4.9.13

ΜΕΡΟΠΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΓΓΕΛ: Άοπλο;




Όχι βέβαια. Οι τελευταίες εξελίξεις για το στρατόπεδο Μαθιουδάκη, τις οποίες παρακολουθούν πολλοί συμπολίτες μας επιβεβαιώνουν πως, παρ’ όλα τα προβλήματα και τις καθημερινές έννοιες που έχει ο καθένας μας, τελικά οι ευαισθησίες και η μνήμη μπορούν να ενεργοποιήσουν και να κινήσουν βουνά για τον πολιτισμό, την αισθητική και το μέλλον του τόπου.

Είναι σίγουρο πως το σημερινό ωχρό παλιό στρατόπεδο μπορεί να μεταβληθεί σ’ ένα πολιτιστικό μοναδικό μνημείο της πόλης, που εδώ και χρόνια χάνει τα κομμάτια της, αποπλανούμενη αναιδέστατα από σιδερένιους, δίχως μνήμη και πολιτισμό ανθρώπους.

Λησμονημένες εκκλησίες, αρχοντικά που χάθηκαν και χάνονται, «καλά δωμάτια» που μετακομίζουν και, τέλος, τσιμέντο που θα πασπαλίσει τους φίλους και εχθρούς των εκτελεσθέντων μνημείων.
Αποφάσεις δίχως αργοπορία, δίχως αμφιβολίες και δισταγμούς σχολαστικούς πετούν όσα θέλουν να πεταχτούν και τσαλαπατούν όσα πρέπει να τσαλαπατηθούν.

Η έννοια του πολιτισμού χρειάζεται σίγουρα μεγάλη ανάσα ψυχής για να κατανοηθεί και ανάσα ικανή να συλλάβει και να καταλάβει τα νοήματα που περικλείει και που πολλές φορές είναι απλά και τόσο κοντά μας.
Στα χρόνια που πέρασαν, δυστυχώς στην πόλη μας δε φαίνεται να διαθέτουν τέτοια ανάσα ψυχής όσοι απλώς επικαλούνται τον πολιτισμό για λόγους προπαγανδιστικούς.

Γιατί, αν είχαν επίγνωση του πολιτισμού, δε θα άφηναν το «καλό δωμάτιο» να χαθεί, τα αρχοντικά να καίγονται, τους λησμονημένους ζωγράφους στα υπόγεια και στις πινακοθήκες άλλων πόλεων, τα βυζαντινά μνημεία στο έλεος του χρόνου.

Αν είχαν επίγνωση ότι ο πολιτισμός είναι σοβαρότατος παράγοντας της ανάπτυξης του τόπου κι όχι πολυτέλεια, θα έπρεπε να ντρέπονται που η πόλη αυτή δεν έχει πνευματικό κέντρο.

Και αν γνώριζαν το πόσο μεγάλη σημασία έχει το παρελθόν και η μνήμη στον πολιτισμό, θα είχαν ξεσηκωθεί όλοι, θεματοφύλακες του πολιτισμού και του τόπου, για να σώσουν ό,τι απόμεινε.

Ο πολιτισμός που βλέπει και δέχεται όλα αυτά συντετριμμένος τρέπεται σε φυγή και περιμένει ελπίδα και φως απ’ αυτούς που έχουν μνήμη και παρελθόν σ’ αυτήν την πόλη.



ΥΓ 1: Στη μητέρα μου Ελένη Ζέρμα, που μου διηγήθηκε τις μνήμες της για το στρατόπεδο Μαθιουδάκη. Μνήμες στο αγαπημένο της κτήμα στο Μπουζμπουνάρι, δίπλα στο στρατόπεδο, με συγγενείς, φίλους, πρόσωπα του παρελθόντος πια, που οι ιστορίες τους έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα όχι μόνον τις ψυχές, αλλά και τον ίδιο τον τόπο.

ΥΓ 2: Εύγε στο Σπασμένο Ρόδι και σ’ όλους όσοι εμπλέκονται στην προσπάθεια διάσωσης του μνημείου.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Μαΐου 2013, αρ. φύλλου 693



Επιλογή σχετικών κειμένων:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ