους, ή ακόμη και εθνικιστές κλπ.
Καλά και ωραία αυτά που επισημαίνουμε, το «δια ταύτα «όμως ποιο είναι; Τι κάνουμε τώρα που κολυμπάμε σε πελάγη χρεοκοπίας, με αβέβαιο το μέλλον; Οι εβραίοι συνήθιζαν να λένε συχνά την ρήση ‘‘ου μη και χειρότερα’’ και πολύ σωστά. Υπάρχει και το χειρότερο όπως υπάρχει και το καλύτερο. Εμείς όμως αφού ζούμε σε μια δυτικού τύπου δημοκρατία θα πρέπει να ψηφίσουμε τους εκπροσώπους μας, αυτούς που θα μας κυβερνήσουν. Δηλαδή όπως φαίνεται πάλι θα ανακατέψουμε την σούπα ανάλογα με το προσωρινό μας συμφέρον και τα επικοινωνιακά τρικ των πολιτικών. Κάποιοι φυσικά που βάζουν ‘‘στην γκορτσιά το σύνορο’’ δεν πρόκειται να αλλάξουν και θα ψηφίσουν ανάλογα με το θυμικό τους ή το συμφέρον τους χωρίς να σκεφθούν ορθολογικά, τι να κάνουμε όμως αυτοί είναι οι κανόνες της δημοκρατίας μας. Ο καθένας ψηφίζει ανάλογα με το δικό του σκεπτικό και είναι σεβαστό. Τα λεγόμενα μεγάλα κόμματα που δυστυχώς εμείς τα κάναμε μεγάλα, είχαν αποκτήσει τόση υπεροψία και αλαζονεία ίσως και μαγκιά που θα πρέπει να ξεχάσουν τώρα διότι απέτυχε η συνταγή τους.

Είχαν γίνει τζάμπα μάγκες, με ξένα χρήματα, με δικά μας χρήματα, με αλόγιστους διορισμούς και αλόγιστους μισθούς κλπ. Τώρα θα πρέπει να πληρώσουν για τις αμαρτίες που έκαναν και η τιμωρία τους να είναι όσο πιο αυστηρή γίνεται, καθότι οι πολίτες εύκολα ξεχνούν και εύκολα παραπλανόνται από υποσχέσεις και τάματα.

Οι εκλογές θα περάσουν το δράμα όμως του ελληνικού λαού θα συνεχιστεί λόγω έλλειψης πολιτικής κουλτούρας συνεργασίας. Ας ελπίσουμε ότι η κρίση αυτή θα γίνει αιτία πολιτισμικής αναγέννησης, ωριμότητας, σύνεσης σύμπνοιας και ομόνοιας κλπ., έτσι ώστε να μην ζήσουμε άλλους εμφύλιους σπαραγμούς, εκτροπή του πολιτεύματος, και άλλα δεινά του παρελθόντος.

Καλό βόλι λοιπόν στους ψηφοφόρους και το ‘‘Άγιο πνεύμα’’ να φωτίσει του πολιτικούς που θα εκλεγούν, να κυβερνήσουν με ένα όραμα και στοχασμό. ‘‘Να παραδώσουν την Πατρίδα (και τον λαό της) σε καλύτερη μοίρα απ’ ότι θα την παραλάβουν’’. Διαφορετικά να παν να κάνουν άλλη δουλειά.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Μαΐου 2012 αρ. φύλλου 640