Το ξέρετε και σεις πως πρόκειται για την επίκληση στο αρχαίο πνεύμα το αθάνατο από τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων του Κωστή Παλαμά. Που εμείς στο Σχολείο μας τη θυμηθήκαμε τον τελευταίο καιρό, καθώς είδαμε πιο χειροπιαστά από άλλοτε πως αυτό το πνεύμα, το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι πολύ πιο πλατύ και πολύ πιο βαθύ κι από την ίδια την ιστορία τους.
Κι ας πάμε αμέσως σε κάποιες αποδείξεις:
Ξεκινάμε από μια μεγάλη μορφή των Αγώνων, το Σπύρο Λούη, έναν αγωνιστή που έγινε θρύλος από τα 23 του, μια που δεν υπάρχει Έλληνας που να μη γνωρίζει αυτόν το μεγάλο μαραθωνοδρόμο που το 1896 έκανε μια ολόκληρη χώρα να παραληρεί εξαιτίας του. Ο Λούης δεν επρόκειτο να τρέξει στους Ολυμπιακούς αγώνες αυτής της χρονιάς-τους πρώτους αγώνες μετά την αναβίωσή τους-, αφού την πρόκριση είχαν κερδίσει δυο άλλοι Έλληνες. Όμως ο ταγματάρχης Παπαδιαμαντόπουλος, που είχε το Λούη στρατιώτη στη μονάδα του, επέμενε γιατί «είχε γερά πνευμόνια και δεν θα έχανε με τίποτα», όπως υποστήριζε. Κι ο Λούης τον δικαίωσε· έτρεξε και τους νίκησε όλους.
Και αν αυτά σας είναι γνωστά, όπως ξέρω πως ήδη όλοι γνωρίζετε ότι ήταν ένας απλός και ταπεινός νερουλάς, δεν ξέρω πόσοι Έλληνες γνωρίζουν πως ο Λούης, μετά τη νίκη του, συνέχισε να δουλεύει σκληρά για το ψωμί του έως το θάνατό του. Μάλιστα ζήτησε από το βασιλιά ως δώρο ένα καινούριο κάρο κι ένα νεαρό άλογο για να συνεχίσει το επάγγελμά του. Και δεν ξέρω επίσης πόσοι Έλληνες γνωρίζουν πως στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ηλικιωμένο πια, ο Δήμος του, ο Δήμος Αμαρουσίου, τον είχε προσλάβει ως υπάλληλο και για κάποιο διάστημα τον μισθοδοτούσε χωρίς να εργάζεται. Αυτό όμως η υπερηφάνεια του Λούη δεν το ανεχόταν. Πήγαινε και παρακολουθούσε την αντλία του νερού για την ύδρευση του Μαρουσιού και ειδοποιούσε τον μηχανικό σε περίπτωση βλάβης. «Θέλω να βγάζω τα λεφτά μου τίμια» έλεγε.
Αυτό ήταν το πνεύμα που κατοικούσε μες στο νου και την ψυχή του σπουδαίου φουστανελοφόρου Ολυμπιονίκη, ενός πραγματικού ήρωα. Και είναι κι αυτός, όπως όλοι οι ήρωες, σύμφωνα με τη γνώμη του 9χρονου μαθητή μας Παναγιώτη, ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει πάνω στη γη…
Όμως, το αθάνατο ολυμπιακό πνεύμα δεν περιορίζεται μονάχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλ’ απαντάται και έξω από αυτούς. Ο άγνωστος Μαραθωνοδρόμος Στυλιανός Κυριακίδης (φωτογραφία), που ξεπέρασε ένα σωρό εμπόδια για να τα καταφέρει να ταξιδέψει από τη γονατισμένη εξαιτίας των διαδοχικών πολέμων Ελλάδα και να βρεθεί στη Βοστώνη το 1946 για να πάρει μέρος στον εκεί Μαραθώνιο, κρύβει μες στη ρωμαλέα καρδιά του αυτό το πνεύμα. Έτσι, κατάφερε σ’ αυτόν τον αγώνα να βγει πρώτος, ξεπερνώντας τα φαβορί του αθλήματος που έτρεχαν μαζί του. Κι όταν ένα από αυτά τα φαβορί, ο Αμερικάνος συναθλητής του, που ήταν και ο επικρατέστερος για τη νίκη, ρωτήθηκε πώς έγινε κι έχασε από «αυτόν τον κοκαλιάρη», απάντησε: «Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει, αφού εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ενώ αυτός για έναν ολόκληρο λαό». Κι είχε πολύ δίκιο, καθώς, όταν ο Τρούμαν ρώτησε το νικητή τι θα ‘θελε, αυτός δε ζήτησε τίποτε για τον εαυτό του, αλλά ρούχα και τρόφιμα για τα 7.000.000 Έλληνες που λιμοκτονούσαν και υπέφεραν. Έτσι μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες –το περίφημο «Πακέτο Κυριακίδη»- και 250.000 δολάρια για το βασανισμένο ελληνικό λαό. Γι’ αυτό, όταν ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Αθήνα , ξεχύθηκε στους δρόμους 1.000.000 κόσμος, για να τον υποδεχτεί. Εκείνη μάλιστα την ημέρα φωταγωγήθηκε για πρώτη φορά πάλι η Ακρόπολη από τότε που είχε αρχίσει ο πόλεμος και αυτό ήταν το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο μας ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια.
Μα το αρχαίο πνεύμα δεν έχει πεθάνει και δεν περιορίζεται από σύνορα. Τον π. Φεβρουάριο, στον αγώνα ανώμαλου δρόμου στο Ναβάρε της Ισπανίας ο Ισπανός αθλητής Iván Fernández Anaya (φωτογραφία), πρωταθλητής Ισπανίας στα 5 χιλιόμετρα στη κατηγορία των νέων, άφησε τον Κενιάτη συναθλητή του Abel Mutai, Ολυμπιονίκη στον ανώμαλο δρόμο, να τερματίσει πρώτος.
Βρισκόταν στη δεύτερη θέση, σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τον προπορευόμενο Αμπέλ Μουτάι, ο οποίος είχε κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο αγώνισμα των 3000 μέτρων στήπλ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το περασμένο καλοκαίρι.
Μπαίνοντας όμως στην τελική ευθεία, ο Βάσκος αθλητής είδε τον Κενυάτη δρομέα – σίγουρο νικητή της κούρσας – σαν να χάνει την αίσθηση του χώρου, και να σταματά να τρέχει μόλις 10 μέτρα πριν από το νήμα, νομίζοντας πως είχε κιόλας περάσει τη γραμμή!
Ο Φερναντέζ Ανάγια τον έφτασε και, αντί να τον προσπεράσει και να τερματίσει εκείνος πρώτος, σταμάτησε επί τόπου και με διάφορα νοήματα κατηύθυνε τον Μουτάι προς την γραμμή και τον βοήθησε να τερματίσει πρώτος.
«Δεν άξιζα να κερδίσω. Δεν θα μπορούσα να καλύψω την απόσταση ανάμεσά μας αν δεν είχε κάνει λάθος» δήλωσε ο Ισπανός αθλητής δίνοντας την πρωτιά στον συναθλητή του.
«Ακόμα και εάν μου έλεγε κάποιος ότι, κερδίζοντας αυτόν τον αγώνα θα εξασφάλιζα μια θέση με την ισπανική ομάδα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, δεν θα το έκανα. Η ενέργειά μου να βοηθήσω τον πελαγωμένο συναθλητή μου ήταν αυθόρμητη, και η ηθική μου ικανοποίηση από αυτήν είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε μετάλλιο. Για μένα, ιδίως με όσα συμβαίνουν σήμερα στη κοινωνία, στην πολιτική κλπ, όπου ο κάθε ένας κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον, νομίζω ότι το να ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου, έχει μία ιδιαίτερη αξία». Κι όλη αυτή η σχεδόν απίστευτη ιστορία σπάζει το τρελό κυνηγητό των διακρίσεων, ακόμη και με αθέμιτα μέσα –πράγμα που κυριαρχεί στην εποχή μας όχι μόνο σε αθλητικούς αγώνες, μα δυστυχώς παντού-, και μας διδάσκει ποιο είναι τελικά το αληθινά ωραίο, το πραγματικά μεγάλο και το αληθινό. Γιατί, όπως λέει κι ο 10 χρονος μαθητής μας Αργύρης, το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο είναι η αγάπη, γιατί αυτή διαρκεί για πάντα…
Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σ’ εκείνο το δικό μας κορίτσι που προς στιγμήν φάνηκε αθυρόστομο, αλλά γρήγορα καταλάβαμε όλοι και τη …συγχωρέσαμε γιατί κάτι μεγάλο και κάτι ανώτερο που υπερασπίστηκε με πάθος την έκανε να ξεπεταχτεί από το πουθενά και να νικήσει και, στη συνέχεια, να εκφραστεί όπως ακριβώς εκφράστηκε:
Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Άστραψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώ το;
όνειρο παράνομο…
«Όποιος αγωνίζεται μπορεί να χάσει (μπορεί όμως και να κερδίσει).
Όποιος δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει!!».
η αγάπη, η φιλία, η ποίηση, τα βιβλία, το σχολείο, η ειρήνη, ο πολιτισμός, η ζωή, η ελευθερία,…
Και, με αυτές τους τις απαντήσεις, χωρίς να το ξέρουν, καθόριζαν πολύ πετυχημένα ποιο ακριβώς είναι το ωραίο, το μεγάλο και τ’ αληθινό, που έχει γεννηθεί από το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, το πνεύμα που έχουν ενσαρκώσει σπουδαίοι αγωνιστές και που ζητάμε σήμερα να κατέβει, να φανερωθεί και ν’ αστράψει, φωτίζοντας το σκοτάδι που έχει απλωθεί επικίνδυνα…
-Στη γυμνάστρια του Σχολείου μας Αγνή Χριστοπούλου, κύρια υπεύθυνη της σχετικής με το θέμα μας εκδήλωσης, στους δασκάλους του Σχολείου, που για άλλη μία φορά συνεργάστηκαν υποδειγματικά, και στα παιδιά του Σχολείου μας, που ζωντάνεψαν τόσο όμορφα την ιστορία και το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων…
-Στους διοργανωτές της τεράστιας σε αριθμό παιδιών ανοιχτής εκδήλωσης στο δασάκι της Μεσοποταμίας για τη λήξη των Κατηχητικών του νομού, που έδωσε τόση χαρά σε τόσα παιδιά κι αυτό είναι ένα αληθινά μεγάλο κατόρθωμα…
-Και στο δραστήριο Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών Καστοριάς, για το σπουδαίο έργο που επιτελεί στο νομό μας...
Δημοσιεύθηκε στην
ΟΔΟ στις 6 Ιουνίου 2013, αρ. φύλλου 695
αρχική φωτό: Στυλιανός Κυριακίδης (1910-1987)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.