6.4.13

ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΒΙΔΑ: -Πούν’ τα; Πούν’ τα;

-Εεε, να’ τα λοιπόν!

(αυτό συνήθως συνοδεύεται από μια άσεμνη χειρονομία)


ΟΔΟΣ 13.12.2012 | 670

Ειλικρινά έλπιζα ότι δεν θα εμφανιζόταν κάποιο γεγονός που θα με παρακινούσε να ξαναγράψω οτιδήποτε εξωτερικεύοντας τα αισθήματα απογοήτευσης που νιώθω σαν Καστοριανός, που επέλεξα να ζήσω και να εργαστώ εδώ αντί να γράφω κριτικές για την πόλη επιλέγοντας όμως να ζω σε κάποιο διαμέρισμα των Αθηνών ή της Θεσσαλονίκης (αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Απογοήτευση (όχι οργή, ούτε αγανάκτηση) βλέποντας τις ίδιες και απαράλλαχτες καταστάσεις να ανακυκλώνονται στη πόλη εδώ και δεκαετίες. Τους δημοτικούς “λειτουργούς” να παίζουν τον ίδιο άχαρο ρόλο σε ένα θέατρο που από καιρό έχει πάψει να είναι καλόγουστο, αστείο ή έστω διασκεδαστικό.

-Τον πρώτο χρόνο μετά την εκλογή τους ζητάνε περίοδο χάριτος ώστε να “αποκτήσουν γνώση των προβλημάτων”, δεν έχει σημασία αν επανεκλέγονται επί δεκαετίες στην ίδια ή σε άλλες θέσεις, πάλι θέλουν περίοδο χάριτος γιατί έχουν αλλάξει οι πολιτικοί συσχετισμοί και οι καταστάσεις.

-Τον δεύτερο χρόνο εμφανίζονται με αλαζονικό ύφος λέγοντας “τώρα το κατέχω το πρόβλημα, σε λίγο θα δείτε λύσεις!!”

-Τον τρίτο χρόνο κρύβονται επειδή τα δυο προηγούμενα χρόνια δεν έκαναν τίποτα.

-Και τον τέταρτο χρόνο (προεκλογικό σύμφωνα με το παλιό σύστημα δημοτικών εκλογών) εμφανίζονται πάλι κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα που δεν τους άφησαν να πραγματοποιήσουν το μεγάλο όραμα τους (φταίει το κράτος που δεν έδωσε λεφτά, οι δημότες που δεν βοήθησαν, το “σύστημα” που τους πολέμησε, ο καιρός που δεν ήταν καλοκαιρινός όλο το χρόνο, η τύχη που δεν τους έκατσε, τα αδέσποτα που κόπριζαν όπου να΄ναι και οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί!). “Αλλαααααα αν επανεκλεγώ”, έτσι λένε, “τότε η Καστοριά θα γίνει τουλάχιστον σαν το Παρίσι, τόσα πολλά είναι αυτά που θα κάνω”.

Εν τω μεταξύ η Καστοριά σίγουρα δεν γίνεται Παρίσι, αλλά παραμένει με τα ίδια μικρά και μεγάλα ανεπίλυτα προβλήματα της. Τα αδέσποτα να τριγυρνάνε αβοήθητα στους δρόμους χωρίς να φταίνε αυτά βέβαια, τον κάθε καταστηματάρχη να στήνει ότι γουστάρει και όπου γουστάρει αρκεί ο χώρος να είναι δημόσιος, οι δρόμοι να είναι σαν του Σεράγεβο μετά τον βομβαρδισμό, ο δημοτικός φωτισμός άλλου να είναι ανύπαρκτος και αλλού να λειτουργεί ως τις 12 το μεσημέρι και η λίστα μπορεί να γίνει ατελείωτη αν συμπεριλάβουμε κάποια πράγματα όπως το κολυμβητήριο που το ακούω εδώ και 30 χρόνια, τους ποδηλατοδρόμους που μάλλον δεν θα γίνουν ποτέ, το πνευματικό κέντρο, την τουριστική ενημέρωση, κλπ...

Το απογοητευτικό είναι ότι πολλά από αυτά θα μπορούσαν να λυθούν χωρίς μεγάλο κόστος και με υλοποίηση μικρών εφαρμόσιμων ιδεών αν οι κάποιοι δεν ήταν τόσο απασχολημένοι με τα “μεγάλα οράματα” και τις πλακέτες που συνοδεύουν την κατασκευή τους, τα “ταξίδια εργασίας” και το μοίρασμα αμοιβόμενων θέσεων σαν χάρη σε κάποιους ή σαν εξαργύρωση υπηρεσιών. Και έτσι νομοτελειακά καταλήγουν στην καθημερινή άχαρη διαχείριση των προβλημάτων που χρονίζουν και την δικαιολογημένη γκρίνια των πολιτών που συνήθως τα συνοδεύει. Ας μην περιμένουν όμως από κάποιον άλλο να δώσει την λύση στην θέση τους γιατί για αυτό ακριβώς εκλέχτηκαν.

Η απογοήτευση λοιπόν παραμένει και με τον χρόνο καταλήγει στην παθητική αποδοχή των καταστάσεων σαν αναγκαίο κακό. “Τίποτα δεν αλλάζει σε αυτό τον τόπο, δεν γαμιέται, εμείς να 'μαστέ καλά”, αυτή είναι η τελική αντίδραση που οδηγεί τους πολίτες στην παθητική αποδοχή την οποία όμως πάλι οι δημόσιοι και δημοτικοί “λειτουργοί” εκλαμβάνουν θετικά σαν αποδοχή των χειρισμών τους (αφού δεν διαμαρτύρεται κανένας, άρα καλά τα πάμε !!!).

Και αν τελικά εμφανιστεί κάνεις εκτός του γνωστού κύκλου τους προτείνοντας κάποια λύση, που ίσως όμως δεν τους εξυπηρετεί, του πουλάνε το βλακώδες επιχείρημα ότι η λύση είναι να τον συμπεριλάβουν στον επόμενο εκλογικό συνδυασμό τους, μεταθέτοντας έτσι τα πάντα στο μέλλον και με την ενδόμυχη ελπίδα να αποσπάσουν μια αντίδραση του τύπου “με εσάς θα ασχολούμαι τώρα, άντε στο διάολο από εδώ!!”.

Ίσως έχω από καιρό πάψει να ελπίζω σε κάτι καλύτερο, ίσως και να είναι μια παροδική αντίδραση. Βλέπω όμως ότι το θέατρο είναι ήδη στημένο, οι ρόλοι έχουν μοιραστεί, η παράσταση συνεχίζεται και απαιτεί από τους θεατές να παρακολουθούν ήσυχοι, εκτός ίσως από κάποιους απροσάρμοστους θεατές που επιμένουν να κάνουν φασαρία!! Γιατί άραγε;;



ΥΓ: Ο τίτλος του άρθρου, για όσους δεν κατάλαβαν, αφορά την απάντηση που θα επιθυμούσα διακαώς να δώσω σε ερωτώντες “πουν' τα; πουν΄τα;” στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Καστοριάς (αν και ήμουν παθητικά απών).



* * *

«Πούν’ τα; Πούν’ τα;» (τα σπίτια των Εβραίων) συμπλήρωνε το αμείλικτο πολιτιστικό ερώτημα της αφοσιωμένης αντιδημάρχου του, ο ίδιος ο δήμαρχος Καστοριάς «κατακεραυνώνοντας» την αναίδεια που είχε η εκπρόσωπος σωματείου της περιοχής Ομόνοιας, να γνωστοποιήσει την απογοήτευση των μελών του σωματείου της, για τον λόγο ότι δεν φαίνεται να καταβάλλεται προσπάθεια για την αναβάθμιση (επιβίωση θα άρμοζε) του παλιού κέντρου. Το οποίο ως γνωστό φυτοζωεί.Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δήμαρχος Καστοριάς, και μάλιστα πρόσωπο που επί τέσσερις ολόκληρες τετραετίες υπηρετεί την τοπική αυτοδιοίκηση και ειδικά την πόλη της Καστοριάς, δεν στράφηκε τρόπον τινά σε βάρος της Καστοριάς ολόκληρης – και όχι μόνο του παλιού της κέντρου, με ύφος που μπορεί να παρεξηγηθεί εύκολα.
ΟΔΟΣ 6.12.2012 | 669


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 13 Δεκεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 670


Σχετικό κείμενο:

18 σχόλια:

  1. Ρούλα Ζουπανιώτη6/4/13

    Δεν ζω στην Καστοριά (όχι από επιλογή) αλλά την αγαπώ, και άλλωστε παντού τα ίδια περίπου είναι.
    Για όλα αυτά λοιπόν μια λύση θα μπορούσε να είναι ομαδική ψυχοθεραπεία όσων κάθε φορά ανεβαίνουν σε θέσεις υπεύθυνες για την εξυπηρέτηση της κοινής ζωής, γιατί ως ασθένεια ψυχική μοιάζει η διαστροφή που πολύ σωστά περιγράφηκε στο κείμενο και αφορά τη συμπεριφορά των δημοτικών αρχόντων (και όχι μόνο της Καστοριάς φυσικά). Μια άλλη λύση θα μπορούσε να είναι το δημόσιο ξυλοκόπημά τους, αλλά ευτυχώς αυτά δεν μας ταιριάζουν. Και μια άλλη, ίσως πιο αποτελεσματική, θα ήταν η ενδυνάμωση όλων ημών των "παθητικά απόντων". Ορθά ως ένα σημείο φυσικά λειτουργούμε ως απόντες, γιατί αλλιώς θα κινδυνεύαμε νοητικά και ψυχικά από την παράνοια των συμβουλίων, των αποφάσεων και των δράσεων, αλλά και ένα «αδειάστε μας επιτέλους τη γωνιά» θα πρέπει κάποτε να αναδυθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μιμόζα η αισχυντηλή6/4/13

    Αλήθειες που λίγο-πολύ όλοι τις αντιλαμβανόμαστε, αλλά ελάχιστοι, όπως ο συντάκτης του άρθρου, τολμούν να τις εκφράσουν και μάλιστα γραπτά και δημόσια. Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος6/4/13

    Εύγε κύριε Καραβιδά, εύγε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος6/4/13

    ΠΕΣ ΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το λουλουδάκι του μπαξέ6/4/13

    Δεν είναι από προσωποληψία που θέλω να επαινέσω τον κ. Γ. Καραβιδά για αυτό το άρθρο του. Είναι που κατάφερε να πραγματευτεί ένα πολιτικό θέμα με τρόπο όχι μόνο σοβαρό αλλά και γλαφυρό, ευχάριστο, έως και κωμικό (με την καλή την έννοια). Συγχαρητήρια στην "ΟΔΟ" για τους συνεργάτες της !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τασούλης ο ηλεκτρολόγος6/4/13

    Τον κύριο Καραβιδά δεν τον γνωρίζω, αλλά αυτό το άρθρο του θα είναι για μένα μια από τις καλύτερες "αναμνηστικές φωτογραφίες" της Καστοριάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος6/4/13

    Γιάννη, τόσα χρόνια το θάρρος της γνώμης σου είναι σωτήριο για τον τόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο Λευτέρης ο ξεφτέρης6/4/13

    "Και αν τελικά εμφανιστεί κάνεις εκτός του γνωστού κύκλου τους προτείνοντας κάποια λύση, που ίσως όμως δεν τους εξυπηρετεί, του πουλάνε το βλακώδες επιχείρημα ότι η λύση είναι να τον συμπεριλάβουν στον επόμενο εκλογικό συνδυασμό τους"

    Πιστεύω ότι ούτε ο ίδιος μπορεί να φανταστεί σε πόσων ανθρώπων την περίπτωση αναφέρεται... μηδέ εμού εξαιρουμένου. Μου άρεσε όμως πάρα πολύ που αυτός το "μαρτύρησε"! Μπράβο για όλο το άρθρο, απ' την αρχή ως το τέλος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος9/4/13

    @Roula Zoupanioti
    Δηλαδή προτείνετε την (σύγχρονης μορφής) ψυχοθεραπεία (group therapy ίσως;) ή το ξυλοκόπημα;
    Την Παιδεία δεν την θυμηθήκατε;
    Κι όμως, υπάρχει ένα ωραιότατο κείμενο του Ιωάννη Κακριδή "Παιδεία, δύναμη θεραπευτική ψυχής".
    Προσωπικά, με αυτό συμφωνώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ρούλα Ζουπανιώτη11/4/13

    Νομίζω φαίνεται ότι δεν προτείνω το ξυλοκόπημα. Η Παιδεία, δίκιο έχετε, είναι μορφή "θεραπείας", αλλά για όσους βρίσκονται ήδη εκεί που δεν θάπρεπε είναι μάλλον αργά. Αυτό που "προτείνω", σεμνά, διότι απ' ότι κατάλαβα από τα σχόλια ο κ. Καραβιδάς ήδη το εφαρμόζει με τη δράση του, είναι το τελευταίο, δυνάμωμα όλων ημών των υπολοίπων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ελενη Κ.14/4/13

    Αυτό το άρθρο του κ. Καραβιδά αντικατοπτρίζει όσο λίγα τη σύγχρονη μας πραγματικότητα στην Καστοριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κ.Χ.14/4/13

    ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ "ΟΔΟ" ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος15/4/13

    Ποια παιδεια ειναι λυση; Μη διαβαζω ανοησιες. Αιθεροβατειτε! Απο αυριο το πρωι, εγω εχω λυση..... Ρωτηστε με, εαν αντεχετε την απαντηση! "Μακεδονας"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος15/4/13

    Kai ti se koftei esena re ama emeis perpatame ston aithera? Logariasmo tha se dwsoume? Perpata ki esy, ama mporeis na krathseis thn isoropia sou!!!
    De se rwtao oxi giati den antexw thn apanthsh alla giati de goustaro reeeeeeeeeeee !
    Pou mas apeileis kiolas... frouto!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΤΖΑ !15/4/13

    @13
    Μπούληηηηηη ! Φάε όλο τ' αυγό σου να μεγαλώσεις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος16/4/13

    Κατα τα αλλα σας κοφτει η Παιδεια! Αγραμματοι! Μπουχαχαχαχα......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος16/4/13

    Μη μας μαλώνεις κιόλας! "Εμ κερατάς εμ δαρμένος..." να γίνουμε; που λέει κι η παροιμία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το λουλουδάκι του μπαξέ16/4/13

    Εσένα που σε κόφτει η Παιδεία... γιατί καγχάζεις; Δεν έχεις λόγο; Μπορεί να μην είμαστε προφέσορες, αλλά διαβάσαμε κι εμείς το αλφαβητάρι (αυτό με τον Μίμη και την Άννα). Και μετά;
    Η πόλις
    Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
    Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
    Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
    κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
    Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
    Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
    ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
    που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

    Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
    Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
    τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
    και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
    Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
    δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
    Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
    στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

    Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ