18.9.13

ΟΔΟΣ: «Κάλλιο αργά»


ΟΔΟΣ 30.5.2014 | 694

Ασφαλώς και δεν χωρεί η παραμικρή κομματική διάσταση το ζήτημα της διάσωσης του στρατώνα (Μαθιουδάκη), στην θέση του οποίου, προγραμματίσθηκε να ανεγερθεί το νέο αστυνομικό μέγαρο Καστοριάς. Και συγκεκριμένα του κτηρίου, το οποίο ορισμένοι περιφρονητικά συνεχίζουν να αποκαλούν «οθωμανικό» (προφανώς δεν θα διανοούνται να περιγράφουν έτσι και τα δεκάδες εμβληματικά κτήρια της Θεσσαλονίκης που χρονολογούνται κι’ αυτά στο τέλος της οθωμανικής κατοχής ανήκαν σε Μουσουλμάνους ή Εβραίους κατοίκους και βρίσκονται στην άλλοτε εξοχή της Θεσσαλονίκης. Όπως επίσης στην περίπτωση της Καστοριάς για αρκετά ακόμη «οθωμανικά»(!) ιδιωτικά κτίσματα (πχ το αρχοντικό «Παπατέρπου» ή άλλοτε κατοικία των Βαλαλά κ.ά.).

Άλλωστε τα μέχρις στιγμής πεπραγμένα και οι υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί, δεν έχουν κομματική ταυτότητα. Αρκούν αυτά για να πείσουν ότι η πρωτοβουλία για την διάσωσή του, με τις αδυναμίες και τον ρομαντισμό της, (αν είναι βέβαια δυνατόν να επιτευχθεί με νόμιμο τρόπο την τελευταία έστω στιγμή) είναι υγιής και απαλλαγμένη από κομματικά βαρίδια ή σκοπιμότητες.

Δεν παύει όμως να είναι ζήτημα βαθύτατα κοινωνικό και πολιτιστικό. Με τις έννοιες αυτές είναι αναμφίβολα ζήτημα πολιτικό, με την αυθεντική σημασία του όρου. Άλλωστε αυτός είναι και ο προφανής λόγος, για τον οποίο πολιτικά και δημόσια πρόσωπα, έχουν τοποθετηθεί ή εκφραστεί επί του θέματος. Είτε υπέρ της μιας, είτε υπέρ της άλλης άποψης. Με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την περίπτωση του κ. Ζήση Τζηκαλάγια, τέως βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος με το ενδιαφέρον του, που δείχνει χάρισμα διορατικότητας και ευαισθησίες που δεν είναι συνηθισμένες στους πολιτικούς, τάχθηκε συμβολικά υπέρ αυτών που ενδιαφέρονται για την διάσωση του κτηρίου. Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν υποστηρίζει την ανέγερση του αστυνομικού μεγάρου.

Αλλά και αυτή του κ. Θωμά Αναστασίου, πολιτευτή του ΠαΣοΚ και γραμματέα της ΝΕ, που με μια δημόσια εξομολογητική σπουδή παλιομοδίτικου πολιτικού, τασσόμενος -κατά το αναφαίρετο δικαίωμά του υπέρ της κατεδάφισης- θριαμβολόγησε ότι παρενέβη στην πρόεδρο του ΚΑΣ λόγω... κομματικής γνωριμίας και καταβολής. Όχι βέβαια απλά υπέρ του νέου αστυνομικού μεγάρου το οποίο οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ως αναγκαίο. Αλλά κατ’ ουσία υπέρ της κατεδάφισης, αφού εκεί οδηγεί ο μη χαρακτηρισμός του κτίσματος ως μνημείου.

Αντί λοιπόν να κατεδαφιστούν παλιές αντιλήψεις και προπαντός νοοτροπίες, κάποιοι διώκουν να κατεδαφιστούν τα ιστορικά κτήρια. Αυτό υπερασπίστηκε με τον τρόπο του το τοπικό ΠαΣοΚ. Όπως και η κυρία Μαρία Αντωνίου, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας που παρουσιάζει την στάση της, σαν μια ακόμη προσωπική πολιτική… επιτυχία!

Ως εδώ όλα καλά, δικαίωμα του ενός, δικαίωμα και του άλλου να έχει την άποψή του και να την διατυπώνει δημόσια. Προφανώς όμως δεν είναι δικαίωμα κανενός να ασκεί παρεμβάσεις και πιέσεις και μάλιστα να επαίρεται δημόσια γι’ αυτό.

Ούτε βέβαια είναι δικαίωμα κανενός να καλλιεργεί κλίμα, διχασμού μεταξύ των πολιτών με λαϊκιστικό μάλιστα τρόπο, σαν να πρόκειται να διαφωνούν ορισμένοι για την ανέγερση του νέου αστυνομικού μεγάρου, προσπαθώντας να προκαλέσουν τεχνητή αντιπαράθεση μεταξύ πολιτών και μιας σημαντικής υπηρεσίας.

Συνεπώς η χαρακτηριστικά καθυστερημένη απόφαση του τοπικού ΣυΡιζΑ, που εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία ξεκαθάρισε ότι τάσσεται υπέρ της διάσωσης του κτηρίου- και ότι συμπαρίσταται στις ενέργειες ιδιωτών για τον σκοπό αυτό, δεν πρέπει να εκληφθεί ως κομματική παρέμβαση ή εκμετάλλευση. Και είναι λάθος αν προκλήθηκε από σκοπιμότητες σε σχέση με την καλώς ή κακώς εννοούμενη κομματική εκμετάλλευση κάθε «αντισυστημικής» πρωτοβουλίας.

Ωστόσο προκαλεί ένα είδος ανακούφισης. Μια αποκατάσταση και κοινωνική εξισορρόπηση για ένα ζήτημα ιδιαίτερης πολιτικής σπουδαιότητας. Εκεί όπου τα μισόλογα, απ’ όποιον και αν προέρχονται δεν έχουν θέση, προδίδουν αναποφασιστικότητα, αστάθεια ή επιεικώς έλλειμμα αυτοπεποίθησης. Από το οποίο αν μη τι άλλο δεν πάσχουν οι επίσημοι πολιτικοί χώροι και φορείς που τάχθηκαν χωρίς περιστροφές υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης.

Το γεγονός ότι γι’ αυτό το σοβαρό τοπικό θέμα, ένα προοδευτικό κόμμα, που έχει εκλέξει βουλευτή στην μάλλον συντηρητική Καστοριά, ένα κόμμα που τοποθετείται για πολλά άλλα ζητήματα, από την γούνα και την ανεργία ως και τα ορυχεία της Χαλκιδικής, δεν είχε ωστόσο αρθρώσει ούτε μια λέξη το τελευταίο εξάμηνο, για την διάσωση του ιστορικού κτηρίου, ή προπαντός ένα λόγο για χάριν κοινωνικής νουθεσίας σ’ αυτούς που περιφέροντας την τεχνητή περιφρόνησή τους με τον χαρακτηρισμό «οθωμανικό» δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν μειώνουν απλώς την ιστορία και τον τόπο, αλλά και προσφέρουν επιχειρήματα σε βάρος αντίστοιχων κτηρίων και μνημείων του Ελληνισμού όπου δεν ζουν πια Έλληνες.

Και όλα αυτά όχι μόνο για τις συνθήκες εργασίας των αστυνομικών και παροχής των υπηρεσιών στους πολίτες, αλλά προπαντός για να μη χαθεί δήθεν η «επένδυση». Αρκεί βεβαίως και από την αντίθετη πλευρά να μην επιχειρηθεί από κανένα να επαναλάβει ή μεταφέρει ακρότητες άλλων περιοχών, όπως της Χαλκιδικής στην Καστοριά.

Σωστή λοιπόν, αν δεν είναι ψυχρά κομματική αλλά ουσιαστική και πολιτική, είναι ανακοίνωση του τοπικού ΣυΡιζΑ-ΕΚΜ, η οποία βεβαίως χρονικά καθυστέρησε απρόσμενα. Κατά πώς όμως και η παλιά παροιμία έλεγε «κάλλιο αργά, παρά ποτέ». Και ποτέ βεβαίως «καλώς τα, τα παιδιά».


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Μαΐου 2013, αρ. φύλλου 694


Επιλογή σχετικών κειμένων:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ