16.9.13

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Οι τοίχοι των δρόμων αισθάνονται




Πρώτα απ’ όλα ζουν, είναι ζωντανοί. Κι αυτό γιατί είναι κομμάτια, μέρη των πόλεων και των χωριών, που είναι οργανισμοί ολοζώντανοι.

Μα και αισθάνονται. Όχι μόνο γιατί το λέει η παροιμία, πως έχουν αυτιά κι ακούνε. Όχι μόνο γι’ αυτό. Αλλά κυρίως γιατί τα τελευταία χρόνια οι τοίχοι έχουν αποκτήσει φωνή. Κι είναι η φωνή τους τα συνθήματα των ανθρώπων που κάπου θέλουν να ξεσπάσουν∙ να ξεσπάσουν την οργή τους για να μην τρελαθούν, καμιά φορά όμως και τον έρωτά τους που δε βρίσκει ανταπόκριση-ή μπορεί και να βρίσκει, απλώς θέλει να φωνάξει για να μαθευτεί πόσο μεγάλος είναι, τόσο που δε χωράει να σκαλιστεί σε κορμό δέντρου. Άλλωστε πού να τα βρουν οι ερωτευμένοι τα δέντρα στις μεγάλες πόλεις…

Οι τοίχοι των δρόμων έχουν και μάτια. Παρακολουθούν τους περαστικούς και τα βήματά τους, άλλοτε βιαστικά για να προλάβουν ποιος ξέρει τι ο καθένας, άλλοτε αργά και νωχελικά, σαν να διστάζουν να επιστρέψουν εκεί που ίσως δεν επιθυμούν, όπου ίσως και να ‘ναι ανεπιθύμητοι… Οι τοίχοι γίνονται μάρτυρες των όσων βλέπουν. Αλλά κάνουν πως δε βλέπουν, για ν’ αφήσουν τους ανθρώπους να συνεχίσουν ανενόχλητοι την πορεία του ο καθένας. Βλέπουν στο πρόσωπο του κάθε περαστικού τα σημάδια του φορτίου που αυτός κουβαλά εντός του∙ όχι τις μικρές ή μεγαλύτερες γραμμές-ρυτίδες, αλλά το βάρος στη ματιά. Γιατί οι ματιές δεν μπορούν να κρυφτούν ούτε να κρύψουν τις λύπες που κουρνιάζουν στο βάθος τους…

ε αυτά τα ίδια μάτια, όμως, βλέπουν και τα διάφορα επεισόδια που συμβαίνουν στους δρόμους. Παρακολουθούν σιωπηλοί τους διαδηλωτές που ζητούν το δίκιο τους, είτε αυτό είναι αληθινά δίκαιο είτε είναι απλώς υπέρ της ομάδας στην οποία ανήκουν και κατά κάποιων άλλων. Το τελευταίο έχει συμβεί συχνά στον τόπο μας, όπου η βόλεψη του εαυτού είχε μετατραπεί σε ύψιστο ιδανικό, χωρίς διόλου να ενδιαφέρει ο τρόπος, το πώς∙ και προπαντός το σε βάρος ποιού…

Κι είναι αυτά τα ίδια μάτια που βλέπουν και τους φριχτούς βανδαλισμούς. Τότε που οι άνθρωποι εξαγριώνονται κι αρχίζουν να τα σπάνε∙ να καίνε και να ρημάζουν όχι μόνο κινητά, μα κι ακίνητα περιουσιακά στοιχεία αποκτημένα με πολύ κόπο και φροντίδα - και γι’ αυτό ιερά- ανθρώπων που δε φταίξαν σε κάτι∙ περιουσιακά στοιχεία ανθρώπων αθώων και άσχετων με αυτά που τους φταίνε και γι’ αυτό διπλά ιερά.

Οι τοίχοι των δρόμων στηρίζουν πανέμορφα φυτά που αναρριχώνται και σκορπίζουν απλόχερα την ευωδιά τους, δίχως να ζητούν αμοιβή για όλη την ομορφιά που προσφέρουν. Αγκαλιάζονται κι αγκαλιάζουν. Γίνονται αγκαλιές, καθώς προσφέρουν τις κόγχες τους για να στηρίξουν τις πλάτες ανθρώπων που δεν απαιτούν, μα επαιτούν. «Πληγή» στην προ της κρίσεως εποχή την ονόμαζαν στην πατρίδα μας την επαιτεία και, όταν γινόταν δημοσιογραφικό θέμα, έμπαινε επιτακτικά το ζήτημα της αντιμετώπισης και της λύσης της. Μα, πριν προλάβει να αντιμετωπιστεί και να λυθεί, πολλαπλασιάστηκε απότομα λόγω κρίσης. Τώρα τα χέρια τα τεντωμένα που ζητούν έγιναν περισσότερα, δυσκολεύεσαι να τα προσπεράσεις μ’ αδιαφορία, τουλάχιστον όχι όλα, αφού τα παιδικά ματώνουν τις καρδιές πιο πολύ απ’ όλα τ’ άλλα. Γιατί τα παιδιά είναι τα πλάσματα που περισσότερο απ’ όλα είναι δεμένα με τη χαρά∙ τη μέσα τους, αλλά κι αυτήν που άφθονη σκορπίζουν γύρω τους. Έτσι τουλάχιστον θα ‘πρεπε να συμβαίνει πάντα…

Οι τοίχοι των δρόμων, λοιπόν, αισθάνονται κι ας μην το δείχνουν∙ ακούν, φωνάζουν, βλέπουν, αγκαλιάζονται κι αγκαλιάζουν. Κι είναι μια οθόνη που πάνω τους καθρεφτίζεται η ζωή των ανθρώπων, οι οποίοι περνούν άλλοτε βιαστικά, άλλοτε αργά και σπάνια τους προσέχουν. Βλέπετε, οι πιο πολλοί από μας ούτε που το υποψιαζόμαστε πως οι τοίχοι των δρόμων είναι ζωντανοί. Πώς θα μπορούσαμε, άλλωστε, να το υποψιαστούμε; Αφού οι περισσότεροί μας δεν ξέρουμε πού να κοιτάμε κι ας έχουμε όμορφα μάτια κι οι περισσότεροί μας και πάλι δεν έχουμε ούτε τον καιρό αλλ’ ούτε και τη θέληση να ζήσουμε ούτε καν την ίδια μας τη ζωή έτσι όπως της αξίζει…

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Μαΐου 2013, αρ. φύλλου 693


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ